Περίληψη οπισθόφυλλου:
Είμαι μόνη μου μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια αυτές τις μέρες κι αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ μου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν είχα ιδέα ότι η μοναξιά είναι χειρότερη από τη λύπη.
Όταν ο πατέρας της μεταφέρεται σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, η Μπεθ προσφέρεται να αδειάσει το πατρικό σπίτι και τότε διαπιστώνει έκπληκτη ότι η πόρτα της σοφίτας, όπου κάποτε έπαιζε με τα αδέρφια της, είναι ασφαλισμένη με λουκέτο. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η έκπληξή της όταν ανακαλύπτει τι κρύβεται από πίσω -ένα χάος από πίνακες του πατέρα της, στοίβες από πεταμένα χαρτιά και πολλά άχρηστα πράγματα στο, κατά τα άλλα, σχολαστικά τακτοποιημένο σπίτι τους.
Ξεκαθαρίζοντας την ακαταστασία, βρίσκει μια σελίδα ημερολογίου, γραμμένη με τον γραφικό χαρακτήρα της μητέρας της. Όλοι γνωρίζουν ότι η Γκρέις είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα, αλλά αυτό το χειρόγραφο φέρνει στο φως μια πολύ πιο ζοφερή εκδοχή. Πολύ γρήγορα η Μπεθ σχηματίζει μια διαφορετική και ανησυχητική εικόνα της οικογένειάς της: η μητέρα της έπασχε από επιλόχεια κατάθλιψη και ο σύζυγός της έμοιαζε ελάχιστα με τον στοργικό πατέρα που γνώρισαν η ίδια και τα αδέρφια της...
Η άποψή μου:
Ο τοκετός είναι η ωραιότερη στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας και η περίοδος που ακολουθεί είναι μοναδική (...) -θα έλεγα, αν δεν είχα γίνει μάνα. Ο τοκετός ίσως είναι επώδυνος, πολύωρος, με επιπλοκές. Και ο πρώτος (και ο δεύτερος και ο τρίτος...) καιρός με το μωρό είναι τρομακτικός. Ανάμεσα στα εκατοντάδες καινούργια πράγματα που θα νιώσεις, μεγαλώνοντας ένα βρέφος, πιθανόν να είναι και η λύπη. Όχι η γνώριμη, η συνηθισμένη, αλλά μια βαθιά, ολοκληρωτική, καθηλωτική λύπη.
Το βιβλίο της Kelly Rimmer δε μιλά μόνο για την ευλογία της μητρότητας, αλλά κυρίως για τους δαίμονές της. Η ιστορία μάς αφηγείται εναλλάξ τη ζωή της Γκρέις και της κόρης της Μπεθ, σε τελείως διαφορετικές εποχές και κοινωνικοπολιτικό κλίμα. Η πρώτη παλεύει όχι μόνο να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά της στη δεκαετία του ’50, αλλά και να αντιμετωπίσει την επιλόχεια κατάθλιψη, που τη χτυπάει σαν καταιγίδα και κινδυνεύει να την πνίξει μετά τον ερχομό κάθε μωρού. Όταν μένει για πέμπτη φορά έγκυος, ξέρει ότι το τέλος αυτής της κατηφόρας δε θα τη βρει ζωντανή. Κρύβει την εγκυμοσύνη από τον αδιάφορο άντρα της και ζητά τη βοήθεια της αποξενωμένης αδερφής της, σε μία εποχή που οι αμβλώσεις ήταν παράνομες.
