---Επαναδημοσίευση: 10/05/2023---
---Αρχική δημοσίευση: 10/06/2017---
Ο Αντίλ έχει πατρίδα / περίληψη:
Ένα κρυστάλλινο Πεφταστέρι, η Γοργόνα θάλασσα, ο ταξιδιάρης Άνεμος και μία Καμήλα δρομάδα προσκαλούν τον μικρό πρόσφυγα Αντίλ να τους ακολουθήσει στα λημέρια τους, για να ανθίσει και πάλι το χαμόγελό του. Ποια θα είναι η επιλογή του;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου
Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Βασιλιάς Φωνακλάς Γαλήνη δεν βρίσκει / περίληψη:
Σε μια πόλη που την έλεγαν Βροντούπολη, όλοι φώναζαν και τα πάντα γίνονταν με φασαρία τρομερή...
Πρώτος και καλύτερος, ο Βασιλιάς της... Οι φωνές του, φανταστείτε, έφταναν μέχρι εδώ!
Κάποια μέρα, όμως, αρρώστησε βαριά! Φοβερός πονοκέφαλος! Και εκείνος, τέζα στο κρεβάτι! Ένας παλιός του φίλος και η κόρη του, η Γαλήνη, αναλαμβάνουν δράση... Θα καταφέρουν άραγε να κάνουν τον καλό τους Βασιλιά να χαμογελά και πάλι;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Τζένη Κουτσοδημητροπούλου
Εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Γράμμα στον μπαμπά και τη μαμά που καπνίζουν / περίληψη:
Τα παιδιά πολλές φορές αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα καλύτερα από τους μεγάλους.
Μέσα από το "Γράμμα στον μπαμπά και τη μαμά που καπνίζουν" ένα μικρό παιδί ανοίγει την ψυχή του και μοιράζεται μαζί μας προβληματισμούς αγάπης που σχετίζονται με την κακή αυτή συνήθεια και τα αποτελέσματά της.
Διαβάστε το! Θα μιλήσει στην ψυχή σας και ίσως... όλα αλλάξουν!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Δήμητρα Μπουσίου
Εικονογράφηση: Μαριάννα Φραγκούλη
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Dreamland / περίληψη:
Ναι, είμαι σίγουρος. Συμβαίνουν και μαγικά πράγματα! Πράγματα που, όταν είσαι μικρός, δεν μπορείς να τα πεις εύκολα στους μεγάλους. Φοβάσαι πως δεν θα σε πιστέψουν.
Κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ πριν από πολλά χρόνια. Ήταν αφάνταστα φανταστικό και νομίζω πως ήρθε η ώρα να το μοιραστώ...
Άνοιξε το βιβλίο... Ακούς τα τραγούδια και τα χαχανητά από την DREAMLAND; Είσαι έτοιμος για τη μεγάλη περιπέτεια; Έλα, θα περάσουμε τέλεια! Προσοχή! Οι «Μεγάλοι» απαγορεύονται αυστηρά!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Μάσσα Ζαχαρία-Φασούλα
Εικονογράφηση: Μαριάννα Φραγκούλη
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Παιχνίδια με τον παππού! / περίληψη:
Αν ήταν ο παππούς εδώ, θα παίζαμε τον κηπουρό... Θα φτιάχναμε χαρταετό... Θα παίζαμε και τον Ζορό! Ξέφρενο θα στήναμε χορό σαν Ινδιάνοι αρχηγοί γύρω τριγύρω απ’τη σκηνή... Πύργους θα χτίζαμε ψηλούς κι όρκες θα βάζαμε φρουρούς...
Μα ο παππούς δεν είναι εδώ! Άλογο βρήκε φτερωτό κι ανέβηκε στον ουρανό... Όμως, δεν έφυγε παντοτινά! Μονάχα τριγυρίζει εκεί ψηλά και στήνει μαζί μου παιχνίδια... ονειρικά!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Σοφία Τσιάμη
Εικονόγραφηση: Θέντα Μιμηλάκη
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Μ'αγαπάς, μπαμπά; / περίληψη:
Γεννηθήκαμε σε έναν πανέμορφο δρόμο. Σε μια πεδιάδα μακριά από σπίτια και φασαρία.
