Βιβλιοάποψη: "Συμφωνία ζωής"

---Δημοσίευση: 03/12/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ένας άντρας που έχει κατακτήσει όλα όσα οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς ονειρεύονται -επιχειρήσεις, ακίνητα, περιουσία- έρχεται αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Στο νοσοκομείο κάνει έναν απολογισμό της ζωής του. Τις επιτυχίες στα επαγγελματικά διαδέχονται οι αποτυχίες στις προσωπικές σχέσεις, και κυρίως στη σχέση με τον γιο του.

Στο ίδιο νοσοκομείο νοσηλεύεται ένα πεντάχρονο κορίτσι που περνάει τον χρόνο του ζωγραφίζοντας, θαρρείς και έτσι θα καταφέρει να νικήσει την αρρώστια. Έχει καταλάβει βέβαια ότι αυτό είναι αδύνατο, αλλά συνεχίζει, για να δίνει κουράγιο στους μεγάλους.

Την παραμονή των Χριστουγέννων ο άντρας συνειδητοποιεί ότι μπορεί να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα της μικρής και αποφασίζει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τη σώσει. Για να το καταφέρει πρέπει πρώτα να μάθει αν η δική του ζωή είχε πραγματικά κάποια αξία· ο γιος του είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει την απάντηση.

Με αυτή την τρυφερή ιστορία ο Μπάκμαν μας υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι ένα ανέλπιστο δώρο· αυτό που αφήνουμε πίσω μας εξαρτάται από τον τρόπο που μοιραστήκαμε τη ζωή μας με όσους αγαπήσαμε.

Η άποψή μου:

(γράφει η Μαριάννα Φλέσσα)

Τον Fredrik Backman, τον αγαπήσαμε με το «Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη» και τον λατρέψαμε με την ψυχαναγκαστική «Η Μπριτ-Μαρί ήταν εδώ». Το παρόν βιβλίο του Σουηδού συγγραφέα είναι μία μικρή νουβέλα, που όμως έρχεται να ξυπνήσει μέσα μας την ανθρωπιά μας και να μας υπενθυμίσει τη ματαιότητα των υλικών αγαθών και του πλούτου όταν το πιο πολύτιμο αγαθό, η ζωή, είναι έτοιμη να δύσει και μάλιστα πολύ πριν την ώρα της... «Αν ήταν να θυσιάσεις τα πάντα, τότε για ποιον θα το έκανες;» αναρωτιέται ο συγγραφέας.

Ένας πάμπλουτος, επιτυχημένος άντρας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Έχει περάσει όλη του τη ζωή κυνηγώντας την επιτυχία και τα χρήματα. Εν γνώσει του έχει εγκαταλείψει την οικογένεια και το γιο του με το πρόσχημα την εργασίας και της δημιουργίας μιας περιουσίας. Είναι διάσημος για την επιτυχημένη επαγγελματική του πορεία και όταν πεθάνει θα χυθεί πολύ μελάνι για τον επικήδειό του. Κι όμως ο κυνισμός του, η ψυχρότητά του κάμπτονται από ένα πεντάχρονο κορίτσι με καρκίνο που νοσηλεύεται στο ίδιο νοσοκομείο με αυτόν. Ο άντρας λυγίζει μπροστά στην τραγικότητα της αρρώστιας της μικρής. Καθώς πρόκειται για ένα πλάσμα με ιδιαίτερη ευφυία και με απόλυτη συναίσθηση της κατάστασής της και του μοιραίου που πρόκειται να επέλθει, δείχνει μια απίθανη ωριμότητα για την ηλικία της και με τις πράξεις και τα λόγια της στηρίζει ακόμα και τη μητέρα της. Ο άντρας όσο τη γνωρίζει από τις σύντομες και φευγαλέες κουβέντες τους στην αίθουσα ψυχαγωγίας του νοσοκομείου, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιεί ότι η ζωή ενός παιδιού με τέτοια γενναιότητα ψυχής είναι ίσως πιο πολύτιμη και πιο ελπιδοφόρα για την ανθρωπότητα από οποιαδήποτε επιτυχημένη καριέρα. Η μικρούλα φίλη του κατόρθωσε να κατακερματίσει τον εγωισμό και την έπαρσή του, να τον προτρέψει σε μία σκληρή κριτική της δικής του ζωής και συμπεριφοράς απέναντι στους ανθρώπους του οικογενειακού του περιβάλλοντος, για τους οποίους αδιαφορεί και τους θεωρεί τροχοπέδη στο αγώνα του για το καθημερινό κυνήγι του χρήματος...

Κεντρική θέση στην ιστορία παίζει, η Άτροπος, η Μοίρα, η γυναίκα με την γκρι ζακέτα που ορίζει τη διάρκεια ζωής του καθενός μας και τραβάει έτσι απλά μια γραμμή στο όνομα αυτού που πεθαίνει, δεν δέχεται ανταλλαγή ενός θανάτου για έναν άλλον. Όχι, αυτό θα ήταν πολύ εύκολο για κάποιον σαν αυτόν. Ίσως κι επιθυμητό. Του ζητάει να ανταλλάξει τη ζωή του. Στην ουσία να εκμηδενίσει αυτό που θεωρεί ότι είναι το σημαντικότερο που έχει δημιουργήσει: την επαγγελματική του πορεία. Αυτή για την οποία είναι υπερήφανος...

Ο Βackman και πάλι δε με απογοήτευσε. Η νουβέλα διαβάστηκε απνευστί και με τα δάκρυα να κυλούν ασταμάτητα από τα μάτια μου. Οι τρεις ήρωές του καταπατούν κάθε στερεότυπο και με αποφασιστικότητα ανακατεύουν το επάρατο και το προαποφασισμένο, με κόκκινες κηρομπογιές από είκοσι δύο κουτιά που χάρισαν στο κοριτσάκι για να ζωγραφίσει την ελπίδα. Πετάνε στα σκουπίδια την κυνικότητα και αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη. Ο απολογισμός ζωής που κάνει ο άνδρας δεν είναι προαιρετικός. Τον κάνει υποχρεωτικά και σχεδόν με τη βία. Όσο περισσότερο κουράγιο του δίνει η μικρή τόσο πιο βίαιες οι γροθιές στο στομάχι του (και στο δικό μας). Είναι παραμονή Χριστουγέννων και είναι η στιγμή που όλοι θέλουμε να πιστέψουμε στα θαύματα. Μόνο που το θαύμα εδώ, δεν είναι κάτι ακατόρθωτο. Είναι νίκη της παιδικότητας, του αγνού, της ξεγνοιασιάς επί της σκληρότητας, του άκαρδου και της απάθειας.

Έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία;

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Φρέντρικ Μπάκμαν

Μετάφραση: Γιώργος Μαθόπουλος

Σελίδες: 88 / Διαστάσεις: 12Χ17

Ημερ. έκδοσης: 2019

ISBN: 978-960-04-5064-4

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Φρέντρικ Μπάκμαν (γεν. 1981) είναι ο πιο δημοφιλής σύγχρονος Σουηδός συγγραφέας. Όλα τα μυθιστορήματά του είναι πνευματώδη και συγκινητικά ταυτόχρονα, αποτυπώνουν ιδιαίτερες ιστορίες απλών ανθρώπων και μεταδίδουν μηνύματα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας. Έγινε γνωστός παγκοσμίως χάρη στο μυθιστόρημά του "Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Οβ", που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έγινε ταινία. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κέδρος, σε νέα μετάφραση, το 2021. Το μυθιστόρημά του "Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη" έγινε bestseller όπου εκδόθηκε και παρέμεινε για πολλούς μήνες στις κορυφαίες θέσεις της λίστας των New York Times. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος και αποτέλεσε την εκδοτική έκπληξη του 2017. Το 2018 από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφόρησε το επίσης bestseller του συγγραφέα, που έχει μεταφραστεί σε 40 γλώσσες, "Η Μπριτ-Μαρί ήταν εδώ". Ακολούθησε η νουβέλα του "Συμφωνία ζωής" το 2019. Το τελευταίο του μυθιστόρημα "Άνθρωποι με άγχος" (Κέδρος, 2020) μεταφράζεται σε 30 γλώσσες και γνωρίζει τεράστια επιτυχία παγκοσμίως. Tα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 46 γλώσσες και έχουν πουλήσει συνολικά πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "9 ώρες στα Εξάρχεια"

---Δημοσίευση: 02/12/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Εννέα ώρες, εννέα ιστορίες.

Μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας. Τα Εξάρχεια φωνάζουν, συζητούν, σωπαίνουν.

Διαφορετικές φωνές, κοινός τόπος.

Μέσα από προσωπογραφίες και εξομολογήσεις, ο γείτονας και ο περαστικός συστήνονται στον αναγνώστη, σχηματίζοντας ένα μωσαϊκό εικόνων και συναισθημάτων.

Το συλλογικό αυτό έργο είναι η διαδρομή εννέα ξένων που ανέβηκαν στο ίδιο λεωφορείο.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Οδυσσέας Δημάς)

Τα Εξάρχεια συνδεδεμένα με μια δόση μυστηρίου προκαλούν την φαντασία και στερεοτυπικά έχουν αφήσει το όνομά τους να παραπέμπει στο εξωτικό, στο μυστήριο, στο απρόβλεπτο.

Με τη φήμη ότι πάντα αγκάλιαζαν το διαφορετικό και αντιπροσώπευαν την καλλιτεχνική φύση της Αθήνας, ρέμπελοι, ασυμβίβαστοι, αντιρρησίες συνειδήσεως και αντικομφορμιστές, απομεινάρια μιας άλλης εποχής και εκφραστές της νέας, έψαξαν εκεί για καταφύγιο και βρέθηκαν μαζί να αγκαλιάζουν το νέο τους σπίτι.

Ένας περιπλανώμενος στη γειτονιά θα πλημμυρίσει σωρεία συναισθημάτων και επισφαλώς θα καταλήξει, ότι το κλίμα τού πάει ή βρίσκεται σε λάθος μέρος.

Σ’ αυτό το ανθολόγιο η συνοικία θα πει λίγες από τις ιστορίες της: οι διαμένοντες για να θυμηθούν την αίγλη της, οι εξόριστοι για να τη λησμονήσουν και οι ξένοι για να γνωρίσουν κάποια από τα πρόσωπά της. Ας ακούσουμε...

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Συλλογικό έργο (Μαρουσώ Αθανασίου, Τζούλια Γκανάσου, Χρήστος Δασκαλάκης, Αλέξανδρος Διονυσόπουλος, Τάσος Ελένας, Αλέξανδρος Κεφαλάς, Νέστορας Πουλάκος, Βαγγέλης Προβιάς, Βαγγέλης Σωτήρης)

Σελίδες: 112 / Διαστάσεις: 12Χ21

Ημερ. έκδοσης: 2016

ISBN: 978-618-82534-6-9

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Μαθήματα ευτυχίας"

---Δημοσίευση: 01/12/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Όλοι έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στο αγρόκτημα Ελπίδα!

