---Δημοσίευση: 28/06/2024---
Οι γονείς του έζησαν τα παιδικά τους χρόνια στην επαρχία αλλά ο Γιώργος Γιώτσας έμελλε να γεννηθεί και να μεγαλώσει στην Αθήνα. Απ’ το σχολείο άρχισε να γράφει ιστορίες και παραμύθια, όμως η συγγραφή θα τον κέρδιζε αρκετά χρόνια αργότερα. Ασχολήθηκε με το σκίτσο, τα κόμικς, το τραγούδι και την ηθοποιία. Όταν η συγγραφή επέστρεψε στη ζωή του, την αποδέχτηκε με αγάπη και ειλικρίνεια. Έμπνευση βρήκε τις μικρές ώρες της νύχτας, μόνος, σε μια ρεσεψιόν ξενοδοχείου. Είναι ήδη πολυβραβευμένος συγγραφέας σε Ελλάδα και Αμερική. Όλα τα βιβλία του έχουν συλλέξει βραβεία και διακρίσεις, αλλά πάνω απ’ όλα την αγάπη του αναγνωστικού κοινού, κάτι για το οποίο είναι ευγνώμων. Το "Κάτω από το Κρεβάτι", ύστερα από ψηφοφορία 170.000 αναγνωστών, αναδείχθηκε στα δέκα καλύτερα βιβλία του είδους στα Public Book Awards. Ο συνάδελφός του Γιάννης Μαργέτης έγραψε ότι «ο Γιώργος Γιώτσας αγαπάει αυτό που κάνει», ενώ ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος-Πιπεριάν τον χαρακτήρισε «ανθρώπινο συγγραφέα». Esquire, Mystery, TV Zapping και Athens Voice είναι κάποια από τα μέσα που φιλοξένησαν συνεντεύξεις του και αφιερώματα. Ο Γιώργος συνεχίζει να γράφει με συνέπεια, και αυτό τον καιρό ετοιμάζει τα επόμενα συγγραφικά ταξίδια. "
Το Κουτί" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα από τις Εκδόσεις BELL.
Κυρίες και κύριοι... ο Γιώργος Γιώτσας ανακρίνεται από τη Λιάνα και τη Μάγδα!!!
Νέο βιβλίο με τίτλο “Το ξεχωριστό παιδί”. Ένα βιβλίο που καταπιάνεται με τη διαφορετικότητα, ένα βιβλίο-ύμνος στην πατρική αγάπη. Πείτε μας λίγα λόγια γι'αυτό. Γ.Γ.: Ευχαρίστως! “Το ξεχωριστό παιδί” είναι ένα βιβλίο το οποίο μας δείχνει τρεις διαφορετικές ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους. Η πρώτη είναι εκείνη της διαφορετικότητας, η οποία εδώ εκφράζεται τόσο με την “αόρατη” αναπηρία του αυτισμού... του Νικόλα, γιού του Ηλία, όσο και με την διαφορετικότητα της σεξουαλικότητας των ανθρώπων -που εδώ βλέπουμε στην καλύτερη φίλη του Ηλία, την Άλεξ. Η δεύτερη είναι η κακοποίηση και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με την επίσης σπαραχτική ιστορία της Άρτε, αλλά βλέπουμε και την ελπίδα της επιβίωσης, ενός νέου ξεκινήματος. Η τρίτη έχει να κάνει με τα όνειρά μας, με την αγάπη μας που θέλουμε να δώσουμε -και μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας γονιός την αγάπη του αυτή... προκειμένου το παιδί του να χαμογελάσει. “Το ξεχωριστό παιδί” (ένας τίτλος τον οποίο σκέφτηκα αρκετά και χαίρομαι που έχουν ήδη αγαπήσει οι αναγνώστες), δεν είναι ένα βιβλίο-ύμνος μονάχα για την πατρική αγάπη, αλλά είναι για την αγάπη της μητέρας, του πατέρα, του ανθρώπου προς άνθρωπο. Μέσα σε μια κοινωνία που μοιάζει με φλεγόμενο δάσος.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια συγγραφής του; Γ.Γ.: Ως πατέρας παιδιού στο φάσμα του αυτισμού αλλά ταυτόγχρονα και ως έμπειρος συγγραφέας, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν να αποστασιοποιηθώ από την ιστορία, αλλά ταυτόγχρονα να παρουσιάσω όλα όσα βιώνουμε καθημερινά εμείς και αρκετές οικογένειες. Ήταν αρκετά δύσκολο και ένα εγχείρημα γεμάτο ρίσκο, όπως και το προηγούμενο βιβλίο μας με τις εκδόσεις Bell “Το κουτί” (2020), το οποίο βραβεύτηκε ως “Το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς” μέσω της Athens Voice και πήγε στα 10 καλύτερα βιβλία των βραβείων Public στην κατηγορία “Ηρωίδα”. Για “Το ξεχωριστό παιδί” στο τέλος πέτυχα πιστεύω έναν συνδυασμό, όπου το βιβλίο έχει πολλά βιωματικά στοιχεία, ενώ ταυτόγχρονα ο ήρωας είναι ένας “κόντρα ρόλος” σε εμένα. Αρκετοί αναγνώστες ίσως νομίσουν πως ο Ηλίας είμαι εγώ. Δεν είμαι φυσικά -τουλάχιστον σε πολλά σημεία- αλλά αυτή είναι η μαγεία της τέχνης: Όχι στο δρόμο που πήρες, αλλά στο δρόμο που δεν πήρες. Η μαγεία έγκειται στο να εξερευνάς. Να ανακαλύπτεις.