Στο τέρμα αυτού του δρόμου βρισκόταν το σπίτι του κυρ Σταύρου, του «μπαμπά» μας. Άνθρωπος αυτός, δέντρα εμείς.
Εγώ δεν έμοιαζα με τα υπόλοιπα δέντρα. Εκείνα είχαν ρίξει περισσότερο μπόι από μένα και καμάρωναν με τον ψιλόλιγνο κορμό τους, ενώ ο δικός μου κορμός παρέμενε κοντός με τα κλαδιά μου να καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου.
Μια μέρα ο μπαμπάς με πλησίασε και μου είπε:
-Πώς μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου;
Δηλαδή, είχα φυτρώσει κατά λάθος εδώ; Ο μπαμπάς μου, άραγε, μ’αγαπούσε;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Βασίλης Κουτσιαρής
Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Δάφνη η μονακριβούλα / περίληψη:
Με λένε Δάφνη. Με λένε και Ηλιαχτίδα και Πριγκίπισσα και Κούκλα και Δροσοσταλίδα.
Έχω πολλά ονόματα, όμως εσείς μπορείτε να με φωνάζετε απλά Δάφνη. Τα άλλα είναι για τον μπαμπά και τη μαμά.
Είμαι η μονάκριβη κορούλα τους. Η Δάφνη, η Μονακριβούλα τους! Ό,τι κι αν συμβεί...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Λίνα Μουσιώνη
Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Μέσα από τα μάτια τους / περίληψη:
5 Χώρες συγκλονίζονται από τη λαίλαπα του πολέμου. 12 Παιδιά αναγκάζονται να φύγουν ολομόναχα από τις πατρίδες τους, για να σωθούν. Ένα ταξίδι σωτηρίας από τον κατεστραμμένο κόσμο τους προς την Ευρώπη της ελπίδας και της ασφάλειας. Κακουχίες, πείνα, δίψα, φόβος, αγωνία, κίνδυνοι, οι καθημερινοί τους σύντροφοι σε αυτή τη διαδρομή... Περπατούν σε αφιλόξενους τόπους, κρύβονται από στρατιώτες και αστυνομικούς που ορθώνουν εμπόδια στον δρόμο τους... Πληρώνουν «εμπόρους ονείρων», για να μπουν σε μια βάρκα. Παλεύουν με τα κύματα του Αιγαίου, χωρίς τα περισσότερα να ξέρουν να κολυμπούν... Τώρα είναι εδώ. Οι ελπίδες και τα όνειρά τους για το μέλλον ζωντανεύουν και πάλι. Η σκέψη τους στις οικογένειες, που έμειναν πίσω... 12 Παιδιά υψώνουν μια φωνή: ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΟΛΕΜΟ.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Φωτεινή Κωνσταντοπούλου
Εικονογράφηση: Μαρία Μανουρά
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Καρκινόδρακος / περίληψη:
Σε μια χώρα μακρινή που τη λέγανε Ατλαντίδα ζούσε μια αγαπημένη οικογένεια.
Ο χρόνος κυλούσε γλυκά και ανέμελα. Κάθε τικ και κάθε τακ του μύριζε ζωή.
Ώσπου μια μέρα, από εκείνες που δεν θέλεις να σκέφτεσαι -μα δεν ξεχνάς ποτέ- εμφανίστηκε ένας δράκος... Αλλιώτικος...
Μια ιστορία δύναμης και ελπίδας που εξυμνεί τη ΦΛΟΓΑ της ανθρώπινης ψυχής.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Χρήστος Σίνης
Εικονογράφηση: Νίκος Γιαννόπουλος
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Η άποψή μου για όλα τα ανωτέρω βιβλία:
Η συγγραφέας του Αντίλ, Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου, αφιερώνει το βιβλίο στον σοφό παππού της και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας της, ένα προσφυγόπουλο, συλλογίζεται τον δικό του παππού που του έλεγε: "Πατρίδα είναι εκεί όπου μπορεί και ανθίζει το χαμόγελό σου". Το παιδάκι έρχεται αντιμέτωπο με προσωποποιημένες δυνάμεις και πλάσματα της φύσης, που ωσάν διαφορετικές Σειρήνες, προσπαθούν να τον διεκδικήσουν με το τραγούδι τους. Του υπόσχονται πως μόνο κοντά τους θα ανθίσει το χαμόγελό του και θα είναι ευτυχισμένο, όμως αρνείται σε όλες, εκτός από τη σιγουριά που του δίνει η αγκαλιά της μητέρας του.
