Ο Οδυσσέας, ένα μικροκαμωμένο και αδύνατο αγόρι με τεράστια στρογγυλά γυαλιά, κάθισε στο παγκάκι του σχολείου.
Στα χέρια του κρατούσε, όπως πάντα, ένα εικονογραφημένο βιβλίο γνώσεων, το οποίο σκόπευε να διαβάσει στο διάλειμμα.
Δίπλα του ήρθε και κάθισε ο νέος συμμαθητής του, ο Αχιλλέας «ο γίγας».
Όλα κυλούσαν ήρεμα, μέχρι τη στιγμή που... έγινε ο σεισμός!
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
Ο Οδυσσέας και ο Αχιλλέας, και οι δύο γνωστοί μας. Νομίζω και στα παιδιά που απευθύνεται αυτό το βιβλίο-εγχειρίδιο. Βέβαια, τόσο ο Οδυσσέας όσο και ο Αχιλλέας δεν είναι φυσικά οι δύο ήρωες του Τρωικού Πολέμου, αλλά δύο «ήρωες», μικροί στην ηλικία, της σύγχρονης καθημερινότητας. Μίας καθημερινότητας που πολλές φορές μάς αναγκάζει να γνωρίσουμε ένα πρόσωπό της το ίδιο σκληρό και άγνωστο σε αρκετούς από εμάς και κυρίως σε αρκετά παιδιά, μιας και σε αυτά όπως προείπα, απευθύνεται το βιβλίο, σαν αυτό ενός σεισμού.
Ο συγγραφέας, εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, άρα αρκετά κοντά στο αναγνωστικό του κοινό, χτίζει μία ιστορία με πολύ έξυπνο τρόπο, βάζοντας απέναντι στον πιτσιρικά -αλλά «γίγαντα» στην όψη, Αχιλλέα- που δε γνωρίζει τίποτα περί σεισμών καθότι μόλις αφίχθη από τη Νέα Υόρκη, τον παμπόνηρο και λιλιπούτειο συμμαθητή του Οδυσσέα, ως μέντορά του και οδηγό του να του δείξει τον δρόμο σε αυτό το καινούργιο του ταξίδι. Στον σεισμό.
Μία αρκετά προσεγμένη λοιπόν συγγραφική δουλειά, που νομίζω ότι θα βοηθήσει αρκετά τους μαθητές να κατανοήσουν τα «βήματα», που θα πρέπει να κάνουν ή να μην κάνουν κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου συμβάντος. Επιπροσθέτως, βοηθός τους και τα φύλλα εργασίας στο τέλος του βιβλίου. Να σημειωθεί η εξαιρετική εικονογράφηση της Μαρίας Μανουρά, που σίγουρα έδωσε στο όλο αυτό πόνημα μία άλλη πιο διασκεδαστική διάσταση.
Συγγραφέας: Γιάννης Διακομανώλης
Εικονογράφηση: Μαρία Μανουρά
Ηλικία: Για παιδιά 6+ ετών
Σελίδες: 56 / Διαστάσεις: 15 x 22 εκ
Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2019
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Γιάννης Διακομανώλης γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εργάζεται ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση. Είναι συντονιστής της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης Κω (Βραβείο σε πρόγραμμα για την προώθηση της φιλαναγνωσίας από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2012). Διατηρεί τη στήλη «Εικονογράφοι» στη σελίδα «Ο Μαγικός Κόσμος του παιδικού βιβλίου» της ηλεκτρονικής εφημερίδας Kos Voice (Βραβείο Κυριάκος Παπαδόπουλος για τη χρήση των νέων τεχνολογιών και κυρίως του διαδικτύου για τη Φιλαναγνωσία από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2013). Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Ο ρόλος του διευθυντή στην επίλυση προβλημάτων των σχολείων των απομακρυσμένων περιοχών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση". Το 2011 με το παραμύθι "Ένα αστέρι για μένα" (Βραχεία λίστα βραβείων 2013, Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) τιμήθηκε με έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα στο
e-mail του.
Βιογραφικό της εικονογράφου:
Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης. Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα’παιρνε τα γράμματα»... Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό... Έλειπε το χρώμα. Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας... Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε... Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό. Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιχνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ». Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν...
--------------------------------------
Ο Σιγανός... ένα σκιάχτρο με ψυχή! / περίληψη:
Ο Σιγανός είναι το σκιάχτρο που ζει στο περιβόλι του κυρ-Γιάννη. Σπάνια μιλάει... Μόνη του παρέα ο Ανέστης, ο σπουργίτης, κι ένα βιβλίο ποίησης που το διαβάζει συνεχώς.
