Βιβλιοάποψη: "Ισορροπία"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Θέλεις να κατακτήσεις τη δική σου ευτυχία;

Νιώθεις εγκλωβισμένος στον ατελέσφορο κύκλο της απόρριψης και της αποτυχίας; Αισθάνεσαι κενό και νιώθεις πως δεν ξέρεις τι θέλεις; Χάνεσαι στον κυκεώνα της υπερανάλυσης που διαστρεβλώνει την οπτική σου;

Έχεις χάσει την πραγματική επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό σου; Σε καταδυναστεύει η δύναμη της απαισιοδοξίας που με περίσσια επιδεξιότητα καλλιεργείς τόσα χρόνια στη ζωή σου; Μήπως έπαψες να ακούς τις ανάγκες της ψυχής σου και παραδόθηκες στα «θέλω» και τα «πρέπει» των άλλων που οριοθετούν τη ζωή σου;

Ένας μικρός θησαυρός θετικής ενέργειας, αυτογνωσίας και ολοκλήρωσης που εξυμνεί την ισορροπία, όχι σαν έναν απλό δρόμο αλλά ως φιλοσοφία και τρόπο ζωής. Για εκείνους που αναζητούν μία πηγή έμπνευσης για να αποκτήσουν νέα διάσταση.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου)

Όπως παραδέχεται ειλικρινά κι η ίδια η συγγραφέας στην αρχή του βιβλίου «...στην αγορά θα βρει κανείς δεκάδες βιβλία αυτοβοήθειας που εξυμνούν την "τέχνη της ευτυχίας" και της "θετικής σκέψης" ως μονόδρομο, κάτι το οποίο η ζωή μού δίδαξε πως δεν ισχύει...». Είναι αρκετά ενδιαφέρον -θα παρατηρήσει κανείς- το γεγονός ότι η συγγραφέας νιώθει υποχρεωμένη να δικαιολογήσει την ίδια την ύπαρξη του πονήματός της. Είναι κάτι που, όσο γυρίζουν οι σελίδες από τον αναγνώστη, θα το αισθάνεται ολοένα και πιο έντονα.

Ήδη από την αρχή του το βιβλίο διαπνέεται από έναν διδακτισμό. Σύμφωνοι, δεν πρόκειται για λογοτεχνία, αλλά για εγχειρίδιο ψυχολογίας, ωστόσο η επιλογή της Προστακτικής και του Δευτέρου Προσώπου δεν επιτρέπουν στον αναγνώστη να αντλήσει το μέγιστο της ωφέλειας από τα μηνύματα που μεταδίδονται, καθώς κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος κι αλώβητος μπροστά σε ένα δάχτυλο, που κουνιέται επιδεικτικά στο πρόσωπό του συνεχώς. Την κατάσταση αυτή επιτείνουν κι οι πολλές, λευκές σελίδες που παρεμβάλλονται με την προσταγή «γράψε αυτό για τον εαυτό σου» ή «γράψε εκείνο που έζησες». Πιθανότατα η συγγραφέας υπέθεσε ότι αυτό θα προσέδιδε ζωντάνια στο κείμενό της, αλλά το αποτέλεσμα είναι μάλλον να «κουμπώνει» τον αναγνώστη, που νιώθει ότι κάτι τέτοιο θα είχε να αντιμετωπίσει σε μια συνεδρία στο γραφείο ενός ψυχολόγου κι όχι στις σελίδες ενός εγχειριδίου αυτοβελτίωσης.

Το βιβλίο περιλαμβάνει πληθώρα κεφαλαίων με εύγλωττους τίτλους, που ωστόσο αδυνατούν να βρουν έναν κοινό παρονομαστή. Ο αναγνώστης κάποια στιγμή θα χαθεί σε έναν κυκεώνα πομπωδών επιταγών, ηχηρών θεωρημάτων και προσωπικών αυτοαναφορών. Ο αναγνώστης -που δεν είναι εξοικειωμένος με όρους της ψυχολογίας και της προσέγγισης των θεμάτων από την επιστημονική θεώρηση- δύσκολα θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αμείωτο ως το τέλος. Στην προσπάθεια της να προσδώσει βάρος και τεκμηρίωση στο κείμενό της, η Αργύρη συχνά διολισθαίνει στον βερμπαλισμό και τον δογματισμό. Αν καταφέρει να το υπερβεί όμως κανείς αυτό, τότε θα έχει να κερδίσει από το πλήθος των θεμάτων που θίγονται.

Είναι σαφές ότι η συγγραφέας, ενώ έγραφε το βιβλίο της, είχε κατά νου περισσότερο να εκπληρώσει μια δική της υπόσχεση, ένα προσωπικό στοίχημα όπως σχηματικά λέγεται, παρά να παραδώσει ένα πλήρες, μεστό κι ελκυστικό εγχειρίδιο. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν μπορεί να ακυρωθεί η όλη προσπάθεια, που σίγουρα θα συναντήσει το ενδιαφέρον των φιλομαθών αναγνωστών.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Ζωή Αργύρη

Σελίδες: 170

Ημερ. έκδοσης: 

ISBN: 978-618-5318-14-7

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Production date: 12/11/1992. Με σπουδές στην προστασία του περιβάλλοντος και την προσχολική αγωγή αργότερα, κατάφερα να διεκδικήσω και να αποκτήσω υποτροφία στον κλάδο που αγαπώ και αφιερώνω το «είναι» μου και είναι η επιστήμη της Ψυχολογίας ύστερα από την εκπόνηση διετούς ερευνητικής εργασίας για την Ευτυχία.

Έχω εξειδικευτεί στις μαθησιακές δυσκολίες και συνεχίζω με την Παιδοψυχολογία, η οποία αποτελεί την μεγάλη μου αγάπη. Παράλληλα αναπτύσσω την εθελοντική μου δράση, η οποία συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής μου και είναι η αιτία της γαλήνιας και χαρούμενής μου ύπαρξης. Αρθρογραφώ από πολύ μικρή ηλικία στον ελληνικό Τύπο αλλά και στο διαδίκτυο και ασφαλώς συνεχίζω την εκπαίδευσή μου πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο που σπουδάζω μέσα από προγράμματα καταξιωμένων επιστημόνων του χώρου. Έχω συμμετάσχει σε πολλά σεμινάρια και εκπαιδευτικά προγράμματα, που αφορούν στην ψυχολογία και παιδαγωγική. Με την παιδική μου πτυχή να κατευθύνει κάθε βήμα στη ζωή μου εργάζομαι σκληρά για να γίνομαι ολοένα και καλύτερη και να προσφέρω όλη την αγάπη που έχω μέσα μου στα λιλιπούτεια πλάσματα, με τα οποία αλληλεπιδρώ καθημερινά μέσω των μαθημάτων μας. Η αγάπη, ο αλτρουισμός και η ευγνωμοσύνη είναι οι βασικοί πυλώνες στους οποίους στήριξα την εθελοντική μου δράση «Ντόμινο Ανθρωπιάς», από το οποίο έχουν ζωγραφιστεί χαμόγελα σε πολλά παιδικά πρόσωπα, κάτι το οποίο μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να εξελίσσομαι ως άνθρωπος. Μέσα από τη ζωή μου προσπαθώ να προάγω τον αλτρουισμό και την ανιδιοτελή αγάπη ως φιλοσοφία ζωής.

Read more »

*NEW* Σκοτεινές υποθέσεις

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Το στοίχημα ήταν: κείμενα, από έως τόσες χιλιάδες λέξεις, παραδοτέα μέχρι τότε και εξάρχουσα η νουάρ ατμόσφαιρα. Το στοίχημα πήγαινε και πιο κάτω. Πώς στεγάζεις μεταξύ εξωφύλλων, συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες; Αλλά και ιστορίες που εκτείνονται από τον αστικό ζόφο, μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος;

Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο "Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα", ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο "E94", ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο "Τελευταία έξοδος... Στρώμη", απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππου Φιλίππου, στο "Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο", ή η Αθηναϊκή κραυγή της Έλενας Χουσνή, στο "Βουίζει η ψυχή μου", σε αντίστιξη με τη μαχόμενη οικολογική συνείδηση του Κώστα Μουζουράκη, στο "Ο κόκκινος λύκος" και το μελλοντολογικό νουάρ του Αντώνη Γκόλτσου, στο Η" επιστροφή" ή "Το τέρας στο πατάρι".

Ήταν στοίχημα. Έγινε πράξη...

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Συλλογικό (Σέργιος Γκάκας, Νίνα Κουλετάκη, Γρηγόρης Αζαριάδης, Φίλιππος Φιλίππου, Έλενα Χουσνή, Κώστας Μουζουράκης, Αντώνης Γκόλτσος)

Σελίδες: 496 / Διαστάσεις: 14Χ21

Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2018

ISBN: 978-618-83967-0-8

Read more »

*NEW* Παράθυρο στη ζωή

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ένα βιογραφικό μυθιστόρημα, ύμνος στη ζωή δύο γυναικών που νόσησαν από καρκίνο του μαστού. Μητέρα και κόρη βρίσκονται μοιραία στον δρόμο της ίδιας ασθένειας, αλλά καθεμιά ακολουθεί το δικό της μονοπάτι.

Νικάει κανείς τον καρκίνο; Ακόμα κι όταν καταφέρει να βγει ζωντανός από τη μάχη, το κράτος που ήταν το κορμί του και βομβαρδίστηκε ανελέητα, ξαναχτίζεται; Κι αν τα σπίτια ξαναχτιστούν από τα συντρίμμια, η ψυχή ξεπερνάει ποτέ τον φόβο ώστε να τα ξανακατοικήσει;

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Αγγελική Δαφτσίδου

Σελίδες: 126 / Διαστάσεις: 14Χ21

Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2018

ΙSBN: 978-618-5307-52-3

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Αγγελική Δαφτσίδου κατάγεται από ένα ακριτικό χωριό του Έβρου. Τα τελευταία χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στη Λάρισα. Σύζυγος, μητέρα, εθελόντρια, με έντονη παρουσία στην Ένωση Λογοτεχνών και Συγγραφέων Λάρισας (Ε.ΛΟ.ΣΥ.Λ) και συμμετοχή σε ανθολογίες.