Σαφώς συγκινούμαστε από τα μηνύματα που περνά το προσφυγόπουλο, το οποίο από κάπου έφυγε για να μετακινηθεί κάπου αλλού. Εκτός από τα λιγοστά υπάρχοντα που όλα τους κουβαλούν, έχουν στο μυαλό τους φράσεις από οικεία πρόσωπα, που αποτελούν την πιο πολύτιμη περιουσία! Είναι αυτές οι φράσεις που θα τα κάνει να αντέξουν όλες τις κακουχίες που θα βρουν στο δρόμο τους, προς την αναζήτηση νέας πατρίδας, μετά τον ξεριζωμό τους από όπου ζούσαν... Είναι αυτές οι φράσεις που θα τα κάνει να απορρίψουν αβέβαιες "οάσεις" και περιπέτειες, όταν γνωρίζουν το βέβαιο και το σίγουρο στα λίγα χρόνια ζωής τους. Στην ουσία ο Αντίλ βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, όπως ο Ηρακλής που συνάντησε την Αρετή και την Κακία. Σε αυτό το σταυροδρόμι κάνει τις δικές του επιλογές, που θα τον οδηγήσουν εκεί που τον πάει η καρδιά κι η σκέψη του. Και τελικά, το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι αλάνθαστο και τον μεταφέρει πραγματικά στη δική του πατρίδα, την οποία ανέκαθεν κουβαλά μέσα του... Με αυτό το βιβλίο, τα παιδιά συνειδητοποιούν τις δυσκολίες που περνά ένα συνομήλικο (ξένο προς αυτά) παιδί και έρχονται πιο κοντά σε αυτό, προσπαθώντας να του διευκολύνουν την ένταξη στην κοινωνία τους. Σε μια κοινωνία που απορρίπτει προσφυγόπουλα...
* * * * *
Στη σειρά "Μαθαίνω από τα λάθη μου-Βελτιώνω τον εαυτό μου" ανήκει ο βασιλιάς Φωνακλάς της Τζένης Κουτσοδημητροπούλου. Μια πρωτότυπη σύλληψη του πόσο απαράδεκτο είναι κάποιος να φωνάζει συνέχεια, είτε σε ώρες κοινής ησυχίας είτε απλά να σηκώνει τον τόνο της φωνής του. Δεν έχω διαβάσει κάτι αντίστοιχο κι αυτό από μόνο του καθιστά το βιβλίο πρότυπο, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους μεγάλους. Η εικονογράφηση της Αιμιλίας Κονταίου σαφώς γοητεύει τα παιδικά μάτια, θα ήθελα όμως να παρατηρήσω πως η Γαλήνη μου θύμισε πολύ τη Μέριντα, την πριγκίπισσα του Disney! Οπότε θεωρώ πως καλό θα ήταν να αποτρέπεται το γεγονός οι ήρωες βιβλίων να μοιάζουν με κάποιο γνωστό χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων.
Ένας βασιλιάς που έχει μάθει να φωνάζει (σ.σ. στο βιβλίο απλά να μιλάει πολύ δυνατά!) καλείται να διαχειριστεί τον τόνο της φωνής του, όταν από τη βόρεια πλευρά της Βροντούπολης, ταξιδεύει για λίγες μέρες στη νότια πλευρά, που κάλλιστα θα μπορούσε να ονομάζεται Ησυχούπολη! Όλοι στην πόλη έχουν μάθει να μιλάνε χαμηλόφωνα, χάρη στο κορίτσι, που λέγεται Γαλήνη (εδώ παρατηρούμε και τον συνειρμό: ησυχία στο γύρω περιβάλλον = ηρεμία και γαλήνη στη ζωή). Οι διαρκείς φωνές του ξαφνιάζουν δυσάρεστα τους πολίτες ενώ παράλληλα, τού έχουν προκαλέσει συνεχείς πονοκεφάλους. Σύντομα αντιλαμβάνεται πως μιλώντας πιο ήσυχα, πιο χαμηλόφωνα και γίνεται αυτό που ζητά και οι πονοκέφαλοι μειώνονται έως εξαφανίζονται! Το παιδί (αλλά και ο μεγάλος!) συνειδητοποιεί πως με τις φωνές δεν κερδίζει τίποτα, ενώ εξαγριώνει τους πάντες γύρω του. Χρησιμοποιώντας ήρεμη φωνή, ζητώντας ευγενικά αυτό που θέλει, πετυχαίνει το στόχο του σε δευτερόλεπτα από ό,τι αν φώναζε δυνατά! Μαθαίνει δηλαδή από το λάθος του και βελτιώνει τη συμπεριφορά του!
