ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Βιβλιοάποψη: "Η παριζιάνικη βιβλιοθήκη"

---Δημοσίευση: 14/03/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία των ηρωικών βιβλιοθηκάριων της Αμερικανικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Παριζιάνικη Βιβλιοθήκη φωτίζει ένα μικρό κομμάτι της Ιστορίας, ένα μέρος όπου το πάθος για τη λογοτεχνία ενέπνευσε μεγαλειώδεις πράξεις αγάπης και θάρρους.

Παρίσι, 1939: Νέα, φιλόδοξη και με θυελλώδες ταμπεραμέντο, η Οντίλ Σουσέ φαίνεται πως τα έχει όλα: έναν αφοσιωμένο και γοητευτικό σύντροφο και μια ονειρεμένη δουλειά στη Βιβλιοθήκη του Παρισιού. Όταν όμως οι Ναζί καταλαμβάνουν την Πόλη του Φωτός, η Οντίλ χάνει τα πάντα, ανάμεσα σε αυτά και την αγαπημένη της Βιβλιοθήκη. Και τότε, μαζί με τους συναδέλφους της, μπαίνει στην Αντίσταση με τα καλύτερα όπλα της: τα βιβλία! Κάποτε ο πόλεμος τελειώνει, και η Οντίλ, αντί να απολαύσει την ελευθερία, βιώνει τη μεγαλύτερη, την πιο ανείπωτη προδοσία.
Μοντάνα, ΗΠΑ, 1983: Ενώ η νεαρή Λίλι αναζητά απεγνωσμένα νέες περιπέτειες σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της πολιτείας της Μοντάνα, το ενδιαφέρον της κεντρίζει η μυστηριώδης γηραιά Παριζιάνα κυρία που κατοικεί σε ένα γειτονικό σπίτι. Καθώς το παρελθόν της αινιγματικής γυναίκας αρχίζει να ξεδιπλώνεται, η Λίλι ανακαλύπτει πως μοιράζονται την ίδια αγάπη για τη γλώσσα, το πάθος της νοσταλγίας και μια άσβεστη παθιασμένη ζήλια, χωρίς να υποψιαστεί ούτε στιγμή το σκοτεινό, βαθιά κρυμμένο μυστικό που τις ενώνει.


Η άποψή μου:
(γράφει η Μάγδα Μπάσιου)
Στο Παρίσι του 1939 η φιλόδοξη Οντίλ είναι λάτρης των βιβλίων και της πόλης της -μια πόλη γεμάτη μυστικά, όπως και η ίδια αναφέρει. Ο πατέρας της έχει διαφορετική άποψη αναφορικά με την απόφαση της κόρης του να ενταχθεί στην αγορά εργασίας, θεωρώντας πως η θέση της γυναίκας είναι δίπλα σε έναν καλό σύζυγο. Μάλιστα, προσπαθεί να της βρει τον κατάλληλο, μέσα από μια σειρά νεαρών που επισκέπτονται κατά καιρούς την οικία τους. Ανάμεσα σε αυτούς, η νεαρή Οντίλ θα γνωρίσει τον Πολ, έναν γοητευτικό αστυνομικό και η καρδιά της θα χτυπήσει άτακτα. Παράλληλα, θα ξεκινήσει να εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος στην Αμερικανική Βιβλιοθήκη. Ζει το όνειρο!

Την ίδια χρονική περίοδο, ο πόλεμος είναι προ των πυλών και οι Ναζί θα καταλάβουν το Παρίσι. Ο αδελφός της Οντίλ, ο άνθρωπος που την καταλαβαίνει πιο πολύ από τον καθένα, θα ενταχθεί στον πόλεμο. Ο κόσμος της κοπέλας καταρρέει. Η βιβλιοθήκη κινδυνεύει να κλείσει, καθώς μια μεγάλη λίστα βιβλίων απαγορεύονται από τους Ναζί και οι συνδρομητές της βιβλιοθήκης μεταφέρονται σε στρατόπεδα κράτησης. Η διευθύντρια της βιβλιοθήκης, ιδρύει τη Συνδρομητική υπηρεσία στρατιωτών, προωθώντας βιβλία στους παλαίμαχους στρατιώτες.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, στη Μοντάνα, η μικρή και φιλοπερίεργη Λίλη ζητά βοήθεια για μια εργασία που της έχει ανατεθεί στο σχολείο στη γηραιά γειτόνισσα της, την Παριζιάνα Οντίλ Σουσέ. Αργά και σταθερά, η μια θα βρει στην άλλη κοινά χαρακτηριστικά, την ίδια αγάπη για τη ζωή και μάλιστα η ηλικιωμένη θα δει στο πρόσωπο της Λίλι, τον εαυτό της σε μικρότερη ηλικία. Σύντομα, θα ανακαλύψουν πως τις ενώνει ένα μεγάλο, σκοτεινό μυστικό.

Η συγγραφέας Janet Skeslien Charles παρουσιάζει ένα συναρπαστικό μείγμα αληθινών ιστορικών γεγονότων και μυθοπλασίας με εστίαση στην Αμερικανική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, εν μέσω της ναζιστικής κατοχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που φωτίζει άγνωστα ιστορικά μονοπάτια και συγκινεί μέσα από την προβολή των θαρραλέων βιβλιοθηκονόμων που με αυταπάρνηση αντιστέκονται στους Ναζί και δίνουν έναν μεγάλο αγώνα μέσα από την τροφοδοσία των στρατιωτών με ελπιδοφόρα αναγνώσματα.

Μια διαφωτιστική οπτική στην ιστορία του Β' Παγκοσμίου πολέμου, ιδωμένης μέσα από το ρόλο που έπαιξε η Παριζιάνικη Βιβλιοθήκη σε αυτή. Ένα βιβλίο-ύμνος στην απώλεια, στην ελπίδα, στη φιλία και στις ανθρώπινες σχέσεις που θα συγκινήσει μικρούς και μεγάλους. Ένα βιβλίο για τη δύναμη της λογοτεχνίας σε χαλεπούς καιρούς. Αν σας αρέσουν τα ιστορικά βιβλία με αναφορές στο Παρίσι, η Παριζιάνικη Βιβλιοθήκη είναι για εσάς.


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Janet Skeslien Charles
Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής
Σελίδες: 528
Ημερ. έκδοσης: 28 Φεβρουαρίου 2023
ISBN: 978-960-190-972-1

Βιβλιοάποψη: "Το νησί"

---Δημοσίευση: 14/03/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Δεν έπρεπε να φέρεις την οικογένειά σου στο νησί...

Δεν έπρεπε να τρέχεις με το αυτοκίνητο...

Δεν έπρεπε να προσπαθήσεις να κρύψεις το πτώμα...

Δεν έπρεπε να υποσχεθείς στα παιδιά σου ότι θα τα προστατεύσεις...

Ίσως τώρα δεν καταφέρεις να γυρίσεις σπίτι...

Το νησί ήταν μόνο η αρχή...



Η άποψή μου:
(γράφει η Ρούλα Κεφάκη)
Οικογενειακές διακοπές στην Αυστραλία. Ακούγεται ειδυλλιακό. Ή έστω υποσχόμενο. Καλά, υποφερτό. Όταν είσαι νεαρή μητριά που προσπαθεί να κάνει τα θετά της παιδιά στην καλύτερη περίπτωση να τη συμπαθήσουν και στη χειρότερη να μην τη μισούν, το υποφερτά είναι μια ικανοποιητική προοπτική.

Η Χέδερ, ο Τομ και τα παιδιά του από τον γάμο του με την πρώτη του σύζυγο, η οποία δε βρίσκεται πια στη ζωή, ταξιδεύουν στην Αυστραλία, όπου μία παρορμητική απόφαση αποδεικνύεται αρκετή για να καταστρέψει τις ζωές τους. Οι τέσσερις τους, παρέα με ένα ζευγάρι Ολλανδών που συνάντησαν τυχαία, ακολουθούν δύο αγνώστους σε ένα απομονωμένο νησί λίγο έξω από τη Μελβούρνη. Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά από τον πολιτισμό, οι πρώτες κιόλας ώρες παραμονής στο νησί Ντατς καταλήγουν σε τραγωδία και η συνέχεια αποδεικνύεται ακόμα πιο εφιαλτική. Οι κάτοικοι του νησιού, μια αδίστακτη οικογένεια που έχει τον απόλυτο έλεγχό του, έξω από νόμους και κανόνες, είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανέναν τους να επιστρέψει στην πόλη. Το λάθος που έκαναν ήταν μοιραίο και πρέπει να το πληρώσουν με τη ζωή τους.

Το κύριο μέρος της υπόθεσης θυμίζει το κυνήγι της γάτας με το ποντίκι (αν και οι δικές μου γάτες αν έβλεπαν ποντίκι, μάλλον θα το έβαζαν στα πόδια). Την ώρα που οι Ο’Νιλ επιδίδονται σε ένα ανελέητο κυνηγητό, η Χέδερ προσπαθεί να προστατέψει τα παιδιά σχεδιάζοντας το πιο ριψοκίνδυνο κρυφτό της ζωής της: αν τους ανακαλύψουν, είναι νεκροί. Οι διώκτες τους έχουν το πάνω χέρι, μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας, κυνηγετικά σκυλιά, όπλα, αριθμητική υπεροχή. Εκείνη έχει μόνο το κοφτερό μυαλό της και το ένστικτο επιβίωσης.

Παρά το γεγονός ότι η ιστορία λαμβάνει χώρα στην καυτή αυστραλέζικη ύπαιθρο, η ένταση από την ασταμάτητη καταδίωξη σε έναν ανοιχτό χώρο μεν, χωρίς διαφυγή δε, είναι τόσο μεγάλη, που προκαλεί κλειστοφοβία. Ο αναγνώστης νιώθει συνεχώς ότι ακολουθεί τους ήρωες στην περιπέτειά τους, υποφέρει μαζί τους λόγω καύσωνα, νιώθει τη δίψα τους, κρύβεται για να γλιτώσει, αγωνιά για την τύχη τους. Πέρα από το σασπένς, που χτίζεται σταδιακά και κορυφώνεται όσο περνούν οι σελίδες, ο McKinty προσφέρει αρκετές ιδιαίτερα βίαιες περιγραφές, ανεκτές μόνο στους λάτρεις του είδους.