Μια νύχτα αποφασίζει να φύγει μακριά. Θέλει να γνωρίσει τον κόσμο, μα πιο πολύ τη θάλασσα. Το περιβόλι αναστατώνεται στα ξαφνικά. Τα λαχανικά, τα φρούτα, οι καρποί κινδυνεύουν πια απ’τον καθένα κι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πόσο πολύτιμη ήταν η δουλειά του Σιγανού...
Όλοι θα μπλεχτούν σε περιπέτειες και θα δουν τη ζωή τους να αλλάζει! Άραγε ο Σιγανός θα καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του; Πώς σκέφτηκαν να δράσουν τα λαχανικά, τα φρούτα, οι καρποί;
Ένα σύγχρονο παραμύθι για όσα σπάνια λέγονται, τις «συγγνώμες» και τα «ευχαριστώ»... Για τη μοναξιά, τα όνειρα και τις μεγάλες αξίες της ζωής: τη φιλία, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.
Η άποψή μου:
(γράφει η Κατερίνα Βερίγκα)
Ας ξεκινήσω λέγοντας πως οι αντιήρωες είναι οι αγαπημένοι μου! Όταν ο συγγραφέας επιλέγει για πρωταγωνιστή της ιστορίας του κάποιον, για τον οποίο κανένας δε δίνει σημασία, έχει κερδίσει τον σεβασμό μου.
Ένα παραμύθι για ένα σκιάχτρο λοιπόν... και όλοι θα φανταστούν κάτι βαρετό και αδιάφορο. Τα φαινόμενα απατούν!
Η Ελένη Μπετεινάκη δημιούργησε ένα τρυφερό παραμύθι για ένα σκιάχτρο με ψυχή! Μας δείχνει πως τα φαινόμενα, τις περισσότερες φορές, απατούν. Όσοι μας φαίνονται απόμακροι, μοναχικοί, μπορεί να θέλουν τον χρόνο τους ή να κρύβουν μια ευαίσθητη ψυχή. Επιπλέον, για όσους έχουμε κοντά μας και συνηθίζουμε να τους θεωρούμε δεδομένους, αυτό το παραμύθι δίνει ένα μάθημα. Πόσες φορές μας βολεύει να κρατάμε κοντά μας ανθρώπους και να μην τους ενθαρρύνουμε να κυνηγήσουν τα δικά τους όνειρά και θέλω; Ή να θεωρούμε αυτονόητα τα σημαντικά πράγματα;
Πόσα «συγγνώμη» και πόσα «ευχαριστώ» χάθηκαν μέσα σε εγωισμούς; Πόση αξία δίνουμε στην φιλία και στην προσφορά;
«Ίσιωσε το καπέλο του και σηκώθηκε με την ψυχή του γεμάτη χρώματα, εμπειρίες κι όμορφες σκέψεις. Άνοιξε βήμα γοργό τούτη τη φορά. Δεν ήθελε να αφήσει κι άλλο μονάχο του το περιβόλι. Μπορεί τα «παιδιά» του να πάθαιναν μεγαλύτερο κακό...»
Συγγραφέας: Ελένη Μπετεινάκη
Εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου
Σελίδες: 40 / Διαστάσεις: 22 x 30 εκ.
Ηλικία: Για παιδιά 5+ ετών
Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2019
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Γεννήθηκα σε μια κωμόπολη του Ηρακλείου, τις Αρχάνες, και μεγάλωσα παρέα με «γιαγιάδες» που μου έλεγαν ιστορίες και παραμύθια. Ήθελα να παραμείνω πάντα παιδί και, γι’αυτό, σπούδασα Νηπιαγωγός, συνδυάζοντας την αγάπη μου για τα παιδιά και τα παραμύθια. Αγαπώ πολύ το διάβασμα, τη θάλασσα και το... ποδήλατό μου. Η τύχη με έφερε κοντά στα βιβλία έτσι ώστε να τα διαβάζω από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας τους. Εδώ και δύο δεκαετίες εργάζομαι ως Νηπιαγωγός, ενώ στον ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με τη διοργάνωση εκδηλώσεων για βιβλία, κυρίως παιδικά. Έχω κάνει εκπομπές στην ΕΡΑ Ηρακλείου με θέμα το παραμύθι και υπό τον τίτλο: «Μια φορά και... δυο καιροί». Ενδιαφέρομαι, επίσης, για την Ιστορία και τη Λαογραφία. Σχετικά άρθρα μου δημοσιεύονται σε τοπικές εφημερίδες και σε ειδησεογραφικές ηλεκτρονικές σελίδες, όπως το Cretalive.gr, το ηλεκτρονικό περιοδικό Fractalart.gr κ.ά. Στις παραπάνω ιστοσελίδες αλλά και σε έντυπα μέσα του νησιού μου, διατηρώ μία στήλη, «Τα παραμύθια του Σαββάτου», με παρουσιάσεις και απόψεις για παιδικά βιβλία. Συχνά αφηγούμαι ιστορίες και παραμύθια σε πολιτιστικούς χώρους και βιβλιοπωλεία της πόλης μου. Το 2015 μού απονεμήθηκε από το ΙΒΒΥ, «Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου», το Βραβείο σε Νηπιαγωγό «Βούλα Κουλουμπή», η οποία εισάγει με τους πιο ευφάνταστους τρόπους τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας στον κόσμο τού παιδικού βιβλίου. Επισκεφτείτε τις σελίδες μου
Ζητούνται αναγνώστες,
Τα παραμύθια του Σαββάτου. Βρείτε με στο
Facebook κι επικοινωνήστε μαζί μου στο
e-mail μου.
