---Δημοσίευση: 12/01/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Είκοσι δύο (22) μυστηριώδεις εξαφανίσεις ανθρώπων, ανηλίκων και ενηλίκων, που σημειώθηκαν στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό συγγραφικό ντοκουμέντο που αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές εξαφανισμένων ανθρώπων. Σε αυτό το βιβλίο θα βρεις απόρρητες πληροφορίες και δεδομένα, νέα στοιχεία, έρευνα σε βάθος για τις πιο παράξενες και σκοτεινές υποθέσεις ανθρώπων των οποίων τα ίχνη χάθηκαν εντελώς ξαφνικά, μέσα από τη ματιά ενός ιδιωτικού ερευνητή, αλλά και με τη συνδρομή επιστημόνων, όπως εγκληματολόγων, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων κ.ά.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα επιχειρείται μια λεπτομερής καταγραφή αυτών των εξαφανίσεων που πιθανόν λίγοι γνωρίζουν, λίγοι θυμούνται, ωστόσο κάποιοι δεν ξέχασαν ποτέ. Πατήστε εδώ.
Η άποψή μου:
Πρόκειται για ένα διαφορετικό, μοναδικό και πρωτότυπο βιβλίο, που όμοιό του δεν έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα!
Το βιβλίο διαπραγματεύεται 22 από τις πιο μυστηριώδεις εξαφανίσεις στην Ελλάδα, ιστορίες true crime (αληθινού εγκλήματος) και μυστηρίου. Διαβάζοντας τις, ο αναγνώστης διαπιστώνει μοιραία πως η ωμή πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία...
Ο κύκλος της ζωής ενός ανθρώπου και η φυσική του μοίρα λίγο-πολύ είναι να γεννηθεί και να πεθάνει -είτε νέος σε δυστύχημα, από αρρώστια ή να δολοφονηθεί, είτε σε βαθιά γεράματα από φυσικά αίτια.Υπάρχει όμως μία κατηγορία ανθρώπων με τη χειρότερη μοίρα: οι εξαφανισμένοι. Ο θάνατος με οποιονδήποτε τρόπο, σηματοδοτεί ένα τέλος. Τον νεκρό θα τον κλάψεις, θα πενθήσεις, αλλά η ζωή -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- συνεχίζεται, κάτι που δεν ισχύει σε μία εξαφάνιση. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν υπάρχει νεκρός για να κλάψει κανείς. Η καρδιά τροφοδοτεί συνεχώς την ψυχή σου με την ελπίδα πως θα βρεθεί ο άνθρωπός σου, όσο και αν το μυαλό σου λέει πως είναι νεκρός. Αέναο και βασανιστικό, απάνθρωπο μαρτύριο αυτό της εξαφάνισης, η χειρότερη μοίρα στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος.
Το συνολικό αποτέλεσμα αποτελεί ένα ξεχωριστό συγγραφικό ντοκουμέντο, που αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές εξαφανισμένων ανθρώπων. Απόρρητα δεδομένα, νέα στοιχεία, έρευνα σε βάθος για τις πιο παράξενες και σκοτεινές υποθέσεις ανθρώπων, των οποίων τα ίχνη χάθηκαν εντελώς ξαφνικά, μέσα από τη ματιά του συγγραφέα, ως ιδιωτικού ερευνητή, αλλά και με τη συνδρομή επιστημόνων, όπως εγκληματολόγων, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα επιχειρείται μια λεπτομερής καταγραφή αυτών των εξαφανίσεων που πιθανόν λίγοι γνωρίζουν, λίγοι θυμούνται, ωστόσο κάποιοι δεν ξέχασαν ποτέ.
Είκοσι δύο ιστορίες αληθινού εγκλήματος (true crime) λοιπόν, από τον συγγραφέα Χάρη Βεραμόν και τις εκδόσεις Κάκτος. Εκεί, όπου η ωμή πραγματικότητα θα ξεπεράσει και την πιο νοσηρή φαντασία, βυθίζοντας ανθρώπους στο σκοτάδι της εξαφάνισης με τον ιδιωτικό ερευνητή να προσπαθεί να ρίξει φως. Αντέχετε να περιηγηθείτε μαζί του;
Η άποψή μου:
Όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα “Ιχνη στο σκοτάδι”, παρακολούθησα με χαρά τα πρώτα επεισόδια. Σκέφτηκα ότι ήταν πλέον καιρός η έρευνα να πάει ένα βήμα παραπέρα. Ύστερα, μια προσωπική υπόθεση με κράτησε μακριά από τα διαδικτυακά δρώμενα, αλλά το ότι κρατάω σήμερα αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί το θεώρησα φυσικό επακόλουθο όλων όσων είχαν προηγηθεί από τις έρευνες του Χάρη. Είχα και μια περιέργεια για το αποτέλεσμα. Πώς είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος ή ένα ζευγάρι να εξαφανίζεται; Ξέροντας ήδη την περίπτωση του Άλεξ και την οδυνηρή έκβασή της, ένιωσα ότι θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω αυτό το βιβλίο.