Στο οικείο βιβλίο, το Σκοτάδι, υπό τη μορφή μιας γυναικείας παρουσίας, κάνει μια απρόσμενη πρόταση στον πρωταγωνιστή. Τι συμβολίζει το Σκοτάδι στη συγκεκριμένη ιστορία σας;
Γ.Γ.: Το Σκοτάδι είναι ο αντρικός χαρακτήρας του Σκοτεινού, τον οποίο συναντάμε σε βιβλία-ορόσημα της βιβλιογραφίας μου, τα τελευταία 15 χρόνια. (“Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά”, εκδ. Momentum 2012 εξαντλ. & Λυκόφως νέα έκδοση 2020 / “Εκ Νεκρών”, εκδ. Λυκόφως 2015 / “Το κουτί”, εκδ. Bell 2020) -είναι ένας χαρακτήρας που συναντάμε με γυναικεία μορφή στο “Ξεχωριστό παιδί” αλλά και που διαβάζουμε ότι μεταμορφώνεται συνεχώς. Συμβολίζει σε αυτό το νέο μυθιστόρημα, αλλά και σε κάθε βιβλίο μου ως τώρα, τις δυνάμεις που κάνουν κακό, όλα αυτά που έχουμε απέναντί μας, που βαραίνουν το κάθε βήμα μας, που θα πρέπει να υπερνικήσουμε για να προχωρήσουμε στη ζωή -είτε μιλάμε για βιβλία φαντασίας, είτε για κοινωνικά, όπως “Το ξεχωριστό παιδί”. Και όταν το Σκοτάδι σου δίνει ελπίδες... μέσα από το ίδιο του το σκοτεινό υλικό, τότε το τίμημα είναι βαρύ.
“Το ξεχωριστό παιδί” αποτελεί ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία φανταστικού. Με τι κριτήρια επιλέγετε το είδος του μυθιστορήματος το οποίο γράφετε κάθε φορά; Γ.Γ.: Πολύ ωραία ερώτηση! Η αλήθεια είναι απλή, και προσωπικά τη βρίσκω όμορφη. Γράφω ό,τι μου ψιθυρίζει η Μούσα. Δεν γράφω ποτέ κατά παραγγελία ή σε κάτι που είμαι καλός, αν δεν έχω να πω κάτι καινούριο. Από εκεί και ύστερα, καταλαβαίνω πως το αναγνωστικό κοινό με γνώρισε με τον υπερφυσικό τρόμο, και αγάπησε τα βιβλία αυτά, αλλά όπως και με την αντικειμενικά επιτυχημένη λογοτεχνική στροφή με "Το κουτί", έτσι και τώρα με "Το ξεχωριστό παιδί", ο τρόμος που συναντάμε, είναι αληθινός. Από τότε που έγινα γονιός, άλλαξαν και οι ανησυχίες μου, έγιναν εντονότερα κοινωνικές. Και υπάρχει και ένα κλείσιμο του ματιού στους φίλους του φανταστικού, με το χαρακτήρα του Σκοταδιού.
Θεωρείτε πως κάποιο συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας έχει μεγαλύτερη απήχηση από κάποιο άλλο;
Γ.Γ.: Προσωπικά διαβάζω όλα τα είδη λογοτεχνίας. Τα πάντα, κυριολεκτικά. Φανταστικό, κοινωνικά, τρόμο, βιογραφίες, εποχής, αστυνομικά, ό,τι μου φανεί ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι η ουσιαστική απήχηση ενός βιβλίου ή ενός είδους λογοτεχνίας φαίνεται στο χρόνο και στο αποτύπωμα που αφήνει στην καρδιά του αναγνώστη.
Τι σας δίνει ώθηση στη συγγραφή;
Γ.Γ.: Η αγάπη γι'αυτό που κάνω.
Πώς αισθάνεστε κατά την ολοκλήρωση ενός μυθιστορήματος;
Γ.Γ.: Μεγάλη πνευματική κούραση και ευτυχία. Τα βιβλία δεν είναι απλά μελάνι και χαρτί. Κάθε βιβλίο, είναι μια καρδιά ζωντανή που χτυπάει. Και για να φτάσει ένα καλό βιβλίο στα χέρια των αναγνωστών... θέλει κόπο, μόχθο, αγάπη, θυσίες και όραμα.