Βιογραφικό της εικονογράφου:
Γεννήθηκα το 1984 στο Ηράκλειο Αττικής. Από την πρώτη στιγμή που έμαθα τις λέξεις, ήθελα να τις χρησιμοποιήσω όλες, ώστε να πλάσω έναν δικό μου κόσμο. Κάποτε, οι λέξεις μεγάλωσαν, μα δεν μου ήταν αρκετές. Τότε έβαλα σχήμα. Όταν δεν μου αρκούσε ούτε αυτό, πρόσθεσα χρώμα. Κοιτάζοντας το αποτέλεσμα, μου έλειπε κάτι ακόμη... Πρόσθεσα αγάπη, μαγεία, φαντασία! Από τότε εικονογραφώ ό,τι με εμπνέει, παιδικά παραμύθια, ιστορίες με χαρούμενο -ή και όχι τόσο- τέλος. Αποφοίτησα με έπαινο από το Τμήμα κόμικς-καρτούν της Σχολής ΑΚΤΟ και έχω διακριθεί με το 2ο βραβείο νέων ταλέντων του περιοδικού «9» της «Eλευθεροτυπίας». Συνεργάζομαι με πολλούς εκδοτικούς οίκους, ως εικονογράφος παιδικών βιβλίων.
--------------------------------------
Το μαγικό κλειδί / περίληψη:
Σουσάμι, άνοιξε!
Παστέλι, κόλλησε!
Τζουμταρατάτζουμ;
Σκουληκομυρμηγκότρυπα;
Μακαρόνια-με-κιμά;
Η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτε.
Θα περνούσα λοιπόν όλη μου τη ζωή εδώ μέσα;
Σαν λιοντάρι στο κλουβί; Μα πώς τα κατάφερα έτσι;
Πόσο θα ’θελα να βρω ένα μαγικό κλειδί, να ανοίξω την πόρτα και να πετάξω!
Ελάτε να βρούμε μαζί το μαγικό κλειδί και να πετάξουμε με ένα μαγικό χαλί! Μια ιστορία για τα συναισθήματα που μας δίνουν φτερά και πετάμε.
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Με αυτή τη μαγική προσευχή αλλά και με κλωτσιές, μπουνιές, χτυπήματα και πολλά άλλα, προσπαθεί η ηρωίδα του βιβλίου να ανοίξει την πόρτα του δωματίου, η οποία την κρατάει -άγνωστο το πως και το γιατί- κλειδαμπαρωμένη και μακριά από την ελευθερία της.
Το παραμύθι είναι ολόκληρο μια αλληγορία. Αυτό που προσπαθεί να μεταγγίσει στα παιδιά η συγγραφέας, με αρκετή επιτυχία θα έλεγα, είναι να μην φοβούνται να παραδεχτούν το λάθος τους και να ζητήσουν συγγνώμη. Με το κλειδωμένο δωμάτιο, προφανώς ορίζονται τα σώψυχά μας, όταν αυτά ταλανίζονται από άσχημα συναισθήματα, όπως ο αρνητισμός, ο φόβος, ο θυμός, η ζήλια, η ματαίωση, η απογοήτευση, η κακία. Το κλειδί για να ανοίξει το "δωμάτιο" αυτό, δεν είναι οι μαγικές λέξεις κι οι ματζουνοκαταστάσεις, αλλά η αποδοχή του συναισθήματος, η συγχώρεση του εαυτού μας και στη συνέχεια η συγχώρεση των άλλων.
Γράφοντας σε πρώτο πρόσωπο, η συγγραφέας μάς περιγράφει τις ψυχολογικές μεταπτώσεις ενός παιδιού και την εναλλαγή των συναισθημάτων, που το κρατούν δέσμιο, από τον φόβο και τον θυμό, μέχρι την παραδοχή και την αποδοχή και τελικά τη συγχώρεση. Περνάει το μήνυμα ότι πολλές φορές αρκεί και μόνο η λέξη "συγγνώμη", για να λυθούν όλα μας τα προβλήματα, να λυτρωθούμε και να απελευθερωθούμε.