Παρακολουθεί εργαστήρια πολιτισμού και γραφής στην πόλη της και ακαδημαϊκά μαθήματα λογοτεχνίας. Έργα της είναι δημοσιευμένα στο περιοδικό «Πνευματική Λάρισα» και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στη γαλλική γλώσσα. Επίσης, αρθρογραφεί για την ιστοσελίδα τεχνών και γραμμάτων thematofylakes.gr. Το «Παράθυρο στη ζωή» είναι το πρώτο της βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Read more »

*Κυκλοφορεί* Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Τέσσερις ιστορίες.

Τέσσερις βαθιές βουτιές, με μία μόνο ανάσα, στον ψυχισμό μας, όπου συναντάμε όλες τις χάρες του κόσμου τούτου μα και τους χειρότερους εφιάλτες του.

Τέσσερις άνθρωποι αποδεικνύουν με τις ζωές τους πως υπάρχουν αστέρια που δεν φοβούνται το ξημέρωμα.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Σελίδες: 230 / Διαστάσεις: 14Χ21

Ημερ. έκδοσης: Σεπτέμβριος 2018

ΙSBN: 978-618-5307-47-9

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Αλέξανδρος Δαμουλιάνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Είναι απόφοιτος του τμήματος φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2007, στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ Αθηνών, «Emotion Pictures-Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία», προβλήθηκε η μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Θεός στον ορίζοντα», δικού του σεναρίου και σκηνοθεσίας Λένας Βουδούρη, η οποία ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Το 2010 συμμετείχε στο διεθνές συνέδριο TEDx Athens 2010. Αρθρογραφεί στους «Θεματοφύλακες λόγω τεχνών» και στο «envivlio». Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, ένα παιδικό παραμύθι καθώς και ένα ανάγνωσμα για εφήβους και ενήλικες. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει βραβευτεί από τον Όμιλο για την Unesco Δήμου Αμαρουσίου Περιφέρειας Αττικής με έπαινο για το σύνολο της δουλειάς του. Το «Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» είναι το ένατο βιβλίο του και το δεύτερο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Κούκλας σπιτικό"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ένα χρόνο ύστερα από τα "Στηρίγματα της κοινωνίας", στα 1878, ο Ερρίκος Ίψεν σχεδιάζει κιόλας το καινούριο έργο του. Βρίσκεται για την ώρα στο Μόναχο, με τη γυναίκα του και το γιο του. Το πρόγραμμά του είναι να κατέβει στην Ιταλία, τη χώρα που τόσο είχε ευνοήσει την έμπνευσή του δέκα χρόνια πριν ("Μπράντ", "Πέερ Γκυντ"), να περάσει το καλοκαίρι στη Ρώμη κι εκεί να εργαστεί.

Αρχές Αυγούστου, φαίνεται πως το νέο έργο είναι κιόλας σχεδιασμένο, κι ας μην έχει ακόμα γραφτεί ούτε μία αράδα του. Για να το συλλάβει, ο Ίψεν είχε ανατρέξει σε κάποια προσωπική του γνωριμία: Το "Κούκλας σπιτικό" είναι από τα έργα που το κεντρικό τους πρόσωπο μπορεί με ασφάλεια ν' αναζητηθεί στον κόσμο των κάποτε ζωντανών. [...] Το θέμα του "Κούκλας σπιτικό" δεν είναι ούτε οι φεμινιστικές διεκδικήσεις, όπως το είχαν νομίσει στα 1880, ούτε ο θεσμός του γάμου με το αντίστοιχο δικαίωμα ή μη της παντρεμένης γυναίκας να παρατάει το σπίτι της, τον άντρα της και τα παιδιά της. Το θέμα του "Κούκλας σπιτικό" είναι το πρόβλημα του ζευγαριού αν μπορεί, και πως, να υπάρξει συμβίωση με περιεχόμενο ανθρώπινο, υψηλό.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)

Είναι πραγματικά υπέροχο όταν ένα κείμενο σε βάζει σε αμέτρητες σκέψεις, πόσω μάλλον όταν έχει γραφτεί πριν από περίπου διακόσια χρόνια κι εξακολουθεί να είναι το ίδιο επίκαιρο όσο τότε. Εκεί, λίγο πριν το τέλος, ήρθε ο συγγραφέας με το εξαιρετικό αυτό γραπτό του και με αποτελείωσε, δείχνοντάς μου τι πραγματικά είναι φεμινισμός και πώς οι άντρες απαξιώνουν το γυναικείο φύλο, ίσως κι άθελά τους ορισμένες φορές, απλά και μόνο γιατί γεννήθηκαν άντρες και δε χρειάστηκε να μπουν ποτέ σε κάποια γυναικεία θέση. Για ποιο λόγο άλλωστε;

Μου έδειξε πώς είναι να έχει κάποιος αυτογνωσία και την αίσθηση της ανεξαρτησίας και της δικαιοσύνης. Με έκανε να αναρωτηθώ αν υπάρχει ελεύθερη βούληση ή αν είμαστε όλοι μας, πόσω μάλλον κάποιες γυναίκες εκείνης της εποχής, ασυνείδητα κατευθυνόμενα πιόνια. Μου έδειξε την ανιδιοτέλεια και την αγάπη, μέσα από αρκετούς ήρωες, αλλά και την απελπισία, την πονηριά, την ανάγκη.

Κεντρική ηρωίδα είναι η Νόρα, που έχει φτιάξει ή της έφτιαξαν ένα άψογο κουκλόσπιτο, όπου όλα και όσοι μπαινοβγαίνουν -ή διαμένουν σε αυτό- φαίνονται εναρμονισμένοι μεταξύ τους, αλλά μάλλον τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Η Νόρα έχει ένα μεγάλο μυστικό και δεν θέλει με τίποτα να αποκαλυφθεί γιατί πρέπει να προστατέψει όσους αγαπάει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να κρίνουν και να κατακρίνουν τους άλλους ανθρώπους, χωρίς καν να τους γνωρίζουν τις περισσότερες φορές, έτσι απλά μιλάει μια ηρωίδα για κάποιον που γνωρίζει ελάχιστα. "Αυτουνού κυρία μου, είναι χαλασμένος ριζικά ο χαρακτήρας. Ωστόσο άρχισε και του λόγου του να φλυαρεί πως πρέπει να ζήσει, σα να ‘ταν το πιο σπουδαίο αυτό."

Ο Ίψεν, έχει μελετήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά και έχει εμβαθύνει απίστευτα πολύ κι αυτό -κατά τη γνώμη μου- τον κάνει σπουδαίο. Περιγράφει πολύ απλές πράξεις, που πίσω τους κρύβουν απίστευτη ψυχολογική και φιλοσοφική προσέγγιση, κάτι που φαίνεται στη σκηνή του πλεξίματος, όπως επίσης και στη σκηνή του διαχωρισμού των ιδεών, δείχνοντάς μας τις επιρροές που έχουμε από ομοϊδεάτες: "Όταν ήμουνα στο σπίτι του μπαμπά, μου έλεγε τις ιδέες του για το καθετί, κι έτσι τις ίδιες ιδέες είχα κι εγώ. Αν είχα διαφορετικές, τις έκρυβα, γιατί του κακοφαινόταν. Κανόνιζες το καθετί με το δικό σου γούστο, κι έτσι το ίδιο γούστο με σένα είχα κι εγώ: ή έκανα μόνο πως το είχα. Καλά καλά ούτε εγώ δεν ξέρω."

Κλείνοντας, το έργο μάς λέει κάτι σπουδαίο: "Έχω χρέος αντίκρυ στον εαυτό μου. Πιστεύω πως είμαι πρώτα-πρώτα άνθρωπος, το ίδιο κι εγώ όπως εσύ."

Τροφή για σκέψη. Για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που βρίσκεται εκεί έξω.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Παγκόσμιο Θέατρο #151 / Νορβηγικά θεατρικά έργα

Τίτλος πρωτοτύπου: Et dukkehjem

Συγγραφέας: Ερρίκος Ίψεν (Henrik Ibsen)

Μετάφραση: Νικόλαος Γ. Πολίτης

Επιμέλεια: Μαρία Λάζου-Πορτολομαίου

Σελίδες: 132 / Διαστάσεις: 14x21

Ημερ. έκδοσης: 2003 / 2014

ISBN-13:  978-960-558-182-4

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ερρίκος Ίψεν (1828-1906). Νορβηγός δραματουργός και ποιητής, γεννημένος στην πόλη Σιν της Νορβηγίας. Σε ηλικία 22 ετών δημοσίευσε το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο "Κατιλίνας". Κατόπιν προσλήφθηκε στο θέατρο της πόλης Μπέργκεν ως δραματουργός, όπου δουλεύοντας, έγραψε τα έργα: "Η νύχτα του Άη Γιάννη", "Η γιορτή του Σουλχάουγκ", "Η κυρία Ίνγκερ", κ.ά. Το 1857 εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα Κρίστιανσεν, όπου έγραψε την περίφημη "Κωμωδία του έρωτα", τους "Μνηστήρες του θρόνου", τον "Πέερ Γκυντ" και τον "Μπραντ". Στη συνέχεια ταξίδεψε στο εξωτερικό, γράφοντας τα έργα: "Εχθρός του λαού", "Κουκλόσπιτο", "Τα στηρίγματα της κοινωνίας", "Αγριόπαπια", "Έντα Γκάμπλερ" και τους ασύγκριτους σε τέχνη και πλοκή "Βρικόλακες", που θεωρούνται και ως το αριστούργημά του. Το τελευταίο έργο του είχε τον τίτλο "Όταν εμείς οι πεθαμένοι σηκωθούμε" και δημοσιεύθηκε το 1900. Πέθανε στο Κρίστιανσεν της Νορβηγίας, σε ηλικία 78 ετών, μετά από πενταετή πλήρη πνευματική και σωματική ατονία.

Πρώτη δημοσίευση στο site τοβιβλίο.net.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Μάνα Κουράγιο"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ένα έργο-χρονικό από τον 30ετή πόλεμο.

Γράφτηκε στα 1938-39 και πρωτοπαίχτηκε στη Ζυρίχη στα 1942. Η "Μάνα Κουράγιο" ακολουθεί το στράτευμα, με έναν αραμπά-καντίνα, πουλώντας προμήθειες και ποτό για τους στρατιώτες. Χάνει και τα δυό της αγόρια στον πόλεμο. Η μουγγή κόρη της, Κατερίνα, πεθαίνει χτυπημένη από σφαίρα καθώς προσπαθεί μ'ένα τύμπανο να στείλει μήνυμα στην πόλη Χάλλε για μια επερχόμενη επίθεση.