* * * * *
Η πνευμονολόγος και συγγραφέας Δήμητρα Μπουσίου στο γράμμα στους γονείς περιγράφει τον τρόπο που ένα μικρό παιδί ζητά από τη μαμά και τον μπαμπά του να κόψει την κακιά συνήθεια/αρρώστια, που λέγεται κάπνισμα. Με μια εικονογράφηση που φέρνει σε σημειώσεις, κολλημένες πρόχειρα σε τετράδια, τοίχους, επιφάνειες, θεωρώ πως η Μαριάννα Φραγκούλη πέτυχε το στόχο της να κερδίσει την προσοχή του γονιού, ακριβώς σαν το παιδί τους να άφηνε τέτοια πρόχειρα ραβασάκια παντού στο σπίτι! Είμαι σίγουρη πως αν ένας γονιός διάβαζε το εν λόγω βιβλίο, θα χαμογελούσε συνέχεια, μόνο από τις εικόνες, καθώς θα έβαζε το δικό του παιδί στη θέση του μικρού-ανώνυμου ήρωά μας.
Όλοι -μικροί, μεγάλοι- γνωρίζουμε τις συνέπειες του καπνίσματος και το πόσο άσχημη συνήθεια είναι. "Θέλω να με κρατάς με το ένα σου χέρι και με το άλλο να μην κρατάς τίποτε": αυτή η φράση αντικατοπτρίζει πραγματικά το παιδί που "στέλνει" αυτό το γράμμα για να δηλώσει την τεράστια αγάπη του στους καπνίζοντες γονείς του και την απέραντη ανάγκη του να τους έχει δίπλα του (σ.σ. να μην πεθάνουν από το τσιγάρο). Περιγράφει στιγμές που ο γονιός δε θέλει να χάσει, καθώς είναι αναντικατάστατες! Διαβάζουμε τα σημαντικά μαθήματα που ο γονιός παρέδωσε στο παιδί, όπως "να μην κρύβεται ποτέ από την αλήθεια"! Άραγε τι αξία να έχει η αλήθεια όταν τη λες και κανείς δεν τη λαμβάνει υπόψη; Πόσο πραγματοποιήσιμα είναι τα όνειρα που ο γονιός έμαθε στο παιδί να κυνηγά, αν εκείνος φύγει από τη ζωή; Ίσως τελικά ο μπαμπάς και η μαμά που καπνίζουν, διαβάζοντας το βιβλίο, να ξανασκεφτούν την υγεία τους και να κάνουν πράγματα με τα παιδιά τους, χωρίς το εμπόδιο ενός τσιγάρου... Μαζί...
* * * * *
Η Μάσα Φασούλα μάς συστήνεται ως συγγραφέας στην Dreamland-Ονειροχώρα που δημιουργεί για λογαριασμό του Γιαννάκη. Ενός παιδιού που όταν αρρωσταίνει βαριά, οι γονείς του κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό να το σώσουν. Αγωνίες περνούν τόσο οι ίδιοι όσο κι ο ίδιος ο Γιαννάκης, που έχοντας την ανάγκη να ξεφύγει από τις κακουχίες της αρρώστιας του, δημιουργεί στο μυαλό του έναν κόσμο-διέξοδο, που λειτουργεί μόνο στα όνειρά του, όταν δηλαδή, κοιμάται.