Η Μόλι Μπέικερ απολαμβάνει μια γεμάτη ζωή. Στα τριάντα οχτώ της χρόνια, ζει στο αγρόκτημα Ελπίδα, μια φάρμα εκατό στρεμμάτων στην αγγλική εξοχή, περιτριγυρισμένη από τους (κυρίως) τετράποδους φίλους της σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο. Ανάμεσά τους, ο Άντονι το αντικοινωνικό πρόβατο, η Τίνα Τέρνερ το αλπάκα-ντίβα, και ο Φλιτζάνης, το επικών διαστάσεων γουρούνι.

Η Μόλι έχει μετατρέψει το αγρόκτημα σε εναλλακτικό σχολείο για παιδιά που χρειάζονται ένα είδος εκπαίδευσης έξω από τα συνηθισμένα. Η δουλειά είναι απαιτητική, αλλά η Μόλι τη λατρεύει. Όταν ο κομψός και πετυχημένος Σέλμπι Ντέικερ φέρνει στο σχολείο της το γιο του τον Λούκας, η Μόλι δεν εντυπωσιάζεται.

Όμως ο Λούκας είναι απόμακρος και η Μόλι δεν αργεί να καταλάβει ότι η περίπτωσή του δεν είναι τόσο απλή όσο νόμιζε. Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι ο μπαμπάς του αποδεικνύεται επικίνδυνα γοητευτικός. Η Μόλι πρέπει να προστατέψει το αγαπημένο της αγρόκτημα. Σύντομα όμως θα πρέπει να κάνει μια επιλογή. Αν αφήσει τον Λούκας και τον Σέλμπι να μπουν στη ζωή της θα κάνει ένα τρομερό λάθος ή ένα υπέροχο νέο ξεκίνημα;

Η βασίλισσα του αισθηματικού μυθιστορήματος Κάρολ Μάθιους επιστρέφει με ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που θα σας ζεστάνει την καρδιά.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)

Έχοντας διαβάσει την περίληψη πριν καιρό, είπα στον εαυτό μου: "άστο στην άκρη για να το διαβάσεις σε μια ώρα δύσκολή ή όταν θα έχεις μπουκώσει και δεν θα υπάρχει άλλη αναγνωστική διέξοδος".

Τώρα που έκλεισα και την τελευταία του σελίδα, χαμογέλασα στον εαυτό μου και του είπα: "μπράβο, διάλεξες την καλύτερη χρονική περίοδο!".

Είναι ένα από τα ευχάριστα και λίγο-πολύ προβλέψιμα βιβλία, που ενώ γνωρίζεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου τι θα επακολουθήσει, δε σε νοιάζει, γιατί θέλεις απλά να περάσεις καλά και τι καλύτερο από μια ημι-ρομαντική ιστορία με διάφορες ανατροπές, αρκετά εμπόδια, μπερδέματα και μπόλικο χιούμορ;

Μια ιστορία ανάλαφρη που όμως περνά αμέτρητα μηνύματα ταυτόχρονα χωρίς να σε μπουκώνει. Η αγάπη για τα ζώα και τον συνάνθρωπο είναι τα πιο σημαντικά και τα παντρεύει με έναν άψογο τρόπο η συγγραφέας.

Εκτός από τα ιδιαίτερα ζώα, με τις δικές τους ανάγκες, μας συστήνει έναν υπέροχο νεαρό (κατ’ επέκταση πολλούς από εμάς) λέγοντας: δεν ταιριάζω πουθενά. Όλα αυτά περί διαφορετικότητας είναι μπούρδες. Αν διαφέρεις έστω και λίγο απ’ αυτό που θεωρείται νορμάλ, σε βάζουν στο περιθώριο. Όσοι άνθρωποι είναι έστω και λίγο διαφορετικοί θα συμφωνήσουν μαζί του και μαζί με αυτούς κι εγώ.

Και κλείνοντας, η συγγραφέας θέλει να υπενθυμίσει, σε όλους όσους έχουν απομονωθεί ή απογοητευτεί ή εγκαταλείψει τις ελπίδες τους για σχέσεις, δια στόματος της ηρωίδας της: "τώρα που πήρα μια μικρή γεύση του τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος, θα θέλω να είμαι ξανά μόνη μου;"

Καλή σας διασκέδαση στο αγρόκτημα Ελπίδα!

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Carole Matthews

Μετάφραση: Μαρία Παπανδρέου

Σελίδες: 456

Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2020

ISBN: 978-960-620-814-0

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Κάρολ Μάθιους έχει εκδώσει μέχρι σήμερα τριάντα δύο μυθιστορήματα, καθώς και διηγήματα και σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τα βιβλία της έχουν κυκλοφορήσει σε περισσότερες από τριάντα χώρες και οι πωλήσεις τους ξεπερνούν τα έξι εκατομμύρια αντίτυπα. Όλα της τα βιβλία έχουν εμφανιστεί στις λίστες των μπεστ σέλερ των New York Times, της USA Today και των Sunday Times, ενώ τα κινηματογραφικά δικαιώματα ορισμένων από αυτά έχουν αγοραστεί από εταιρείες του Χόλιγουντ. Ζει στο Μίλτον Κέινς με τον αξιολάτρευτο Κεβ, τον αγαπημένο της σύζυγο, σ’ ένα μινιμαλιστικό σπίτι χωρίς χαλιά, κουρτίνες και διακοσμητικά. Όταν δε γράφει αισθηματικές ιστορίες, της αρέσει να πίνει σαμπάνια, να φτιάχνει κέικ, να τρώει σοκολάτες, να περπατά, να χορεύει, να κάνει ζούμπα, να βλέπει ταινίες και να παρακολουθεί κακής ποιότητας εκπομπές στην τηλεόραση. Επισκεφθείτε τον ιστότοπό της.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Συνωμοσία της φωτιάς"

---Δημοσίευση: 30/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ένας ψυχρός δολοφόνος σκορπά τον θάνατο στο Μπέλφαστ κλείνοντας τους ανοιχτούς λογαριασμούς ενός εκδικητικού γέρου. Καθώς ο επιθεωρητής Τζακ Λένον ακολουθεί τα ίχνη του, θα ξετυλίξει το κουβάρι μιας τρομερής συνωμοσίας, μιας συμπαιγνίας πολιτικών και αστυνομίας. Όσο όμως πλησιάζει στη διαλεύκανση των βίαιων δολοφονιών, τόσο οι προϊστάμενοί του τον αποτρέπουν να συνεχίσει. Ο επιθεωρητής Λένον δεν είναι σε καμιά περίπτωση διατεθειμένος να ακολουθήσει τις εντολές τους, καθώς κινδυνεύουν οι ζωές της πρώην αγαπημένης του και της κόρης τους. Στην απελπισία του, δεν θα διστάσει να συμμαχήσει με έναν καταζητούμενο, τον Τζέρι Φέγκαν, πρώην εκτελεστή του ΙΡΑ, ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει από το τρομερό παρελθόν του. Οι δυο τους θα επιδοθούν σε έναν αγώνα με τον χρόνο καθώς οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ φίλων και εχθρών καταρρέουν.

Η άποψή μου:

(γράφει η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου)

Πρόκειται για τη συνέχεια του βιβλίου "Τα φαντάσματα του Μπέλφαστ", ενός πολλά υποσχόμενου συγγραφέα σκληρών θρίλερ.

Το σκηνικό της Ιρλανδίας των ταραχών που κομμάτιασε το Μπέλφαστ, συγκλονίζει. Ένταση και δράση σε αφθονία, αγώνας με τον χρόνο και τον κίνδυνο από φράση σε φράση.

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι δυναμικό, οι συνωμοσίες και οι διαπλοκές δεν έχουν τέλος, οι ήρωες αναπτύσσονται και εξελίσσονται, είναι ζωντανοί, η γλώσσα απλή, άμεση και σκληρή.

Ένα εξαιρετικό και καλογραμμένο βιβλίο για τους φαν του είδους.

Διαβάστε εδώ την άποψή μου για το πρώτο μέρος της τριλογίας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Όταν η μάνα του Λένον πρωτοάκουσε ότι ο αδερφός του, ο Λίαμ, είχε πάει με τα παιδιά της περιοχής, είχε ενταχθεί στον Αγώνα, τον είχε ικετεύσει να το ξανασκεφτεί. Του είπε ότι θα κατέληγε στη φυλακή ή, ακόμα χειρότερα, ότι θα τον σκότωναν οι μπάτσοι ή οι Βρετανοί.

Ο Λίαμ χαμογελούσε όσο εκείνη παραληρούσε και ύστερα την αγκάλιασε και της είπε να μην ακούει φήμες. Της είπε ότι δεν είχε πρόθεση να τα βάλει με κανέναν. Ότι δούλευε σ’ έναν μηχανικό της περιοχής που έφτιαχνε γεωργικά εργαλεία και είχε μέλλον. Γιατί να το σπαταλούσε σε ανοησίες;

Ο Λένον θυμόταν που κοιτάχτηκαν με τον Λίαμ πάνω από τους τρεμάμενους ώμους της μάνας τους και ήξερε ότι ο Λίαμ έλεγε ψέμματα.

Ήξερε επίσης ότι έλεγε ψέμματα και τότε που εμφανίστηκε με μαυρισμένο μάτι.

Ο Λένον είχε γυρίσει από το πανεπιστήμιο για έναν μήνα κι έβγαζε κάνα ψιλό δουλεύοντας σε ένα βενζινάδικο της περιοχής. Η βενζίνη που πουλούσε ήταν σκάρτη, νοθευμένο αγροτικό καύσιμο από ένα εργοστάσιο από αυτά που ήταν κρυμμένα στην ύπαιθρο. Όλοι ήξεραν ότι αυτά τα έτρεχε ο Μπουλ Ο’ Κέιν, αλλά το βούλωναν, ακόμα κι αν τα αυτοκίνητά τους κατέληγαν με κατεστραμμένα ντεπόζιτα από τη σάπια βενζίνη. Χρειαζόταν πάνω από ένα χιλιάρικο για να φτιαχτεί μια ξεπατωμένη μηχανή, αλλά αν άνοιγες το στόμα σου για να παραπονεθείς, θα σου στοίχιζε περισσότερο. Θα γινόσουν καρφί, και τα καρφιά δεν την έβγαζαν και πολύ καθαρή, αν την έβγαζαν καθόλου δηλαδή.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Η τριλογία του Μπέλφαστ #2

Συγγραφέας: Stuart Neville

Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη

Σελίδες: 456

Ημερ. έκδοσης: 23/11/2017

ISBN: 978-618-03-1303-1

Βιογραφικό του συγγραφέα:

O Stuart Neville (Στιούαρτ Νέβιλ) αναδείχθηκε σε µπεστσελερίστα συγγραφέα µε το πρώτο του βιβλίο "Τα φαντάσµατα του Μπέλφαστ" (Μεταίχµιο, 2010), για το οποίο τιµήθηκε µε το βραβείο των Los Angeles Times και µε το Grand Prix Καλύτερου Ξένου Αστυνοµικού Μυθιστορήµατος στη Γαλλία. Έκτοτε έχει εκδώσει πολλά ακόµα πολύ επιτυχηµένα µυθιστορήµατα. Τα πέντε από αυτά ήταν υποψήφια για τον τίτλο Theakstons Old Peculier Crime Novel of the Year, ενώ το βιβλίο του "Ratlines" ήταν στη βραχεία λίστα για το CWA Ian Fleming Steel Dagger. Έχει µεταφραστεί σε πολλές γλώσσες σε όλο τον κόσµο. Για να διαβάσετε περισσότερα για τον Stuart Neville, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Η μονομαχία / Η αρραβωνιαστικιά"