Η "Μάνα Κουράγιο" απομένει μοναχή της με τον αραμπά της, γριά, ωστόσο αποφασισμένη να συνεχίσει το εμπόριό της.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)

Το έργο ξεκινά με έναν Λοχία και έναν Στρατολόγο, που φαίνονται να είναι έξω από τα νερά τους, μια που δεν έχει ξεκινήσει ο πόλεμος ακόμα και νιώθουν λίγο αποδιοργανωμένοι. Η δουλειά του στρατολόγου είναι να στρατολογήσει άντρες, αλλά για κακή του τύχη, τού την κοπανάνε όλοι, όπως η ψείρα άμα ξυστείς, παρομοιάζει ο συγγραφέας.

Ο δε λοχίας είναι συνειδητοποιημένος και υπερασπίζεται το καθεστώς του στρατού με σθένος, λέγοντας: "Τι καρτερείς από ανθρώπους που τους έχει ζαβλακώσει η ειρήνη. Το χειρότερο κακό της ειρήνης είναι πως αποδιοργανώνει. Σμπαράλια σε κάνει. Σκέτη τσαπατσουλιά η ειρήνη! Μονάχα ο πόλεμος φτιάχνει τάξη, οργάνωση". Κι εν μέρει, ο λοχίας έχει δίκιο από την σκοπιά του και μας παραθέτει ένα σωρό παραδείγματα. Αυτό όμως που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι το εξής: Έχουνε κάνει ποτέ τους απογραφή; Ξέρουνε πόσα άλογα και πόσους μάχιμους άντρες διαθέτει η πόλη; Σκοτιστήκανε. Εν καιρώ ειρήνης ποιός πραγματικά ενδιαφέρεται να κάνει απογραφές, όταν όλα κυλάνε ομαλά και υπάρχουν πλεονάσματα; Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ξεκινάνε οι ελλείψεις...

Μας αναφέρει πως στην αρχή του πολέμου είναι δύσκολα τα πράγματα, μα σε όλα συνηθίζει ο άνθρωπος. Είναι το άγνωστο, που μας τρομάζει κάθε φορά.

Το επόμενο πρόσωπο που εμφανίζεται και πιάνει την κουβέντα με τους στρατιωτικούς είναι η Μάνα Κουράγιο, που μας λέει πως δεν θα υπήρχε πόλεμος αν δεν υπήρχαν στρατιώτες, οπότε το κακό ξεκινά με την κατάταξή τους στο στρατό. Η Μάνα έχει παιδιά, και όπως κάθε μάνα φοβάται και αγωνιά γι'αυτά. Δε θέλει να της πεθάνουν στον πόλεμο, όμως από την άλλη, ίσως έχουν καλύτερη τύχη εκεί, αφού θα έχουν εξασφαλισμένο ένα πιάτο φαγητό και χρήματα.

Οι περισσότεροι διάλογοι του έργου είναι εξαιρετικοί και ο συγγραφέας νιώθω πως παίζει μαζί μας, αφού κάθε φορά αναιρεί και κατακρίνει ό,τι επαινούσε λίγο πιο πριν. Βρίσκω έκτακτο όταν ένας δημιουργός φάσκει κι αντιφάσκει συνεχώς, ώστε να αφήσει στο κοινό του να σχηματίσει οποιαδήποτε άποψη!

- Μάνα Κουράγιο: Ν’ αφήσουνε, λέει, την μάνα τους και να πάνε στον πόλεμο, σαν τις μύγες στο μέλι!

Η μάνα βέβαια γνωρίζει καλά τα παιδιά της και ξέρει ποιος είναι έτοιμος να πάει να πολεμήσει και ποιος όχι.

Βρίσκω εξοργιστικό το γεγονός να χάνονται τόσες ζωές σε πολέμους και οι στρατηγοί, υπουργοί κλπ. να παίρνουν τα εύσημα και τη δόξα.

- Λοχίας: Λοχίας στην οπισθοφυλακή - πιο σίγουρο πόστο δεν υπάρχει. Στέλνεις τους άλλους μπροστά, κι εσύ μαζεύεις όλη τη δόξα.

Γίνονται καθημερινά πόλεμοι (δυστυχώς) αλλά οι θρησκευτικοί κατά τη γνώμη μου είναι οι χειρότεροι.

- Ιεροκήρυκας: δεν είναι δυστυχία να πέσεις στο πεδίο της μάχης, απεναντίας! Χάρη είναι, χάρη θεία. Γιατί ο πόλεμος αυτός είναι ιερός… είναι πόλεμος θρησκευτικός, δεν είναι απ’ τους συνηθισμένους! Τον πόλεμο τούτο τον πολεμάμε με χαρά μας για την πίστη μας και το Θεό μας.

- Μάγερας: Σωστότατον! Πόλεμος είναι βέβαια κι αυτός, όπου καίνε, σφάζουνε, πέφτει και πλιάτσικο... άντε και κανένας βιασμός μια στο τόσο, αλλά το σωστό, σωστό: είναι πόλεμος αλλιώτικος! Γίνεται υπέρ πίστεως, φως φανάρι.

Μια αγαπημένη νύξη για τις θρησκείες και τα πιστεύω των ανθρώπων που μου άρεσε επίσης γίνεται στον παρακάτω διάλογο.

- Ιεροκήρυκας: Είμαστε στα χέρια του Θεού.

- Μάνα Κουράγιο: Τα παραλές. Τόσο άσχημα δεν την έχουμε ακόμη.

Πιο επίκαιρο δε, από ποτέ είναι τα παρακάτω λόγια της Μάνας Κουράγιο: "Ούτε πως τους λένε ρωτάω, ούτε αν είναι ειδωλολάτρες. Φτάνει να πληρώνεις -είσαι καλός για μένα. Βλέπεις στη δουλειά και στο εμπόριο δε σε ρωτάνε τι θεό πιστεύεις αλλά σε τι τιμή πουλάς. Κι ο πόλεμος κάποιους συντηρεί, κάποιους ταΐζει..."

Είναι ένα εξαιρετικό, αντιπολεμικό έργο που με συγκίνησε βαθιά. Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά περισσότερα αποσπάσματα αλλά καλύτερα να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Θα κλείσω όμως, με ένα πολύ μικρό απόσπασμα, που βρήκα αρκετά αισιόδοξο.

- Ιεροκήρυκας: Κατ’ εμένα, την ειρήνη τη βρίσκεις παντού, ακόμα και μέσα στον πόλεμο. Ο πόλεμος έχει και τις ειρηνικές του στιγμές. Βλέπεις, ο πόλεμος είναι σε θέση να θεραπεύει όλες τις ανάγκες, ακόμα και αυτήν της ειρήνης. Μην ανησυχείς που λες για την ειρήνη, διότι, πρώτα-πρώτα, την έχει ανάγκη ο ίδιος ο πόλεμος... χωρίς ειρήνη θα έσβηνε κι αυτός.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Παγκόσμιο Θέατρο #12 / Γερμανικά θεατρικά έργα

Τίτλος πρωτοτύπου: Mutter Courage und ihre Kinder

Συγγραφέας: Μπέρτολτ Μπρεχτ (Bertolt Brecht)

Μετάφραση: Ιορδάνης Αρζόγλου

Επιμέλεια: Μαρία Λάζου-Πορτολομαίου

Σελίδες: 162 / Διαστάσεις: 14x21

Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 1980 / 2014

ISBN-13: 978-960-558-173-2

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1898 στο Άουγκσμπουργκ. Το 1917 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μονάχου, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του, ξαναγύρισε στο Άουγκσμπουργκ, και υπηρέτησε για ένα διάστημα σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Οι θεατρικές του αναζητήσεις γνώρισαν πολύ γρήγορα την καταξίωση, με το βραβείο Κλάιστ (1922). Αντικομφορμιστής, ορκισμένος εχθρός του πολέμου και του καπιταλισμού, βρίσκεται ήδη από το 1923 πέμπτος στον μαύρο πίνακα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Όταν οι Εθνικοσοσιαλιστές καταλαμβάνουν την εξουσία το 1933, ο Μπρεχτ παίρνει το δρόμο της εξορίας: Ελβετία, Δανία, Φινλανδία, Ρωσία, και τέλος Αμερική, όπου συνεργάζεται στην Καλιφόρνια με τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Τσαρλς Λώτον. Το 1949 εγκαθίσταται οριστικά στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου πεθαίνει το 1956.

Πρώτη δημοσίευση στο site τοβιβλίο.net.

Read more »

*NEW* Η επιστροφή των παραμυθιών

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Οι ήρωες του θεατρικού έργου "Η επιστροφή των παραμυθιών" φορτωμένοι με τα στοιχεία της αυτοαναφορικότητάς τους, κάνουν μια κινηματογραφική έφοδο πλησιάζοντας τη γη: ο Λύκος με την κακία και τη μήνιν του, η Κοιμωμένη με την υπνηλία της, η Ντάμα Κούπα με τη βασιλική ματαιοδοξία της, ο Πίτερ Παν με ένα πρόσωπο ρυτιδωμένο, α λα Ντόριαν Γκρέι στην αποκάλυψή του.

Όλοι έχουν μεγαλώσει∙ στο πρόσωπο, στο σώμα και στο ήθος τους καθρεφτίζεται η ταλαιπωρία και η φθορά από τις ατελείωτες αναγνώσεις των παραμυθιών τους. Άλλωστε, το παιδί με την ανάγνωση έκανε τον Λύκο πιο μισητό, την Κοιμωμένη όλο κι πιο τεμπέλα, την Ντάμα Κούπα πιο επίμονη και πιο προκλητική στα θέλω της∙ γέρασε ακόμα και τον Πίτερ Παν -τον έκανε σχεδόν αδιάφορο για άθλους, έτσι στο τέλος κουράστηκε πολύ κι αυτός και ανορθόδοξα εκτίμησε την παλαιά του δόξα. Οι διασωθέντες ήρωες των παραμυθιών, νομίζοντας τους εαυτούς τους ξεχασμένους, έρχονται για να διεκδικήσουν το ατομικό και θεμελιώδες δικαίωμά τους: την ανάγνωση των παραμυθιών στα οποία ανήκουν. Καταφέρνουν να κάνουν, ωστόσο, κάτι περισσότερο. Πετυχαίνουν να μετατραπούν οι ίδιοι σε ήρωες άξιους να παρακολουθούνται.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Θέατρο για παιδιά και εφήβους

Συγγραφέας: Γεωργία Παρασκευά

Επιμέλεια: Κλεονίκη Μαγκλάρα

Σελίδες: 54 / Διαστάσεις: 14x21

Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018

ISBN: 978-960-558-246-3

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Αποφοίτησα από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Νομικής Αθηνών και από τη Δραματική Σχολή Βεάκη.