Στην Ονειροχώρα του ο Γιαννάκης πετάει με γνωστούς ήρωες των παραμυθιών, απολαμβάνει παγωτά και συζητήσεις με φανταστικά πλάσματα, νιώθει πως συμβαίνουν μαγικά πράγματα (έχει δηλαδή την ανάγκη να πιστέψει στη μαγεία και στη φιλία!). Αυτό διακρίνεται και στη φράση του: "σίγουρα οι καινούριοι φίλοι μου θα με βοηθήσουν να γίνω καλά και να μην ξαναπάω στο απαίσιο νοσοκομείο". Θα λέγαμε πως παρηγορείται κάπως! Αυτή την ανάγκη του παιδιού πρέπει να κατανοήσουμε οι μεγάλοι, προσφέροντάς του εκτός από φαρμακευτικές αγωγές και ένα τεράστιο χαμόγελο, που είναι σαφώς ικανότερο από οποιοδήποτε δυνατό φάρμακο να γιάνει τον πιο δύσκολο ασθενή. Δεν ισχυρίζομαι πως θα πρέπει να δημιουργούμε Ονειροχώρες, αλλά να προσπαθούμε να είμαστε πιο ευχάριστοι, να κάνουμε τη ζωή του όσο το δυνατόν πιο εύκολη ενώ το ίδιο το παιδί, να γνωρίζει για την αρρώστια του όσα γίνεται λιγότερα, ώστε να μην επηρεάζεται η ψυχολογία του αρνητικά και να μην δυσχεραίνει έτσι, την υγεία του. Μέσα από τις ονειρικές συζητήσεις του με τους ήρωες των παραμυθιών, το παιδί μαθαίνει με πιο όμορφο τρόπο πόσο σημαντικό είναι το φάρμακο για την υγεία του, ακόμα κι αν έχει απαίσια γεύση και πως όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ποτέ να μη χάνει την ελπίδα του και πως πάντα θα βγαίνει νικητής, αρκεί να πιστεύει, να υπομένει και να θέλει να κερδίσει στη ζωή!
* * * * *
Η Σοφία Τσιάμη θίγει ένα εξίσου σημαντικό θέμα, την αγάπη που έχει ο εγγονός για τον παππού του, με πλούσιες εικόνες και κείμενο με ποιητική-παιχνιδιάρικη χροιά (ομοιοκαταληξίες). Στη σημερινή εποχή, που οι γονείς είναι αναγκασμένοι να εργαστούν για να ζήσουν την οικογένειά τους, τα παιδιά μεγαλώνουν κατά πλειοψηφία με τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Στα πρόσωπά τους διακρίνουν έναν δεύτερο γονιό, που δεν τους χαλά χατίρια και δε θυμώνει όπως ο μπαμπάς κι η μαμά. Έναν γονιό που είναι πάντα εκεί (ενώ ο μπαμπάς και η μαμά -εκ των πραγμάτων- δεν είναι), που παίζουν, γελάνε, περνούν το χρόνο τους δημιουργικά.
Έτσι λοιπόν, όταν ο παππούς του ανώνυμου πιτσιρικά "ταξιδεύει" στον ουρανό, το παιδί αναγκάζεται να χάσει την δημιουργική και χαρούμενη παρέα του με απότομο τρόπο. Αρχικά νιώθει θυμό (ο παππούς με εγκατέλειψε!), πόνο (κλαίει με την απώλεια), που σταδιακά απαλύνεται, νιώθοντας νοσταλγία για όσα έζησαν μαζί, ώσπου τελικά, έρχεται η συνειδητοποίηση πως ο παππούς δεν έφυγε επειδή έτσι ήθελε κι ότι -έστω κι από τον ουρανό- θα είναι πάντα μαζί του! Σε γενικές γραμμές, ξέρουμε πως το πέρασμα του χρόνου είναι το καλύτερο φάρμακο για την απώλεια ενός αγαπημένου, κοντινού μας προσώπου, αλλά πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας, πως το εν λόγω πρόσωπο θα είναι πάντα κοντά μας, αρκεί να μην αφήσουμε τη θύμησή του να εξασθενήσει. Αν το κουβαλάμε πάντα μαζί μας, τίποτα και ποτέ δε θα χάσουμε απ'όσα ζήσαμε. Κάπως έτσι οι γονείς πρέπει να βοηθούν τα παιδιά να διαχειριστούν τον θάνατο ενός ηλικιωμένου και το πόσο γρήγορα και ομαλά εκείνα θα προχωρήσουν στο επόμενο βήμα. Το θέμα πάντως, είναι ότι κι εγώ σκεπτόμενη τον "παππούκα" μου συγκινήθηκα με το εν λόγω βιβλίο. Αυτό σημαίνει πως εκείνος πάντα θα έχει θέση στη ζωή μου, όσο εγώ τον θυμάμαι...