Η σχέση μεταξύ των χαρακτήρων (της 24χρονης Χέδερ και του 40χρονου Τομ, του πατέρα με τα παιδιά του, του Τομ με την πρώην σύζυγό του) έχει κενά, απορίες -σχετικά με το υπόβαθρο κάποιων γεγονότων που ξεφυτρώνουν ξαφνικά και δεν εξηγούνται επαρκώς- γεννώνται, ωστόσο δε με ενόχλησαν. Αυτό που -ένιωσα ότι- έπρεπε να μου προσφέρει το βιβλίο ως κυρίαρχη αίσθηση, το πήρα και ήταν αδρεναλίνη. Η ιστορία οπτικοποιείται διαρκώς στο μυαλό του αναγνώστη, κάνοντάς την ιδανική για κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό σενάριο, που από μόνο του αποτελεί απόλυτη επιτυχία για μυθιστόρημα του είδους.


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Adrian McKinty
Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής
Σελίδες: 448
Ημερ. έκδοσης: 12 Οκτωβρίου 2022
ISBN: 978-960-190-953-0

Βιβλιοάποψη: "Μαντζικέρτ 1071"

---Δημοσίευση: 13/03/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Στη στροφή της πρώτης εικοσιπενταετίας του 11ου αιώνα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν το ισχυρότερο και το πλουσιότερο κράτος της Ευρώπης, της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, αυτό το εκπληκτικό οικοδόμημα βρέθηκε στα πρόθυρα της καταστροφής. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ΄ Διογένης προσπάθησε απελπισμένα να βάλει ένα τέλος στην παρακμή και στην κατάρρευση.
• Γιατί ο βυζαντινός στρατός αφέθηκε να διαλυθεί και ποιο ήταν το βαρύ τίμημα;
• Πώς κατάφεραν οι Σελτζούκοι Τούρκοι να σπείρουν τον όλεθρο στο διάβα τους;
• Ήταν ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης ένας ικανός αυτοκράτορας ή ένας κοινός τυχοδιώκτης;
• Πώς ένα φωτεινό πνεύμα κατέστρεψε μια αυτοκρατορία;
• Τι οδήγησε στη μάχη του Μαντζικέρτ; Πώς χάθηκε και ποιες ήταν οι συνέπειές της για τον μεσαιωνικό ελληνισμό;
• Τελικά, η Μικρά Ασία χάθηκε από αμέλεια ή από αδυναμία;
Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που απαντώνται στο παρόν βιβλίο. Καταδεικνύονται, μέσα από τη σκηνή του αυτοκράτορα, οι περιστάσεις και οι προκλήσεις που αντιμετώπισε. Εξετάζονται η τακτική κατάσταση πριν από κάθε μάχη και συνάμα τα κίνητρα, οι προθέσεις αλλά και τα λάθη του Ρωμανού Δ΄ Διογένη που τον έκαναν να ρισκάρει τα πάντα στο σκονισμένο πεδίο της μάχης του Μαντζικέρτ.


Η άποψή μου:
(γράφει ο Γιώργος Δόλγυρας)
Η μάχη του Μαντζικέρτ μεταξύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των Σελτζούκων έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου του 1071, κοντά στο Μαντζικέρτ (σημερινό Μαλαζγκίρτ στην Τουρκία). Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ' Διογένης ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η Βυζαντινή αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους. Αυτή η πανωλεθρία των βυζαντινών στρατευμάτων και, κυρίως, η εσωτερική πολιτική παράλυση που ακολούθησε, επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση των Σελτζούκων στη Μικρά Ασία.

Ο συγγραφέας Χαράλαμπος Γιολδάσης σε αυτό το βιβλίο επιχειρεί να βρεθεί μέσα στην σκηνή του αυτοκράτορα και όσο πιο κοντά γίνεται στον βασιλιά και τον άνθρωπο Ρωμανό Διογένη, μεταφέροντας στον αναγνώστη τις προκλήσεις, τα κίνητρα αλλά και τις προσωπικές του επιδιώξεις που τον μετέτρεψαν από Νικηφόρο διοικητή των πόλεων του Δούναβη σε κατάδικο για συνωμοσία, αυτοκράτορα και αιμόφυρτο μονάχο.

Θα αναβιώσουν μπροστά στα μάτια σας οι μάχες, σαν ταινία. Μέσα από τη σκηνή του αυτοκράτορα! Θα περιπλανηθείτε μαζί με τον αυτοκράτορα στις εκστρατείες του, θα δείτε την τακτική κατάσταση πριν από κάθε μάχη, επισημαίνοντας τις αρετές, χωρίς να παραλειφθούν τα λάθη που τελικά τον έκαναν να ρισκάρει τα πάντα στο σκονισμένο και σημαδεμένο από την προδοσία πεδίο της μάχης του Μαντζικέρτ, αποτυγχάνοντας και πληρώνοντας την αποτυχία του με την ζωή του. Οι διάδοχοι του την δεκαετία που ακολούθησε φάνηκαν απελπιστικά μικροί και χάνοντας την Μικρά Ασία εν τέλει έκαναν τον Ρωμανό να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που θέλησε να ξεπλύνει με το αίμα του την ντροπή της κατάπτωσης της αυτοκρατορίας.

Εντυπωσιακά ωμό, γλαφυρό, περιγραφικό. Ο συγγραφέας Χαράλαμπος Γιολδάσης φαίνεται ότι γνωρίζει από τις μάχες στο Βυζάντιο, καθώς έχει διδάξει σχετικά μαθήματα στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών του Στρατού Ξηράς. Και τέλος, έχει εκπαιδευτεί στην απονομή της δικαιοσύνης στο Βυζάντιο.


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Λογοτεχνία #539
Συγγραφέας: Χαράλαμπος Γιολδάσης
Σελίδες: 224
Ημερ. έκδοσης: ΙΑνουάριος 2024
ISBN: 978-618-201-800-2


Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Χαράλαμπος Γιολδάσης γεννήθηκε το 1984 στον Παλαμά Καρδίτσας. Έχει διδάξει «Πληροφορίες Μάχης», «Εσωτερική Λειτουργία Στρατεύματος» και «Διαχείριση Εφοδίων» στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών του Στρατού Ξηράς και έχει εκπαιδευτεί στην απονομή δικαιοσύνης στο Βυζάντιο. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Επικοινωνήστε μαζί του στο email του.

Βιβλιοάποψη: "Το βασίλειο των καταραμένων"

---Δημοσίευση: 13/03/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Με ιλλιγιώδη πορεία στο TikTok o δεύτερος τόμος φαντασίας της Kerri Maniscalco έχει σημειώσει πάνω από 40 εκατομμύρια views και έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

Μία αδερφή. Δύο αμαρτωλοί πρίγκιπες. Αμέτρητες δολοπλοκίες με μια δόση εκδίκησης. Καλώς ήλθατε στην Κόλαση! Θέλοντας να εκδικηθεί για τον χαμό της δίδυμης αδερφής της, η Εμίλια πούλησε την ψυχή της και ταξίδεψε, με τον αινιγματικό Πρίγκιπα της Οργής στο πλευρό της, στους Επτά Κύκλους, για να γίνει η Βασίλισσα των Δαιμόνων. Ο πρώτος, όμως, κανόνας της αυλής των Δαιμόνων είναι απλός: μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Γιατί όσο περισσότερο μένει η Εμίλια στην Κόλαση, αυτόν τον ελκυστικό φαύλο κόσμο, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ακόμα και ο Πρίγκιπας της Οργής, ο άλλοτε σύμμαχός της, μπορεί να κρατάει μυστικά για την αληθινή του φύση. Και σύντομα η Εμίλια βρίσκεται αιχμάλωτη ανάμεσα στον Πρίγκιπα της Οργής και τον ακόμα μοχθηρότερο αδερφό του, τον Πρίγκιπα της Αλαζονείας, τον Βασιλιά των Δαιμόνων. Πολυτελή παλάτια, φαντασμαγορικοί χοροί, δολοπλόκοι αυλικοί και αντικρουόμενα στοιχεία συνθέτουν το σκηνικό στο οποίο η Εμίλια προσπαθεί να ανακαλύψει τι πράγματι συνέβη στην αδερφή της, αλλά και να ξεκλειδώσει τα μυστήρια του δικού της παρελθόντος. Αρκεί όμως να καταφέρει να ξεφύγει από τις δικές της αμαρτίες...


Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Ο πόνος αλλάζει τον άνθρωπο. Τον κάνει πιο σκληρό ή πιο ευάλωτο. Η Εμίλια σαν να ωρίμασε απότομα, ύστερα από τις περιπέτειες που έχει περάσει και τις αλήθειες που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Βαθιά μέσα της όμως, παραμένει ένα πεισματάρικο κι εγωιστικό παιδί, μια Σκάρλετ ο' Χάρα που, εκτός από απαντήσεις, ψάχνει και κάποιον να εμπιστευτεί. Έναν ώμο να ακουμπήσει... στην Κόλαση!

Επτά βασίλεια, επτά θανάσιμα αμαρτήματα, επτά πρίγκιπες, άλλοι σαγηνευτικοί και άλλοι απαρατήρητοι. Αυτός είναι τώρα ο νέος της κόσμος. Μια επαρχιωτοπούλα θνητή με έφεση στη μαγεία και δυνάμεις που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά, αφού δεν έχουν τεθεί ποτέ σε εφαρμογή, βρίσκεται σε τροχιά εκδίκησης. Ποιος σκότωσε την δίδυμή της και γιατί; Είναι ένας από τους άρχοντες του δαιμονικού κόσμου ή κάτι πιο οδυνηρό; Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο πολύ μόνη, όλος της ο κόσμος έχει καταρρεύσει, μοναδικό της όπλο η αυθάδεια της νεότητας. Πολλά κοινά σημεία με τον πρίγκιπα της Αλαζονείας σε αυτό το κομμάτι τον οποίο πρίγκιπα φαντάζομαι τόσο εκκεντρικό όσο και περιπαικτικό, με την μορφή του Τζόκερ!

