---Επαναδημοσίευση: 02/11/2023
Αρχική δημοσίευση: 16/04/2018---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Τις σκέψεις μου μέρα με τη μέρα τις βαραίνουν όλο και πιο πολύ τα βήματά σου. Έχω κλειστεί στο σκοτάδι μου. Ένα ‘‘γιατί’’ μου ξεσκίζει με μανία την ψυχή, κι αυτή η γαμημένη ελπίδα ότι θα ξανάρθεις με κρατάει όρθιο. Μη μ’αφήνεις άλλο στο σκοτάδι, αγάπη μου. Το ξέρω, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε πάλι, για να χορέψουμε μαζί ένα τανγκό.»
Μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τα «πρέπει» και τα «θέλω» μιας νεαρής κοπέλας, της Όλγας, που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με τους δικούς της φόβους... Τι θα γίνει όμως όταν γνωρίσει τον έρωτα στα μάτια του Δημήτρη; Θα τολμήσει άραγε να τον διεκδικήσει, ή θα μείνει αόρατος θεατής της ίδιας της της ζωής;
Η άποψή μου:
Κατά κύριον λόγο διαβάζω μυθιστορήματα με πολλές σελίδες, καθώς πρώτον, θέλω να ταξιδεύω για ώρες στον κόσμο που έπλασε ένας συγγραφέας και δεύτερον, επειδή συνήθως, σε βιβλία μεγάλης έκτασης παρατίθενται περισσότερα μηνύματα απ'ό,τι σε ένα μικρότερου όγκου. Σπάνια σε μια νουβέλα θα καταφέρει ο/η συγγραφέας να περάσει αυτό που είχε αρχικά στο μυαλό. Οπότε χάρηκα ιδιαίτερα που στο «Για ένα τανγκό» η Βούλα Σταμπέλου κατάφερε να μείνει στα πλαίσια μιας νουβέλας (σ.σ. αφηγηματικό είδος της λογοτεχνικής πεζογραφίας το οποίο χαρακτηρίζεται από τη συντομία στην έκταση, η οποία κυμαίνεται μεταξύ του συντομότερου διηγήματος και του εκτενέστερου μυθιστορήματος/Βικιπαίδεια) και να καλύψει μηνύματα και νόημα ενός μυθιστορήματος!
Στις μόλις 80 σελίδες του βιβλίου περιγράφονται -σαφώς με συντομία- είκοσι πέντε χρόνια μιας ιστορίας έρωτα, ίσως πολύ απλής, πολύ συνηθισμένης, αφού όλοι μας έχουμε βιώσει στο παρελθόν -ή βιώνουμε ακόμα- κάτι αντίστοιχο. Το ωραίο όμως είναι ότι σε αυτές τις λίγες σελίδες διαπιστώνουμε πόσο άρτια και άψογα η συγγραφέας ξεδιπλώνει την ψυχογραφία των ηρώων της! Η πρωτοπρόσωπη γραφή σε βυθίζει πιο πολύ στον ψυχισμό της Όλγας, του Δημήτρη και του Μανώλη, καθώς τα σύντομα προσωποποιημένα κεφάλαια περιγράφουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις των αναφερόμενων χαρακτήρων, εναλλάξ.
Αφορμή γίνεται ο πιο ερωτικός χορός που υπάρχει: ένα τανγκό! Μουσική που παρασέρνει! Παιχνίδι αποπλάνησης δυο ερωτευμένων που παίζουν με τις ματιές τους! Ένας χορός, τα μαθήματα του οποίου αρχικά αποφασίστηκαν επειδή το "χρώσταγε" στον πατέρα που δε ζει πια, καθώς η Όλγα του είχε αδυναμία. Ο ίδιος χορός ενώνει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, την Όλγα και τον Δημήτρη. Αυτός ο χορός είναι που τους γεννά πρωτόγνωρα αισθήματα αληθινής αγάπης, αλλά και φόβο που εμποδίζει τα δυο πρόσωπα να είναι μαζί! Ο καιρός περνά, ο φόβος καλά κρατεί, τα αισθήματα μένουν κλειδωμένα στις ψυχές τους. Μόνο όταν χορεύουν, μπορούν κάπως να εκδηλωθούν! Αλλά όταν το μάθημα χορού τελειώνει, η ροζ φούσκα σπάει και η πραγματικότητα δείχνει το σκληρό της πρόσωπο...
