---Δημοσίευση: 17/09/2024---
Ο Ν.Γ. Λυκομήτρος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία κι έκανε μεταπτυχιακό στη Μετάφραση-Μεταφρασεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2010 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Ιχνηλάτες του τέλους» (εκδ. Γαβριηλίδης), η οποία την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση (ισπανικά-ελληνικά) υπό τον τίτλο «Rastreadores del Fin» (Ediciones Idea), σε μετάφραση κι επιμέλεια του ποιητή Mario Domínguez Parra. Τον Μάιο του 2011 δημοσίευσε τον κύκλο ποιημάτων με τίτλο «Θροΐσματα θανάτου», στο πλαίσιο της μηνιαίας ψηφιακής έκδοσης «Λογοτεχνικά Σημειώματα» (τεύχος 9), που επιμελείτο ο ποιητής Θοδωρής Βοριάς. Το 2012 εξέδωσε το θεατρικό έργο «Dead End: Μητροπολιτικό ψυχόδραμα σε τρεις πράξεις» (εκδ. Βακχικόν). Διατηρούσε τη στήλη «Ποιήματα και Χίμαιρες» στο «Fanzine Chimeres» (τεύχη 22-28, έτη 2012-2014), ενώ είναι ο διαχειριστής του ιστολογίου «Ο ήχος της απώλειας». Το βιβλίο «Ο ήχος της απώλειας» είναι η δεύτερη ποιητική του συλλογή.
Συνομιλήσαμε «ποιητικά» με τον Ν.Γ. Λυκομήτρο, με αφορμή την έκδοση της ποιητικής του συλλογής «Ο ήχος της απώλειας» από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Πώς αντιμετωπίζετε την ποίηση: ως μια ταυτότητα ή ως μια ετερότητα μέσα στη σύγχρονη ζωή;
Ν.Γ.Λ.: Θα έλεγα ως ένα συνδυασμό των δύο. Από τη μία πλευρά, η Ποίηση αποτελεί την (κρυφή) ταυτότητά μου και μέσω αυτής αυτοπροσδιορίζομαι. Από την άλλη, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μέσω της αλληλεπίδρασης με τον αναγνώστη/αναγνώστρια και τον τρόπο που αυτός/αυτή ερμηνεύει τα ποιήματά μου μοιραία ετεροπροσδιορίζομαι. Συνεπώς, η Ποίηση λειτουργεί ταυτόχρονα ως ταυτότητα και ως ετερότητα.
Ο ποιητής είναι μια περσόνα γύρω από τις λέξεις ή λειτουργεί με έναν ενστικτώδη ορμεμφυτισμό;
Ν.Γ.Λ.: Το ποιητικό μου alter ego υφίσταται ως μία περσόνα που λειτουργεί μέσα από τα ποιήματα αλλά ταυτόχρονα συνομιλεί με τα βαθύτερα ένστικτα του ανθρώπου.
Μπορεί η τέχνη να κλείσει τις πληγές των ανθρώπων μέσα σε μια ενδότερη υπαρξιακή διαλεκτική;
Ν.Γ.Λ.: Ομολογουμένως, θα μπορούσε κάποιος/κάποια να ισχυριστεί με αρκετή δόση αλήθειας ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά. Είναι σημαντικό, όμως, να μην προσπαθούμε απλώς να θεραπεύσουμε τις πληγές αλλά να αναζητούμε τη γενεσιουργό αιτία τους. Με άλλα λόγια, η Ποίηση καλείται να τοποθετηθεί απέναντι στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα και να κλείσει πληγές αλλά, ταυτόχρονα, καλείται και να θέσει τα δικά της ερωτήματα και να παρακινήσει τον αναγνώστη/αναγνώστρια να αναζητήσει τις απαντήσεις.