Παράλληλα, στο 1996, παρακολουθούμε την ιστορία της Μπεθ και τη μάχη της με τους δικούς της δαίμονες: ενόσω πασχίζει με νύχια και με δόντια να ανταπεξέλθει στα καθήκοντα της νέας μητέρας, είναι αναγκασμένη να συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας του αγαπημένου της πατέρα, που βρίσκεται σε τελικό στάδια άνοιας. Όταν ο Πάτρικ μεταφέρεται σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, η Μπεθ ανακαλύπτει στο πατρικό της ένα κλειδωμένο δωμάτιο γεμάτο μυστικά. Όσα βρίσκει εκεί μέσα αλλάζουν για πάντα ένα βασικό δεδομένο της ζωής της: ότι η μητέρα της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Τη φέρνει όμως πιο κοντά από ποτέ στην αλήθεια των παιδικών της χρόνων, μέσα από τα σημειώματα της Γκρέις, στα οποία κατέγραφε τα συναισθήματά της εν είδει ψυχοθεραπείας κι έπειτα τα καταχώνιαζε σε ένα καλά κρυμμένο σημείο του σπιτιού.
Η Rimmer βουτά στον ψυχισμό των ηρωίδων της και παίρνει μαζί της στα βαθιά, τον αναγνώστη, μεταφέροντας παραστατικά -και πολλές φορές με σκληρότητα- τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αντιμετώπιζε τότε και τώρα την επιλόχεια κατάθλιψη. «Τι περιμένατε; Ότι θα ήταν εύκολες αυτές οι μέρες; Έχετε τρία μικρά παιδιά κι έναν σύζυγο να φροντίσετε. Πρέπει απλώς να κοιτάξετε να συνέλθετε», λέει ο γιατρός στην Γκρέις, στον οποίο στρέφεται για βοήθεια μετά την κατάθλιψη που ακολουθεί τη γέννα του τρίτου της παιδιού.
Η εξοργιστική «συμβουλή» του γιατρού αποτελεί την καλύτερη, και ταυτόχρονα τη χειρότερη, απόδειξη για τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία, ακόμα και οι επαγγελματίες υγείας, στέκονταν απέναντι στις νέες μανάδες και όχι στο πλάι τους. Τις ανάγκαζαν να βιώνουν τη μητρότητα ενοχικά, μοναχικά, χωρίς ουσιαστική βοήθεια, φέρνοντάς τις αντιμέτωπες με έναν κόσμο που κατέρρεε στο ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής.
Ακόμα και η Μπεθ, 40 χρόνια αργότερα από τη δική της μητέρα και παρά τις γνώσεις της ως ψυχολόγος, δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι πάσχει από ψυχική ασθένεια. Βαθιά μέσα της γνωρίζει ότι η απόγνωση που την κυριεύει είναι κάτι πολύ παραπάνω από 'baby blues', διστάζει όμως να παραδεχθεί την αλήθεια στον άντρα της, τα αδέρφια της, στον ίδιο της τον εαυτό.
Η Kelly Rimmer δεν παρουσιάζει την επιλόχεια κατάθλιψη ωραιοποιημένη, αλλά όπως πραγματικά είναι: περίπλοκη, επίπονη και ικανή να οδηγήσει σε αποφάσεις χωρίς γυρισμό. Τονίζει τη σπουδαιότητα του υποστηρικτικού περιβάλλοντος, της αναγνώρισης, της αποδοχής και της ανάγκης για βοήθεια. Οι αλήθειες που δεν ειπώθηκαν στις ζωές των ηρωίδων είναι πολλές, η συγγραφέας ωστόσο καταφέρνει να μιλήσει και για άλλες, σκληρές αλήθειες, που δεν πρέπει να μένουν κρυμμένες. Σε συρτάρια, κλειδωμένα δωμάτια ή στις ψυχές μας.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Kelly Rimmer
Μετάφραση: Φωτεινή Πιπή
Σελίδες: 532
Ημερ. έκδοσης: 01/01/2022
ISBN: 978-618-02-1914-2
Η Κέλι Ρίμερ είναι η συγγραφέας των μυθιστορημάτων: "Me without you" (2014), "The secret daughter" (2015), "A mother’s confession: a heartbreaking story with a breathtaking twist" (2016), "Before I let you go" (2018), "The things we cannot say" (2019) και "The Warsaw οrphan" (2021). Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες και έχουν γνωρίσει τεράστια επιτυχία.
Ζει στην Αυστραλία με την οικογένειά της και με τα αγαπημένα της ζώα. Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της.