Η Εμίλια μπερδεύεται ανάμεσα στο στόχο της και το ασίγαστο πάθος που νιώθει για τον Άρχοντα της Οργής, μέσα σε έναν κόσμο μαγικό με μυθικά παλάτια, τα οποία φαντάζομαι στις παρυφές ενός λόφου, σε μαγικά δάση καθώς και σε ελώδης βάλτους, γιατί έτσι είναι αυτό το βιβλίο -σε βοηθάει να ζωντανεύεις κόσμους όπως θέλεις εσύ- και αρκετές φορές χάνει την αυτοκυριαρχία της. Ένας κόσμος πρωτόγνωρος όπου ο ανταγωνισμός και αρκετές φορές το μίσος μεταξύ των βασιλείων είναι το αναπόφευκτο κομμάτι της Κόλασης. Κάτι από αιώνιες διαμάχες μεταξύ βασιλείων, κάτι από ελληνική μυθολογία, κάτι τόσο οικείο αλλά και τόσο ξένο με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτός ο φανταστικός κόσμος είναι και συνάμα και μοναδικός. Η σύνθεσή του, αν και έχει όπως είπα κάτι το οικείο, είναι συνάμα ευφυέστατη και πρωτότυπη, τα κενά στις περιγραφές αφήνουν τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Η συγγραφέας δίνει περισσότερη έμφαση στην ψυχολογική κατάσταση των προσώπων παρά στην περιγραφή οποιουδήποτε τοπίου. Ευφυέστατα τα πιάτα του συμποσίου, αξιολάτρευτο το άλογο που μου θύμισε θηλυκό Πήγασο.

Από την άλλη, κρυμμένα μυστικά που δεν ξέρω αν θα αποκαλυφθούν ποτέ (το ελπίζω τουλάχιστον στο τρίτο μέρος!). Με εντυπωσίασε για άλλη μια φορά το εξώφυλλο, το καλό χαρτί καθώς και τα τριαντάφυλλα που πλαισιώνουν την αρχή κάθε κεφαλαίου. Μου άρεσε πολύ ο μύθος του καταραμένου δέντρου, το ομαλό τέλος που σε προετοιμάζει για ένα ακόμη ταξίδι προς το άγνωστο αλλά και η ανοχή του Άρχοντα της Οργής που αν και δαίμονας συμπεριφέρεται σαν μαγεμένος και παράφορα ερωτευμένος. Είναι έρωτας, συμφέρον ή μοίρα; Οι δύο κόσμοι είναι τόσο διαφορετικοί μα και τόσο ίδιοι. Η Εμίλια σε αυτό το βασίλειο του θανάτου έχει όλη την προσοχή που της πρέπει ή για να ακριβολογούμε, είναι το επίκεντρο, γι'αυτό ακριβώς στα αυτιά μου ακούγεται γκρινιάρα και ανικανοποίητη. Η ανατροπή στο τέλος μάς δημιουργεί ακόμα περισσότερη αγωνία αλλά την Εμίλια δεν θα έλεγα ότι τη συμπαθώ, ποτέ μου δεν την συμπαθούσα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει τίποτα αφού το ίδιο το βιβλίο το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον και γέννημα μιας εξαιρετικής φαντασίας.

Αυτό το δεύτερο μέρος δεν ασχολείται καθόλου με το τι γίνεται στον κόσμο των ανθρώπων. Στο τι απέγιναν οι δικοί της και αν την αναζητούν, κι αν ποτέ μπορέσει κι επιστρέψει, ο κόσμος αυτός θα είναι ο ίδιος ή θα έχει αλλάξει; Σίγουρα πάντως η Εμίλια αν επιστρέψει, δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Συνεπώς, περιμένουμε πολλά από το τρίτο μέρος. Η συγγραφέας έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη.


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ / Βιβλίο #2
Συγγραφέας: Kerri Maniscalco
Μετάφραση: Γιώργος Αγγελίδης
Σελίδες: 552
Ημερ. έκδοσης: 10/05/2023
ISBN: 978-960-645-458-5


Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Κέρι Μανισκάλκο μεγάλωσε σε ένα μισοστοιχειωμένο σπίτι έξω από την πόλη της Νέας Υόρκης και από κει ξεκίνησε η λατρεία της για την γκόθικ ατμόσφαιρα. Στον ελεύθερο χρόνο της διαβάζει ό,τι πέσει στα χέρια της, μαγειρεύει κάθε λογής φαγητά με την οικογένεια και τους φίλους της, και πίνει πάρα πολύ τσάι κουβεντιάζοντας με τις γάτες της για τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή. Το πρώτο βιβλίο της, Stalking Jack the Ripper, έκανε ντεμπούτο στο #1 στη λίστα των μπεστ σέλερ. Με μια ιλιγγιώδη πορεία στο TikTok με περισσότερα από 80 εκατομμύρια views, ο πρώτος τόμος της σειράς Kingdom of the Wicked πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και αγαπήθηκε από το κοινό παγκοσμίως. Η συγγραφέας χαίρεται να συζητάει για μυθιστορηματικούς έρωτες στο Instagram. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα της.

Συνέντευξη στον Άγγελο Γαλάνη

---Δημοσίευση: 05/03/2024---
Ο Άγγελος Γαλάνης είναι οδοντίατρος και γεννήθηκε το 1953 στην Αγρελιά των Τρικάλων. Είναι μέλος του Δ.Σ. (ταμίας) του Ομίλου Οδοντιάτρων Λογοτεχνών Καλλιτεχνών. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη γλυπτική και το ψηφιδωτό. Είναι συνεργάτης διδασκαλίας, στο αντικείμενο του ψηφιδωτού, των φίλων του Μουσείου Ν. Περαντινού και διαφόρων άλλων πολιτιστικών συλλογικοτήτων. Έχει πραγματοποιήσει έξι ατομικές εκθέσεις και παράλληλα έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές. Γράφει ποίηση και διηγήματα και έχει τιμηθεί το έτος 2022: α) με το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό ποίησης προς τιμήν της Μιχαήλας Αβέρωφ, αφιερωμένο στα ζώα, τους απόλυτα πιστούς φίλους και συντρόφους του ανθρώπου, που διοργάνωσε η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών από κοινού με την Εθνική Εταιρεία των Ελλήνων Λογοτεχνών, για το ποίημά του «Φτερουγίσματα στις γειτονιές της παλιάς Αθήνας», β) με έπαινο στον διαγωνισμό διηγήματος που διοργάνωσαν τα προαναφερθέντα σωματεία με το ίδιο θέμα, για το διήγημά του «Σκυλίσια μέρα», γ) με τιμητική διάκριση, για το ποίημά του «Για τα παιδιά που δεν ήρθαν», στον διαγωνισμό ποίησης που διοργάνωσε το ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α. Αιγιαλείας σε συνεργασία με την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, και δ) με το βραβείο «ΑΙΣΧΥΛΟΣ» για την ανέκδοτη ποιητική του συλλογή Χαμένες Πατρίδες, στον 8ο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης «Κ. Π. Καβάφης» 2022, που διοργάνωσε η International Art Academy. Το βιβλίο Αντικατοπτρισμοί είναι η πρώτη ποιητική του συλλογή.

Συνομιλήσαμε με τον ποιητή Άγγελο Γαλάνη, με αφορμή την έκδοση της ποιητικής του συλλογής «Αντικατοπτρισμοί» από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;
Α.Γ.: Γράφω γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Να μιλήσω για τα κακώς κείμενα. Να μιλήσω για τον κόσμο που έζησα στα νιάτα μου και που χάθηκε. Να μιλήσω για τις σχέσεις των ανθρώπων. Να μιλήσω, καταγγέλοντάς τους, για τους μηχανισμούς καταπίεσης των κοινωνιών. Να μιλήσω για τη ρευστότητα του κόσμου μας, οπού αποδομούνται όλα όσα ξέραμε ως τα σήμερα ως αξίες του, οπού σπάνε οι κοινωνικές δομές κι ετούτα που έρχονται φαίνεται να γυρίζουν τον κόσμο πολλά χρόνια πίσω. Να μιλήσω για την αδράνεια των ανθρώπων και δη αυτών που ηγούνται των κοινωνιών, μπροστά στην αποδόμηση των κοινωνιών τους, την αδράνεια μπροστά σε γενοκτονικές επεμβάσεις με χιλιάδες αθώα θύματα σε πολλά μέρη του κόσμου κι ούτε που ασχολείται κανείς. Υπάρχουν τόσα πολλά ν’ ασχοληθεί κανείς γράφοντας, για να μπορέσει αν μη τι άλλο να ρίξει φως με τον τρόπο του, απάνω σ’ αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν λίγο παραέξω απ’ τον περίγυρό μας κι είναι σαν να μην μας αφορούν. Και να μιλήσω με τη γλώσσα της λογοτεχνίας, τη γλώσσα της ποίησης που ‘ναι πιο θελκτική και μπορεί ν’ ακουμπήσει την ψυχή των ανθρώπων.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς να καταφέρνετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;
Α.Γ.: Δεν με δυσκολεύει ιδιαίτερα να εκφραστώ μέσα απ’ τον γραπτό λόγο. Γράφοντας, έχω τον χρόνο να δω από πολλές πλευρές ένα θέμα που με απασχολεί και να το παρουσιάσω έτσι, που να ικανοποιεί τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησα να δημοσιοποιήσω αυτό που με απασχολεί. Όταν πιάνω να γράφω, παραδείγματος χάριν για τους πρόσφυγες, θέλω να καταδείξω το τι συμβαίνει σ’ αυτούς τους ανθρώπους, να δείξω πώς αντιμετωπίζονται, να δείξω γιατί ξεσπιτώθηκαν με τη βία, να δείξω τι τους μέλλεται κι απ’ την άλλη μεριά να στοχαστώ λύσεις που θα μπορούσαν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο ώστε ν’ αλλάξει όλη αυτή η δυστοπία.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Α.Γ.: Στην ουσία δεν έχω επιρροές. Δεν δομώ ούτε τον ποιητικό, ούτε τον πεζό λόγο μου με βάση κάποια πρότυπα. Τα διαβάσματά μου μπορεί να με επηρέασαν σαν άνθρωπο, αλλά δεν τα χρησιμοποίησα σαν πρότυπα στις γραφές μου. Το μόνο που πόθησα από έναν πετυχημένο συγγραφέα είναι το ότι με τα βιβλία του κατάφερε να μιλήσει με πολύ κόσμο, που κατάφερε να κοινωνήσει τον δικό του κόσμο σ’ ένα πλατύ κοινό κι ήταν τελικά αυτός ο κόσμος που μέσα απ’ τα σημαντικά γραπτά του αναγνώρισε και την δικιά του αξία. Πιστεύω τελικά πως δεν έχει καμιά απολύτως αξία ν’ ακολουθείς πιστά το στιλ κάποιου πετυχημένου συγγραφέα, αυτόν ποτέ δεν θα τον φτάσεις. Αν δεν βρεις τον δικό σου τρόπο, το δικό σου στιλ, όσο καλά κι αν τα λες, πάντα θα είσαι στη σκιά του προτύπου σου. Όλοι επηρεαζόμαστε από προηγούμενους ανθρώπους, καθώς μαθαίνουμε να ζούμε τη ζωή μας, αλλά καλό θα ήταν καθένας να ‘χει κάτι δικό του να πει και να το πει με τον δικό του τρόπο.