Έχω γράψει τρία έργα για παιδιά που έχουν παιχτεί στο θέατρο: «Θα φάμε τα μουστάκια μας...», « Η επιστροφή των παραμυθιών» και «Ιστορίες για φίλους».

Με τη θεατρική ομάδα ΜΠΟΕΜ, ανεβάζουμε παραστάσεις για μικρά και μεγάλα παιδιά.

Read more »

*NEW* Γενική θεωρία της λήθης

Περίληψη οπισθόφυλλου:

«Από το παράθυρο του σαλονιού είδα έναν άντρα να τρέχει. έναν τύπο ψηλό, κάτισχνο, απίστευτα σβέλτο. Τρεις στρατιώτες τον κυνηγούσαν σε μικρή απόσταση. Πολίτες ξεχύνονταν σαν ποτάμι από τις γωνίες κι ενώνονταν με τους στρατιώτες. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ένα πλήθος έπαιρνε τον φυγά στο κατόπι. Τον είδα να συγκρούεται μ’ένα παιδί που βρέθηκε μπροστά του μ’ένα ποδήλατο, και να κατρακυλά αβοήθητος στο χώμα. Ο όχλος πλησίαζε και βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής, όταν ο άντρας καβάλησε το ποδήλατο κι άρχισε ξανά να τρέχει σαν τρελός. Σ’εκείνο το σημείο είχε ήδη σχηματιστεί μια δεύτερη ομάδα, εκατό μέτρα μπροστά, κι άρχισαν να του πετάνε μια βροχή από πέτρες. Ο δύστυχος χώθηκε σ’ένα στενό δρομάκι. Αν είχε θέα από ψηλά, όπως εγώ, δεν θα το είχε κάνει: αδιέξοδο. Όταν κατάλαβε το λάθος του, εγκατέλειψε το ποδήλατο και προσπάθησε να πηδήξει τον τοίχο. Μια πετριά τον βρήκε στο σβέρκο, κι έπεσε κάτω.»

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ζοζέ Εντουάρντο Αγκουαλούζα

Μετάφραση: Μαρία Μπεζαντάκου

Σελίδες: 192

Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018
ISBN: 978-618-5400-01-9

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Ζοζέ Εντουάρντο Αγκουαλούζα (José Eduardo Agualusa) γεννήθηκε το 1960 στο Ουάμπο της  Ανγκόλας από πορτογάλους αποίκους γονείς.

Πολυβραβευμένος συγγραφέας, έχει δει έργα του να μεταφράζονται σε είκοσι έξι γλώσσες και έχει τιμηθεί με πολύ σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία. Έχει συγγράψει έντεκα μυθιστορήματα, πέντε θεατρικά έργα, καθώς και συλλογές διηγημάτων και βιβλία για παιδιά. Εργάζεται ως δημοσιογράφος και συγγραφέας, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ Πορτογαλίας, Ανγκόλας και Μοζαμβίκης.

Από τις εκδόσεις opera πρόκειται να κυκλοφορήσει το μυθιστόρημά του "Ο πωλητής παρελθόντων".

Read more »

*NEW* Κάποιος Λούκας

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ο Λούκας και οι μονόλογοί του

Ρε συ, άκου να σου πω, δε φτάνει που τ’αδέλφια σου μου τα’πρηξαν ώς το μη παρέκει ενόσω σε περίμενα με τόση όρεξη να πάμε μια βόλτα, έχω και σένα να καταφτάνεις μούσκεμα, μ’αυτή τη φάτσα κάτι ανάμεσα σε βαρίδι κι αναποδογυρισμένη ομπρέλα που κι αν την έχω δει τόσες φορές. Έτσι δεν κάνουμε προκοπή, να το ξέρεις. Τι σόι βόλτα θα’ναι αυτή αν πρόκειται να σε κοιτάζω όλη την ώρα για να καταλάβω πως μαζί σου θα βραχώ ώς το κόκαλο, πως το νερό θα κατρακυλάει στο σβέρκο μου, πως τα cafés θα μυρίζουν υγρασία και θα’χει σίγουρα μια μύγα στο κρασί μου; Μπορώ να πω ότι δεν έχει νόημα να σου δίνει κανείς ραντεβού [...].

Μοίρα των εξηγήσεων

Κάπου πρέπει να υπάρχει μια χωματερή όπου στοιβάζονται οι εξηγήσεις. Ένα μόνο πράγμα είναι ανησυχητικό σ’αυτό το σωστό πανόραμα: ό,τι ενδέχεται να συμβεί τη μέρα που κάποιος θα κατορθώσει να εξηγήσει και τη χωματερή.

Έρωτας 77

Κι αφού κάνουν όλα όσα κάνουν, σηκώνονται, πλένονται, πουδράρονται, παρφουμάρονται, χτενίζονται, ντύνονται, κι έτσι, σιγά σιγά, ξαναγίνονται αυτό που δεν είναι.

Πίσω από το όνομα «Λούκας» κρύβεται κάποιος «Χούλιο» που αφηγείται ιστορίες για τους αγαπημένους του πιανίστες, τις ζωές εκκεντρικών καλλιτεχνών, τα έθιμα ορισμένων αργεντινών οικογενειών, την αγάπη και τη φιλία. Ακούραστος ανατροπέας κανόνων, προσφέρει μέχρι και συμβουλές για το πώς να γυαλίσετε τα παπούτσια σας, να γράψετε ποιήματα, να δώσετε διαλέξεις, να καταφέρετε να σας πετάξουν έξω με τις κλοτσιές από μια συναυλία ή να κολυμπήσετε σε μια πισίνα με αλεύρι. Σε τελική ανάλυση, αυτό εδώ είναι περισσότερο ένα εγχειρίδιο κόντρα στη σοβαρότητα, παρά ένα βιβλίο μυθοπλασίας.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Χούλιο Κορτάσαρ

Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης

Σελίδες: 184

Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018

ISBN: 978-618-5400-00-2

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Χούλιο Κορτάσαρ (Βρυξέλλες, 1914 - Παρίσι, 1984) είναι μείζων  αργεντινός συγγραφέας, μαζί με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες και τον Ερνέστο Σάμπατο, και ασφαλώς ο σημαντικότερος της νοτιοαμερικανικής διασποράς.

Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα (το "Κουτσό" θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα του 20ού αιώνα), ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα. Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τα βιβλία του (αλφαβητικά): "Η αντίπερα όχθη" (Bibliothèque), "Aξολότλ και άλλα διηγήματα" (Πάπυρος), "Άπαντα τα θεατρικά" (Bibliothèque), "Το βιβλίο του Μανουέλ" (Κέδρος), "Τα βραβεία" (Καστανιώτης), "Ιστορίες των κρονόπιο και των φάμα" (Ύψιλον), "Κουτσό" (opera), "Ο κυνηγός" (Απόπειρα), "Ο λόγος της αρκούδας" (Πάπυρος), "Μπρέντα Ρότσα", "τόσο βίαια γλυκιά" (Αλφειός), "Τα μυστικά όπλα" (Απόπειρα), "Οκτάεδρο" (Ύψιλον), "Όλες οι φωτιές η φωτιά" (Ύψιλον), "Η σύνθλιψη των σταγόνων" (Bibliothèque).

Read more »

*NEW* Ένας γιος

Περίληψη οπισθόφυλλου:

«Ο μπαμπάς μ’έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. ‘‘Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;’’ Και είπε: ‘‘Την επόμενη φορά που θα σ’ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ’ορκίζομαι ότι... σου τ’ορκίζομαι ότι...’’».

Ο Γκίγε δίνει την εικόνα ενός παιδιού χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δείχνει ευτυχισμένος, είναι επιμελής και φρόνιμος μαθητής της Δ΄ δημοτικού και κάνει πολύ στενή παρέα με μια συμμαθήτριά του από το Πακιστάν, τη Ναζία. Η μαμά του Γκίγε εργάζεται στο Ντουμπάι και είναι εντελώς απούσα, ο μπαμπάς του έχει προσφάτως βγει στην ανεργία, και ο μικρός -που δεν μιλάει για τη μητέρα του- έχει ως μοναδικό πρότυπο τη Μαίρη Πόππινς. Η δασκάλα του αρχίζει να διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει και τόσο καλά. Πιστεύει πως η εξάρτησή του από την -εξιδανικευμένη στη φαντασία του μικρού- Μαίρη Πόππινς είναι μόνον η ορατή κορυφή ενός παγόβουνου, και ζητά τη βοήθεια της ψυχολόγου του σχολείου. Με τη σειρά της, η ψυχολόγος ζητά από τον Γκίγε να της ζωγραφίσει κάποιες εικόνες από την καθημερινότητά του, κι έτσι απλώνονται μπροστά της τα κομμάτια ενός πολύ σύνθετου παζλ...

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Αλεχάντρο Παλόμας

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου

Σελίδες: 224

Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018

ISBN: 978-960-8397-98-9

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Αλεχάντρο Παλόμας (Alejandro Palomas) γεννήθηκε το 1967 στη Βαρκελώνη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και ολοκλήρωσε τις σπουδές του με ένα Master in Poetics στο New College του Σαν Φρανσίσκο.

Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μετέφρασε έργα σημαντικών συγγραφέων όπως η Κάθριν Μάνσφιλντ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, η Γερτρούδη Στάιν, ο Τζακ Λόντον κ.ά. Το 2018 έλαβε το βραβείο Nadal για το βιβλίο του "Un amor". Το μυθιστόρημα "Ένας γιος" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία μεταξύ των οποίων και το Εθνικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας της Ισπανίας (2016).

Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Το πλέγμα"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Η Βερονίκ συνομιλεί για τις ενοχές της με τον νεκρό πατέρα της. Ο Άρης βγαίνει ραντεβού αλλά η βραδιά λήγει άδοξα με υπαίτιο τον Μπιν Λάντεν. Ο Μανόλης οραματίζεται κυνήγι αρκούδας στη Ροδόπη, ενώ ψωνίζει στο σουπερμάρκετ. Η Νόρα ζητά από τον εραστή της να κοιμηθούν στο συζυγικό του κρεβάτι. Ο πεθερός της Ανθής αναπολεί μια μιγάδα από το Πράσινο Ακρωτήρι. Η Τζούλια βρίσκει αποκούμπι στην αγκαλιά ενός πολιτικού, μέχρι που βγαίνουν στο διαδίκτυο οι άσεμνες φωτογραφίες τους. Η νεαρή Ανζέλ γνωρίζει ίσως τον έρωτα στον οίκο ευγηρίας της γιαγιάς της. Ο Τάκης νιώθει ήρωας της ασφάλτου, ένας άλλος Τζέιμς Ντην.

Κοντά τους πολλοί και ποικίλοι ήρωες της διπλανής πόρτας, σε στενή ή λιγότερο στενή σχέση μεταξύ τους, εξομολογούνται ιστορίες έρωτα και προδοσίας, αμοιβαίες προσδοκίες και διαψεύσεις, αλληλεπιδρώντας με χιούμορ, ειρωνεία, στοχαστική διάθεση, σαρκασμό και τρυφερότητα. Εμπιστευτικοί ή και απόρρητοι μονόλογοι, σε ένα μυθιστόρημα, που αποσυντονίζει την καθημερινότητα καταλύοντας βεβαιότητες και παραδοχές, με την πεποίθηση ωστόσο ότι «παρά ταύτα η ζωή συνεχίζεται».

Η άποψή μου:

(γράφει ο Τάκης Γεράρδης)

Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας, απλά σημειώνω κάποιες σκέψεις από την ανάγνωση.

Βρέθηκα το Νοέμβριο στην παρουσίαση του μυθιστορήματος "Το πλέγμα". Εισηγητής ο Γιώργος Αριστηνός, ο οποίος ήταν εντυπωσιακά διεισδυτικός, εύστοχος και περιεκτικός. Είχε ετοιμάσει μια εργασία, ανάμεσα σε δοκίμιο και κριτικό λόγο. Μακάρι να τη δημοσιοποιήσει. Εκεί συνάντησα και γνώρισα τον συγγραφέα Μιχάλη Μοδινό. Ευγενής, χαμογελαστός και στο λόγο του κατατοπιστικός.

Είχα διαβάσει το μυθιστόρημα πριν από μήνες και μου είχε αρέσει πολύ. Γραφή προσεγμένη, με ρυθμό και ροή, εικόνες οικείες και κατά κανόνα ασχολίαστες. Υπαινικτικά όμως, ο Μιχάλης Μοδινός σπρώχνει τον αναγνώστη να κάνει τις αναλογίες, να σκεφτεί αυτά που διαβάζει και να συμπληρώσει μόνος του τα κενά, που ο συγγραφέας εσκεμμένα αφήνει.

Χώρος: η Ελλάδα και συγκεκριμένα, το αδηφάγο τέρας, η Αθήνα.

Χρόνος: από το 1980 μέχρι σήμερα.

Πρόσωπα: Τα γνωστά που ταλάνισαν αυτά τα χρόνια την Ελλάδα, την πολιτική, την αισθητική και τα μέσα της. Πλην ενός χαρακτήρα, του ταξιτζή, που με τη δουλειά του επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, όλοι οι υπόλοιποι ζουν σε μια ιδίας κατασκευής κοινωνική κάψουλα. Οι ήρωες είναι είτε δημόσιοι υπάλληλοι, είτε άνθρωποι που κινούνται και εργάζονται στις παρυφές του συστήματος της εξουσίας. Τα πρόσωπα του σπονδυλωτού μυθιστορήματος είναι αυτά που στηρίζουν την εξουσία χωρίς να την ασκούν τα ίδια. Συχνά παρατούν τις δουλειές τους για να κοπανήσουν τα τσιπουράκια τους στην πλατεία Συντάγματος ή στου Ψυρρή, να λύσουν -πίνοντας και συζητώντας- τα αγχώδη, υπαρξιακά τους προβλήματα, να ερωτοτροπήσουν, να περιγράψουν το εσωτερικό τους τελμάτωμα απλά, σα να ανασαίνουν.

Έτσι όπως ξεδιπλώνονται οι ιστορίες, σαν αυτόνομα στιγμιότυπα, έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς ένα καλογυρισμένο σίριαλ. Το κάθε τηλεοπτικό επεισόδιο έχει τη δική του αυτονομία, αφήνει όμως γέφυρες και περάσματα για να συνδεθεί με ένα προγενέστερο ή επόμενο επεισόδιο. Ένα αόρατο "πλέγμα" ενώνει τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Και μπροστά σου, έχεις μια πελώρια κούκλα Μπάμπουσκα. Η μεγάλη μορφή, αυτή που ανοίγει το μυθιστόρημα και ουσιαστικά το περικλείνει, είναι αυτή της ιστορίας του Ωραιόπουλου. Και από μέσα, βγάζεις άλλες φιγούρες, ίδιες και διαφορετικές, μέχρι που στο τέλος διαπιστώνεις πως μεταξύ τους οι μορφές και οι ιστορίες σχετίζονται είτε με ερωτικούς δεσμούς, είτε με μια άμεση ή έμμεση συγγένεια, είτε με εργασιακή συμπόρευση ή σύγκρουση, αλλά και με φιλία.

Κλείνοντας το βιβλίο είχα την εντύπωση μιας στρογγυλής, λειασμένης κατασκευής. Λες κι ο συγγραφέας να είχε πάρει ένα ‘λογοτεχνικό γυαλόχαρτο’ και να εξαφάνισε τις ακμές, τις γωνίες και τις περιττές εξάρσεις. Η λεξιλαγνεία κι ο συγγραφικός ναρκισσισμός απουσιάζουν. Και σημειώνω αυτή την αρετή του μυθιστορήματος εγώ, που μου αρέσουν οι υπερβολές, οι ακρότητες και οι γωνίες γιατί πιστεύω πως έτσι έρχονται η αντίθεση, η σύγκρουση, και η εξέλιξη.

Όμως στο "Πλέγμα" όλα αυτά θα ήταν περιττά. Οι πολιτικές και εργασιακές συνθήκες στα χρόνια εκείνα λίγο άλλαζαν ως προς την κατεύθυνση και το στόχο, οι άνθρωποι επαναλάμβαναν γνωστά λάθη, άλλους τους κατέβαλε μια αρρώστια, άλλους η αναζήτηση επιβεβαίωσης μέσα από ερωτικές σχέσεις, όλους όμως τους ροκάνιζε ο χρόνος. Οι εξάρσεις θα ακύρωναν την υφέρπουσα υπονόμευση, που ο συγγραφέας ήθελε να υπάρχει. Γιατί ο Μιχάλης Μοδινός δεν επεδίωξε να καταγγείλει, να κλάψει και να σπαράξει με τα περιστατικά που περιγράφει και με τα όσα υπονοεί, αλλά θέλησε να τα δείξει, να τα περιγράψει σαν φυσιολογικά συμβάντα και αυτά μετά να μιλήσουν από μόνα τους, να δράσουν υποδόρια.

Με εντυπωσίασε η σκηνή των φίλων που μαζεύτηκαν για να τα πουν και να τα πιουν. Ρεαλιστικά, αληθινά, χωρίς δακρύβρεχτες εξάρσεις, μαθαίνουν πως ένας από αυτούς έχει καρκίνο στον προστάτη. Και αντιδρούν αυθόρμητα, πνίγοντας μέσα τους τις σκέψεις, το φόβο και τη στενοχώρια τους. Θεωρώ πως είναι από τις πιο ισχυρές σκηνές στο μυθιστόρημα, αλλά και στην ελληνική λογοτεχνία.

"Πλέγμα" λέει ο συγγραφέας, υπονοώντας τις σχέσεις ανθρώπων και ιστοριών που ενώνονται μεταξύ τους και συγκρατούνται. Εγώ θα έλεγα και "Δίχτυ", που είναι ριγμένο πάνω από τους ήρωες και τις ιστορίες τους. Ένα δίχτυ που κάποιος άπλωσε και τους εγκλώβισε, περιορίζοντας τις δυνατότητες διαφυγής τους. Και πέρα από την πρώτη αίσθηση ισοπέδωσης και φθοράς (που είναι και προϊόντα της επέλασης του χρόνου) στο μυθιστόρημα διακρίνεται μια αισιόδοξη νότα με την εισβολή μιας νεότερης γενιάς.

Ο κάθε αναγνώστης πιάνοντας ένα βιβλίο στα χέρια του, έχει έτοιμη μια ατομική Προκρούστεια κλίνη. Έχει δηλαδή κατασταλαγμένες απόψεις για τη λογοτεχνία, το ‘μου αρέσει’ ή ‘δεν μου αρέσει’ σαν λογοτεχνικό είδος ή σαν ιστορικό φόντο, έχει μέσα του σχηματισμένες ισχυρά ορισμένες, πάγιες απόψεις. Και πολλές φορές, διαβάζοντας ασυνείδητα, τεντώνει ή πετσοκόβει σαν τον Προκρούστη το μυθιστόρημα και τον συγγραφέα. Στη δική μου Προκρούστεια κλίνη "Το πλέγμα" και ο Μιχάλης Μοδινός, ως δια μαγείας, ήρθαν και προσαρμόστηκαν απόλυτα στα μέτρα. Τίποτε δεν περίσσεψε, τίποτε δεν έλειψε.