* * * * *
Όταν πήρα στα χέρια μου το "Μ'αγαπάς μπαμπά;" του Βασίλη Κουτσιαρή, νόμιζα πως θα διαβάσω κάτι ανάλογο με την απώλεια αγαπημένου προσώπου, που ανάλυσα πιο πάνω, με τη διαφορά πως τώρα θα ήταν μπαμπάς, αντί παππούς. Δεν ήταν όμως κάτι τέτοιο. Ή μάλλον, θα μπορούσε το βιβλίο να μιλά για την αγάπη ενός υιού προς τον πατέρα του, αλλά με τη μορφή φυτού-κηπουρού. Τι εννοώ;
Ο κυρ Σταύρος φυτεύει με αγάπη κάποια κυπαρίσσια στο δρομάκι του, όμως από λάθος φυτρώνει και μια λεύκα. Παρατηρούμε μια άνιση μορφή στο δρομάκι, με τη λεύκα να αγαπιέται περισσότερο από πεταλούδες κι έντομα, από τα άλλα κυπαρίσσια-στρατιώτες, τα οποία από τη ζήλια τους μετατρέπουν την αμφιβολία του κυρ Σταύρου (πώς έκανα λάθος και μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου;) σε μίσος, με αποτέλεσμα τον πριονισμό κλαδιών του "διαφορετικού" δέντρου. Στη συνέχεια όμως, τα κλαδιά της λεύκας σώζουν από βέβαιο θάνατο τον κηπουρό-πατέρα και βεβαίως, δεν ξαναπειράχτηκαν ποτέ! Ναι λοιπόν, ο πατέρας αγαπά κάθε παιδί του, όσο διαφορετικό κι αν είναι από τα άλλα. Κι αν αργήσει να φανεί αυτή η αγάπη, σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της να βγάλει καρπούς. Επομένως, πρέπει πάντα να προσπαθούμε και να μη μένουμε άπραγοι. Μπορεί αρχικά να μη ρωτάμε ή να κάνουμε πράγματα επειδή "δεν πρέπει" ή επειδή "έτσι πρέπει", ωστόσο, σύντομα η αγάπη θα μαλακώσει τον κάθε δύσκολο άνθρωπο. Αυτή εξάλλου, είναι η φυσική κατάληξη, που ακολουθείται από τη δύναμη της αγάπης...
* * * * *
Δεν έχουν όλα τα παιδιά αδέλφια κι αδελφές. Υπάρχουν και τα παιδιά που για τους γονείς τους είναι μοναχοπαίδια κι έτσι, μονάκριβα! Η Λίνα Μουσιώνη στη Δάφνη της μαθαίνει στα παιδιά πώς να διαχειριστούν την εμφάνιση ενός μικρότερου αδελφού!
Κι ενώ η Δάφνη (όπως και όλα τα παιδιά προ γέννησης ενός/μιας αδελφού/αδελφής) απολαμβάνει την εύνοια των γονιών της, στο μεγάλο της, φωτεινό δωμάτιο, με όλα τα παιχνίδια και βιβλία που της ανήκουν, ξαφνικά η μαμά μένει έγκυος και εννέα μήνες αργότερα, μια μικρή, αχάριστη μπαλίτσα που δεν κάνει τίποτε απολύτως αλλά αγαπιέται περισσότερο από την ίδια, κάνει την εμφάνισή της. Η Δάφνη θα κληθεί ως μεγαλύτερη αδελφή να μάθει να μοιράζεται τα πάντα της και να αγαπά το μωρό. Αρχικά δε θα τα καταφέρει, θα ζηλέψει, θα νομίζει πως η αχαριστία είναι το δεύτερο όνομα του μωρού, αλλά στο τέλος, πάντα με οργανωμένη προσπάθεια, θα καταφέρει να ενσωματώσει την ύπαρξη του νέου μέλους της οικογένειας στις συνήθειές της, μαθαίνοντας να το αγαπά ανιδιοτελώς και να το φροντίζει. Εδώ οι γονείς πρέπει να μην αφήσουν το μεγαλύτερο παιδί στην άγνοιά του, αλλά να το διοχετεύουν πληροφορίες συνεχώς είτε με βιβλία, είτε με συζητήσεις, για την άφιξη ενός αδελφού και το πώς εκείνο να αφήσει στην άκρη τις εγωιστικές του τάσεις (ως μονάκριβο) και χωρίς άσχημα συναισθήματα να υποδεχτεί και να δεχτεί την κοινή ζωή με το αίμα του...