---Δημοσίευση: 26/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Όταν οι τροχιές δύο ανθρώπινων κόσμων εκ διαμέτρου αντίθετων συγκλίνουν, η συνάντησή τους δεν μπορεί παρά να είναι εκρηκτική. Έτσι κι εδώ, ο Λαγιέφσκι, ένας νεαρός δημόσιος υπάλληλος, χαμένος κι άβουλος μέσα στον κυκεώνα των νεωτεριστικών του αντιλήψεων, γίνεται με τον «ανατρεπτικό» τρόπο ζωής του το κόκκινο πανί για τον φον Κόρεν, έναν σκληροτράχηλο ορθολογιστή που δεν συγχωρεί τέτοιες παρεκκλίσεις από το «καλό». Τι περιθώρια υπάρχουν να βγει κάτι θετικό από την αναπόφευκτη έκρηξη; Ποια η ευθύνη όσων εμπλέκονται σ’ αυτήν τη συναρπαστικά απροσδόκητη Μονομαχία; Ποιος ο ρόλος του φιλεύσπλαχνου γιατρού Σαμοηλένκο ή του αγαθού μέχρις αφελείας ιερωμένου; Πού βρίσκονται τα όρια της συνείδησης;

Η δεύτερη νουβέλα του τόμου, η Αρραβωνιαστικιά, περιγράφει τη συγκινητικά ανθρώπινη πορεία προς την ωρίμανση μιας νέας με αριστοκρατική καταγωγή.

Η άποψή μου:

(γράφει η Μαριάννα Φλέσσα)

Ο Άντον Τσέχοφ (1860-1904) επέλεξε να ασχοληθεί με τα είδη που ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι θεώρησαν ότι είναι δευτερεύοντα. Ως εκ τούτου, παραιτήθηκε από το μυθιστόρημα, που είναι τόσο δημοφιλές στην εποχή του, για να ασχοληθεί με πιο βραχείες φόρμες πεζογραφίας όπως διηγήματα και νουβέλες τα οποία συνέγραψε κατά εκατοντάδες. Επίσης, να μην αγνοήσουμε κάποια λίγα θεατρικά έργα, ιδιοφυούς σύλληψης, στα οποία σπάει κάθε σύμβαση της δραματικής τέχνης.

Οι εκδόσεις Printa φέρνουν στα χέρια μας μία νουβέλα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, τη Μονομαχία, και ένα διήγημα, την Αρραβωνιαστικιά. Και οι δύο ιστορίες έχουν μια κοινή βάση: το ρεαλισμό της γραφής του Τσέχοφ και τον στόχο του να αποτυπώσει την πραγματική ζωή όσο δύσκολη ή μελανή κι αν είναι στο έργο του.

Η Μονομαχία είναι μία νουβέλα που αφηγείται την μποέμικη ζωή ενός ξεπεσμένου αριστοκράτη, του Λαγιέφσκι, ο οποίος συζεί με μία παντρεμένη γυναίκα, τη Νάντεζντα, που έχει εγκαταλείψει τον άντρα της. Οι δυο τους έχουν κλεφτεί και η Νάντεζντα έχει ακολουθήσει τον εραστή της σε μια παραλιακή πόλη της ρωσικής Μαύρης Θάλασσας που είναι διορισμένος ως δημόσιος υπάλληλος. Ο έρωτάς τους, όμως, σβήνει γρήγορα και ο Λαγιέφσκι θέλει πια να ξεφορτωθεί την ερωμένη του, να απελευθερωθεί τόσο απ’ αυτήν όσο και απ’ τα χρέη που έχουν δημιουργήσει. Αλλά κι αυτή απ’ την πλευρά της έχει ξεπεράσει τον ενθουσιασμό της γι’ αυτόν και έχει βρει ένα νέο εραστή με τον οποίο... απατά τον εραστή της!

Η υπόθεση της νουβέλας μοιάζει πικάντικη και η αλήθεια είναι ότι ο Τσέχοφ για ακόμη μία φορά προσεγγίζει σοβαρά κοινωνικά θέματα της εποχής του με χιούμορ και με μία σκωπτική διάθεση. Μια γυναίκα που οι άντρες αντιμετωπίζουν ως σκεύος ηδονής και επιβεβαίωσης του ανδρικού εγωισμού τους. Ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης που θεωρεί ότι όλα του επιτρέπονται και ότι η ανήθικη συμπεριφορά του πρέπει να γίνεται ανεκτή από τον κοινωνικό του περίγυρο. Μία συμβίωση-σκάνδαλο και η υποκρισία της κοινωνίας που δεν την αποδέχεται μεν, γιατί δεν την έχει «ευλογήσει» η εκκλησία, αλλά λίγα λεπτά αργότερα την επικροτεί, όταν ανακοινώνεται ο θάνατος του νομίμου συζύγου της Νάντεζντα... Τέλος, ο ορθολογιστής φον Κόρεν, που αντιπαθεί το Λαγιέφσκι, τον θεωρεί βάρος στην κοινωνία, άχρηστο, κηφήνα και δεν συγχωρεί τον έκλυτο βίο του.

Ο Τσέχοφ μελετά κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, ενδελεχώς, χωρίς να κάνει γενικεύσεις. Δέχεται την πολυπλοκότητα της ζωής και τις απρόσμενες μεταστροφές της που κάνουν όλη την υπόθεση, παρά τη σοβαρότητά της, γκροτέσκα. Ένας ανταγωνισμός που καταλήγει από ασυνεννοησία με μια πρώτη ματιά, αλλά απόλυτα ίσως δικαιολογημένα με μία δεύτερη, σε μία μονομαχία που θα αλλάξει τις ζωές όλων.

Το δεύτερο κείμενο της συλλογής, Ο Αρραβώνας, είναι η ιστορία της Νάντια η οποία προέρχεται από μια ευκατάστατη και αξιοσέβαστη οικογένεια της ρωσικής επαρχίας, και ετοιμάζεται να αρραβωνιαστεί με έναν άντρα που στην ουσία επέλεξαν οι άλλοι ως κατάλληλο σύζυγο γι’ αυτήν. Η ίδια είναι μία γυναίκα που αρχίζει να αντιλαμβάνεται την υπόστασή της ως μοναδικό κι αυτεξούσιο άτομο, σύμφωνα με τις επιταγές της νεωτερικότητας. Έχει διαβάσει αρκετά και αναγνωρίζει ότι η ζωή που της ετοιμάζουν δεν την εκφράζει και δεν είναι αυτό που επιθυμεί. Θέλει να φύγει μακριά, να γνωρίσει τον κόσμο, να σπουδάσει. Η σύγκρουσή της με τις αγκυλώσεις της οικογένειάς της και του κοινωνικού της περίγυρου είναι αναπόφευκτη.

Και πάλι ο Τσέχοφ, με δυναμική πένα, δίνει μια μοναδική διάσταση στις προσωπικότητες των ηρώων του. Η τραγική θέση της γυναίκας σχολιάζεται με χιούμορ και η λύση που προσφέρεται, είναι ανάλαφρη, αλλά στην βάση της ριζοσπαστική. Οι αποκλίνουσες απόψεις των πρωταγωνιστών ξεκινούν μια συζήτηση, η οποία ακόμα και σήμερα δεν έχει κλείσει...

Και τα δύο αφηγήματα μου άρεσαν πάρα πολύ. Ο Τσέχοφ είχε εξελίξει την τέχνη της βραχείας φόρμας και μέσα σε λίγες σελίδες κατόρθωνε να παρουσιάσει τις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων του, την προσπάθειά τους να επιβιώσουν από τα χτυπήματα του πεπρωμένου και μέσα από ριζοσπαστικές για την ζωή τους αλλαγές, να δώσουν λύσεις στα προβλήματά τους χωρίς η τραγικότητα των καταστάσεων να οδηγεί σε δυσβάσταχτη μελαγχολία. Στο βιβλίο περιλαμβάνεται επίμετρο με τη βιογραφία του Άντον Τσέχοφ και τους κυριότερους σταθμούς του συγγραφικού του έργου. Σας προτείνω τη μικρή αυτή συλλογή, ανεπιφύλακτα!

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Οι κλασικοί

Συγγραφέας: A. Tchekhov

Σελίδες: 230

Ημερ. έκδοσης: 1995

ISBN: 960-7408-09-8

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Ίμενζεε"

---Δημοσίευση: 26/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Το Ίμενζεε είναι ένα από τα πρώτα κείμενα του Τ. Στορμ με φανερές ακόμα τις επιδράσεις από το κίνημα του ύστερου ρομαντισμού. Πρόκειται για το έργο που έκανε ευρύτερα γνωστό το όνομα του συγγραφέα τόσο στη χώρα του όσο και στον αγγλόφωνο χώρο. H δομή της νουβέλας, που υιοθετεί λυρικά χαρακτηριστικά, και ο πυκνός συμβολισμός που διατρέχει τις εικόνες της ιστορίας τοποθετούν το έργο στα εξέχοντα δείγματα του λεγόμενου ποιητικού ρεαλισμού. Η αναπόληση της νιότης κι ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ο συγγραφέας σχολιάζει τον τρόπο που η γερμανική κοινωνία αλλάζει στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και ο τρόπος που το επιτυγχάνει τον τοποθετούν στους συνεχιστές της παράδοσης του Γκαίτε, λίγο πριν την εμφάνιση του Τόμας Μαν, ο οποίος εμπνέεται από εδώ το δικό του Τόνιο Κρέγκερ.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Ξενοφών Φύτρος)

«Ο ήλιος στεκόταν ακριβώς από πάνω τους· η ζέστη του μεσημεριού έκαιγε· μικρές, χρυσόλαμπες, κατάμαυρες μύγες αιωρούνταν ακίνητες χτυπώντας τα φτερά τους· γύρω τους βούιζε ένα ψιλό μουρμουρητό, και κάπου κάπου άκουγες βαθιά στο δάσος τις σφυριές του δρυοκολάπτη και το στρίγγλισμα των άλλων πουλιών του δάσους».

Δε χρειάζεται να διαβάσεις πολλά αποσπάσματα από τη νουβέλα του Τέοντορ Στορμ (Theodor Storm, 1817-1888) με τίτλο «Ίμενζεε», για να αντιληφθείς τις εμφανείς επιρροές του Γερμανού συγγραφέα από το κυρίαρχο -γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα- κίνημα του ρομαντισμού στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Άλλωστε ο Στορμ είναι τριάντα ενός ετών όταν γράφει τη νουβέλα του το 1848· ακόμη νέος για να παραμένει ευάλωτος στα βέλη του θεού έρωτα, αλλά και αρκετά ώριμος για να έχει γευτεί ίσως μια ερωτική απογοήτευση, όπως αυτή που επιφυλάσσει στον ήρωά του Ράινχαρντ Βέρνερ.

