---Δημοσίευση: 26/02/2025---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μακριά από τον κόσμο των ενηλίκων και μπερδεμένη, μια νέα μητέρα περνάει τις μέρες της μαζί με το μωρό της στο σπίτι. Επαναλαμβάνει την ίδια ρουτίνα καθημερινά: ξενυχτάει, ανησυχεί -αισθάνεται εξάντληση, θυμό, μνησικακία. Στο μεταξύ, ο άντρας της ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν, με τους ενήλικες. ∆ουλεύει ολοένα και περισσότερο, δεν συμμερίζεται την κατάστασή της, ούτε τη βοηθάει με την ανατροφή του παιδιού. Ο θυμός που φουντώνει μέσα της απαλύνεται, όταν μια μέρα συναντάει στην παιδική χαρά έναν παλιό φίλο που μεγαλώνει τα τρία παιδιά του. Μπορεί άραγε να της δείξει τον τρόπο να μετουσιώσει αυτή την εμπειρία σε κάτι άλλο και να ξαναγυρίσει στον παλιό εαυτό της;
Ανάμεσα στη σύγκρουση της έντονης αγάπης για τη ζωή που έχει φέρει στον κόσμο, με τη σεισμική αλλαγή στην ταυτότητα αλλά και στην ίδια της την ύπαρξη, η ηρωίδα της Κιλρόι αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο τα ταραγμένα συναισθήματα μιας νέας μητέρας. Η ματιά της μάς βάζει βαθιά στο μυαλό της πολύπλοκης, συναρπαστικής ηρωίδας της με περισσή ευαισθησία, αμεσότητα, μαύρο χιούμορ και ρεαλισμό, εκεί όπου κάθε γυναίκα -με ή χωρίς παιδιά- θα δει να αντικατοπτρίζεται ο εαυτός της.
Η άποψή μου:
Δεν ξέρω αν η γραφή της Claire Kilroy θα με άγγιζε τόσο αν δε με συνόδευε η ιδιότητα της μητέρας, τα τελευταία 13 σχεδόν χρόνια. Μάλλον όχι. Δύσκολα πάντως θα βρεθεί γυναίκα που έχει βιώσει τη μητρότητα, ειδικά τα πρώτα δύσκολα, αναγνωριστικά, αποπροσανατολιστικά χρόνια, που να μην ταυτιστεί με την ηρωίδα.
Με την κούραση στα όρια της εξάντλησης, τη βουτιά σε άγνωστα, άπατα νερά (στα οποία μπήκες νομίζοντας ότι ξέρεις να κολυμπάς, αλλά, αλίμονο, μετά βίας επιπλέεις), στη συνειδητοποίηση (που σταδιακά μετατρέπεται σε πανικό) του βάρους των ευθυνών, της ζωής που καλείσαι να κρατήσεις στη ζωή. Στο συναίσθημα της πρωτόγνωρης, απόλυτης, μη συγκρίσιμης αγάπης, στην αίσθηση της πιο ασφυκτικά γεμάτης καρδιάς που είχες ποτέ, στον φόβο μη χάσεις το πιο πολύτιμο πράγμα που σου συνέβη.
Και στην αγανάκτηση, τον θυμό που βράζει στο στήθος σου για τον σύντροφό σου, εκείνον που υπολόγιζες να είναι το μεγαλύτερο στήριγμά σου, αλλά ξαφνικά αντί για δίπλα σου, τον έχεις απέναντί σου, αντί για σύμμαχο τον νιώθεις εχθρό.
Παράλληλα με την ανελέητα ειλικρινή ματιά στη μητρότητα, η Kilroy περιγράφει με ρεαλισμό τη σχέση του ζευγαριού μετά τον ερχομό του παιδιού, τις ισορροπίες που καταρρέουν, τα κοινωνικά ταμπού και τα στερεότυπα που δίνουν μάχη και την κερδίζουν, όσο κι αν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε για πρόοδο στους γονεϊκούς ρόλους των φύλων.
Η αφήγηση γίνεται από την πλευρά της μητέρας και απευθύνεται στον γιο της, το Ναυτάκι, όπως θα μπορούσα να τα έλεγα στον δικό μου γιο. Η ιστορία αφορά την ίδια, το παιδί της και το συναίσθημά της. Όχι, δε νιώθω άσχημα που δεν έδωσα ελαφρυντικά στον πατέρα, θα το έκανα αν θεωρούσα ότι κατέβαλε την απαιτούμενη προσπάθεια να ανταποκριθεί στον ρόλο του. Όχι ως βοηθός, συμπαραστάτης, μπέιμπι σίτερ, αλλά ως πατέρας. Παρών, ενεργός, υποστηρικτικός, ίσος. Και αυτό το τελευταίο, η ισότητα, είναι ένα πικρό αστείο που λέμε ανά τους αιώνες, ελπίζοντας πως θα έρθει η στιγμή που η κοινωνία δε θα απαιτεί από τη μάνα να είναι αγία, αλάνθαστη, το Α, το Ω και όλα τα ενδιάμεσα γράμματα και από τον πατέρα απλώς να είναι εκεί "καμιά φορά".
Οι τελευταίες 10 σελίδες είναι σαν ποίημα, μια ωδή στη μητρική αγάπη. Τρεις φορές τις έχω διαβάσει κι έχω κλάψει και τις τρεις. Η μητρότητα, αυτό το τρελό, παρανοϊκό ταξίδι ζωής, δεν μπορεί πάντα να περιγραφεί με τα σωστά λόγια, αλλά η Kilroy βάζει τα δυνατά της για να το καταφέρει. Και κάνει πολύ, πολύ καλή δουλειά.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Claire Kilroy
Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
Σελίδες: 240
Ημερ. έκδοσης: 26/02/2024
ISBN: 978-960-484-877-5
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Τιμήθηκε με το βραβείο Rooney το 2004 και έχει προκριθεί για πολλά άλλα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Ιρλανδικού Μυθιστορήματος της Χρονιάς και του Βραβείου Kerry Group Prize για μυθοπλασία.