Ποια θεματολογία κρατά τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;
Α.Γ.: Στα ποιητικά μου έργα, που είναι πολλά, παρ’ όλο που βλέπετε μπροστά σας μόνο μία ποιητική συλλογή κι αυτό αποτέλεσμα της αυστηρής στάσης απέναντι στον εαυτό μου σχετικά με το κατά πόσο πρέπει να κοινοποιώ αυτά που γράφω, ασχολήθηκα με πολλά θέματα, σχεδόν με οτιδήποτε ερέθιζε την ψυχή μου. Στον πεζό λόγο μου ασχολήθηκα ως τώρα με τη σχέση της μάνας με το παιδί της, με την στρατιωτική θητεία των ανθρώπων της ηλικίας μου, με την καταστροφή της Σμύρνης και τα δεινά που επέφερε στους ανθρώπους, με ότι έζησα τους μακρινούς χρόνους της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας και διάφορα άλλα θέματα.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.
Α.Γ.: Το βιβλίο «ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ» είναι μια ποιητική συλλογή με ποιήματα γραμμένα σε διάστημα δεκατεσσάρων ετών και είναι ανθολογημένα απ’ «ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ», που περιέχουν αρκετές εκατοντάδες ποιήματα διαφόρων ειδών μορφολογικά και με ευρεία γκάμα θεμάτων.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Α.Γ.: Συγγραφέας γίνεσαι, καθώς γεννιέσαι χωρίς να ξέρεις. Έχεις έναν συγκεκριμένο και δεδομένο εγκέφαλο ο οποίος αρχίζει να γράφει εκ του μηδενός στις έλικές του, κάτω απ’ την επίδραση των ερεθισμάτων που δέχεσαι απ’ το περιβάλλον. Λέγοντας δε ερεθίσματα, εννοώ τα πάντα κι όχι ότι αφορά τα βιβλία και το περιεχόμενό τους. Αν είμαι συγγραφέας ή όχι θα το δείξει ο καιρός. Πάντως το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασα, έξω απ’ τα όποια σπαράγματα λογοτεχνίας περιείχαν τα σχολικά μου βιβλία, ήταν ο «Ροβινσώνας Κρούσος» κι αυτό στην ηλικία των δεκατριών ετών. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να γεννήθηκαν μέσα στα βιβλία, αλλά το ποιος θα γίνει συγγραφέας και πότε θα συμβεί αυτό κανείς δεν μπορεί να το προδιαγράψει. Άρχισα να γράφω στα πενήντα έξι μου χρόνια και τώρα είμαι εβδομήντα κι ούτε που ξέρω αν θα προλάβω να γίνω ή ν’ αναγνωριστώ σαν συγγραφέας.

Αν μπορούσατε ν’ αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας, τι θα ήταν αυτό;
Α.Γ.: Θ’ άλλαζα ότι αφορά την πρόσβαση των ανθρώπων στην υπόθεση βιβλίο. Θα έκανα τα πάντα ώστε το βιβλίο να είναι προσβάσιμο και στον τελευταίο άνθρωπο πάνω στη γη. Πιστεύω μια τέτοια διαδικασία κάτι καλύτερο θα πρόσφερε στην πορεία των κοινωνιών. Επίσης, θα παρότρυνα τους ανθρώπους να γράφουν, βοηθώντας τους κι όχι βάζοντάς τους εμπόδια.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Α.Γ.: Πώς να μην έχω. Πίσω από τούτο το πρώτο βιβλίο μου περιμένουν πέντε πεζογραφήματα και αρκετές εκατοντάδες ποιήματα να πάρουν τη σειρά τους κι ούτε που έχω σταματήσει να γράφω.

Λιάνα Τζιμογιάννη, Γιάννης Παπαδόπουλος για τα Βιβλιοσημεία)

Συνέντευξη στην Παναγιώτα Κεκκέ

---Δημοσίευση: 05/03/2024---
Η Παναγιώτα Κεκκέ γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην επαρχία. Αποφοίτησε με Άριστα από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ το 2009, και από τότε εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση σε σχολεία της Αττικής. Είναι μητέρα ενός αγοριού και κατοικεί με την οικογένειά της στο Μαρούσι. Λατρεύει τα βιβλία, καθώς ήταν το καταφύγιό της από παιδί, και μέσα από αυτά ταξιδεύουν το μυαλό και η ψυχή της. Το αγαπημένο της βιβλίο είναι η Νινέτ της Ζωρζ Σαρή. Τα Ανεξίτηλα Ραγίσματα είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

Συνομιλήσαμε με την ποιήτρια Παναγιώτα Κεκκέ, με αφορμή την έκδοση της ποιητικής συλλογής της «Ανεξίτηλα ραγίσματα» από τις Εκδόσεις Βακχικόν.

Μιλήστε μας για το πρώτο σας βιβλίο.
Π.Κ.: Τα «Ανεξίτηλα Ραγίσματα» είναι η πρώτη μου ποιητική συλλογή και περιέχει ποιήματα των τελευταίων 23 χρόνων. Τα περισσότερα εκφράζουν προσωπικά βιώματα, εφηβικά ή ερωτικά, που με «σημάδεψαν». Αφορμή για να τα επεξεργαστώ ξανά και να τα εκθέσω στα μάτια του αναγνωστικού κοινού ήταν η γέννηση του γιου μου.

Για να πείσετε κάποιον να αγοράσει το βιβλίο σας, τι ακριβώς θα του λέγατε; 
Π.Κ.: Θα του διάβαζα τον στίχο από το ποίημα «Λέξεις»: 
Λέξεις 
για όσους τολμήσουν 
να κοιτάξουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.
Όποιος επιθυμεί να γνωρίσει την προσωπικότητά μου, ας διαβάσει για όσα με διαμόρφωσαν.

Περιγράψτε μας τον τρόπο που δουλέψατε για τη συγγραφή του βιβλίου σας;
Π.Κ.: Τα περισσότερα ποιήματα είναι αρκετά «παλιά», αρχής γενομένης το «Πρώτο» που αποτελεί και το πρώτο ποίημα που έχω γράψει. Όταν αποφάσισα πως θα ήθελα να τα εκδώσω σε μορφή βιβλίου, άνοιξα τη συλλογή μου και τα ξαναδούλεψα με πιο κριτική ματιά. Αυτά που έχω αγαπήσει περισσότερο, είναι και αυτά που διάλεξα για να μπουν στην πρώτη μου ποιητική συλλογή.

Διαβάζετε άλλους συγγραφείς, Έλληνες και ξένους; Ποια βιβλία αποτέλεσαν οδηγοί για την πρώτη σας συγγραφική δουλειά;
Π.Κ.: Η επιρροή της λογοτεχνίας ήταν αρκετά ισχυρή στη διαμόρφωσή μου ως προσωπικότητα καθώς μεγάλωνα. Τα βιβλία αποτελούσαν το καταφύγιό μου και για χρόνια κρυβόμουν μέσα τους ενώ ως ενήλικη πλέον τα θεωρώ συνταξιδιώτες στη ζωή μου. Διάβαζα και διαβάζω, ως εκπαιδευτικός άλλωστε, ελληνική και ξένη λογοτεχνία και αγαπώ όλα τα είδη της, από την ποίηση και τους κλασικούς συγγραφείς ως τη φανταστική λογοτεχνία. Χαίρομαι και θαυμάζω, ιδιαιτέρως, τα βιβλία συναδέρφων εκπαιδευτικών που έχουν την ευκαιρία από τους εκδοτικούς οίκους να συστηθούν στο αναγνωστικό κοινό.

Ποια ήταν η εμπειρία σας μέχρι την έκδοση του βιβλίου σας;
Π.Κ.: Οι εκδόσεις Βακχικόν ήταν η δεύτερη απόπειρά μου να προτείνω την ποιητική μου συλλογή σε κάποιον εκδοτικό οίκο και η αλήθεια είναι πως με αγκάλιασαν αμέσως. Είχαμε άμεση και άριστη επικοινωνία και αυτό φαίνεται από το άρτιο αποτέλεσμα. Η συνεργασία με την επιμελήτριά μου κα. Σταυρούλα Μπίου και τους εκδότες μου κο. Πουλάκο και κο. Προύσαλη ήταν μία πολύ θετική εμπειρία και ήταν δίπλα μου σε όλες τις ανησυχίες μου.

(©Λιάνα Τζιμογιάννη, Γιώργος Ανδρέου για τα Βιβλιοσημεία)

Βιβλιοάποψη: "Το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος"

---Δημοσίευση: 01/03/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο Γιάντζε γεννήθηκε με μια εγκεφαλική δυσλειτουργία που ονομάζεται αλεξιθυμία, η οποία καθιστά δύσκολο για εκείνον να αισθάνεται συναισθήματα όπως η χαρά, ο φόβος ή ο θυμός. Δεν έχει φίλους, αφού οι δύο νευρώνες σε σχήμα αμυγδάλου που βρίσκονται βαθιά στον εγκέφαλό του έχουν φροντίσει γι’ αυτό, αλλά η μητέρα και η γιαγιά του, αφοσιωμένες σ’ εκείνον, του παρέχουν μια ασφαλή και ικανοποιητική ζωή. Το μικρό τους σπίτι, πάνω από το μαγαζί της μητέρας του, που πουλάει μεταχειρισμένα βιβλία, είναι διακοσμημένο με σημειώματα γραμμένα σε πολύχρωμα χαρτάκια, τα οποία του υπενθυμίζουν πότε πρέπει να χαμογελά, πότε να λέει «ευχαριστώ» και πότε να γελάει. Έπειτα, την παραμονή των Χριστουγέννων, στα δέκατα έκτα γενέθλια του Γιάντζε, τα πάντα αλλάζουν. Μια τρομακτική πράξη τυφλής βίας καταστρέφει τον κόσμο του, αφήνοντάς τον ορφανό και μόνο. Παλεύοντας να αντιμετωπίσει την απώλειά του, ο Γιάντζε αποσύρεται σε μια σιωπηλή απομόνωση, μέχρι που ο προβληματικός έφηβος Γκον καταφθάνει στο σχολείο του και αναπτύσσουν έναν εκπληκτικό δεσμό. Καθώς ο Γιάντζε αρχίζει να ανοίγεται σε καινούργιους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και ενός κοριτσιού στο σχολείο, κάτι αλλάζει σιγά-σιγά μέσα του. Κι όταν ξαφνικά βρεθεί σε κίνδυνο η ζωή του Γκον, ο Γιάντζε θα έχει την ευκαιρία να βγει έξω από κάθε ζώνη άνεσης που έχει δημιουργήσει, προκειμένου να γίνει ίσως ο ήρωας που ποτέ δεν πίστευε ότι θα ήταν.