Στο έργο του ο συγγραφέας δεν περιγράφει απλά έναν ρομαντικό περίπατο «σ’ ένα καταπράσινο δάσος με οξιές», όπου «όλα εδώ ήταν φωτεινά και πράσινα». Γιατί ούτε ο περίπατος που λέγεται ζωή δεν είναι πάντα έτσι, και αυτό το διαπιστώνουν από πρώτο χέρι ο Ράινχαρντ και η Ελίζαμπεθ, το κορίτσι με το κόκκινο μεταξωτό μαντίλι στο λαιμό. Οι παιδικοί όρκοι για αιώνια αγάπη και η αφελής βεβαιότητα, «θα είσαι η γυναίκα μου πια», σκοντάφτουν στην πραγματικότητα. Τα παιδιά μεγαλώνουν, γίνονται έφηβοι. Ο Ράινχαρντ φεύγει από την πόλη για να σπουδάσει, η Ελίζαμπεθ μένει πίσω. Η μαγική κλωστή -που τους ενώνει- σπάει με τον ίδιο ξαφνικό και αμετάκλητο τρόπο, που πεθαίνει ο σπίνος στο κλουβί του. Στη θέση του, ένα άλλο πουλί προσφέρεται στην Ελίζαμπεθ ως δώρο· μια καρδερίνα. Μόνο που το νέο πτηνό δε δωρίζεται από τον Ράινχαρντ όπως το προηγούμενο, αλλά από τον καλό του φίλο Έριχ, που έχει να κάνει κι ακόμη ένα, πιο πολύτιμο δώρο στη νεαρή κοπέλα: το κτήμα που κληρονομεί στο Ίμενζεε.

Ο συγγραφέας επιλέγει να ονομάσει τη νουβέλα του από το όνομα του κτήματος και ο αναγνώστης δεν αργεί να αντιληφθεί το λόγο· όπως αντιλαμβάνεται και με ποια κριτήρια επιλέγει η μητέρα της Ελίζαμπεθ τον άντρα που θα παντρευτεί η κόρη της. «(Στο κτήμα του ‘Ιμενζεε) στο χωράφι, στους αμπελώνες, στους κήπους με τους λυκίσκους, στο αποστακτήριο, όλα ήταν σωστά οργανωμένα. Οι άνθρωποι που δούλευαν στα χωράφια και στους λέβητες έδειχναν υγιείς και ευχαριστημένοι». Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που η Ελίζαμπεθ κοιτά τον σύζυγό της Έριχ με αδερφικό βλέμμα και παρατηρεί: «Είσαι τόσο καλός». Την ίδια ώρα, ο Ράινχαρντ «είχε συλλέξει εδώ και χρόνια στίχους και λαϊκά τραγούδια, όπου κατάφερνε να τα βρει, κι επιχειρούσε τώρα να βάλει σε μια τάξη τον θησαυρό του».

Ο Στορμ αντιπαραθέτει στα μάτια όλων -της Ελίζαμπεθ, της μητέρας της, του αναγνώστη- τον επιχειρηματία με τον ποιητή, τον πρακτικό με τον ονειροπόλο, τον επισκέπτη που βουτάει στη σκοτεινή λίμνη με τους μίσχους και τα καλάμια για να δει «το νούφαρο με τα ασημένια φύλλα», με τον οικοδεσπότη που σχολιάζει πως «αυτό δε βγάζει απολύτως κανένα νόημα, τι στην ευχή το ήθελες το νούφαρο;»· τον συζυγικό βίο με τον πλατωνικό έρωτα: «Γνωριζόμασταν από κάποτε, μα πάει πολύς καιρός από τότε»...

Οι επιλογές των ανθρώπων σφραγίζουν τη μοίρα τους και ο αταίριαστος γάμος σφραγίζει τη μοίρα των ηρώων· αλλά όχι με την ίδια κατάληξη για όλους. Η μητέρα της Ελίζαμπεθ είναι το πρόσωπο πίσω από το δράμα. Όχι τυχαία ίσως, ο συγγραφέας την εμφανίζει στην πόρτα κρατώντας στο χέρι ένα καλαθάκι με κλειδιά· του σπιτιού, του γάμου, της ευτυχίας (;) της κόρης της. Ο Έριχ είναι ευτυχισμένος, «μου έπεσε κι ο πρώτος λαχνός από τότε, όπως θα ξέρεις», ομολογεί στο φίλο του. Η Ελίζαμπεθ αντίθετα δεν είναι, και το σατυρικό τραγουδάκι που διαβάζει ο Ράινχαρντ, την κάνει να το βάλει στα πόδια: «Της μάνας μου ήτανε βουλή· άλλονε να ‘χω παντρευτεί... Είχα τιμή, είχα χαρά· και πήρα πόνο για παρά». Ο Ράινχαρντ το βάζει κι αυτός στα πόδια, φεύγει από το Ίμενζεε. Η μοίρα έκανε τις επιλογές της και τον άφησε έξω από τη ζωή της Ελίζαμπεθ. «Δε θα γυρίσεις, το ξέρω», τον ρωτάει-προκαλεί εκείνη, παρακαλώντας τον να τη διαψεύσει. «Ποτέ», της απαντάει εκείνος και προχωρά μπροστά με βιάση, εκεί που «ανοιγόταν μεγάλος και μακρύς ο δρόμος».

Ο ηλικιωμένος Ράινχαρντ, που ανοίγει και κλείνει με την εμφάνισή του τη νουβέλα, έχει πια φτάσει στο τέλος του δρόμου. Χωρίς την Ελίζαμπεθ, ή κάποια που να την έχει αντικαταστήσει, ζει σε ένα δωμάτιο «που πιο πολύ έμοιαζε με ένα μυστικό ησυχαστήριο». Η φωτογραφία της κοπέλας, μέσα σε μια λιτή μαύρη κορνίζα, είναι ακόμα μπροστά στα μάτια του, όπως το λευκό νούφαρο παραμένει ακόμα στη μνήμη του. Κι όμως, η μοίρα τους ίσως να ήταν προδιαγεγραμμένη· από πολύ νωρίς κιόλας. Ο δεκάχρονος Ράινχαρντ, που προκαλούσε την πεντάχρονη Ελίζαμπεθ να τον ακολουθήσει μέχρι την Ινδία για να δουν τα λιοντάρια, το είχε από τότε συνειδητοποιήσει: «Τίποτα απ’ αυτά δεν θα γίνει· δεν έχεις το κουράγιο».

Όχι, δεν το είχε. Και η νουβέλα του Στορμ δεν είναι ένα ρομαντικό ποίημα, αλλά μια άξια επική αδερφή της τραγωδίας, όπως εύστοχα χαρακτηρίζεται η νουβέλα στην εισαγωγή του κ. Γιώργου Γιανναράκου.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Τέοντορ Στρομ

Μετάφραση: Ηλίας Τριανταφύλλου

Σελίδες: 88 / Διαστάσεις: 12,5Χ17

Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2020

ISBN: 978-618-5413-06-4

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Τέοντορ Στορμ γεννήθηκε το 1817 στο Χούσουμ, στο σημερινό γερμανικό κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χολστάιν, που τότε τελούσε υπό την κατοχή της Δανίας. Σπούδασε νομικά και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου, ενώ μετά το 1864 διατέλεσε και ειρηνοδίκης στη γενέτειρά του, όπου και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Έγραψε και δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα ήδη στην περίοδο της εφηβείας, επηρεασμένος από το κίνημα του ρομαντισμού. Συνδέθηκε φιλικά με τον Ιβάν Τουργκένιεφ, με τον οποίο αντάλλασσαν επιστολές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το έργο του περιλαμβάνει πλήθος ποιήματα, νουβέλες, ακόμα και παραμύθια. Tο λιτό ύφος στη γραφή και η υπαινικτική προσέγγιση στο συναίσθημα τον κατατάσσουν -μαζί με τον Τόμας Μαν, τον Τέοντορ Φοντάνε και τον Γκότφριντ Κέλερ- στους επιφανέστερους εκπροσώπους του λεγόμενου αστικού (ή ποιητικού) ρεαλισμού. Το διασημότερο έργο του "DerSchimmelreiter" ("Ο καβαλάρης με το άσπρο άλογο") έμελλε να είναι και το τελευταίο του, το 1888. Πολλά από τα βιβλία του αποτέλεσαν βάση για επιτυχημένες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές στην Γερμα­νία μέχρι και πρόσφατα.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Φόνοι στην Κρυστάλλη"

---Δημοσίευση: 23/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ένα ταξίδι που αρκετοί έχουμε κάνει, Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το τρένο των εννιά. Ένας φτωχός, πλην τίμιος, συγγραφέας συναντά την ιδανική ηρωίδα για το επόμενο βιβλίο του. Έτσι το ήθελε η μοίρα, κι έτσι έγινε. Εκείνη του αφηγείται ιστορίες γεμάτες φόνους, τρόμο και παράνοια, κι εκείνος αρχίζει να φαντάζεται το πολυπόθητο best seller του.

Όταν το ταξίδι τελειώνει, ο συγγραφέας κάνει ένα μοιραίο λάθος και κινδυνεύει να γίνει και ο ίδιος πρωταγωνιστής των ιστοριών της. Το «Φόνοι στην Κρυστάλλη» είναι μια άκρως σουρεαλιστική ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στη φαντασία.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)

Είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και έχω να δηλώσω πως που άρεσε πολύ. Η γραφή είναι σύγχρονη, μοντέρνα και ρέει αβίαστα. Υπάρχει έντονο χιούμορ, αυτοσαρκασμός, προβληματισμοί και ένας υπέροχος σουρεαλισμός.

Υπάρχουν ηθικά διδάγματα και οι αναφορές σε διάφορα θέματα που μαστίζουν την κοινωνία μας είναι αμέτρητες, όπως λόγου χάρη, η κακομεταχείριση των ζώων, η μοναξιά, ο φόβος κ.α. Θα συναντήσει κανείς αλληγορίες και θα συσχετίσει τα παράλογα με τα λογικά.

Οι περισσότεροι συγγραφείς στην αρχή δημιουργούν ήρωες. Ύστερα αυτοί οι ήρωες σα να παίρνουν σάρκα και οστά και τους γίνονται οικείοι. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής συμβαίνει πολλές φορές η πραγματικότητα να μπερδεύεται με τη φαντασία και μια περίπου τέτοια υπόθεση έχουμε εδώ. Η ηρωίδα γίνεται περισσότερο ενεργή από ό,τι θα ήθελε ο συγγραφέας και υπάρχουν πράξεις της που δεν του αρέσουν ή που ενδόμυχα παρακαλούσε να συμβούν.

Τα διλήμματα είναι πολλά και ο καθένας θα κατευθυνθεί εκεί που θέλει.

Είναι μια ιστορία που μιλάει για τη μοναξιά, για την φιλία, την ανιδιοτελή αγάπη και τους δεσμούς της οικογένειας. Εντόπισα το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου αντιστρέφονται αρκετές φορές οι ρόλοι και χάρηκα υπερβολικά με το τέλος, το οποίο με συγκίνησε.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Σελίδες: 148 / Διαστάσεις: 14×21

Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2019

ΙSBN: 978-618-5307-86-8

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης γεννήθηκε στο «Αλεξάνδρας» το ’81. Μεγάλωσε στη Νίκαια με άλλα πέντε αδέρφια και δυο υπέροχους γονείς. Στην τρίτη τάξη του Δημοτικού άρχισε να δίνει παραστάσεις Καραγκιόζη κι έναν χρόνο μετά έγραψε την πρώτη του επιθεώρηση, την οποία και ανέβασε στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας.