Σημείωση: Ο Τάκης Γεράρδης γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1953. Σπούδασε οικονομικά στη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και δημοσιογραφία στο Frei Universitat Berlin. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία. Από το 1991 μέχρι το 1997 εξέδιδε το μηνιαίο περιοδικό "Ο καφές". Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Μιχάλης Μοδινός

Σελίδες: 240

Ημερ. έκδοσης: 18/06/2018

ISBN: 978-960-03-6361-6

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Μιχάλης Μοδινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Θεωρητικός και ακτιβιστής του οικολογικού κινήματος, δούλεψε ως περιβαλλοντολόγος και μηχανικός σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, συνεργάστηκε με διεθνείς οργανισμούς, δίδαξε σε ποικίλα, ακαδημαϊκά ιδρύματα, ενώ υπήρξε ιδρυτής-εκδότης της Νέας Οικολογίας και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος. Στο δοκιμιακό-ερευνητικό του έργο περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων τα βιβλία "Μύθοι της ανάπτυξης στους τροπικούς", "Από την Εδέμ στο Καθαρτήριο", "Τοπογραφίες", "Το παιγνίδι της ανάπτυξης", "Η αρχαιολογία της ανάπτυξης", ενώ στο μυθοπλαστικό τα "Χρυσή ακτή", "Ο μεγάλος Αμπάι", "Επιστροφή" (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), "Η σχεδία" (Διάκριση Επιτροπής Κρατικών Βραβείων, ελληνική υποψηφιότητα για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας), "Άγρια Δύση", "Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία" και "Εκουατόρια" (Βραβείο περιοδικού Literature). Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται ως λογοτεχνικός κριτικός με την εφημερίδα Τα Νέα και διάφορα άλλα έντυπα. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν: "Επιστροφή" (2018), "Τα κορόμηλα δεν θέλουν ζέσταμα" (2017), "Εκουατόρια" (2016), "Τόποι της λογοτεχνίας" (2015), "Άγρια Δύση" (2013), "Η σχεδία" (2011), "Επιστροφή" (2009), "Ο μεγάλος Αμπάι" (2007), "Χρυσή ακτή" (2005).

Read more »

Lecture Club / meeting #3

Το ηλεκτρονικό περιοδικό Writer's Gang (με αρχισυντάκτρια την Άρια Σωκράτους) και η ιστοσελίδα Βιβλιοσημεία (με αρχισυντάκτρια τη Λιάνα Τζιμογιάννη) ένωσαν τις δυνάμεις και την αγάπη τους για το βιβλίο και ίδρυσαν τη Λέσχη Ανάγνωσης "Lecture Club".

Μάθετε πού και πότε γίνονται οι συναντήσεις στο τέλος του κειμένου!!!

Το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2018 πραγματοποιήθηκε η τρίτη συνάντηση της λέσχης και συζητήθηκε το βιβλίο του Εμίλ Ζολά "Νανά". Συντονίστρια της λέσχης είναι η συγγραφέας Ισμήνη Χαρίλα και τον πολιτισμικό σχολιασμό έχει αναλάβει η ραδιοφωνική παραγωγός Άννα Μουσογιάννη.

Ο σχολιασμός της Ισμήνης Χαρίλα:

Το 1848 εκδίδεται η «Κυρία με τις Καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά (υιού) με βασικό θέμα τον καταδικασμένο έρωτα της φημισμένης εταίρας του Παρισιού Μαργαρίτας Γκωτιέ και του νεαρού Αρμάνδου Ντυβάλ.

Το 1920 η Κωλέτ παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό τον «Αγαπημένο» που περιγράφει την ερωτική σχέση ανάμεσα σε μια πλούσια εταίρα σαράντα εννιά ετών, την Λεά ντε Λονβάλ και τον κατά εικοσιτέσσερα χρόνια μικρότερό της, τον Chéri, ή κατά κόσμον Φρεντ Πελού.

Ενώ στο πρώτο έργο υπάρχει η σύγκρουση των πεποιθήσεων της επονομαζόμενης καλής και ενάρετης κοινωνίας και του περιθωριακού κόσμου, στο δεύτερο οι ήρωες ανήκουν στο ίδιο περιβάλλον χωρίς ετερόκλητες προσεγγίσεις. Η Μαργαρίτα Γκωτιέ για τους συμπολίτες της δεν είναι «η γυναίκα που είχε μια αθωότητα μέσα της», όπως αποφαίνεται ο Αρμάνδος, αλλά εκείνη που κρατά πάντοτε ένα μπουκέτο καμέλιες που υποδηλώνουν με το άσπρο ή το κόκκινο χρώμα τους τη διαθεσιμότητά της για τους εραστές της. Η Λεά αντίθετα στην αλλαγή του αιώνα και απαλλαγμένη από πουριτανισμούς, διεκδικεί το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ορίζει το σώμα της και να είναι ανεξάρτητη.

Ανάμεσα σε αυτά τα δυο μυθιστορήματα επομένως, δημοσιεύτηκε το 1880 η «Νανά» του Εμίλ Ζολά, μια πόρνη που εξελίσσεται σ’εταίρα και στο γυναικείο σεξουαλικό πρότυπο, που οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή κάθε άνδρα που την προσεγγίζει. Εμπνευσμένος από την «Ανθρώπινη Κωμωδία» του Μπαλζάκ, ο Ζολά επιχείρησε να μελετήσει την επιρροή του περιβάλλοντος στο άτομο και γι’αυτό από το 1871 έως το 1893 έγραψε 20 μυθιστορήματα που αποτελούν το σύνολο της κληρονομικής αναφοράς της οικογένειας «Ρουζόν Μακάρ». "Η Νανά" αποτελεί το ένατο πόνημα και ο Ζολά περιγράφει το Παρίσι κατά την περίοδο της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, υπό την διακυβέρνηση του Ναπολέοντα Γ’.

Ηρωίδα είναι ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση και σύντομα κατέληξε στην πορνεία. Η αφήγηση της ιστορίας ξεκινά το 1868, όταν η Νανά κάνει το ντεμπούτο της στο θέατρο στον ρόλο της Ξανθιάς Αφροδίτης. Ατάλαντη και δίχως τις απαραίτητες γνώσεις δεν θα μπορούσε ποτέ να διεκδικήσει μια θέση στον θίασο, αν δεν είχε ένα σώμα που γεννά τον ακόρεστο πόθο. Εμφανίζεται γυμνή στη σκηνή, κερδίζει τον θαυμασμό και από το πρώτο κιόλας λεπτό δίνει το στίγμα της ως ένα «αρπακτικό που κατασπαράζει τους άνδρες». Ουδείς μπορεί να της αντισταθεί και εκείνη τους χρησιμοποιεί όλους για να κερδίσει ό,τι επιθυμεί. Συναντά άνδρες που είναι πρόθυμοι να της χαρίσουν την αληθινή ευτυχία, εκείνη όμως -κενή και επιπόλαιη- τους εγκαταλείπει και ακολουθεί έναν ηθοποιό, ο οποίος την κακοποιεί και την ωθεί ξανά στο πεζοδρόμιο. Εντελώς αδύναμη, επιλέγει να σταθεί στα πόδια της, κατορθώνει να ξεφύγει και να ξαναγυρίσει στους κύκλους των αριστοκρατών. Αυτή τη φορά, η δίψα της είναι ακόρεστη τόσο για τους εραστές, αλλά και τις ερωμένες της, όσο και για τη συσσώρευση χρημάτων. Σταδιακά γίνεται η αιτία είτε του οικονομικού αφανισμού, είτε ακόμη και του θανάτου των χρηματοδοτών της. Όταν δε συνειδητοποιεί ότι οι τελευταίοι αδυνατούν πλέον να καλύψουν τις σπατάλες της, εξαφανίζεται. Κανείς δεν γνωρίζει πού πήγε και οι φήμες αναφέρονται στο Κάιρο και τη Ρωσία, ώσπου μαθαίνουν ότι επέστρεψε και ότι βρίσκεται σε ένα ξενοδοχείο πλούσια μεν, αλλά ετοιμοθάνατη από ευλογιά, που κόλλησε από τον γιο της. Η αυλαία της υπόθεσης κλείνει με τον θάνατό της και την κήρυξη του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου του 1870.

Ο Ζολά επομένως, μέσω της Νανάς, θίγει την ανηθικότητα και την υποκρισία, όπου όλοι κινούνται γύρω από την εξωτερική εικόνα και όχι την πραγματική αντανάκλαση. Άνθρωποι που, ενώ υποστηρίζουν την εντιμότητα, παραδίδονται στη λαγνεία και τις εντολές της σάρκας, αδυνατώντας να επιβάλλουν τη λογική στα πάθη τους.

«Στους μεθύστακες των συνοικισμών, η μαύρη φτώχεια, το άδειο τσουκάλι, η τρέλα του ποτού ήταν που άδειαζαν το πουγκί και κατέστρεφαν τελικά τις οικογένειες. Εδώ το βαλς αυτό σήμαινε το τέλος (...) η Νανά (...) προκαλώντας τελικά την αποσύνθεση αυτού του κόσμου».

Μέσω των λεπτομερειακών περιγραφών, χαρακτηριστικό του Νατουραλισμού, ο Ζολά προσδίδει όλη τη σήψη και τον εκφυλισμό της κοινωνίας, δίχως να διστάσει να ξεσκεπάσει τη βρωμιά και τη λάσπη που την καλύπτει. Η Νανά απομυζά τους εραστές της και οι υπηρέτες κλέβουν την ίδια σ’έναν ατέρμονο κύκλο εξαπάτησης, που εμπεριέχει τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα: την οκνηρία, την αλαζονεία, τη λαιμαργία, τη λαγνεία, την απληστία, την οργή και τη ζηλοφθονία.

Όλοι υπηρετούν το δίπτυχο "χρήμα και σεξουαλικότητα" και η φαυλότητα διαποτίζει κάθε κύτταρο, ιδίως της Νανάς που δεν παραδέχεται καν την ενοχή της:
«Τα βάζουν με τις γυναίκες, όταν είναι οι ίδιοι οι άνδρες που τις βάζουν να τα κάνουν όλα αυτά (...). Αν δεν υπήρχαν αυτοί, θα ήμουν σε κανένα μοναστήρι να προσεύχομαι (...) Και πάλι αυτοί φταίνε! Εγώ δεν φταίω σε τίποτα!»

Η υποτιθέμενη άγνοια και η αποποίηση της ευθύνης μετατρέπουν συνεπώς αυτήν τη γυναίκα σε ένα σύμβολο, που αντικατοπτρίζει την εποχή της. Ένα όμορφο σαρκίο, που εσωκλείει οτιδήποτε άσχημο και διαλύεται από την ασθένεια, όπως και η Γαλλία από τον πόλεμο.
«Η αποσύνθεση της Αφροδίτης. (...) Το σκουλήκι εκείνο με το οποίο είχε δηλητηριάσει έναν ολόκληρο λαό, φαίνεται ότι τώρα είχε ανέβει στο πρόσωπο και της το σάπιζε».