Ν.Γ.Λ.: Πιστεύω ότι ο κάθε ποιητής/ποιήτρια διαμορφώνει το δικό του/της μονοπάτι στο διάβα του χρόνου με βάση τα βιώματα και την προσωπικότητά του/της. Ωστόσο, σε ό,τι με αφορά προσωπικά, θα έλεγα ότι οι επιρροές μου συνδιαμορφώνουν την πορεία μου ή τουλάχιστον με συντροφεύουν και με καθοδηγούν σε αυτή.
Ποιες εικόνες κρατάτε μέσα σας από τη ζωή σας; Ποιές εικόνες με άλλα λόγια εφορμούν στη γραφή σας;
Ν.Γ.Λ.: Εικόνες από την καθημερινότητα, την παιδική ηλικία, ακόμα και εικόνες που μπορεί φαινομενικά να μοιάζουν ασήμαντες εφορμούν στη γραφή μου και κυριαρχούν στα ποιήματα. Από κοινού με τις λέξεις, συνθέτουν το ποίημα και συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόησή του.
Ποια ερωτήματα καλείται να απαντήσει ο ποιητής διαχρονικά αλλά και στο παρόν που ζούμε;
Ν.Γ.Λ.: Πέρα από τα αιώνια ερωτήματα που αφορούν τον Έρωτα, το Θάνατο και το Χρόνο, ο ποιητής/ποιήτρια καλείται να απαντήσει στα ερωτήματα της εκάστοτε εποχής.
Ποιο το νόημα της λέξης στην ποίηση; Μια απλή μορφή έκφρασης ή ένα ψυχικό αποτύπωμα;
Ν.Γ.Λ.: Δεδομένου ότι η δική μου, τουλάχιστον, Ποίηση εκκινεί από προσωπικά βιώματα ή από το συναίσθημα που μου δημιούργησαν τα βιώματα άλλων ανθρώπων, θα έλεγα ότι οι περισσότερες λέξεις στα ποιήματά μου αποτελούν ψυχικά αποτυπώματα. Είναι συναισθηματικά φορτισμένες και απηχούν την ψυχική κατάσταση στο πλαίσιο της οποίας δημιουργήθηκαν.
Είναι η ποίηση το καταφύγιο του ανθρώπου;
Ν.Γ.Λ.: Ο αγαπημένος μου Κ.Γ. Καρυωτάκης έγραφε στο γνωστό ποίημά του «Είμαστε κάτι» ότι «η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε». Όντως η Ποίηση αποτελεί για ορισμένους ανθρώπους το χώρο όπου βρίσκουν λίγη γαλήνη μακριά από τη φρίκη της καθημερινότητας. Λειτουργεί, δηλαδή, ως «καταφύγιο» όπου βρίσκουν προστασία. Ωστόσο, ο ρόλος της Ποίησης δεν θα πρέπει να είναι μόνο αυτός. Η Ποίηση θα πρέπει ταυτόγχρονα, εκτός από παρηγοριά και προστασία, να αφυπνίζει τον αναγνώστη/αναγνώστρια και να του/της δίνει τη δύναμη να αναμετρηθεί με τα επίδικα της εποχής μας.
Μπορεί ο κόσμος να ζήσει ποιητικά;
Ν.Γ.Λ.: Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να ορίσει κανείς την «ποιητική ζωή». Σίγουρα ο κόσμος μας μπορεί να γίνει πολύ καλύτερος και ενδεχομένως η Ποίηση θα μπορούσε να συμβάλλει σε αυτό δημιουργώντας ρήγματα στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και βοηθώντας τους αναγνώστες/αναγνώστριες να διαμορφώσουν ένα νέο κοινωνικό πρόταγμα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η Ποίηση δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Η ανθρώπινη χειραφέτηση και η δημιουργία ενός καλύτερου, πιο «ποιητικού» αν θέλετε, κόσμου δεν μπορεί παρά να αποτελέσει έργο των ίδιων των κοινωνικών υποκειμένων.
(©Λιάνα Τζιμογιάννη, Ιωσήφ Αρνές για τα Βιβλιοσημεία)
.jpg)