Σπούδασε υποκριτική στον Ίασμο. Έχει γράψει τέσσερις κωμωδίες: «Το τελευταίο botox», «Τρεις τρεις εννιά», «Δεν είμαι εγώ η Σταχτοπούτα» και την «Diva». Τα τρία πρώτα παίχτηκαν με επιτυχία. Όσο ζούσε στη Θεσσαλονίκη είχε μόνιμη στήλη στην εφημερίδα «Εγνατία». Όταν επέστρεψε στη βάση του, άρχισε να γράφει τους «Μονολόγους» στην City Uncovered. Πολλά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό Πολιτισμός Πολίτης, στο avmag.gr, στο mcnews.gr και στο koukidaki.gr. Έχουν εκδοθεί τρία βιβλία του: «Το τελευταίο botox και άλλες ιστορίες», «Ερμή... μη!» και το «Φόνοι στην Κρυστάλλη». Το μυθιστόρημα  «Η γριά βαλίτσα» και η μαρτυρία «Η φωνή μέσα μου» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πνοή.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Οι ήρωες του Πράσινου Δράκου"

---Δημοσίευση: 23/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Το καλοκαίρι ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Μια κατασκήνωση δημιουργική, οργανωμένες εξερευνήσεις μες στο δάσος, παιχνίδια που κάθε παιδί ονειρεύεται να παίξει, αλλά και ένα στοίχημα που πρέπει πάση θυσία να κερδηθεί. Η μπλε και η πράσινη ομάδα εξορμούν μαζί στη φύση, μα ένας κίνδυνος καραδοκεί.

Τι κρύβει εκείνο το απαγορευμένο κάστρο; Κι από πού βγαίνει αυτή η απαίσια μυρωδιά;

Μια παρέα γενναίων, μα και λίγο φοβητσιάρικων παιδιών προσπαθούν να ξεδιαλύνουν το μυστήριο. Δεν είναι ότι θέλουν να χώνουν τη μύτη τους παντού, αλλά -πιφ!- κάτι βρομάει στην όλη υπόθεση...

Η άποψή μου:

(γράφει ο Οδυσσέας Δημάς)

Μια παρέα φίλων, διψασμένων για περιπέτεια ξεκινάει τις καλοκαιρινές της διακοπές στην κατασκήνωση. Οι γρίφοι, τα συνθήματα και η ζωηρή τους φαντασία, τους βρίσκει αντιμέτωπους με ένα μυστήριο. Τι είναι επιτέλους αυτή η μυρωδιά που αρρωσταίνει το δάσος; Θα καταφέρουν άραγε οι πιτσιρικάδες μας, να ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω από την δυσοσμία προτού ο πράσινος δράκος να τους καταπιεί;

Η συγγραφέας μάς αφηγείται μια ιστορία ξυπνώντας αναμνήσεις από την προσκοπική μας ηλικία. Παιδικά πειράγματα, εντυπώσεις και καλοκαιρινές διακοπές γράφονται σε ύφος χιουμοριστικό και καλοδιάθετο.

Η ευθύνη για τη διάσωση του περιβάλλοντος, τα αγνά αισθήματα της παιδικής φιλίας και η ανεμελιά της ελεύθερης φαντασίας κυριαρχούν διάχυτα σε αυτό το παραμύθι, αναπολώντας μια εποχή που όλα ήταν τόσο ζωντανά όσο μας επέτρεπε η φαντασία μας.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Μπλε σειρά #6

Κείμενο: Μαριάννα Τεγογιάννη

Εικονογράφηση: Γιάννης Σκουλούδης

Ηλικία: Για παιδιά 8+ ετών

Σελίδες: 64 / Διαστάσεις: 14.5x21εκ.

Ημερ. έκδοσης: 2019

ISBN: 978-618-5151-83-6

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Μαριάννα Τεγογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες, καθώς και μουσική, πιάνο, αρμονία και σολφέζ στην Αιολική σχολή Πειραιά. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής και αφήγησης παραμυθιού με τον Δημήτρη Αβούρη. Αρθρογραφεί σε πολλά ηλεκτρονικά περιοδικά και έχει δικές της στήλες. Ανήκει στη συντακτική ομάδα του «Μαγικού Κόσμου του Παιδικού Βιβλίου» της www.kosvoice.gr που το 2013 βραβεύτηκε ως το «Καλύτερο Ηλεκτρονικό Πρόγραμμα Φιλαναγνωσίας» από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Ποιήματά της έχουν βραβευτεί σε διεθνείς και πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ έχουν συμπεριληφθεί και εκδοθεί σε έντυπες ανθολογίες. Είναι μέλος της Διάδοσης της Ελληνικής Γλώσσας, καθώς και της Society of Children’s Book Writers and Illustrators (SCBWI). Το βιβλίο της "Ο χορός των Ντο Ρε Μι" απέσπασε το Α΄ Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών για το 2014. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στην ηλεκτρονική της διεύθυνση.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Κάτι στο νερό"

---Δημοσίευση: 18/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Πόσο εύκολο είναι η ζωή των ονείρων σου να μετατραπεί σε εφιάλτη;

Η Έριν, δημιουργός ντοκιμαντέρ, βρίσκεται στο κατώφλι μιας μεγάλης επαγγελματικής επιτυχίας. Ο Μαρκ, ένας γοητευτικός διαχειριστής επενδύσεων, ατενίζει το μέλλον με φιλόδοξα σχέδια. Μέχρι τη στιγμή που χάνει τη δουλειά του. Οι δυο τους, τρελά ερωτευμένοι, είναι αποφασισμένοι να ξεπεράσουν μαζί κάθε δυσκολία. Έτσι, ξεκινούν έναν ονειρεμένο μήνα του μέλιτος στο τροπικό νησί της Μπόρα Μπόρα, όπου απολαμβάνουν τον ήλιο, τις αμμουδιές και ο ένας τον άλλον. Ώσπου μια μέρα, στη διάρκεια μιας κατάδυσης στην καταγάλανη θάλασσα του Νότιου Ειρηνικού, βρίσκουν κάτι στο νερό.

Ξαφνικά, η Έριν και ο Μαρκ βρίσκονται μπροστά σ' ένα δίλημμα: να μιλήσουν ή να προστατεύσουν το μυστικό τους. Στο κάτω κάτω, αν δεν το μάθει κανένας, ποιον βλάπτουν; Η απόφασή τους, όμως, θα πυροδοτήσει μια ολέθρια αλυσίδα γεγονότων... Αν μια απλή επιλογή άλλαζε τη ζωή σου για πάντα, θα την έκανες;

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόση ώρα παίρνει το σκάψιμο ενός τάφου; Μην αναρωτιέσαι άλλο. Η καθηλωτική φωνή της Κάθριν Στέντμαν λάμπει σ' αυτό το πρώτο συναρπαστικό της μυθιστόρημα, από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του. Με διεισδυτική οξυδέρκεια και μια πλοκή που ξεδιπλώνεται με συγκλονιστικές ανατροπές, το "Κάτι στο νερό" μάς φέρνει αντιμέτωπους με τις ελπίδες στις οποίες είμαστε απεγνωσμένα γαντζωμένοι, τα ιδανικά που μπαίνουμε στον πειρασμό να εγκαταλείψουμε και τα τέλεια ψέματα που λέμε στον εαυτό μας.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)

«Τίποτε δεν είναι πιο απατηλό από ένα προφανές στοιχείο».

---Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Άγγλος συγγραφέας---

Κι έρχεται μία υπέροχη μέρα και αναρωτιέσαι. Τι κάνω εγώ εδώ; Ποιος άνθρωπος είμαι εγώ; Πού και με ποιον πηγαίνω σε αυτή τη ζωή; Τώρα θα μου πείτε "σιγά τα ερωτήματα"! Δε μας λες και τίποτα καινούργιο. Ναι, αλλά όλα αυτά τα «υπαρξιακά» που περνάνε σχεδόν τόσο συχνά από το μυαλό όλων μας, φτάνει η στιγμή που γίνονται σημεία αναφοράς και κυρίως σημεία κατάληξης, επώδυνης ενίοτε.

Και για να γίνω σαφέστερος.

Το εν λόγω βιβλίο δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα καταιγιστικό αστυνομικό ή μάλλον περιπετειώδες μυθιστόρημα. Έχει όλα αυτά τα στοιχεία που είναι οι «ικανές και αναγκαίες συνθήκες» για να κρατήσουν τον αναγνώστη σε εγρήγορση και να του δώσουν στις τελευταίες του σελίδες τη λύση που τόσο επιθυμεί να διαβάσει. Αυτά ως προς τη δομή, η οποία είναι αριστοτεχνική και αρκετά «σφιχτή». Όσον αφορά όμως στην υπόθεση του βιβλίου, πέρα από το προφανές, δηλαδή μυστήριο, χρήματα που κυκλοφορούν χωρίς ιδιοκτήτες (πάρα πολλά χρήματα όμως!), έγκλημα, έρωτας κλπ, υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό που -προσωπική άποψη- είναι καθηλωτικό: η απάτη.

Όχι όμως η οποιαδήποτε «απάτη» που ξεγελά/εξ-απατά τον αναγνώστη. Όχι. Η απάτη -δε νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω πιο αρμόζουσα λέξη- που βιώνει η ηρωίδα. Αυτό που συχνά βιώνουμε, σε διαφορετικό πιθανόν βαθμό όλοι μας κάποιες φορές, να πιστεύουμε το προφανές. Όσο περισσότερο «πιστεύουμε», τόσο ευκολότερα εξαπατώμεθα. Κι όταν εξαπατώμεθα, γινόμαστε ευάλωτοι. Σε σκέψεις, σε γνώμες, στα πιστεύω, σε σχέσεις. Ευάλωτοι ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το καλοκαίρι μπορεί να πνέει τα λοίσθια λοιπόν. Μπορεί οι παραλίες να έχουν αδειάσει. Μπορεί οι ξαπλώστρες να μη φιλοξενούν βιβλία, αλλά το «Κάτι στο νερό» είναι σίγουρα ένα μυθιστόρημα, κατιτίς περισσότερο από μία «εύκολη» παρέα για τη θάλασσα, και σίγουρα δεν του αξίζει μόνο μία ξαπλώστρα με λίγο χυμένο αντηλιακό στις άκρες των σελίδων του...

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Catherine  Steadman

Μετάφραση: Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου

Σελίδες: 400

Ημερ. έκδοσης: Σεπτέμβριος 2018

ISBN: 978-960-620-752-5

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Catherine Steadman, ηθοποιός και συγγραφέας, ζει και εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει γίνει γνωστή για το ρόλο της ως Μέιμπελ Λέιν Φοξ στην τηλεοπτική σειρά Downton Abbey.

Μεγάλωσε στο Νιου Φόρεστ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, και σήμερα ζει στο βόρειο Λονδίνο με έναν μικρό σκύλο και έναν μέσων διαστάσεων άντρα.

Το "Κάτι στο νερό" είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Βρείτε τη συγγραφέα στο Twitter.