Ο σχολιασμός της Άννας Μουσογιάννη:
«Η Νανά ήταν βυθισμένη στον ναρκισσισμό της... Άρχισε να παρατηρεί άλλα μέρη του κορμιού της διασκεδάζοντας, κυριευμένη ξανά απ'τη νοσηρή, παιδική της περιέργεια. Ξαφνιαζόταν κάθε φορά που κοίταζε το κορμί της στον καθρέφτη... Αργά-αργά άνοιξε τα μπράτσα της για να προτείνει τον κορμό της, έναν κορμό εύσαρκης Αφροδίτης. Λύγισε τη μέση, παρατηρώντας το σώμα της μπρος και πίσω, σταματώντας λίγο στο προφίλ του στήθους και στις φευγαλέες καμπύλες των μηρών... Άρχισε να διασκεδάζει μ'ένα παράξενο παιχνίδι, να λικνίζεται, μια δεξιά, μια αριστερά, με τα γόνατα ανοιχτά συστρέφοντας το κορμί πάνω στους γοφούς, μ' εκείνο το συνεχές τρεμούλιασμα της Ανατολίτισσας χορεύτριας, που χορεύει τον χορό της κοιλιάς... Κι από πίσω, καθώς ο κότσος της είχε λυθεί, τα ξανθά της μαλλιά σκέπαζαν την πλάτη της σαν χαίτη λιονταριού».
-Εμίλ Ζολά, "Νανά"-

Ο Εμίλ Ζολά θεωρείται ως ο θεμελιωτής και αυτός εισήγαγε το νατουραλισμό (ή φυσιοκρατία), όπου αναπτύχθηκε στη Γαλλία τα τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ού. Τι όμως είναι ο νατουραλισμός και ποια τα βασικά χαρακτηριστικά του;

Ο νατουραλισμός ήταν η συνέχεια του ρεαλισμού και απεικονίζει την πραγματικότητα με μεγαλύτερη ακρίβεια. Πιο συγκεκριμένα, είναι ένας μυθοπλαστικός τρόπος που καλλιέργησε μια σχολή συγγραφέων ακολουθώντας μια συγκεκριμένη φιλοσοφική θέση. Η φιλοσοφική αυτή τοποθέτηση είναι απόρροια της μεταδαρβινικής βιολογίας του 10ου αιώνα, που υποστήριζε ότι ο άνθρωπος βιώνει την ύπαρξή του, αποκλειστικά μέσα στην τάξη της φύσης και ότι δε διαθέτει ψυχή, ούτε έχει κάποιου άλλου είδους συμμετοχή σε ένα θρησκευτικό ή πνευματικό κόσμο πέραν του φυσικού. Συνεπώς, ο άνθρωπος είναι ένα ζώο υψηλότερης τάξης, που η συμπεριφορά του καθορίζεται από δύο δυνάμεις: από το περιβάλλον και την κληρονομικότητα.

Ο φιλόσοφος, κριτικός και ιστορικός Ιππόλυτος Τάιν (1828-1893) στοχεύει να ανακαλύψει τους νόμους που καθορίζουν, σύμφωνα με το σχήμα αίτιο-αποτέλεσμα, και τη λογοτεχνία όπως ένα ζωντανό οργανισμό. Συνεπώς, διατυπώνει τη θεωρία ότι η φυλή, το περιβάλλον και η στιγμή προκαθορίζουν και τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά και την εξέλιξη της λογοτεχνίας αυτής (Εισαγωγή στην ιστορία της αγγλικής λογοτεχνίας 1863-1864).

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί και το έργο των αδελφών Έντμοντ και Ζυλ ντε Γκονγκούρ, οι οποίοι εκδίδουν το έργο τους «Ζερμινί Λασερτέ» και όπου εμφανίζονται για πρώτη φορά δύο από τα χαρακτηριστικά του νατουραλισμού: ηρωίδα είναι μια υπηρέτρια, πρόσωπο δηλαδή προερχόμενο από κατώτερα, λαϊκά στρώματα και επιπλέον η συμπεριφορά της μελετάται χωρίς προκατάληψη και ανατέμνεται από γραφίδα, που δεν διαφέρει από το φακό του κλινικού γιατρού, του ανατόμου ή του βιολόγου.

Σύμφωνα με τους νατουραλιστές, ένα άτομο κληρονομεί ισχυρά ένστικτα -ιδιαίτερα αυτά της παρόρμησης να συγκεντρώνει υλικά αγαθά, τη σεξουαλικότητα και την πείνα- και έπειτα, υπόκειται στις οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις που αναπτύσσονται στο ανθρώπινο περιβάλλον, στην οικογένεια και στην κοινωνική τάξη. Ο Ζολά, εφάρμοσε τη θεωρία αυτή στο επονομαζόμενο από τον ίδιο «πειραματικό μυθιστόρημα». Αυτό σημαίνει ότι το μυθιστόρημα είναι οργανωμένο κατά τον τρόπο επιστημονικού πειράματος όπου εξετάζει με "sec-a-sec" γραφή τη συμπεριφορά των χαρακτήρων.

«Ο μυθιστοριογράφος είναι καμωμένος από έναν παρατηρητή και έναν πειραματιστή» (Εμίλ Ζολά, "Το πειραματικό μυθιστόρημα").

Ο ίδιος φιλοδοξεί να δώσει στο νατουραλισμό τον χαρακτήρα της επιστημονικής μάθησης και στους συγγραφείς το εργαλείο μιας αυστηρής μεθόδου. Ο παρατηρητής, δηλαδή, επιλέγει το θέμα του όπως π.χ. ο αλκοολισμός και έπειτα διατυπώνει την υπόθεσή του, π.χ. στα αίτια που τον οδήγησαν και που κατέληξε.

Εν ολίγοις, στο νατουραλισμό υπάρχει αποδόμηση της πραγματικότητας, πέραν πάσας φύσης συναισθήματος και εστιάζει στην καταγραφή της στυγνής πραγματικότητας, αποφεύγοντας όποια ωραιοποίηση. Γι'αυτό το λόγο υπάρχει και υπερβολικά λεπτομερής απόδοση της πραγματικότητας, ακόμα και αν οι σκηνές αυτές είναι βίαιες, ενώ συχνά το τέλος είναι τραγικό, αφού ο ήρωάς του οδηγείται στην καταστροφή του. Συνήθως τα έργα αυτά έχουν να κάνουν με την κοινωνική εξαθλίωση και γενικότερα τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής. Οι νατουραλιστές συνήθως επιλέγουν θέματα που έχουν να κάνουν με το περιθώριο και την εξαθλίωση. Έτσι, οι ήρωες είναι απόκληροι της κοινωνίας, θύματα, αδικημένοι, άνθρωποι του υποκόσμου και απόκληροι. Ένα παράδειγμα νατουραλιστικής γραφής είναι το έργο του Καρκαβίτσα «Ο Ζητιάνος».

Ο χώρος της λέσχης:

Οι συναντήσεις θα γίνονται κάθε μήνα στο καφέ του Μουσείου Μπενάκη (Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας, Αθήνα, 2ος όροφος).

Η επόμενη δίωρη συνάντηση έχει προγραμματιστεί για το Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2019 στις 16:00-18:00 το απόγευμα και θα συζητηθεί το βιβλίο του  Χέρμαν Έσσε "Ο λύκος της στέπας". Δηλώστε συμμετοχή στο e-mail. Θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας, λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων. Σε περίπτωση κακοκαιρίας, η συνάντηση θα μεταφερθεί στον εσωτερικό χώρο του καφέ.

Read more »

*NEW* Δύο βιβλία για γονείς (Κλειδάριθμος)

Γονείς σε συνεργασία / περίληψη:

Λειτουργήστε ως ομάδα αναπτύσσοντας ένα κοινό μοντέλο διαπαιδαγώγησης.

Πώς μπορούν δύο άνθρωποι να απαλλαγούν από τα γονεϊκά πρότυπα που «κουβαλούν» από τις οικογένειές τους και να συμβαδίσουν στο θέμα της διαπαιδαγώγησης, δίχως να υπερισχύει η γνώμη του ενός έναντι του άλλου;

Καθένας από εμάς ανατράφηκε με συγκεκριμένα πρότυπα που μπορεί να μη συμβαδίζουν με αυτά του συντρόφου του. Με υπομονή και συνεργασία, το ζευγάρι πρέπει να προσπαθήσει να απαλλαγεί από αυτά -ή να συνδυάσει τα καλύτερά τους στοιχεία- με στόχο τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου διαπαιδαγώγησης που θα ταιριάζει στις προσωπικότητες των δύο γονέων. Με τεχνικές, παραδείγματα και ασκήσεις για κάθε στάδιο ανάπτυξης του παιδιού, αυτός ο πρακτικός οδηγός μπορεί να λειτουργήσει ως υποστηρικτικό εργαλείο για κάθε ζευγάρι, ώστε να μεγαλώσει τα παιδιά του με κοινό όραμα, χωρίς ρήξεις.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Κατηγορία βιβλίου: Γονείς και παιδιά

Συγγραφέας: Vicky Hoefle

Μετάφραση: Μαρία Πηγαδά

Σελίδες: 272 / Διαστάσεις: 14 x 20,5

Ημερ. έκδοσης: 17/10/2018

ISBN: 978-960-461-869-9

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Βίκυ Χόιφλε είναι σύμβουλος γονέων με πείρα 25 χρόνων. Συμμετέχει σε σεμινάρια και διαλέξεις, και τα βιβλία της έχουν πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό. Είναι ειδικευμένη στην αντλεριανή ψυχολογία με πιστοποίηση από την International Coaching Federation και εφοδιάζει τους γονείς με βιώσιμες προληπτικές τεχνικές, ώστε να δημιουργήσουν ευτυχισμένες οικογένειες. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα γι’αυτή στην ιστοσελίδα της.

-------------------------------------------------------

Γονείς σε διαμάχη / περίληψη:

Προστατέψτε το παιδί σας από την αποξένωση και ανοίξτε δίαυλο επικοινωνίας.