Η άποψή μου:
(γράφει η Ρούλα Κεφάκη)
Πόσες αποφάσεις παίρνουμε βασισμένοι στο συναίσθημα; Πόσο συχνά μας καθοδηγεί η καρδιά, το ένστικτο, κάτι πιο δυνατό από τη λογική; Η καθημερινότητά μας, η ζωή μας ολόκληρη, αποτελείται από επιλογές που έγιναν από αγάπη, φόβο, θυμό, χαρά, ντροπή, λύπη.

Δεδομένο. Αυτονόητο. Όχι για όλους. Όχι για τον Γιάντζε. Έχοντας διαγνωστεί εκ γενετής με μικρή αμυγδαλή, ο Γιάντζε πάσχει από αλεξιθυμία. Δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να νιώσει συναίσθημα, μένει ατάραχος εκεί που οι υπόλοιποι τρέχουν να σωθούν, το ένστικτο επιβίωσης δεν είναι εκεί για να τον βγάλει από δύσκολες καταστάσεις. Ο Γιάντζε δε χαμογέλασε ως μωρό, δεν ένιωσε τον φόβο των συνομηλίκων του, δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πώς είναι να ζεις σε έναν κόσμο κυριευμένο από συναίσθημα. Κι έτσι, η μαμά του τον εκπαιδεύει. Του διδάσκει πώς να αντιδρά κατά περίσταση, πώς να ερμηνεύει, να μιμείται στην πραγματικότητα, την ανθρώπινη συμπεριφορά. Τον πιέζει κι άλλο, και λίγο ακόμα, για να μην ξεχωρίζει, για να είναι κοινωνικά αποδεκτός. Τίποτα όμως από όσα επιφυλάσσει το μέλλον του δεν είναι φυσιολογικό. Ο Γιάντζε βλέπει τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του να μαχαιρώνονται μπροστά στα μάτια του και το μόνο που κάνει είναι να κοιτάζει. Δεν μπορεί να νιώσει φόβο, απειλή, δεν μπορεί καν να κλάψει. Η δική του κόλαση δεν είναι ίδια με των άλλων.

Σε κόλαση μετατρέπεται και το σχολείο, όπου ο καινούριος βίαιος συμμαθητής βάζει στοίχημα με τον εαυτό του και ενάντια στον Γιάντζε για να επιβεβαιώσει τη φήμη για το περίεργο αγόρι. Του είναι αλήθεια αδύνατον να νιώσει; Πού φτάνουν τα όριά του; Πόσο μπορεί να τον απειλήσει, πονέσει, χτυπήσει για να προκαλέσει την αντίδρασή του; Γιατί ο Γιάντζε μπορεί να πήρε αγάπη, αλλά να μην την ένιωσε, αλλά ο Γκον δεν ξέρει καν πώς μοιάζει.

Ο Γιάντζε είναι αιχμάλωτος της μικρής αμυγδαλής του, ωστόσο η απουσία των δικών του συναισθημάτων δε στερεί από συναισθήματα τον αναγνώστη. Το αντίθετο. Το αγόρι αντιμετωπίζει τη ζωή με έναν ολότελα δικό του τρόπο και μας δίνει μαθήματα με την ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.

Θα ήθελα ένα άλλο τέλος. Το βρήκα παράταιρο με το ύφος όσων προηγήθηκαν, σαν να μαλάκωσαν όλα κάπως ξαφνικά και ανεξήγητα. Το βιβλίο απευθύνεται και σε νεαρούς ενήλικες και αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή για να κατανοήσουν την αξία της ενσυναίσθησης.

«Οι άνθρωποι μερικές φορές λένε πόσο γαμάτο θα ήταν να ήταν ατρόμητοι, όμως δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε. Ο φόβος είναι ένας ενστικτώδης αμυντικός μηχανισμός, απαραίτητος για την επιβίωση. Το να μην γνωρίζεις τον φόβο δεν σημαίνει ότι είσαι γενναίος. Σημαίνει ότι είσαι αρκετά χαζός για να στέκεσαι στη μέση του δρόμου όταν ένα αυτοκίνητο έρχεται με ταχύτητα κατά πάνω σου».

«Μην ξεχωρίζεις. Μόνο αυτό χρειάζεται να κάνεις».


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Won-pyung Sohn
Μετάφραση: 
Σελίδες: 288
Ημερ. έκδοσης: 02/05/2023
ISBN: 978-618-550-572-1


Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Γουον-πιενγκ Σον γεννήθηκε το 1979. Σπούδασε κοινωνικές σπουδές και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Σογκάνγκ και σκηνοθεσία στην Κορεάτικη Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών. Κέρδισε το Βραβείο Κριτικής Κινηματογράφου του 6ου Cine21 το 2001. Το σενάριο της ταινίας της «I Believe In the Moment» κέρδισε το Βραβείο Συγγραφέων Επιστημονικής Φαντασίας το 2006. Επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, όπως τις «Oooh You Make Me Sick» (2005), και «A Two-way Monologue» (2007). Έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο το 2017, όταν το πρώτο της πλήρες μυθιστόρημα, με τίτλο "Το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος", κέρδισε το Βραβείο Νεανικού Μυθιστορήματος Τσανγκμπάι, συγκεντρώνοντας αμέσως διθυραμβικές αντιδράσεις από τους αναγνώστες. Ως αφηγήτρια νέας γενιάς, έγραψε το επόμενο πλήρες μυθιστόρημά της "Γεννημένος το 1988", το οποίο κέρδισε το Λογοτεχνικό Βραβείο Ειρήνης Jeju 4.3. Δραστηριοποιείται τόσο στην κινηματογραφική, όσο και στη λογοτεχνική σκηνή ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και μυθιστοριογράφος.

Βιβλιοάποψη: "Νόμος 9023"

---Δημοσίευση: 29/02/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Σε ένα δυστοπικό μέλλον, λόγω της έλλειψης τροφίμων και εξαιτίας μιας εκτεταμένης οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση έχει νομιμοποιήσει τον κανιβαλισμό μέσω της βρώσης των μη-παραγωγικών πολιτών της. Φυσικά, αυτό γίνεται βάσει του Νόμου Ενενήντα Είκοσι Τρία και υπό την αιγίδα του κράτους, δημιουργώντας στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία μεταφέρονται οι πολίτες, όπου μπαίνουν στο πρόγραμμα προετοιμασίας και σφαγιάζονται με απώτερο στόχο το κρέας τους να μοιρασθεί στα κρατικά συσσίτια. Η κοινωνία, έχοντας ζήσει δύσκολες συνθήκες, έχει αποδεχθεί σιωπηλά αυτήν την κατάσταση, αλλά υπάρχει και μια ομάδα πολιτών που αντιδρούν σε όλες αυτές τις δράσεις και έχουν σχηματίσει μια ομάδα ανταρτών με κύριο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Στέφανος, επιστάτης σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, και η Λία, ηγετική μορφή ομάδας ανταρτών, προσπαθούν να επιβιώσουν από τη δυστοπία γύρω τους. Άλλωστε, είναι δύο αδέρφια που έχουν χάσει επαφές εδώ και χρόνια, όμως η μοίρα τούς φέρνει και πάλι κοντά μέσα από ένα παιχνίδι συμπτώσεων. Σε αυτό το βιβλίο βασίστηκε το σενάριο της βραβευμένης ταινίας μικρού μήκους 9023.


Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Είναι από τα ελάχιστα βιβλία που ο συγγραφέας είναι και σεναριογράφος και από τα λίγα που σοκάρει σε τέτοιο βαθμό! Δεν είναι οι εικόνες που το κάνουν τόσο τρομακτικό, αλλά αυτά που υπονοούνται πίσω από την εικόνα. Μιλάμε για μία καθαρά αμοραλιστική κοινωνία, όπου προφανώς η επιβίωση παίζει πρωτεύοντα ρόλο και έτσι μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο", μόνο που παίρνει έννοια διαφορετική, αν μιλάμε για ανθρώπινο κρέας. Αν φτάσαμε ως εκεί άραγε, πώς γίνεται να εκλείψουν οι υπόλοιπες βρώσιμες μορφές ζωής; Κι αν δεν με απατάει η μνήμη μου, είναι ελάχιστα τα είδη που κανιβαλλίζουν. Ο άνθρωπος όμως είναι ένα ον έλλογο, με μια ιστορία και με μια φιλοσοφία αιώνων πίσω του. Μου φαίνεται αδιανόητο να το κάνει αυτό άνθρωπος σε άνθρωπο, αν όμως μιλάμε για Νόμο ψηφισμένο από το κράτος τότε το πράγμα γίνεται εξωφρενικό!

Στο βιβλίο δεν αναφέρεται το πώς ξεκίνησαν όλα. Εκλείψαν άραγε τα φυτά; Τα ψάρια; Οι καλλιέργειες; Τα πάντα; Μα υποθέτω πως κάπως έτσι χτίζεται το θρίλερ. Σκοπός του δεν είναι να μας δείξει τον τρόπο που φτάσαμε ως εκεί αλλά να μας δείξει πόσο εύκολο είναι σε μια κατάσταση δυστοπίας να εκφυλιστούν όλες οι αξίες καθώς και η κριτική σκέψη και η αντίληψη, που μας διαχωρίζουν ως είδος. Από αυτή την σκοπιά θεωρώ ότι ο συγγραφέας πέτυχε τον σκοπό του.