Read more »

Βιβλιοάποψη 2: "Για πάντα"

---Δημοσίευση: 18/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Τρεις άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί αλλά και τόσο όμοιοι μεταξύ τους, σαν τα κομμάτια ενός περίτεχνου ψηφιδωτού: η αρχαιολόγος Ελένη, η οικονομολόγος Μάρω και ο συλλέκτης Πέτρος ζουν, παθιάζονται, μαλώνουν, συμφιλιώνονται, εξελίσσονται και λυτρώνονται κυνηγώντας τα όνειρα και τους στόχους τους.

Τρία ανθρώπινα νήματα ζωής άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους με στιγμές πολύτιμες, με αναμνήσεις αλησμόνητες, με εμπειρίες μοναδικές και συναισθήματα αναλλοίωτα στον χρόνο που, παρά τις αναμενόμενες αντιθέσεις, τις απρόσκλητες έριδες και τις επιφανειακές διαφορές τους, συμπορεύονται αμετάβλητα διαχρονικά σαν μία ψυχή, με εφόδια τη βαθιά φιλία και την αμείωτη αγάπη τους. Μέχρι το ένα από τα τρία νήματα να κοπεί απρόσμενα, άδικα και πρόωρα.

Ένα σαγηνευτικό χρονικό περιπλάνησης και ταξιδιών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μέσα σε μια πραγματικότητα που μεταβάλλεται διαρκώς, από την ανεμελιά της δεκαετίας του ’80 μέχρι την εξέλιξη και την ωρίμανση της δεκαετίας του 2000, αλλά κυρίως στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής και των πιο κρυφών και ανεκπλήρωτων πόθων της.

Η άποψή μου:

(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)

Είμαι άνθρωπος που του αρέσουν τα μυθιστορήματα, κυρίως σε πρωτοπρόσωπη γραφή, καθώς με αυτόν τον τρόπο νιώθω πως συμμετέχω περισσότερο στην υπόθεση που διαβάζω -συμπάσχω ένα πράγμα. Επιπλέον, ένα ΣΥΝ για μένα αποτελεί το κείμενο να είναι γραμμένο αφηγηματικά, με μικρά κεφάλαια, σαν σε ημερολόγιο.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Σταμάτη Σουφλέρη, κατέληξα πως η εποχή που αναβιώνεται δεν είναι άγνωστη για μένα. Αποτελεί την πιο όμορφη -ανέμελη και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα- χρονική περίοδο στην Ελλάδα κι αποτυπώνεται εξαιρετικά από τον συγγραφέα, τόσο στο κοινωνικό επίπεδο, όσο και στο οικονομικό-πολιτισμικό κομμάτι. Με ημερολογιακό τρόπο (όπως μου αρέσει) περιγράφει διάφορα γεγονότα της εικοσαετίας 1980-2000, που κι εγώ έχω βιώσει, άρα ήμουν σε θέση να φέρω στη μνήμη μου ξανά, να τα συγκρίνω, να τα δω με το μάτι της ηρωίδας, καθώς τα δικά μου μάτια έτρεχαν στις λέξεις της. Θα έλεγα, πως ταξίδεψα πίσω στον χρόνο, νιώθοντας μια νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια που έφυγαν ανεπιστρεπτί, αισθανόμενη ακριβώς ό,τι θα αισθανόταν η Ελένη του βιβλίου, όταν τα αποτύπωνε στο ημερολόγιό της.

Δεν γνωρίζω αν η ιστορία είναι πραγματική -αν δηλαδή, το εν λόγω ημερολόγιο είναι υπαρκτό. Είναι σαφές όμως, πως δεν καταθέτεις γεγονότα τόσο χρονικά σωστά με ιδιαίτερες λεπτομέρειες αν δεν τα έχεις ζήσει ο ίδιος ή αν δε στα έχει μεταφέρει κάποιος άλλος. Υποθέτω λοιπόν πως ο συγγραφέας είτε βίωσε κάποια γεγονότα και τα αποτύπωσε στο χαρτί, είτε τα δανείστηκε από δική του πηγή. Εννοείται πως δεν αμφισβητώ και μια τρίτη πιθανότητα, αυτή της έρευνας και φυσικά, της μυθοπλασίας.

«Till death do us part», λέει η γνωστή φράση και πράγματι, μόνο ο θάνατος χωρίζει τα ζευγάρια, τους συγγενείς, αλλά και τους αδελφικούς φίλους. Η Μάρω, η Ελένη κι ο Πέτρος ήταν τέτοιοι φίλοι. Ερχόμαστε σε επαφή με το ημερολόγιο της Ελένης, καθώς εκείνη έχει αποδημήσει εις Κύριον, όταν αυτό καταφτάνει στα χέρια της Μάρως (μετά την κηδεία της ιδιοκτήτριάς του) κι εμείς το διαβάζουμε, ενώ το διαβάζει εκείνη. Θλίψη, νοσταλγία, χαρά, μνήμες παλιές ξεπηδούν με την ανάγνωση, ανοίγοντας ένα παράθυρο στις προσωπικές σκέψεις της θανούσας και τις κοινές περιπέτειες των τριών, καθώς η παρέα των δύο κολλητών γυναικών συμπληρώνεται με τον γκέι άντρα, που στο πλαίσιο της εποχής δυσκολεύεται να «δείξει» ελεύθερα τη σεξουαλική του ταυτότητα. Από το σχολείο στο Πανεπιστήμιο κι από εκεί στην έξω ζωή, οι τρεις τους ζουν ανέμελα χρόνια, περνούν και ξεπερνούν τσακωμούς και προβλήματα που τυχαίνουν, αποκαθίστανται επαγγελματικά και ωριμάζουν με τον καιρό, όπως είναι φυσικό. Όλα αυτά, μέχρι τον θάνατο της γραφούσας.

Το σημαντικό στοιχείο στο κείμενο του Σουφλέρη είναι ότι μια γυναίκα μπορεί να αφηγείται τις περιπέτειες που έζησε με τους φίλους της και τους κοινούς γνωστούς, αλλά ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του καθενός διαφαίνεται σαν γάργαρο νερό. Αυτό πετυχαίνει ο συγγραφέας, βάζοντας την Ελένη, σε θέση αφηγήτριας και παρατηρήτριας ταυτόχρονα. Συνδυάζονται έτσι, οι μύχιες/προσωπικές σκέψεις της (υποκειμενικότητα) με την εξιστόρηση/κατάθεση (αντικειμενικότητα) των γεγονότων. Το πλούσιο λεξιλόγιο του συγγραφέα και η απλή γραφή του καθιστούν την ανάγνωση ομαλή, δημιουργώντας εικόνες που συγκινούν ή φέρνουν γέλιο στα χείλη.

Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που περιγράφει συμβάντα και χαρακτήρες σχεδόν δυο δεκαετιών. Κλείνοντάς το, απλά αναστενάζετε με ευχαρίστηση και νόστο και... αναζητείτε το επόμενο πόνημα του Σταμάτη Σουφλέρη!!!

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Σταμάτης Σουφλέρης

Σελίδες: 386 / Διαστάσεις: 14x20,5cm

Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018

ISBN: 978-960-9585-95-8

Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Σταμάτης Σουφλέρης γεννήθηκε το 1968 στη Χαλκίδα. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τις αρχές του ’90 ξεκίνησε να δημοσιεύει ποίηση, διηγήματα και κριτικά δοκίμια σε Ευβοϊκά περιοδικά όπως Ρόπτρο και Πορθμός, ενώ έκανε και μεταφράσεις. Στα μέσα του 2000 κράτησε την αρχισυνταξία του λογοτεχνικού και πολιτικού εντύπου Γέφυρα. Ποίηση, και δοκίμιά του έχουν, επίσης, δημοσιευτεί σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο: Manifesto, Ποιητική, Παπαδιαμαντικά τετράδια, Αντίφωνο, bibliotheque, anemos Magazine, λογοτεχνικό Bistrot. Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία και διακρίσεις για διηγήματα και ποίηση. Zει και εργάζεται σ’ ένα μικρό χωριό της Κύμης.

Read more »

Βιβλιάποψη: "Racconti Borghesi - Αστικά Διηγήματα"

---Δημοσίευση: 17/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Οι εκδόσεις Δωδώνη παρουσιάζουν το βιβλίο του Νίκου Γ. Μοσχονά με τον τίτλο "Racconti borghesi - Αστικά διηγήματα". Ο συγγραφέας επιστρέφει στην πεζογραφία με μια σειρά από δώδεκα διηγήματα και έναν μονόλογο. Πρόκειται για ιστορίες που αγγίζουν ζητήματα ανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών στο πλαίσιο του αστικού βίου, ιστορίες καθημερινότητας που μένουν πάντα στο περιθώριο, άθικτες, ακριβώς επειδή είναι συνήθεις. Ο τίτλος του βιβλίου είναι ενδεικτικός και η παράθεση του τίτλου στα ιταλικά, διευκρινιστική της έννοιας του επιθέτου Αστικά. Τα κείμενα περιορίζονται σε σαφή και λεία περιγραφή προσωπικών ή συλλογικών προθέσεων και καταστάσεων και ο λόγος αποβαίνει αποκαλυπτικός, κάποτε ειρωνικός ή και αιρετικός, ενίοτε ανατρεπτικός. Η διαπίστωση των καταστάσεων επιδιώκει να οδηγήσει στην αντίληψη των πραγμάτων και μέσα από αυτή στην αναγνώριση και κατανόηση του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Η άποψή μου:

(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)

Από πού προήλθε αυτή η ανάγκη; Όχι της αποδοχής, όχι της αυτοπραγμάτωσης αλλά η ανάγκη της επίδειξης...

Δώδεκα αστικά διηγήματα περιγράφουν άρτια την αστική κοινωνία ακόμα κι αν δεν υπάρχει εμφανή χρονική τοποθέτηση. Φαντάζομαι όμως ότι τα περισσότερα αναφέρονται στη δεκαετία του '90. Στο συμπέρασμα αυτό με οδήγησε τόσο η έλλειψη της αναφοράς σε social media, όσο και ο νεοπλουτισμός και η -χωρίς φρένο- επιδειξιομανία (αυτή η λανθασμένη νοοτροπία του «ό,τι κατέχεις, είσαι», αγνοώντας πως όσα περισσότερα κατέχεις, τόσο περισσότερα σε κατέχουν τελικά).

"Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι", λέει ο λαός και νομίζω ότι αναφέρεται και σε αυτές τις γνωριμίες «σκοπιμότητας». Αυτή η σκοπιμότητα υπάρχει σε όλα τα διηγήματα, αλλού λίγο και αλλού πολύ, αν διαθέτεις «τα μέσα» διάβαινε -παραφράζοντας άλλη μια λαϊκή ρήση.

