Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ανακαλύψτε οκτώ αγαπημένες κλασικές ιστορίες του διασημότερου Άγγλου συγγραφέα όλων των εποχών, Τσαρλς Ντίκενς.
Οι ιστορίες είναι διασκευασμένες για παιδιά και στο τέλος του βιβλίου θα βρουν πληροφορίες για τον συγγραφέα και ένα ιδιαίτερα χρήσιμο γλωσσάρι.
Η άποψή μου:
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον! Μου άρεσε τόσο το διασκευασμένο κείμενο, όσο και η λεπτότητα μύησης των παιδιών στην κλασική λογοτεχνία. Παραλείπει λεπτομέρειες που μπορεί να φανούν άβολες ή δυσάρεστες για το κάθε παιδί, όπως για παράδειγμα, τα παιδιά-καπνοδοχοκαθαριστές στην Αγγλία του 19ου αιώνα κι εστιάζει στα απολύτως απαραίτητα. Επιτέλους, η ιστορία του Όλιβερ Τουίστ έχει ένα αίσιο τέλος, όπως του ταιριάζει, αφού βασανίστηκε τόσο στη ζωή του!
Ωστόσο, δεν μπορείς να σβήσεις με ένα σφουγγάρι όλα τα δύσκολα χρόνια. Τα πτωχοκομεία υπάρχουν, επειδή υπάρχουν φτωχοί και άποροι. Τα ορφανά υπάρχουν, επειδή οι άνθρωποι τότε μαστίζονταν από τις ασθένειες και τις κακουχίες. Τα λιγοστά φάρμακα σίγουρα δεν έφταναν και σίγουρα δεν ήταν για όλους. Η εξέλιξη της επιστήμης ήταν σε εμβρυακό στάδιο και στόχος της σίγουρα δεν ήταν η διαιώνηση της εργατικής τάξης. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές δούλευαν ήλιο με ήλιο. Δεν υπήρχε προστασία του παιδιού και των δικαιωμάτων του. Η παιδική εργασία σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε ποινικό αδίκημα και η θανατική ποινή υπήρχε για τις περισσότερες των περιπτώσεων.
Ο Ντίκενς εκφράζει μια ολόκληρη εποχή! Δεν είναι δυνατόν όλα τα κακώς κείμενα να εξαφανιστούν, αλλά μου άρεσε η διακριτικότητα της αφήγησης, που τουλάχιστον δεν με άφησε να εστιάσω στα άσχημα, αλλά στο θετικό μήνυμα, που βγαίνει. Ξέρω επίσης ότι σε ένα παιδί του σήμερα μπορεί να φαίνονται περίεργα έως αλλόκοτα όλα αυτά, αλλά είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις μαζί του και να του επισημάνεις πόσο τυχερό είναι που ζει σε μια εποχή, που τέτοια ακραία φαινόμενα πείνας και εξαθλίωσης έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Μπορείς να του τονίσεις την αξία της προσφοράς στον συνάνθρωπο αλλά και τη σύνεση να διακρίνουμε τον καλό από τον επιτήδειο και τον πονηρό.
Νομίζω ότι ένα παιδί από εννιά χρονών και πάνω είναι σε θέση να καταλάβει τη διαφορά -ήδη στο μυαλό του έχουν σχηματιστεί οι έννοιες του καλού και του κακού. Το ίδιο γνωρίζει πολύ καλά πότε είναι φρόνιμο και πότε κάνει κάποια αταξία κι επίσης είναι η πιο κατάλληλη ηλικία για να μυηθεί και να αγαπήσει την κλασική λογοτεχνία.
Η εικονογράφηση στην αρχή της κάθε ιστορίας βοηθά να εξοικειωθούμε με τους ήρωες και να αποκρυπτογραφήσουμε τα πρόσωπα. Μου αρέσει που η εικονογράφος σχεδίασε τα πρόσωπα όσο πιο κοντά στην εποχή γίνεται, αλλά με ουδέτερη έκφραση, ώστε το καλό ή το κακό να μην διακρίνεται. Μοιάζει σαν να περνάει ένα εσωτερικό μήνυμα, ότι κανείς δεν είναι όπως φαίνεται.