Πώς αντιμετωπίζετε τις καλές κριτικές; Μια αρνητική κριτική μπορεί να σας επηρεάσει; Γ.Γ.: Νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή κάθε φορά που διαβάζω μια καλή κριτική, κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος αφιερώνει χρόνο για να γράψει σκέψεις και συναισθήματα για το βιβλίο που διάβασε. Το αισθάνομαι ως κάτι το φανταστικό, είναι σαν να είμαστε μαζί σε μια συναυλία, να χορεύουμε μαζί, να γελάμε. Αυτό νιώθω έντονα ως Γιώργος. Ως συγγραφέας όμως, έχω αποφασίσει να μην δίνω πολλή σημασία ούτε στις καλές, ούτε στις κακές κριτικές. Ενδιαφέρομαι και για τις αρνητικές κριτικές όταν είναι εποικοδομητικές. Μονάχα αδιαφορώ παντελώς όταν διαβάζω κάποια κακή κριτική που έρχεται από προσωπική επίθεση, ζήλεια, κακία ή καθαρά ανθρώπινο δηλητήριο. Αρκετοί συνάδελφοι επηρεάζονται από κάποιες αρνητικές κριτικές και δημοσιεύουν στα social σχετικά κλπ. ζητώντας βοήθεια από φίλους και αναγνώστες. Προσωπικά πιστεύω πως το να θες να σταματήσεις τα άσχημα σχόλια, ακόμα και όταν είσαι ένας αναγνωρισμένος συγγραφέας, είναι σαν τον βασιλιά Κανούτο που έστησε το θρόνο του δίπλα στα κύματα και «διέταξε» την παλίρροια να γυρίσει πίσω. Δε γίνεται. Οι γνώμες των αναγνωστών -και ναι, δυστυχώς υπάρχουν και πικρόχολοι μέσα στη μεγάλη μάζα των υγιών αναγνωστών- είναι σαν τα κύματα, σαν τον αέρα. Είναι εκεί, δεν σταματάνε. Ως Γιώργος φοράω αδιάβροχο και ποτέ -ακόμα και σε ελάχιστες πραγματικά ανόητες γνώμες που έχω διαβάσει- δεν με ένοιαξε. Γιατί ξέρω τον εαυτό μου, ξέρω πόσο καλός συγγραφέας είμαι. Προχωράω μπροστά και κρατάω τα καλά λόγια γιατί με νοιάζουν οι άνθρωποι που έχουν την καλοσύνη να τα μοιραστούν. Είμαι 15 χρόνια στο χώρο του βιβλίου και το 95% των κριτικών που έχουν δεχθεί τα βιβλία μου είναι θετικές. Κάτι μου λέει αυτό.
Πώς βλέπει ο συγγραφέας Γιώργος Γιώτσας το μέλλον στο χώρο του βιβλίου; Ο αναγνώστης Γιώργος Γιώτσας βλέπει κάτι διαφορετικό; Γ.Γ.: Μπορώ να πω ως συγγραφέας και ως αναγνώστης ότι ελπίζω μονάχα -μέσα σε ένα δύσκολο χώρο και μια δύσκολη καθημερινότητα για όλες τις εκφάνσεις της τέχνης και της ίδιας μας της ζωής. Σίγουρα υπάρχουν πολλές αξιόλογες πένες στην ελληνική σκηνή. Εάν καλλιεργήσουμε το ταλέντο αυτό και προσέξουμε τη συμπεριφορά μας ως συγγραφείς, συνάδελφοι, άνθρωποι, αναγνώστες και επαγγελματίες του χώρου, τότε ναι, μπορώ να πω ότι αισιοδοξώ πως το αδιαμφισβήτητο ταλέντο, θα χτίσει πάνω στις βάσεις και τα έργα που βρήκαμε εμείς όταν ξεκινήσαμε, και ο χώρος του βιβλίου που τόσο αγαπάμε θα κάνει βήματα μπροστά.
Ετοιμάζετε κάποιο νέο έργο σύντομα;
Γ.Γ.: Ακολουθεί μια περίοδος ξεκούρασης και περισυλλογής. Την έχω πραγματικά ανάγκη. Σε επίπεδο ανθολογιών, συμμετέχω σε δύο επερχόμενες ανθολογίες διηγημάτων, κατόπιν πολύ τιμητικών προσκλήσεων από τους Ιωάννη Πλεξίδα και Βίκυ Τάσιου, αντίστοιχα. Η πρώτη έχει να κάνει με διηγήματα τρόμου, είδος στο οποίο έχω μεγάλη ιστορία και απόλαυσα να γράψω ξανά, ενώ η δεύτερη είναι μια πρωτοβουλία της Βίκυς Τάσιου για ένα βιβλίο εναντίον της γυναικείας κακοποίησης, όπου έχω γράψει με σκοπό την ευαισθητοποίηση και τη δράση, πέραν της ιστορίας που γνέθω.
Σας ευχαριστούμε πολύ! Καλό καλοκαίρι από τα Βιβλιοσημεία!
Γ.Γ.: Ευχαριστώ ειλικρινά για τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και τη φιλοξενία σας!
---Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στο αρχείο του συγγραφέως και δόθηκαν κατά αποκλειστικότητα στα Βιβλιοσημεία.---
(©Λιάνα Τζιμογιάννη, Μάγδα Μπάσιου για τα Βιβλιοσημεία)
.jpg)