Δώδεκα διηγήματα διαφορετικά μεταξύ τους, μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον και σαν επισφράγιση όλων έρχεται στο τέλος ένας εντυπωσιακός μονόλογος. Σε κάθε αναγνώστη ωστόσο τα διηγήματα αυτά θα αφήσουν διαφορετική αίσθηση ανάλογα με τις καταβολές και τις εμπειρίες του. Πιθανόν ένας νέος της σημερινής εποχής να μείνει αδιάφορος. Δεν έχει ζήσει καθόλου την εποχή της παρ΄ ολίγον ευημερίας. Δεν έχει δει ανθρώπους να αλλάζουν ανάλογα με τα επιτεύγματα και την οικονομική τους κατάσταση. Σίγουρα δεν έχει την άνεση και τη σιγουριά που εξασφάλιζε τις προηγούμενες γενιές. Το «σίγουρο» επάγγελμα και τα υψηλά επιτόκια αποταμιευτικών λογαριασμών δεν ισχύουν πια. Ένα άτομο όμως μέσης ηλικίας ή μεγαλύτερο ξέρει. Έχει ζήσει σ'αυτή την εποχή και αποτελεί γι' αυτό κάτι οικείο, ίσως και να του προκαλεί μια νοσταλγία του παρελθόντος.

Οι ιστορίες έχουν μια απίστευτη αληθοφάνεια. Είναι έξυπνα δοσμένος ο τρόπος σκέψης των ηρώων σε αντίθεση με τα λόγια τους, και θεωρώ πως εκεί έγκειται και η μεγάλη επιτυχία τους.

Ιστορίες που ξεχώρισα:

- Η επέτειος

- Κερδοσκοπική αειφορία

- Τιμητική βραδιά

- Στο διαμέρισμα του δευτέρου

- Η παραίτηση

- Με το μπράτσο

- Το πέταγμα του χαρταετού (μονόλογος)

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Ελληνική Λογοτεχνία-Διηγήματα

Συγγραφέας: Νίκος Γ. Μοσχονάς

Σελίδες: 156

Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018

ISBN: 978-960-558-199-2

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Νίκος Γ. Μοσχονάς είναι Ιστορικός, ομότιμος Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και επίτιμος ερευνητής στο Κολέγιο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Υπήρξε ερευνητής του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας. Έχει ανασυγκροτήσει το Ιστορικό Αρχείο της Κεφαλλονιάς και πραγματοποιήσει πολλές ερευνητικές επιστημονικές αποστολές σε αρχεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, πέρα από την ερευνητική του δραστηριότητα, οργάνωσε και διηύθυνε επί τριακονταετία το «Φροντιστήριο Ιστορικών Επιστημών» με σκοπό τη μετάδοση εξειδικευμένων γνώσεων σε νέους επιστήμονες. Είναι επίσης επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος «Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών». Δίδαξε στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση και σε επιμορφωτικά σεμινάρια. Μελετά τις σχέσεις του βυζαντινού και του νεότερου Ελληνισμού με τη Δύση και στο συγγραφικό έργο του περιλαμβάνονται πολλές επιστημονικές μελέτες και άρθρα στα ελληνικά, ιταλικά, αγγλικά, ενώ μελέτες του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και γερμανικά. Παράλληλα, ασχολείται με την κριτική εικαστικών τεχνών και το δοκίμιο και έχει μεταφράσει έργα ξένων συγγραφέων (Lorca, Machiavelli, Neruda, Pavese, Pirandello, Prévert, Puppa, Sciascia, Wilde και άλλων). Ξένα θεατρικά έργα σε δική του μετάφραση έχουν παρουσιαστεί από σκηνής. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Luigi Pirandello για μετάφραση ιταλικού θεατρικού έργου και για το σύνολο του έργου του έχει τιμηθεί από την Ιταλική Δημοκρατία με τη διάκριση του Cavaliere.

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Αντόλφ"

---Δημοσίευση: 13/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Είναι τρομαχτική δυστυχία να μη σ’ αγαπούν όταν αγαπάς, αλλά είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν σ’ αγαπούν με πάθος κι εσύ έχεις πάψει να αγαπάς.

Ο Αντόλφ (1806) του Μπενζαμέν Κονστάν αποτελεί ένα ιδιαιτέρως μοντέρνο μυθιστόρημα που αναλύει χειρουργικά την τραγική συνθήκη της αδυναμίας να αγαπήσεις, αλλά και της ανικανότητας να είσαι ειλικρινής και να το ομολογήσεις θαρρετά στον άλλον. Ο πρωταγωνιστής του, τυπικός ρομαντικός ήρωας, δεν ζει με πάθος μια ερωτική ιστορία -αντιθέτως, προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τη σχέση του με την όμορφη Ελενόρ.

Όταν ο Αντόλφ, μοναχικός και επιπόλαιος, χωρίς στόχους και σχέδια για τη ζωή, αποφασίζει να κατακτήσει την κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερή του Ελενόρ, που είναι ήδη δεσμευμένη και μητέρα δύο παιδιών, το κάνει ως πρόκληση προς τον εαυτό του, προσπαθώντας να ζήσει ένα συναίσθημα που «μοιάζει με έρωτα». Η εύθραυστη και αφοσιωμένη Ελενόρ συνδέεται όντως μαζί του, εγκαταλείποντας την προηγούμενη ασφαλή ζωή της, με κυρίαρχο αίσθημα τον παντοτινό έρωτά της για κείνον. Η αγάπη της δεσμεύει όλο και περισσότερο τον Αντόλφ, που νιώθει να πνίγεται κι επιθυμεί να ελευθερωθεί από τα δεσμά της σχέσης. Απόμακρος και αδρανής, όμως, δεν βρίσκει τη δύναμη να της το ομολογήσει...

Η άποψή μου:

(γράφει η Μαριάννα Φλέσσα)

Μία από τις πιο απροσδόκητα γοητευτικές νουβέλες γράφεται στις αρχές του 19ου αιώνα, στην προ-ρομαντική εποχή, από τον Γαλλοελβετό συγγραφέα και πολιτικό στοχαστή Μπενζαμέν Κονστάν (1767-1830). Το «Αντόλφ» είναι πρωτότυπο και φρέσκο ακόμα και για τη σημερινή εποχή, ενώ ταυτόχρονα το συνοδεύει μια ολόκληρη δική του παραφιλολογία για τους λόγους που γράφτηκε και την ταυτότητα των ηρώων του. Κυκλοφόρησε το 1816 και διεκδικεί πολλές λογοτεχνικές πρωτιές όπως και την τιμή να θεωρείται ένα από τα έργα της γαλλικής συγγραφικής παραγωγής της νεοτερικότητας που επηρέασαν σημαντικά τους Ρώσους μεγάλους της λογοτεχνίας: Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Τουργκένιεφ, Λέρμοντοφ.

Ο Αντόλφ είναι γόνος μιας πλούσιας οικογένειας. Φαίνεται πολυτάλαντος και ιδιαίτερα ευφυής αλλά στην ουσία είναι επιπόλαιος, αδύναμος, δειλός, φιλύποπτος εξαιτίας του μοναχικού και χωρίς θαλπωρή οικογενειακού περιβάλλοντος που μεγάλωσε. Κατέχει μια αξιοζήλευτη κοινωνική θέση, μοιάζει να είναι αγαπητός από τους φίλους του αλλά είναι εσωστρεφής. Το μέλλον του παρόλα αυτά προοιωνίζεται λαμπρό με μία επιτυχημένη καριέρα και μια ζωή πλούσια στους κόλπους της ανώτερης κοινωνικής τάξης που ανήκει. Τελειώνοντας τις σπουδές του και κατά την επιστροφή του στην πατρίδα του, γίνεται δεκτός στην αυλή ενός Γερμανού Πρίγκιπα. Εκεί, γνωρίζει την Ελενόρ, ερωμένη ενός Δούκα και μητέρα δύο παιδιών, αρκετά μεγαλύτερή του, την οποία εν είδει πειράματος, αποφασίζει να σαγηνεύσει και να κάνει δική του. Και τα καταφέρνει. Η Ελενόρ υποκύπτει στο φλερτ του και του δίνεται με πάθος. Τον ερωτεύεται και τότε συμβαίνει το μη αναμενόμενο. Το πάθος του Αντόλφ για αυτή καταλαγιάζει. Δεν τον ενδιαφέρει. Απεγνωσμένα προσπαθεί να αναζωπυρώσει τα συναισθήματά του απέναντί της, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το χειρότερο όλων είναι ότι η δειλία του τον εμποδίζει να της μιλήσει ειλικρινά. Θέλει να την εγκαταλείψει αλλά δεν βρίσκει το κουράγιο να της το πει και τη θέση του δυσχεραίνει όλο και περισσότερο η προσκόλληση της Ελενόρ πάνω του. Τον φροντίζει, τον περιθάλπει, τον υποχρεώνει με τις πράξεις της κι αυτός δειλιάζει ακόμα περισσότερο να πει ότι δεν την αγαπά πια. Τον ακολουθεί όταν προσπαθεί να δραπετεύσει και να επιστρέψει στην πατρίδα του, θυσιάζει ακόμα και το τελευταίο ίχνος της αξιοπρέπειάς της για να τον έχει δικό της και ο Αντόλφ επιστρέφει ακόμα πιο αδύναμος στο πλευρό της.

Από την πρώτη στιγμή που εκδόθηκε, το 1816, η νουβέλα του Κονστάν ξεσήκωσε θύελλα σχολίων. Κάθε μία από τις εκδόσεις της συνοδεύεται από μία κριτική όπου το κύριο ερώτημα είναι το κατά πόσο ο συγγραφέας αυτοβιογραφείται. Ο βίος του Κονστάν ήταν πολυτάραχος και βρίθει από ερωτικά σκάνδαλα τα οποία συχνά-πυκνά έγιναν αντικείμενο κουτσομπολιού στα παρισινά σαλόνια. Η αστάθεια των σχέσεων του πολιτικού διανοητή και η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του κειμένου δημιούργησαν μια ολόκληρη σχολή κριτικών που εικάζουν κι ερίζουν για το ποια είναι η Ελενόρ με αποτέλεσμα το κείμενο να μην λάβει την εκτίμηση που του αξίζει. Οι βιογραφιστές ισχυρίζονται ότι ο χαρακτήρας του Αντόλφ είναι ο ίδιος ο Κονστάν. Δηλώνουν ότι υπάρχουν σημαντικά στοιχεία στο έργο που συμπίπτουν με τη ζωή και τις ερωτικές περιπέτειες του διανοητή. Η μόνη διαφωνία τους είναι για την ταυτότητα της κυρίας που στο κείμενο είναι η Ελενόρ.

Πέρασαν πολλά χρόνια, πάνω από εκατό, μέχρι να εκδοθούν τα προσωπικά ημερολόγια του συγγραφέα όπου ρητά αναφέρεται ότι η αφετηρία της συγγραφής της νουβέλας ήταν οι προσωπικές του εμπειρίες και η επιθυμία του να τις εξιστορήσει. Παρατηρεί όμως ότι το κείμενο ήταν λιγότερο ζωντανό και μεταδοτικό από όσο θα επιθυμούσε και ήταν αναμενόμενο. Έτσι, το ξαναγράφει επιχειρώντας την αποταύτισή του από τον ήρωα-αφηγητή και προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλάζοντας πολύ την ιστορία και προσθέτοντας πολλά φανταστικά στοιχεία.