Ο συγγραφέας με μια γραφή λιτή και απέριττη προσπαθεί να αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή την παράνοια. Συνάμα να μην δώσει περιττές λεπτομέρειες όσον αφορά στην παρασκευή και στη διανομή του κρέατος, καθώς το θέμα του είναι να προκαλέσει τον αναγνώστη, κι όχι να τον αηδιάσει σε βαθμό κακουργήματος. Δια ταύτα, το αν θα το διαβάσει κανείς ή όχι, έγκειται στη δική του κρίση και μόνο. Αν κρίνει ότι το θέμα είναι εντελώς απαγορευτικό για τα γούστα του, καλύτερα να μην το κάνει. Οφείλω να ομολογήσω ότι κι εγώ το άρχισα με κάποιον δισταγμό, ωστόσο του αναγνωρίζω την πρωτοτυπία.

Εδώ θα σας πω ότι παρακολούθησα και την ταινία μικρού μήκους και με εξέπληξε το πώς μέσα σε κάπου επτά λεπτά ο συγγραφέας καταφέρνει να περάσει το μύνημα που θέλει, με τρόπο συγκλονιστικό! Ο θάνατός σου-η ζωή μου. Κι εδώ πρέπει να αναλογιστούμε, άραγε έτσι έπρεπε να είμαστε; Κι αν το παράδειγμα του συγγραφέα σας φαίνεται ακραίο, για σκεφτείτε λίγο... Πόσοι από μας έχουν το θάρρος να καταγγείλουν μια όχι τόσο νόμιμη συναλλαγή, μια αποτρόπαια πράξη; Πόσοι σπεύδουν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο που γλίστρησε ή λιποθύμησε ή έπεσε θύμα ληστείας; Ποιοι μάρτυρες τροχαίου καλούν την Άμεση Δράση και ασθενοφόρο; Ποιοι απαντούν σε μια έκκληση βοήθειας σε μια κατά τα φαινόμενα ήρεμη νύχτα; Πόσοι προσπέρασαν τον ανθρώπινο πόνο από φόβο μην μπλέξουν ή ακόμα χειρότερα μην πέσουν οι ίδιοι σε ενέδρα και γίνουν θύματα;

Αυτά και άλλα πολλά μπορεί να προκύψουν κατά την ανάγνωση του βιβλίου καθώς και το τι είναι ηθικό και τι πρέπον τελικά για την κοινωνία μας, γιατί όπως μπορεί να είναι κάτι πρέπον αλλά όχι ηθικό, άλλο τόσο να ισχύει και το αντίστροφο και τελικά ποιος καθοριστικός παράγοντας διαμορφώνει τόσο την ηθική όσο και τους νόμους.

Κεντρικός ήρωας ο Στέφανος. Έχει την ατυχία να είναι επιστάτης σε ένα από τα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης κρέατος και ταυτόγχρονα έχει την τύχη να έχει εργασία και να αποδίδει στην κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείται χρήσιμος και όχι άχρηστος (και άρα βρώσιμος). Κι έτσι, αυτό που έμαθε να κάνει πολύ καλά είναι να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του ενάντια στην αδικία. Δεν τον δικαιολογώ, ωστόσο τον καταλαβαίνω. Σε μια κοινωνία που κυριαρχεί ο φόβος, φεύγει η λογική από το παράθυρο, άρα αυτό τον κάνει άνθρωπο ανήθικο ή φαινομενικά αδιάφορο;

Πολύ πιθανόν κάτι που σήμερα θεωρείται ηθικό και ίσως αυτονόητο να θεωρείται ανήθικο σε μια άλλη κοινωνία ή σε μια άλλη παρελθοντική ή μελλοντική στιγμή. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες απαραβίαστες, που μάλιστα να μην μπορεί να τις καταπατήσει κανένας νόμος, όπως αυτή λόγου χάρη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κοινωνικότητας και συνύπαρξης με τους άλλους ανθρώπους. Εμμέσως πλην σαφώς κάποιες θεμελιώδεις αξίες καταπατώνται μόνο και μόνο από τον "Νόμο 9023". Εσείς θα τολμήσετε να μπείτε στις σελίδες του; Αν θέλετε τη γνώμη μου, κατά βάθος είμαι ενθουσιασμένη που ανακάλυψα κάτι διαφορετικό και ως προς την γραφή και ως προς τις ιδέες.


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Σωτήρης Πετρίδης
Σελίδες: 278
Ημερ. έκδοσης: 2023
ISBN: 978-618-210-108-7


Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Σωτήρης Πετρίδης είναι κινηματογραφιστής και σεναριογράφος, ενώ έχει στο ενεργητικό του αρκετές ταινίες μικρού μήκους, μία ταινία μεγάλου μήκους και επιλεγμένα οπτικοακουστικά σποτ. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. Είναι ακαδημαϊκός ερευνητής κινηματογραφικών σπουδών με διδακτορικό από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα διδάσκει κινηματογράφο σε διάφορες δημόσιες και ιδιωτικές σχολές. Έχει εκδώσει πληθώρα ακαδημαϊκών βιβλίων και άρθρων σχετικά με τα οπτικοακουστικά μέσα. Το πρώτο του μυθιστόρημα ήταν το «Αιματηρές Απόκριες» (εκδόσεις Υδροπλάνο), ενώ το «Νόμος 9023» (εκδόσεις Ελκυστής) αποτελεί τη δεύτερη λογοτεχνική του απόπειρα.

Βιβλιοάποψη: "Το μυστικό"

---Δημοσίευση: 29/02/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Σ’ ένα ορεινό χωριό της Λακωνίας, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, μετά την ταραγμένη περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, οι κάτοικοι ζουν ήσυχα και ειρηνικά, δουλεύοντας τη γη με τον ιδρώτα τους. Ο παπα-Θανάσης, ο ιερέας του χωριού, ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη και προσφορά, λειτουργεί σαν συνδετικός ιστός για το ποίμνιό του. Ένας φόνος θα αναστατώσει τις ζωές των κατοίκων και θα κλονίσει τις ισορροπίες στο μικρό χωριό. Οι αντοχές των ηρώων θα δοκιμαστούν, και καλά φυλαγμένα μυστικά θα ορίσουν μοιραία τις ζωές τους. Όμως, κάθε πράξη έχει τις συνέπειές της, και το κάθε μυστικό, το ειδικό βάρος του. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα για την αγάπη, την προσφορά, τα ύψη και τα βάθη της ζωής και τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.


Η άποψή μου:
(γράφει η Μάγδα Μπάσιου)
Βρισκόμαστε στο 1950, σε ένα μικρό ορεινό χωριουδάκι της Λακωνίας. Ο φόνος του Χρήστου, του γιου του ιερέα του χωριού, από μια σφαίρα θα συγκλονίσει τους κατοίκους και θα ανατρέψει τα πάντα. Λίγο πριν ξεψυχήσει ο Χρήστος, υποδεικνύει τον δολοφόνο του. Κατηγορείται, λοιπόν, ο Γιάννος Κότσιρας, ο πατέρας μια πολυμελούς οικογένειας και φυλακίζεται. Ο ίδιος δηλώνει σθεναρά πως είναι αθώος.

Ο θάνατος του νέου θα ραγίσει καρδιές, ενώ απαρηγόρητη μένει η Ειρήνη, η αγαπημένη του με την οποία είχαν αρραβωνιαστεί κρυφά από όλους. Μαζί της κουβαλά και ένα μεγάλο μυστικό. Τα χρόνια περνούν. Η Ειρήνη φεύγει στο εξωτερικό και ξαναφτιάχνει τη ζωή της. Όμως, η ζωή επιφυλάσσει πάντα ανατροπές. Πίσω στο ορεινό χωριό, ένας ετοιμοθάνατος άνδρας ζητά να εξομολογηθεί από τον ιερέα του χωριού. Τι είναι αυτό που τον βαραίνει; Και πώς αυτό σχετίζεται με τον άδικο χαμό του Χρήστου;

Η Μάρω Χούπη-Γεώργα συνθέτει ένα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα, που πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά κυρίως τη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης, της ελπίδας και της αισιοδοξίας καταδεικνύοντας την άποψη πως το καλό θα επικρατήσει στο τέλος. Η συγγραφέας, μέσα από τη χρήση απλών καθημερινών διαλόγων, έχει δημιουργήσει χαρακτήρες που ο αναγνώστης δύναται να ταυτιστεί μαζί τους και να αφουγκραστεί τις ανάγκες και τα κίνητρα των πράξεών τους. Χαρακτήρες με τρωτά σημεία, πάθη, αδυναμίες, αλλά και προσωπικότητες που ξεχωρίζουν για την άδολη ψυχή και την ανιδιοτελή τους αγάπη.

Ιδιαίτερα συμπαθής μου φάνηκε από την αρχή του βιβλίου ο πατέρας Θανάσης, ο οποίος στερήθηκε άδικα το γιο του, όμως κατάφερε να κρατηθεί γερά στα πόδια του και απέδειξε μέσα από τις πράξεις του πως η αγάπη για τον συνάνθρωπο στέκεται ακλόνητη και αλώβητη, ικανή και δυνατή να παραμερίσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα.

Η κυρία Χούπη-Γεώργα επιλέγει να δώσει ένα ιδιαίτερα λυτρωτικό τέλος στην ιστορία αυτή, ένα τέλος που αποφορτίζει τον αναγνώστη από τις αλλεπάλληλες συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του. "Το μυστικό" αποτελεί ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα με έντονες συγκινήσεις και ανατροπές, το οποίο ταξιδεύει τον αναγνώστη στη λακωνική γη και τον παρασύρει σε ιστορίες οικογενειακές, εξαιρετικά ανθρώπινες και ουσιαστικές. Είναι η ενέργεια της αγάπης και η δύναμη της συγχώρεσης ικανές να εξαλείψουν κάθε ίχνος δυστυχίας; Διαβάστε το.