* * * * *
Η Φωτεινή Κωνσταντοπούλου, γνωστή ακτιβίστρια και με το παρατσούκλι, η συγγραφέας-αστυνομικός, μας παρέδωσε ένα βιβλίο για όλους μας, όχι μόνο για παιδιά. Μας μεταφέρει μνήμες δώδεκα παιδιών από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, τις οποίες εγκατέλειψαν για μια καλύτερη τύχη στην πατρίδα μας. Τα 12 ζευγάρια μάτια των παιδιών που αντικρίζεις στις πραγματικές φωτογραφίες που κοσμούν την αρχή του καθένα από τα δώδεκα κείμενα, σε συγκινούν και σε βάζουν σε σκέψη -πώς θα ένιωθα αν ήμουν εγώ στη θέση του παιδιού αυτού;
Διαβάζουμε τις περιπέτειες των παιδιών, σαν να τους έπαιρναν συνέντευξη. Ίσως αυτή η προοπτική να δίνει πράγματι μεγαλύτερη αξία στις μαρτυρίες τους και στις κακουχίες που πέρασαν. Το σημαντικό είναι ότι κανένα από αυτά δεν έχασε την αγάπη του για την "παλιά" τους πατρίδα και την επιθυμία ότι όπου σταθούν, να βρουν κάτι αντίστοιχο. Καθώς η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, τα παιδιά με την αγάπη οδηγό βαδίζουν στη ζωή τους, έχοντας αναγκαστεί να μεγαλώσουν απότομα, να ξεριζωθούν από έναν γνωστό τρόπο ζωής και να αντιμετωπίσουν εκτός από δυσκολίες και αρρώστιες στο διάβα τους, την προκατάληψη και το μίσος ανθρώπων, που πιστεύουν ότι "έρχονται τα άγρια να διώξουν τα ήμερα"... Πάνω από όλα εμείς, διαβάζοντας το εν λόγω βιβλίο και δίνοντας και στα παιδιά μας να καταλάβουν από τις εικόνες, πρέπει να υποδεχτούμε στη δική μας αγκαλιά αυτά τα παιδιά, αυτά τα μάτια που μόνο πόνο βγάζουν και όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον. Ας μπούμε στη θέση τους και ίσως συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη και το σθένος που κρύβουν μέσα τους...
* * * * *
Ο Χρήστος Σίνης στον Καρκινόδρακο φυσικά και μιλά για την αρρώστια του καρκίνου και για μια απώλεια... Έχει μια ιδιαίτερη μορφή, ως δράκος, που παίρνει μαζί του μια αδελφή, τη μικρότερη και ομορφότερη πριγκίπισσα της οικογένειας... Όπως ανέφερα πιο πάνω, στο κομμάτι της απώλειας, ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Τις αρρώστιες όμως για τις οποίες, ακόμα και σήμερα, δεν έχει ανακαλυφθεί κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο, τις πολεμάμε με τα γνωστά και μη εξαιρετέα όπλα. Το πιο δυνατό όπλο είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη και η συνεργασία όλων με όλους, προκειμένου να απαλύνονται οι πόνοι (της εκάστοτε χημειοθεραπείας) του ασθενούς και το χαμόγελο κι η καλή διάθεση (σημαντικός κανόνας για την καλυτέρευση του ασθενή) ποτέ να μη σβήνουν από τα πρόσωπά τους... Η εξαιρετική εικονογράφηση του Νίκου Γιαννόπουλου πραγματικά σε βάζει μέσα στο μεδούλι της ιστορίας, κάτι που και ο ίδιος αποζητά να καταφέρνει, όταν ζωγραφίζει. Ο δε γιατρός-συγγραφέας αποτυπώνει με ευαισθησία στο κείμενό του, την απάνθρωπη "κακιά αρρώστια" και τις συνέπειες μιας απώλειας, που πρέπει να λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη για να μην ακολουθήσουν κι άλλες...