Η αφήγηση της νουβέλας είναι πρωτοπρόσωπη με το κείμενο να εναλλάσσει τους παρελθοντικούς χρόνους που αφορούν την ιστορία της σχέσης με τον ενεστώτα που χρησιμοποιείται για δύο λόγους. Πρώτον, για να εκφραστούν τα συναισθήματα του Αντόλφ και οι προβληματισμοί του που αφορούν τη σχέση του με την Ελενόρ. Δεύτερον, για τη χρήση του γνωμικού λόγου, τη χρήση δηλαδή αποφθεγμάτων που είναι πολύ κοινό στοιχείο των κειμένων της εποχής. Η νουβέλα περιέχει εκτεταμένη επιστολογραφία που χρησιμοποιείται για να γίνει η αφήγηση ακόμα πιο άμεση και ζωντανή και με σκοπό να διατυπωθούν με ντελικάτο και κομψό τρόπο σκέψεις των πρωταγωνιστών και των δευτεραγωνιστών. Παρόλα αυτά το έργο δεν είναι επιστολικό.

Όπως είπα και παραπάνω, η νουβέλα βρίσκεται στο μεταίχμιο της κλασικιστικής και της ρομαντικής λογοτεχνίας συνδυάζοντας στοιχεία και από τα δύο ρεύματα. Η ψυχολογική προσέγγιση του θέματος υπερτερεί των περιγραφών. Στην ουσία οι περιγραφές που θα μπορούσαν να τοποθετήσουν το έργο χρονικά και τοπικά είναι ελάχιστες. Η μετάβαση από το ένα λογοτεχνικό ρεύμα στο άλλο, του δίνει μια μοντέρνα πνοή και η εμβάθυνση στα συναισθήματα του Αντόλφ σε συνδυασμό με την αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης και των αξιολογικών παρατηρήσεων το φέρνει μέχρι το κατώφλι του εικοστού αιώνα.

Το «Αντόλφ» είναι ένα σύντομο κείμενο, μόλις 130 σελίδων σε εξαιρετική μετάφραση της κας Μαρίας Σπυριδοπούλου. Συνοδεύεται από ένα επίμετρο 40 σελίδων γραμμένο σε δοκιμιακή μορφή από την μεταφράστρια, όπου επεξηγείται αναλυτικά και με λογοτεχνικούς όρους η ιστορία του κειμένου, η αξία και η θέση του στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα.

Προσωπικά μου άρεσε για τα βαθιά συναισθήματα που γέννησε μέσα μου. Ο Αντόλφ άλλες φορές προκάλεσε τον οίκτο μου και άλλες φορές το θυμό μου. Διαφέρει πολύ από τα μυθιστορήματα ενηλικίωσης που μερικές δεκαετίες αργότερα θα γίνουν δημοφιλή. Η περιπέτειά του δεν τον ωριμάζει με αναμενόμενο τρόπο και αυτό από μόνο του είναι μια ανατροπή του λογοτεχνικού στερεότυπου προκαλώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η συμπεριφορά του με προβλημάτισε και πολλές φορές η αμεσότητα της αφήγησης με οδήγησε στο να ταυτιστώ με τον ήρωα. Η ψυχολογική ανάλυση των ηρώων και των πράξεών τους είναι μια πρωτοτυπία για κείμενο της εποχής του που το κάνει αξιοπρόσεκτο και ιδιαίτερα απολαυστικό χωρίς τις βαρύγδουπες μεγαλοστομίες της ρομαντικής περιόδου.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Σειρά: Οι κλασικοί

Συγγραφέας: Constant B.

Μετάφραση - επίμετρο: Μαρία Σπυριδοπούλου

Σελίδες: 192

Ημερ. έκδοσης: 2016

ISBN: 978-960-6624-73-5

Read more »

Βιβλιοάποψη: "Κλέφτες + αστυνόμοι"

---Δημοσίευση: 13/11/2020---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Μια όμορφη αρχαιολόγος στήνεται στο βάθρο της. Ένας υπάλληλος φυλακών συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης. Ένας απολυμένος εργάτης γεμίζει τις ώρες της αργίας του παρακολουθώντας τη γυναίκα του για να ανακαλύψει ότι αποτελεί μέρος ενός ερωτικού τριγώνου. Ένας νεαρός καθηγητής μαθηματικών βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πιο αδιανόητο μαθηματικό υπολογισμό. Ένας αργόσχολος μεσήλικας κάνει χόμπι του τις μικροκλοπές και βρίσκει έναν αναπάντεχο συνεργό.

Δώδεκα σύγχρονες ιστορίες που φλερτάρουν με το παράδοξο. Διηγήματα επικεντρωμένα σε χαρακτήρες που οδηγούνται στα όρια του εαυτού τους και, μέσα από μια απροσδόκητη έκβαση, αλλάζουν εαυτό.

Η άποψή μου:

(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)

-Σ΄έπιασα! Ακίνητος.
-Ζαβολιά! Δεν πρόλαβες να μ΄ακουμπήσεις.
-Σ΄ακούμπησα. Γιάννη, Πάνο, ελάτε! Τον έπιασα.
-Μα δεν...
-Σκάσε ρε! Έχασες! Τι θέλεις τώρα; Σε συλλαμβάνω.[...]

(Από το διήγημα «Κλέφτες κι αστυνόμοι»)

Την Ευσταθία Δήμου τη γνώρισα πέρυσι, όταν έτυχε, στην αναμονή ενός ιατρείου, να ξεφυλλίσω την ποιητική της συλλογή “Απώλεια λήθης”. Αν και γενικότερα δεν είμαι γνώστης της ποίησης, δε μπόρεσα παρά να εντυπωσιαστώ από την πένα και από την ψυχική και πνευματική διαύγεια της ποιήτριας. Όταν λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω τη συλλογή διηγημάτων της, με τίτλο «Κλέφτες + Αστυνόμοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη, δεν την αρνήθηκα κι απ’ ότι φαίνεται έκανα πολύ καλά.

Εντυπωσιακό είναι και το βιογραφικό της κυρίας Δήμου. Αν και πολύ νεαρή στην ηλικία, είναι πολυγραφότατη κι έχει να μας προσφέρει αρκετά έργα, όπως ποιητικές συλλογές, πεζογραφήματα, αρθρογραφία κτλ. Μάλιστα, το 2011 ήταν και υποψήφια για το βραβείο του καλύτερου νέου ποιητή, στο 32ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης. Μια διάκριση την οποία μπορεί να μην απέσπασε τότε, κέρδισε όμως, σύμφωνα με δημοσιεύματα, την εκτίμηση και το σεβασμό του αναγνωστικού κοινού.

[...] Μια ξαφνική ριπή αέρα με σήκωσε και με έφερε πάνω σ’ αυτό εδώ το λουλούδι. Είδα το Νικηφόρο να απομακρύνεται. Το στιλπνό του τρίχωμα άστραφτε στο φως της μέρας. Λίγα μέτρα πίσω μου άκουσα μια κοριτσίστικη φωνή. «Μαμά, κοίτα τι όμορφος γάτος! Α, και μια ωραία πεταλούδα, κοίτα την, φαίνεται σαν ασημένια», αναφώνησε, δείχνοντας την ουρά μου, το μόνο πράγμα που απόμεινε από μένα ύστερα από τη χθεσινή νύχτα. Ο Νικηφόρος έτρεξε και τρίφτηκε στα πόδια της.[...]

(Από το διήγημα «Μια ωραία πεταλούδα»)

Η τελευταία αυτή προσπάθεια της κυρίας Δήμου, είναι ένα διαμαντάκι 88 μόλις σελίδων, το οποίο περιλαμβάνει 12 λιλιπούτεια και ευφάνταστα κείμενα, τα οποία -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του οπισθόφυλλου- «φλερτάρουν με το παράδοξο». Το κάθε διήγημα είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός, που ζει, αναπνέει κι αναπτύσσεται αυτόνομα, ωστόσο, όλα μαζί δημιουργούν την ολότητα, τη δύναμη του συνόλου. Θεωρώ ότι, εάν τα διαβάσει κάποιος ξεχωριστά, σε κάποια εφημερίδα ή λογοτεχνικό περιοδικό, δεν θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο που έχουν ως ένα ενιαίο πόνημα.

Τα μισά περίπου από τα διηγήματα, έχουν χαρακτηριστικά μικροαφήγησης. Ξεδιπλώνουν την ιστορία τους σε μια έκταση δύο, βία τριών σελίδων το καθένα και κινητοποιούν τον αναγνώστη να δώσει τη δική του προέκταση/συνέχεια/συνέπεια στην ιστορία. Η φόρμα αυτή αποδεικνύει περίτρανα την δυνατή πένα και το ταλέντο της Ευσταθίας Δήμου. Ως παράδειγμα, θα δώσω τα «Κλέφτες κι αστυνόμοι» και «Βάλε καφέ» τα οποία μέσα σε μερικές μόλις αράδες, λένε όλα αυτά που κάποιος άλλος, ίσως χρειάζεται κεφάλαια ολόκληρα για ν’ αποδώσει. Τα υπόλοιπα κείμενα της συλλογής, έχουν τη μορφή κανονικού διηγήματος αν και εδώ δεν έχουμε ιδιαίτερα μεγάλη έκταση. Αυτό άλλωστε το μαρτυρά και ο συνολικός αριθμός των σελίδων του βιβλίου, που είναι πολύ μικρός. Όπως και να έχει όμως, διήγημα ή μικροαφήγηση, έχουμε υπέροχη γραφή, βαθιά νοήματα με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού κι αρκετό συναίσθημα.

Τις ιστορίες τις χαρακτηρίζει κατά κύριο λόγο το παράδοξο και η θεατρικότητα. Κάποιες φορές, μέσα από το κρεσέντο του πρωταγωνιστή, ο αναγνώστης νιώθει ότι παρακολουθεί παράσταση σε αρχαίο θέατρο. Τα πρόσωπα, στιβαρά και αληθοφανή ένα προς ένα, αναμειγνύονται -θα μπορούσε να πει κανείς. Αναμειγνύονται και ομογενοποιούνται. Γίνονται ένα. Ακριβώς όπως σε μια αρχαία τραγωδία. Και η ιστορία προχωρά προς την κορύφωσή της.

[...] «Έχω στεγνώσει από ζωή. Είμαι μόνο θέατρο...» [...]

(Από το διήγημα «Τέλειο»)

Με την πρώτη της συλλογή διηγημάτων, η Ευσταθία Δήμου δημιουργεί μια νέα, διαφορετική πραγματικότητα για τον αναγνώστη της. Ένα Matrix όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Μια πραγματικότητα συναρπαστική αν και απροσδόκητη. Το «Κλέφτες + Αστυνόμοι» είναι ένα ειλικρινές έργο, που το διακρίνει η αθωότητα μιας καθαρής ψυχής. Και το προτείνω σθεναρά!

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελιδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Ευσταθία Δήμου

Σελίδες: 88 / Διαστάσεις: 14Χ21

Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2020

ISBN: 978-960-606-135-6

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασσική και Νεοελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα τις θεατρικές διασκευές πεζογραφημάτων. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Στη σπορά των αστεριών" (Νέος Αστρολάβος/Ευθύνη, 2011), "Σονέτα" (Gutenberg, 2016) και "Απώλεια λήθης" (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2019). Άρθρα, διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2011 ήταν υποψήφια για το βραβείο καλύτερου νέου ποιητή στο 32ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης.

Read more »