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Μάρω Χούπη-Γεώργα
Σελίδες: 486
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2023
ISBN: 978-618-5520-77-9


Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Μάρω Χούπη-Γεώργα γεννήθηκε στη Βαμβακού Λακωνίας. Παντρεύτηκε τον παιδίατρο Δημοσθένη Γεώργα, απέκτησαν δύο θυγατέρες και εγκαταστάθηκαν στο Μαρούσι το 1966. Διετέλεσε πρόεδρος και σολίστ της χορωδίας του Δήμου Αμαρουσίου υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Τερψιχόρης Παπαστεφάνου. Ασχολείται με τη συγγραφή μικρών και μεγάλων αφηγημάτων και έχει  διακριθεί με το Γ΄ βραβείο από τον Σύνδεσμο Ιστορικών Συγγραφέων για το διήγημά της «Φθινόπωρο του ’41». Έργα της: «Δάκρυα που δεν κύλησαν» (μυθιστόρημα, 2017, εκδόσεις Πνοή), «Ταξιδεύοντας με τις αναμνήσεις» (διηγήματα, 2020, εκδόσεις Πολύφεγγος), «Η Βαμβακού κυρά θυμάται, στοχάζεται και περιμένει» (θεατρικό, 2020, εκδόσεις Πολύφεγγος), «Το μυστικό» (μυθιστόρημα, 2023, εκδόσεις Πνοή).

Βιβλιοάποψη: "Οιμωγή"

---Δημοσίευση: 28/02/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Οιμωγή σημαίνει κραυγή. Κραυγή σπαραχτική. Κραυγή εκκωφαντική. Είναι, όμως, φορές που οι κραυγές γίνονται συνώνυμο της σιωπής. Ένας θάνατος που σπέρνει τη σιγή. Ήρωες που κρύβουν το παρελθόν, αρνούνται το παρόν και αγνοούν το μέλλον. Μια νηνεμία που επικρατεί λίγο, τόσο λίγο που δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει την καταιγίδα που έρχεται.


Ποιος είπε ότι μια μάνα δεν μπορεί να σκοτώσει; Κι αν σκοτώσει, παύει να φέρει αυτή την ιδιότητα; Λέξεις, υποσχέσεις και μυστικά σείουν το έδαφος. Ένα έδαφος που καταρρέει και τότε φθάνει αυτή. Η ΟΙΜΩΓΗ.



Η άποψή μου:
(γράφει ο Γιώργος Δόλγυρας)
Το πρώτο πράγμα που σε κεντρίζει στο νέο μυθιστόρημα του Αλεξιάδη είναι φυσικά ο τίτλος: «οιμωγή» σημαίνει σπαραχτική κραυγή. Μια τέτοια κραυγή βγάζει η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος Πετριά Σιδερίδη, φερόμενη ως φόνισσα του παιδιού της. Μία φόνισσα που πάσχει από αυτισμό σε λειτουργικό βαθμό. Ο Στάθης Φωτεινός είναι ο χαροκαμένος σύζυγος, εργαζόμενος ως ταχυδρόμος στον Δήμο και τώρα εκείνη του ανταποδίδει τη μοναδική αγάπη του, παρά την ιδιαιτερότητά της, δολοφονώντας το παιδί τους;

(Σελ. 68): «Έχει αυτισμό Αργυριάδη, τι δεν καταλαβαίνεις; Πώς θα την αφήσουμε εδώ με τις άλλες κρατούμενες;» - μα ούτε και ο αστυνομικός καταλαβαίνει πώς να τη χειριστεί και ας το υπερτονίζει στον συνάδελφό του.

Την θεωρούν απλά τρελή, όπως μονολογεί η ίδια. Οι εσωτερικοί μονόλογοι που δίνει ο συγγραφέας είναι εκπληκτικοί, κερδίζουν τον αναγνώστη και περιγράφουν άκρως ρεαλιστικά τον ψυχισμό αυτών των ανθρώπων και το αδιέξοδο που νιώθουν, καθώς αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους εύκολα. Ελάχιστοι ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν σε άτομα με αυτισμό. Βαθύ το κοινωνικό σχόλιο-γροθιά στο στομάχι από τον συγγραφέα για την τραγική μοίρα αυτών των ανθρώπων σε μία κοινωνία που νοσεί βαθιά και πλέον τους πετάει στο περιθώριο, όλο και περισσότερο...

Η αστυνόμος Θεοδοσίου αναλαμβάνει την υπόθεση μαζί με τον υπαστυνόμο Βάιο. Ως γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα δέχεται διαρκώς σεξισμό και σαν να μην φτάνει αυτό, έχει να αντιμετωπίσει και τους δικούς της βαθύτερους δαίμονες. Ωστόσο, ο υπαστυνόμος είναι ένας διαφορετικός άντρας από αυτούς που συναντάει κανείς στο Αστυνομικό Σώμα και της κεντρίζει το ενδιαφέρον, καθώς την φλερτάρει διακριτικά.

H φόνισσα οδηγούμενη στην φυλακή κλειδώνει και σιωπά, οδηγώντας τις έρευνες σε αδιέξοδο, αν και φαίνεται ένοχη. Η ιδιαιτερότητα του αυτισμού την καθιστά Νο. ύποπτη στα μάτια όλων.
(Σελ. 129): «Επιλέγει. Τι επιλέγει ακριβώς; Να μη μιλήσει; Να ξεχάσει; Πόσες φορές άραγε έχουμε κληθεί στη ζωή μας να επιλέξουμε έναν συγκεκριμένο δρόμο; Πόσες φορές επιλέξαμε κάτι που νομίζαμε ότι θέλουμε αλλά εντέλει ικανοποιούσαμε ανάγκες και επιθυμίες άλλων; Πόσες φορές συγκρίναμε το επιλέγω με το θέλω; Πόσες φορές ηττήθηκε το θέλω;» - σκέφτεται η αστυνόμος Θεοδοσίου ενώ συνεχίζει την έρευνα, κόντρα στην προφανή ενοχή της φερόμενης ως δράστη.

Η αγωνία κυλάει μαζί με τις σελίδες και το ενδιαφέρον μένει αμείωτο σε αυτό το δυνατό, ευρηματικό και πρωτότυπο μυθιστόρημα. Είναι ένοχη η Πετριά Σιδέρη; Είναι η χειρότερη φόνισσα που μπορεί να υπάρξει, μία μητροκτόνος;

Ένα ψυχολογικό θρίλερ, με έτοιμο σενάριο για κινηματογραφική μεταφορά (!) κάτι που μακάρι να συμβεί, καθώς το βιβλίο αξίζει πραγματικά, είναι εκπληκτικό! Ο Στέφανος Αλεξιάδης έρχεται με φόρα στη δεύτερη συγγραφική του προσπάθεια, ταράσσοντας τα νερά και εκπλήσσοντάς μας. Αν αποφασίσει να μείνει στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ (το πρώτο του βιβλίο ανήκει στην εφηβική λογοτεχνία) κι έχοντας γράψει ένα τέτοιο μυθιστόρημα στην πρώτη του απόπειρα, προβλέπεται να κατακτήσει την κορυφή. Ακολουθήστε τον σε αυτή την πορεία και δεν θα χάσετε...



Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Σπαρακτική κραυγή: σίγουρα ο τίτλος ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι. Ακόμα και τώρα που τελείωσε, το στομάχι μου σφίγγεται, αν και τα δάκρυα έχουν πλέον στεγνώσει. Είναι αναμφίβολα από τα λίγα βιβλία που μπορεί να προκαλέσουν τόσο πόνο, αλλά και λύτρωση. Κάθαρση το ονόμαζαν οι αρχαίοι και περιελάμβανε τα πάντα: τις χαρές, τις λύπες, τα δεινά, την αδικία αλλά και την αίσθηση της δικαιοσύνης. Μια δικαιοσύνη που ξεφεύγει από τα όρια τα ανθρώπινα και ίσως πάνω της βασίζεται η νομοτέλεια του κόσμου.

Η αστυνόμος Λουκία Θεοδοσίου ως γυναίκα εκτοπίζεται από το γραφείο της, παραγκωνίζεται και υποχρεώνεται να μοιραστεί μια πολύκροτη υπόθεση παιδοκτονίας με τον πρωτευουσιάνο αλλά κατώτερο σε βαθμό συνάδελφό της, Δημήτρη Βάιο. Ο Δημήτρης στην αρχή μοιάζει χαμένος και αποστασιοποιημένος. Είναι στ' αλήθεια τόσο χαρισματικός όσο λένε ή απλά τα παραλένε;

Η Λουκία εμμονική με την ιεραρχία νιώθει την υπομονή της να εξαντλείται, μα σύντομα καταλαβαίνει ότι ο Δημήτρης είναι σύμμαχος και συνοδοιπόρος στις προσταγές της. Εκείνος αρχίζει να δίνει βάση στις υποψίες της και να την στηρίζει στις αποφάσεις της. Την κάνει να νιώθει ασφάλεια κι ότι δεν πορεύεται πια μόνη σε αυτόν τον κόσμο των μυστικών και των αντιφάσεων.

Παράλληλα με τους αστυνόμους που κάνουν τα πάντα για να φτάσουν στην αλήθεια μπροστά στα μάτια του θεατή εξελίσσεται μια τρυφερή ιστορία αγάπης. Ο καινούργιος ταχυδρόμος ερωτεύεται κεραυνοβόλα μια ύπαρξη ξεχωριστή. Μια ύπαρξη που λατρεύει τις άγριες μαργαρίτες μα την ενοχλούν οι φωνές και οι δυνατοί θόρυβοι. Η κοπέλα, η Πετρία βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού αλλά είναι από αυτές τις περιπτώσεις που είναι απολύτως λειτουργική. Μπορεί να μην της αρέσει να την πλησιάζουν, πόσο μάλλον να την αγγίζουν, αλλά καταλαβαίνει τα πάντα. Ίσως το μυαλό της να τρέχει και με δέκα ταχύτητες σε σύγκριση με τη λειτουργία ενός κοινού νου. Αντιλαμβάνεται λοιπόν τα πάντα, αλλά αυτό δεν είναι πάντα καλό. Ίσως να αποτελεί μια πηγή οδύνης, όταν την σέρνουν με χειροπέδες στο Τμήμα, χωρίς να μπορεί να ξεκαθαρίσει στο θολωμένο της μυαλό τι έχει συμβεί. Πού είναι το παιδί της; Ο Ορέστης της, το αγαπημένο της αγοράκι με τα μάτια τα αμυγδαλωτά. Κι εκείνη κουρνιάζει, κουρνιάζει μέσα στα βάθη του εαυτού της και αρνείται να αρθρώσει λέξη. Λες κι ένα πέπλο τα έχει σκεπάσει όλα. Λες και στέρεψαν οι λέξεις και δεν έχει πλέον τίποτα να πει.