Τέλος, ομολογώ ότι κάποιες ιστορίες, όπως του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ και του Νίκολας Νίκλεμπι δεν τις ήξερα καθόλου και το παρόν βιβλίο είναι μια καλή δικαιολογία για να ανατρέξω στις συγκεκριμένες ιστορίες. Η εν λόγω συλλογή διαθέτει σκληρό εξώφυλλο, όμορφο στην όψη. Οι ιστορίες είναι μία προς μία διαλεχτές και νομίζω ότι αυτό και μόνο το κάνει ιδανικό δώρο για πρόσωπα που αγαπάς...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Τσαρλς Ντίκενς
Εικονογράφηση: Ζανίκ Χάνσεν
Μετάφραση: Ιωάννα Μπαμπέτα
Σελίδες: 132
Ημερ. έκδοσης: 01/07/2021
ISBN: 978-618-02-1826-8
Ο Τσαρλς Ντίκενς γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1812 στο Πόρτσμουθ της Νότιας Αγγλίας. Ήταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά του Τζον και της Ελίζαμπεθ Ντίκενς. Η οικογένεια μετακόμισε στο Λονδίνο το 1823. Οι σπατάλες και η άσωτη ζωή του πατέρα του οδήγησαν την οικογένεια σε οικονομικό αδιέξοδο και τον Τζον Ντίκενς στη φυλακή για χρέη. O νεαρός Ντίκενς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργαστεί σε ένα εργοστάσιο βερνικιών. Οι συνθήκες εργασίας ήταν εξαιρετικά δύσκολες και επηρέασαν το συγγραφικό του έργο, ενώ αποτέλεσαν το θέμα του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος "Δαβίδ Κόπερφιλντ" (1849-1850). Στη συνέχεια ο Ντίκενς δούλεψε ως βοηθός σε δικηγορικό γραφείο. Το 1836 παντρεύεται την Κάθριν Χόγκαρθ, κόρη του ευυπόληπτου Σκοτσέζου δημοσιογράφου Τζορτζ Χόγκαρθ, με την οποία θα αποκτήσει δέκα παιδιά. Θα χωρίσουν 22 χρόνια αργότερα λόγω των εξωσυζυγικών περιπετειών του. Η πρώτη του μεγάλη λογοτεχνική επιτυχία άρχισε με την έκδοση σε συνέχειες του μυθιστορήματος "Τα ντοκουμέντα της λέσχης Πίκγουικ" (1836), καθιερώνοντας με αυτό τον τρόπο την κυκλοφορία των μυθιστορημάτων της βικτοριανής εποχής σε συνέχειες σε περιοδικά και εφημερίδες. Τα δύο επόμενα μυθιστορήματά του, "Όλιβερ Τουίστ" (1837-1838) και "Νίκολας Νίκλεμπι" (1838-1839), καταγράφουν τη θλιβερή καθημερινότητα του Λονδίνου και του Γιορκσάιρ, όπου βασιλεύει η εκμετάλλευση, η εγκληματικότητα και η διαφθορά. Το 1844 γράφει τη "Χριστουγεννιάτικη ιστορία", ενώ ακολουθούν δύο ακόμα σπουδαία μυθιστορήματα: "Ο ζοφερός οίκος" (1852-1853) και "Μικρή Ντόριτ" (1855-1857), τα οποία αποτελούν δριμύτατη κριτική στους βικτοριανούς θεσμούς. Τα επόμενα χρόνια δημοσιεύει δύο από τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του, την επική "Ιστορία των δύο πόλεων" (1859), που εκτυλίσσεται στο Λονδίνο και το Παρίσι κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, και τις "Μεγάλες προσδοκίες" (1860-1861) με ήρωες τον ορφανό Πιπ και τη μυστηριώδη Εστέλα. Ο Ντίκενς εμφάνισε προβλήματα υγείας κατά τη δεκαετία του 1860 και η σωματική κόπωση των δημόσιων αναγνώσεων των βιβλίων του, τις οποίες άρχισε το 1858, επιτάχυναν την κατάπτωσή του, αν και στο "Our Mutual Friend" (1865) διατηρεί ορισμένα από τα καλύτερα στοιχεία της κωμικής του πλευράς. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, "Το μυστήριο του Έντουιν Ντρουντ", παρέμεινε ημιτελές και πέθανε στις 9 Ιουνίου 1870. Ο θάνατός του προκάλεσε αισθητή λαϊκή συγκίνηση και θάφτηκε στη Γωνιά των Ποιητών στο Αβαείο του Ουέστμινστερ.
.jpg)