Οι υποθέσεις είναι χωρισμένες σε δύο μέρη, στις περιπτώσεις ανηλίκων και σε αυτές των ενηλίκων. Μόνο και μόνο που αναφερόμαστε σε τρυφερές ηλικίες, αυτό από μόνο του μου φέρνει θλίψη. Ξέρω ότι στις δεκαετίες του '80-'90 που αναφέρονται στις εξαφανίσεις των παιδιών, οι παράνομες υιοθεσίες ήταν πολύ εύκολες και γρήγορες και μπορεί να μην ξέρω αν συνεχίζουν μέχρι τώρα, αλλά εύχομαι αυτά τα παιδιά να είναι κάπου καλά και να μην έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης και κακοποίησης.
Νομίζω ότι με αυτό το βιβλίο μπορεί να γίνει η έναρξη ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης ώστε να μην υπάρξουν άλλες ή τουλάχιστον να περιοριστούν οι μυστηριώδεις εξαφανίσεις. Φυσικά μιλάμε έστω μέχρι τις αρχές του '90, αλλά μετά που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άρχισαν να διαδίδονται, πώς είναι δυνατόν να μένουν εξαφανισμένοι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Αναμφίβολα, οι εξαφανίσεις ενηλίκων είναι ακόμα πιο μυστήριες και ανεξήγητες. Δεν μπορώ να επεκταθώ για να μην κάνω spoiler, αλλά ιδιαίτερα η περίπτωση του ζευγαριού είναι πραγματικά περίεργη, επειδή δεν μιλάμε για ένα, αλλά για δύο άτομα ταυτόγχρονα!
Έπειτα, μου προκάλεσε αίσθηση ο διάλογος με τη μητέρα (θα καταλάβετε ποια!) όταν επιμένει και μάλιστα με έντονο ύφος ότι ο γιος της ίσως και να μη θέλει να βρεθεί κι ότι σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να ταράξει την ψυχική του ηρεμία. Και επειδή ο διάλογος τράβηξε λίγο σε μάκρος και θαύμασα πραγματικά την ψυχραιμία του Χάρη, άρχισα κάπου κι εγώ να εκνευρίζομαι. Καταλαβαίνω ότι ο ψυχικός πόνος μπορεί να σε βάλει σε λήθαργο ή σε μια κατάσταση άρνησης, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όμως, είναι πώς είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να σου δώσει ένα χέρι βοηθείας και να το αρνείσαι!
Από όλες τις περιπτώσεις που περιγράφονται με σαφήνεια στο βιβλίο δεν ήξερα καμία. Ο μόνος που αμυδρά κάτι μου θυμίζει, είναι ο Μιχαλάκης, ιστορία που μου προκάλεσε μια θλίψη. Κι οι απορίες παραμένουν. Πώς μπορεί κάποιος να εξαφανιστεί από προσώπου γης; Φαντάζομαι ότι αν θες να εξαφανιστείς οικειοθελώς, χωρίς κινητά και διαδίκτυο, δύσκολα θα σε βρουν. Αυτό που δεν μου κάθεται καλά ωστόσο, είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι εξαφανίσεις ήταν κάπως άγαρμπες, πράγμα που δυστυχώς καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για εγκληματική ενέργεια. Από την άλλη, δεν θέλω ούτε εγώ να το δεχθώ, δεν θέλω να νιώθω ότι μπορεί να στερήσω έστω αυτή την αμυδρή ελπίδα από τους οικείους. Εύχομαι λοιπόν μέσα από την καρδιά μου αυτοί οι άνθρωποι να είναι πραγματικά καλά και να εξαφανίστηκαν για τους δικούς τους αδιευκρίνιστους λόγους.
Το βιβλίο φαίνεται ότι είναι απόρροια μόχθου, κάνει πολύ σωστές διευκρινήσεις, περιγράφει πολύ καλά τα ψυχολογικά προφίλ του καθενός και το μόνο πράγμα που θα ήθελα να έχει παραπάνω είναι ένα αφιέρωμα στον καθηγητή Λιαντίνη -μια οικειοθελής αποχώρηση με πρόθεση το τέλος, αλλά με πολλά αναπάντητα ερωτηματικά. Όταν μάλιστα είδα στο τρένο πριν από χρόνια κάποιον να του μοιάζει σε απίστευτο βαθμό αναρωτήθηκα μήπως σκηνοθέτησε τον ίδιο του τον θάνατο, επειδή ήθελε έτσι απλά να ξεφύγει και να ζήσει στην αφάνεια... Πίσω στο θέμα μας όμως. Οι λόγοι που επέλεξα αυτό το βιβλίο είναι οι εξής απλοί: πρώτον, η περιέργεια που έχουμε όλοι για καθετί το ανεξήγητο. Δεύτερον, το ωραίο εξώφυλλο. Τρίτον, η πρωτοτυπία του για τα ελληνικά δεδομένα. Μπορεί στο εξωτερικό να είναι έτη φωτός μπροστά στην αναζήτηση προσώπων αλλά η Ελλάδα θα έλεγα ότι είναι ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Και τέλος, το επέλεξα, επειδή πιστεύω ότι κάτι τέτοιες προσπάθειες, όπως του Χάρη πρέπει να επικροτούνται και να βραβεύονται.