Η Αστυνόμος παίρνει καταθέσεις από τους πάντες στην πολυκατοικία. Όοι μιλούν για το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι, χωρίς ακρότητες κι εντάσεις στην συμπεριφορά τους. Για ένα διάστημα, ό,τι κι αν κάνουν, πέφτει στο κενό ώσπου η Αστυνόμος σκέφτεται ένα σχέδιο για να κάνει την κοπέλα να μιλήσει. Στην πραγματικότητα είναι επιτακτική ανάγκη να μιλήσει, γιατί η Λουκία νιώθει βαθιά μέσα της ότι μια μάνα δεν είναι δυνατόν να σκοτώσει το παιδί της συνειδητά -βέβαια, υπάρχουν κι ελάχιστες εξαιρέσεις, μα μόνο επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Μου άρεσε τόσο πολύ η εναλλαγή των προσώπων! Ο καθένας αφηγείται την ιστορία από την πλευρά του σύμφωνα με τις μέχρι τότε εμπειρίες του. Έτσι ο κάθε ήρωας ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του αυτόνομα αλλά και τις ανησυχίες, τους φόβους, τα μυστικά του. Στην αρχή η αστυνόμος με εκνεύρισε με την άκαμπτη στάση της, ίσως επειδή αυτό το τακτικό και το απόλυτο του νου της μου θύμισε την αληθινή ζωή, όπου ξεχνάμε πως η ουσία, ίσως και η ίδια μας η ευτυχία βρίσκεται στο να καταφέρουμε να χαλαρώσουμε λίγο τα λουριά του νου που μας κρατάει δέσμιους. Ο Δημήτρης από την άλλη μοιάζει σίγουρος για τον εαυτό του και για τις αποφάσεις του. Δεν στέκεται τόσο στους τύπους όσο στην ουσία.

Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε, εκτός από το προφανές, που είναι η γραφή του Αλεξιάδη, με έναν τρόπο που να δείχνει ότι σέβεται τον αναγνώστη, χωρίς να χρησιμοποιεί βωμολοχίες -προκειμένου να τραβήξει την προσοχή- αλλά με μια επιλογή λέξεων που κόβουν σαν μαχαίρι, είναι ότι δεν εξετάζει τα πράγματα επιφανειακά μα τα αναλύει σε βάθος και σε απορροφάει, σε απορροφάει τόσο που δεν καταλαβαίνεις πλέον πότε έφτασες στο τέλος του! Είναι το αστυνομικό-ψυχολογικό θρίλερ που δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη!


Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Στέφανος Αλεξιάδης
Σελίδες: 376
Ημερ. έκδοσης: 01/01/2024
ISBN: 978-618-02-5126-5


Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Στέφανος Αλεξιάδης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1993 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στην Ειδική Αγωγή και στα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα ολοκλήρωσε το τμήμα των Παιδαγωγικών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχει εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών Braille. Το 2022 υπήρξε κεντρικός ομιλητής του 9ου συνεδρίου TEDx που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το TEDx talk του αφορούσε την αποδοχή του διαφορετικού. Το πρώτο του βιβλίο "Τα φτερωτά σανδάλια" κυκλοφόρησε το 2021 και έναν χρόνο μετά απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Εφηβικής Λογοτεχνίας 2022 από τα Public.

5 ερωτήσεις στον Στέφανο Αλεξιάδη

---Δημοσίευση: 28/02/2024---
Ο Στέφανος Αλεξιάδης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1993 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στην Ειδική Αγωγή και στα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα ολοκλήρωσε το τμήμα των Παιδαγωγικών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχει εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών Braille.

Το 2022 υπήρξε κεντρικός ομιλητής του 9ου συνεδρίου TEDx που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το TEDx talk του αφορούσε την αποδοχή του διαφορετικού. Το πρώτο του βιβλίο "Τα φτερωτά σανδάλια", κυκλοφόρησε το 2021 και έναν χρόνο μετά απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Εφηβικής Λογοτεχνίας 2022 από τα Public.

Κυρίες και κύριοι... η Λιάνα και ο Γιώργος ανακρίνουν τον Στέφανο Αλεξιάδη, μόνο για λίγο(!)!!!

Για τους μη μυημένους αναγνώστες, ποια η διαφορά αστυνομικού μυθιστορήματος και ψυχολογικού θρίλερ, κατά τη γνώμη σας;
Σ.Α.: Τα δυο αυτά είδη συχνά συγχέονται, με αποτέλεσμα και οι αναγνώστες να μπερδεύονται. Ένα ψυχολογικό θρίλερ δεν περιέχει απαραίτητα αστυνομική πλοκή αλλά άλλου είδους χαρακτηριστικά, όπως η αγωνία, η ένταση, η ταχύτητα των αποκαλύψεων. Σε αντίθεση με αυτό, το αστυνομικό μυθιστόρημα νομίζω πως οφείλει να εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, όπως για παράδειγμα συγκεκριμένη δομή, αστυνομικές διαδικασίες και στο τέλος την επίλυση του εγκλήματος με την αποκάλυψη του ενόχου. Όταν βέβαια τα χαρακτηριστικά και των δυο ειδών μετουσιώνονται σε ένα, τότε μιλάμε σίγουρα για ένα επιτυχημένο βιβλίο.

Λειτουργικός αυτισμός και Άσπεργκερ: πρόκειται για το ίδιο πράγμα; Πώς και γιατί επιλέξατε έναν τόσο δύσκολο χαρακτήρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Σ.Α.: Ο αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας αναφέρεται σε ανθρώπους που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, χωρίς όμως αυτό να γίνεται αντιληπτό, εκ πρώτης όψεως. Παρουσιάζουν φυσικά γενικότερα χαρακτηριστικά του αυτισμού, όπως η μειωμένη ενσυναίσθηση ή οι δυσκολίες στις κοινωνικές σχέσεις. Το Άσπεργκερ ήταν μια από τις διαταραχές του φάσματος του αυτισμού και χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο, για να γίνει γνωστό πως εδώ και λίγους μήνες έχει αποφασιστεί να μη χρησιμοποιείται πια ο όρος αυτός, αλλά να εντάσσεται στο γενικότερο φάσμα. Ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε στο βιβλίο αφορά καθαρά τον χωροχρόνο της αφήγησης, καθώς μιλάμε για μια διάγνωση που έγινε τουλάχιστον είκοσι έτη πριν. Επέλεξα να εντάξω τον αυτισμό στο βιβλίο για να δοθεί χώρος σε μια κατηγορία ανθρώπων που συχνά παραγκωνίζεται. Είναι ώρα να βγει στην επιφάνεια κάθε είδους άνθρωπος, γιατί πολύ απλά υπάρχει.

Το πρώτο σας βιβλίο ήταν για εφήβους και τώρα μας δώσατε ένα μυθιστόρημα/ψυχολογικό θρίλερ. Ψάχνετε να δείτε πού ανήκετε ή γράφετε από έμπνευση, χωρίς να θέλετε να ταχθείτε αποκλειστικά σε ένα είδος;
Σ.Α.: Πράγματι, το πρώτο βιβλίο απευθυνόταν σε εφήβους. Δεν έκανα τίποτα εσκεμμένα. Σκέφτηκα μια ιστορία που θα μπορούσα να παρουσιάσω στους μαθητές μου και γενικότερα στα παιδιά, και την έγραψα. Δεν είχα στο μυαλό μου ούτε αν θα συνεχίσω, ούτε αν θα ξαναγράψω. Το μυθιστόρημα αυτό, η «Οιμωγή», γεννήθηκε ξαφνικά και δεν ήθελα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Δεν μπορώ να πω τίποτα με σιγουριά, αλλά νομίζω πως η συγκεκριμένη κατηγορία μου αρέσει πολύ και μάλλον εδώ θα μείνω.
Και τα δύο βιβλία σας έχουν ένα αναγνωστικό κοινό. Προσπαθείτε να περνάτε κοινωνικά μηνύματα, ώστε να αφυπνίσετε τον κόσμο και να βγουν συμπολίτες μας από το περιθώριο; Θεωρείτε ότι η λογοτεχνία μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο;
Σ.Α.: Νομίζω πως ο σκοπός της λογοτεχνίας είναι αυτός, να περνάει μηνύματα χωρίς διδακτικό τόνο, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο (το σιχαίνομαι αυτό). Πέρα από το αναγνωστικό ταξίδι που προσφέρει, πέρα από τις νέες εμπειρίες και τις συστάσεις με πρωτόγνωρες προσωπικότητες, θεωρώ πως η λογοτεχνία κάνει αυτό: αφυπνίζει ανθρώπους. Δεν έχω σε καμία περίπτωση τη δύναμη που αναφέρετε, ωστόσο προσπαθώ να δημιουργώ φωνές που συχνά στην καθημερινότητα δεν ακούμε, όπως για παράδειγμα η κεντρική ηρωίδα μου, η Πετρία Σιδερίδη, που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού.

Ξεκινήσατε τον σχεδιασμό ή το να γράφετε το επόμενο βιβλίο σας ή απολαμβάνετε την επιτυχία των δύο, που έχετε γράψει μέχρι τώρα; Όταν γνωρίζεις την καταξίωση τόσο νωρίς, πώς προχωράς μετά;
Σ.Α.: Η αλήθεια είναι πως προς το παρόν δεν έχω γράψει κάτι. Κάποιες σκόρπιες ιδέες που περιτριγυρίζουν το μυαλό μου, αλλά όχι κάτι απτό. Θέλω να απολαύσω το ταξίδι της «Οιμωγής» και όταν νιώσω έτοιμος, να γράψω το επόμενο βιβλίο. Η επιτυχία και η καταξίωση είναι δυο πολύ βαριές και υποκειμενικές λέξεις, που νομίζω πως δεν υπάρχει λόγος να σηκώσω στην πλάτη μου. Η διάρκεια στον χρόνο είναι αυτή που αξίζει και για αυτήν ελπίζω.

Ευχαριστούμε πολύ!
Σ.Α.: Εγώ ευχαριστώ για τον χώρο και τον χρόνο!


---Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στο αρχείο του συγγραφέα και δόθηκαν κατά αποκλειστικότητα στα Βιβλιοσημεία.---
(©Λιάνα Τζιμογιάννη, Γιώργος Δόλγυρας για τα Βιβλιοσημεία)
Από το Blogger.
 
Copyright © 2017-2024. ΒΙΒΛΙΟΣΗΜΕΙΑ - All Rights Reserved
Created by Vivliosimeia | Published by Vivliosimeia |
Proudly powered by Vivliosimeia.blogspot.gr