Η εικονογράφηση είναι πραγματικά υπέροχη, με κίνηση και βάθος. Επιπλέον, υποστηρίζει άριστα το κείμενο. Ωστόσο, προσωπικά τη βρήκα σκοτεινή και τρομακτική για παιδιά της ηλικίας που απευθύνεται (4-7 ετών). Είναι προσωπική μου άποψη φυσικά. Απλά προτιμώ πάντα να δείχνω στα παιδιά χαρούμενες, πολύχρωμες εικόνες, που θα τους ανοίξουν την ψυχή και το μυαλό και δεν θα τα αγχώσουν. Αρκεί όλη αυτή η βία και τα υποχθόνια ερεθίσματα που δέχονται κάθε μέρα από την τηλεόραση. Τα αναγνώσματά τους πρέπει να είναι φωτεινά και να τα ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς, να εξάπτουν την φαντασία τους και να ενεργοποιούν την δημιουργικότητά τους ενώ παράλληλα να τους περνούν μηνύματα.
Ένα ακόμη αρνητικό που διέκρινα είναι ότι πουθενά στο βιβλίο δεν αναφέρεται το όνομα του κοριτσιού. Υποθέτω ότι αυτό στόχευε στο να ταυτιστεί το κάθε παιδί ξεχωριστά με την ηρωίδα και να "φορέσει" στον χαρακτήρα το δικό του όνομα. Εν τούτοις, με αυτόν τον τρόπο χάνεται η σχέση και η επαφή του παιδιού με τον αφηγητή. Δεν ξέρει ποιος του μιλάει. Χάνεται η διαδραστικότητα. Δεν μπορεί να του απαντήσει και να δεθεί συναισθηματικά μαζί του.
Σε γενικές γραμμές, μου άρεσε, πλην των σημείων που προανάφερα. Καλό είναι, αν πέσει στο δρόμο σας, να μην το προσπεράσετε. Αξίζει.
Στοιχεία βιβλίου:
Συγγραφέας: Λίνα Μουσιώνη
Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου
Ηλικία: Για παιδιά 5+ ετών
Σελίδες: 32 / Διαστάσεις: 22 x 30 εκ.
Ημερ. έκδοσης: 18/03/2019
ISBN: 978-960-563-166-6
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Λίνα Μουσιώνη γεννήθηκε στη Λάρισα και σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επειδή αγαπούσε πολύ πράγματα και ανθρώπους μαζί, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές της και ειδικεύτηκε στη μελέτη του Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού. Για πολλά χρόνια εργάστηκε ως επιμελήτρια στο Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας μελετώντας αντικείμενα, στήνοντας Εκθέσεις και σχεδιάζοντας εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά. Μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά της μια νεράιδα και τη ρώτησε: «Τι προτιμάς; Ένα μπαλόνι για να πετάς ή ένα καρύδι για να γίνεσαι αόρατη;». Η Λίνα διάλεξε το μπαλόνι κι από τότε πετάει μαζί του γράφοντας ιστορίες που μοιράζεται με τα παιδιά και τους φίλους της. Ζει ευτυχισμένη σε ένα σπίτι εξοχικό μαζί την οικογένειά της και πολλές κεραμιδόγατες. Είναι στέλεχος της Νουτοπίας, συλλόγου για την αισθητική και συναισθηματική καλλιέργεια των παιδιών και μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων-ICOM. Από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία της: "Η πριγκίπισσα Κουμ Κουάτ και τα κλεμμένα χαμόγελα", "Ο δράκος Σερπαντίνος ξύπνησε", "Η μεγάλη περιπέτεια του Φι και του Λι", "Ο λυποπόταμος". Επίσης, κυκλοφορούν τα βιβλία της: "Ένας ασπρόμαυρος ζωγράφος", "Ο μάγος Πότε Πότε και το χαμένο ποτέ", "Η νεράιδα μαγείρισσα", "Το μουσείο των υποσχέσεων", "Ζητείται άλογο για αμαζόνα".
Βιογραφικό της εικονογράφου:
Η Κατερίνα Βερούτσου γεννήθηκε στην Πάτρα Αχαΐας. Μεγάλωσε στη Β. Αμερική και σπούδασε ζωγραφική στο Concordia University of Montreal. Εργάζεται ως εικονογράφος παιδικών βιβλίων και έχει στο ενεργητικό της πάνω από 150 τίτλους εκπαιδευτικών και λογοτεχνικών βιβλίων. Είναι κάτοχος του Κρατικού Βραβείου Εικονογράφησης (2009) για το βιβλίο "Νεράιδα στο έλατο". Έχει, επίσης, βραβευτεί για την εικονογράφηση στο βιβλίο "Το ταλέντο του Ήλιου" από τον Κύκλο του Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου (2010), και στο βιβλίο "Είναι κάτι που μένει" (2014).