Ένα παγκάκι! Ένα απλό -μάλλον ξύλινο- παγκάκι απέναντι από ένα πάρκο είναι το σήμα κατατεθέν της ανομολόγητης σχέσης, σημείο αναφοράς, αρχής και τέλους της αγάπης αυτής (ή μήπως όχι τέλους;)... Δύο ώριμοι άντρες πέφτουν στον έρωτα ενός άμαθου κοριτσόπουλου! Μια μητέρα, που προσπαθεί να παίξει το ρόλο μάνας & πατέρα μαζί και που ενώ μας δείχνει ότι αγαπά την κόρη της, στο σημείο που θα έπρεπε να επέμβει, δεν έκανε τίποτα! Μια μετακόμιση σε άλλη πόλη που ρίχνει την αυλαία σε κάτι που ίσως να ξεκινούσε και που είναι αφετηρία πληθώρας συναισθημάτων για άλλον άντρα! Προσδοκίες, απογοητεύσεις, εγωισμός, ανάγκη, σεβασμός σε μια δύσκολη κατάσταση, αναδυόμενα "πρέπει" που πνίγουν τα "θέλω"... Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει κάτι για να τιμήσουμε κάποιον άλλο; Πόσες φορές δεν έχουμε συμβιβαστεί σε μια κατάσταση για να μην πληγώσουμε τον άλλο; Και υπάρχουν κι άλλες τόσες φορές που το σύμπαν παίζει μαζί μας, μάς κοροϊδεύει ή μάς δίνει απανωτά χτυπήματα μετά από ένα χάδι... Ώσπου, έρχεται η έκρηξη και η λάβα κυλά από το μέσα μας πηχτή, καυτή!
Οι λυρικές περιγραφές έχουν την τιμητική τους, για παράδειγμα στη σελίδα 15 γράφει η συγγραφέας: «δυο υπέροχα μπλε μάτια, λες και ο Θεός πήρε στη χούφτα του δυο γουλιές θάλασσας για να τα βάψει»! Παρατηρήσεις πώς να μην προσπερνάμε μικρές λεπτομέρειες γύρω μας και να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία, προκειμένου να τις απολαμβάνουμε! Αποφάσεις που παίρνουμε -ή ακόμα και όχι- και μετά οι συνέπειες αυτών να μας ακολουθούν. Στη σελίδα 43 με βρίσκουν σύμφωνη τα λόγια της: «το άτιμο το μυαλό μπορείς να το ξεγελάσεις, την καρδιά όμως ποτέ» ενώ στη σελίδα 54 «η φυγή είναι η εύκολη λύση όταν τα βρεις σκούρα με τον εαυτό σου»!
Όλα αυτά περιλαμβάνει η νουβέλα της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως Βούλας Σταμπέλου! Και με φέρνει στο σημείο να διαπιστώσω τα εξής: πως παλεύουμε για αυτά που αγαπάμε, πως η επικοινωνία με τον άλλο, το άνοιγμα της ψυχής και η δίκαιη μοιρασιά των συναισθημάτων πάντα οδηγούν μόνο σε καλά αποτελέσματα. Και τέλος, πως δε μπορούμε να κάνουμε μεγαλύτερο λάθος από το να θεωρούμε κάτι στη ζωή μας δεδομένο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Κρατώ μέσα μου την καλύτερη συμβουλή που ξεπήδησε από αυτό το μικρό διαμαντάκι της πεζογραφίας: «Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να μένει κάπου από φόβο, να σε αναγκάζει να υπομένεις καταστάσεις που δε σε ευχαριστούν, να βλέπεις την αξιοπρέπειά σου να χάνεται και να γίνεσαι μέρα με τη μέρα πιο σαπισμένη μέσα σου. Φύγε!»
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Βούλα Σταμπέλου
Σελίδες: 80 / Διαστάσεις: 14 × 21
Ημερ. έκδοσης: Μάρτιος 2018
ISBN: 978-960-564-606-6
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Βούλα Σταμπέλου γεννήθηκε το 1991 στη Νέα Μάκρη Αττικής, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και έκανε το Μεταπτυχιακό της στη Διοίκηση Ανθρωπίνων Πόρων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Ασχολείται με το ερασιτεχνικό θέατρο έχοντας συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις, με τη συγγραφή παιδικών θεατρικών έργων καθώς και με τη χοροδιδασκαλία σε παιδιά. Το «Για ένα τανγκό» είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.
.jpg)