Μετά από ένα επώδυνο διαζύγιο, είναι πιθανό η σχέση σας με τα παιδιά να δοκιμαστεί -ειδικά αν απέναντί σας έχετε έναν... τοξικό πρώην σύντροφο που σας κακολογεί, σας κατηγορεί για όλα, ή επιχειρεί να σας «αντικαταστήσει» φέρνοντας ένα νέο πρόσωπο στη ζωή τους. Τα παιδιά μπορεί να βιώσουν σύγχυση, αντικρουόμενα συναισθήματα, θυμό, αγωνία, κατάθλιψη -κι εσείς να νιώσετε εντελώς ανίσχυροι.

Με αυτόν τον πρακτικό οδηγό θα μάθετε ποιοι είναι οι καλύτεροι τρόποι για να προστατεύσετε τα παιδιά σας από επώδυνες συγκρούσεις, πώς να αποφύγετε το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης και πώς να τους μιλήσετε εμπνέοντάς τους ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη. Είναι δύσκολο να μεγαλώνετε παιδιά με έναν τοξικό πρώην, αλλά με τα κατάλληλα εργαλεία μπορείτε να τα προστατέψετε και να δυναμώσετε τη μεταξύ σας σχέση.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Κατηγορία βιβλίου: Γονείς και παιδιά

Συγγραφείς: Amy J.L. Baker & Paul R. Fine

Μετάφραση: Δάφνη Παπαδούδη

Σελίδες: 288 / Διαστάσεις: 14 x 20,5

Ημερ. έκδοσης: 17/10/2018

ISBN: 978-960-461-870-5

Βιογραφικά των συγγραφέων:

Η Δρ. Έιμι Μπέικερ είναι παιδοψυχολόγος, ειδική στο σύνδρομο γονικής αποξένωσης. Παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες σε γονείς που βρίσκονται σε διαδικασία διαζυγίου και το έργο της είναι ευρέως γνωστό στις ΗΠΑ. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για αυτή στην ιστοσελίδα της.

Ο Πολ Φάιν είναι κλινικός κοινωνικός λειτουργός και ψυχοθεραπευτής. Έχει 25 χρόνια πείρα στα διαζύγια και ακολουθεί μια ανθρωπιστική προσέγγιση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μεμονωμένα άτομα και οικογένειες.

Read more »

*NEW* Ο θάνατος της αλεπούς

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Μέσα στην άγρια νύχτα παίρνει φωτιά ένα από τα τροχόσπιτα στο κάμπινγκ του Ρούπερτσχαϊν.

Ο Όλιβερ φον Μπόντενσταϊν και η Πία Ζάντερ (πρώην Κίρχοφ) πιστεύουν αρχικά πως πρόκειται για εμπρησμό. Οι έρευνές τους όμως παίρνουν άλλη τροπή όταν μέσα από τα αποκαΐδια ανασύρεται το απανθρακωμένο πτώμα ενός άντρα. Η μακάβρια λίστα των θυμάτων αρχίζει να μεγαλώνει και οι έρευνες οδηγούν τους δύο αστυνομικούς στο καλοκαίρι του 1972, τότε που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς ο καλύτερος φίλος του Μπόντενσταϊν και η πολυαγαπημένη του αλεπού. Για τον αστυνόμο, αυτό είναι ένα παιδικό τραύμα που δεν ξεπέρασε ποτέ -για τους κατοίκους της περιοχής, μια παλιά ιστορία που κανείς δεν θέλει να σκαλίσει...

Ένα τείχος σιωπής, ένας όρκος αίματος, μια παλιά συμμορία που παίρνει πάλι σάρκα και οστά...

«Όπως πάντα, η Νόιχαους γράφει αστυνομική λογοτεχνία υψηλού επιπέδου. Το νέο της best seller θα σας κόψει την ανάσα.»

-Kriminetz-

«Από την πρώτη κιόλας σελίδα θα σας φάει η αγωνία.»

-Detlef Knut, huffingtonpost.com-

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Nele Neuhaus

Μετάφραση: Αναστασία Ντούγια

Σελίδες: 672 / Διαστάσεις: 14 x 20,5 εκ.

Ημερ. έκδοσης: 17/10/2018

ISBN: 978-960-461-868-2

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Νέλε Νόιχαους σπούδασε Νομική, Ιστορία και Γερμανική Φιλολογία, και στο παρελθόν εργάστηκε σε διαφημιστική εταιρεία. Πλέον ασχολείται μαζί με τον σύζυγό της με την οικογενειακή τους επιχείρηση, ενώ παράλληλα γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα και, παθιασμένη καθώς είναι με την ιππασία, εφηβικά βιβλία με θέμα τα άλογα. Το 2010 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα "Η Χιονάτη πρέπει να πεθάνει", το οποίο σημείωσε τεράστια επιτυχία. Τα μυθιστορήματα που ακολούθησαν, πάντα με κεντρικούς ήρωες το ντουέτο των αστυνομικών ερευνητών Πία Κίρχοφ και Όλιβερ φον Μπόντενσταϊν, την ανέδειξαν σε μια από τις πλέον πολυδιαβασμένες, γερμανόφωνες συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων και κυκλοφορούν σε περισσότερες από 30 χώρες. Πρόσφατα, ο αρχηγός της αστυνομίας του Βέστχεσεν την αναγόρευσε, τιμής ένεκεν, Αστυνόμο Β΄. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της.

Read more »

*NEW* Η λογοτεχνία με απλά λόγια

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Τι συμβολίζει η λευκή φάλαινα στο Μόμπι Ντικ; Τι είναι η ροή της συνείδησης στη λογοτεχνία; Και τι κοινό έχουν η Λολίτα και το κουρδιστό πορτοκάλι;

Σε αυτό το συλλογικό έργο, καλύπτονται τα βασικά ρεύματα, θέματα και είδη της λογοτεχνίας και εξετάζονται πάνω από 250 λογοτεχνικά έργα. Γραμμένο με απλή και κατανοητή γλώσσα, το βιβλίο εξηγεί τη λογοτεχνική ορολογία και είναι γεμάτο με συνοπτικές αλλά εύληπτες εξηγήσεις, διαγράμματα και έξυπνη εικονογράφηση, που το καθιστούν ιδανική εισαγωγή για τον κόσμο της λογοτεχνίας -από τα αρχαία έπη όπως η Ιλιάδα και η Μαχαμπαράτα, ως τα σύγχρονα έργα του Σαλμάν Ρούσντι και της Μάργκαρετ Άτγουντ. Είτε σπουδάζετε λογοτεχνία, είτε είστε λάτρης των βιβλίων, εδώ θα βρείτε πολλές ιδέες για περισσότερο διάβασμα.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Κατηγορία: Εκλαϊκευμένες θεωρητικές επιστήμες

Συγγραφέας: Συλλογικό έργο

Σελίδες: 352 / Διαστάσεις: 19 x 23,5

Ημερ. έκδοσης: 17/10/2018

ISBN: 978-960-461-856-9

Read more »

*Κυκλοφορεί* Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί...

...όταν μεγαλώνεις παιδιά / περίληψη:

Ποια κινούμενη άμμος και ποιοι καρχαρίες; Όλα αυτά ωχριούν μπροστά στην πιο τρομακτική εμπειρία απ’όλες -να μεγαλώνεις ένα παιδί!

Εδώ θα βρεις οδηγίες επιβίωσης που θα σε προετοιμάσουν όταν το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι:

 Τι να κάνεις αν ξεμείνεις από πάνες.

 Πώς να επιδιορθώσεις μια αποκεφαλισμένη κούκλα.

 Πώς να ηχομονώσεις το δωμάτιο του παιδιού σου στην εφηβεία.

 Πώς να επιβιώσεις ως συνοδηγός, όταν το παιδί σου πάρει το δίπλωμα.

 Φτιάξε ένα αυτοσχέδιο μπιμπερό.

 Επιβίωσε σε βαρετά, παιδικά πάρτι.

 Άντεξε ένα οικογενειακό ταξίδι με το αυτοκίνητο.

 Εξήγησε πώς έρχονται τα παιδιά στον κόσμο.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Κατηγορία βιβλίου: Χιούμορ - Σάτιρα

Συγγραφείς: Joshua Piven, David Borgenicht, Sarah Jordan

Μετάφραση: Δέσποινα Αλεξανδρή

Σελίδες: 176 / Διαστάσεις: 14 x 20,5

Ημερ. έκδοσης: 28/09/2018

ISBN: 978-960-461-866-8

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

...στα ραντεβού, το σεξ και τους χωρισμούς / περίληψη:

Φύλαξε αυτόν τον πρακτικό χιουμοριστικό οδηγό κάτω από το μαξιλάρι, στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου -οπουδήποτε μπορεί να σε πετύχουν τα βέλη του έρωτα.

Εδώ θα βρεις οδηγίες επιβίωσης για τα ραντεβού, το σεξ και τους χωρισμούς:

 Πώς να την κοπανήσεις από ένα ραντεβού στα τυφλά.

 Πώς να κάνεις σεξ σε περιορισμένο χώρο.

 Τι να κάνεις αν ξυπνήσεις δίπλα σε κάποιον/α και δεν θυμάσαι το όνομά του/της.

 Τι να κάνεις για να φύγει το πρήξιμο των ματιών από το κλάμα.

 Πώς να φτιάξεις μια κούκλα βουντού.

 Κατέβασε ένα φερμουάρ που κόλλησε.

 Ξεμέθυσε γρήγορα.

 Ξεπέρασε το τέλος μιας σχέσης.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Κατηγορία βιβλίου: Χιούμορ - Σάτιρα

Συγγραφείς: Joshua Piven, David Borgenicht, Jennifer Worick, Victoria De Silverio

Μετάφραση: Δέσποινα Αλεξανδρή

Σελίδες: 248 / Διαστάσεις: 14 x 20,5

Ημερ. έκδοσης: 28/09/2018

ISBN: 978-960-461-865-1

Η σειρά φαινόμενο που σημείωσε ρεκόρ πωλήσεων με 10 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, κυκλοφόρησε σε 27 χώρες και μεταφέρθηκε σε δύο τηλεοπτικές σειρές (TBC, Discovery Channel).

Read more »