Βιβλιοάποψη: "Το κορίτσι της διπλανής πόρτας"

---Δημοσίευση: 20/11/2023---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Για την παρέα των ατίθασων παιδιών που ανακαλύπτουν τη ζωή σ' ένα ειδυλλιακό προάστιο των αμερικάνικων '50s, όλα μοιάζουν να κυλούν ρόδινα. Η άφιξη όμως της δεκατετράχρονης Μεγκ, που μαζί με τη μικρότερη αδελφή της έρχεται να μείνει με τη θεία και τα ξαδέλφια της, διαταράσσει δραματικά τις ισορροπίες στο σπίτι και οι συνέπειες για τα δύο κορίτσια είναι εφιαλτικές. Ανήμπορος παρατηρητής και σιωπηρός συμμέτοχος στο έγκλημα ο μικρός Ντέιβιντ, που παρακολουθεί από τη διπλανή πόρτα διχασμένος ανάμεσα στον έρωτα και τη νοσηρότητα... Δεκαετίες αργότερα, η αφήγησή του ξύνει μια πληγή καταδικασμένη να μείνει ανοιχτή για πάντα. "Το κορίτσι της διπλανής πόρτας" δεν είναι μόνο ένα ζοφερό σχόλιο για το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι συστήνεται αυτούσιο το χαμένο όνειρο της αθωότητας...

«Τα μόνα σίγουρα πράγματα στη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι, λέει το γνωμικό, αλλά εγώ μπορώ να προσθέσω κι ένα τρίτο: η Disney δεν θα γυρίσει πότε ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Jack Ketchum...» (Steven King)

Η άποψή μου:

(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)

Στη δεκαετία του πενήντα σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου νότου εξελίσσεται η ιστορία μας, που αν δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται κι αν δεν διαβάσεις τον πρόλογο, θα υποθέσεις πως πρόκειται για άλλη μία εφηβική-ρομαντική ιστορία και μάλιστα, ένα δείγμα νεανικού έρωτα ανεξίτηλο στα χρόνια. Δυστυχώς, η ιστορία της Μεγκ και το ρόλο που έπαιξαν η αδερφή της Σούζαν και το γειτονόπουλό της, Ντέιβιντ, κάθε άλλο παρά ρομαντική είναι. Γι'αυτό εξάλλου πέρασαν χρόνια πριν διαβάσω το βιβλίο, αφού φυσικά αναζήτησα την αληθινή ιστορία από διαφορετικές πηγές και μπόρεσα να χωνέψω μέσα μου αυτό που έφτασε τα όρια της κτηνωδίας: δυο αδερφές ορφανές τόσο ανυπεράσπιστες, που βασανίζονται από αυτούς που υποτίθεται πως έπρεπε να τις προστατεύουν...

Γνωρίζω ότι στις ΗΠΑ τουλάχιστον παίρνεις κάποια έξτρα επιδόματα προκειμένου να φιλοξενήσεις παιδιά ή να γίνεις ανάδοχος γονέας, πρακτική που ισχύει από τις παλαιότερες δεκαετίες. Τα διαδικαστικά δεν τα ξέρω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι με αυτόν τον τρόπο πολλά παιδιά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης ανάδοχων γονιών. Η Ρουθ που αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο είναι άκρως διαταραγμένη, αν και δεν μπορούμε να πούμε πως αυτή η διαταραχή ήταν βαθμιαία κυρίως μετά την εγκατάλειψη του άντρα της. Επίσης ζει σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον και σε κοινωνία άκρως συντηρητική, αλλά αυτό δεν της παρέχει κανένα ελαφρυντικό για όσα θα ακολουθήσουν. Η γυναίκα είναι ένα θηλυκό τέρας!

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή, χωρίς να ξέρω φυσικά πόσοι τόλμησαν να τη διαβάσουν. Σοκάρει το κοινό της και σε κάνει να νιώθεις θυμό και θλίψη, ακόμα κι αν δεν ξέρεις ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Αυτό που με γοήτευσε στον συγγραφέα είναι η διακριτικότητα με την οποία διαχειρίστηκε το θέμα. Ξεσκεπάζει προσπαθώντας όσο μπορεί να απαλύνει τα έκτροπα, κάτι που ένας οποιοσδήποτε συγγραφέας τρόμου μπορεί να μην έκανε. Είναι σαν ένα χειρούργος που σου εξηγεί τη διαδικασία της εγχείρησης, αλλά δεν ακριβολογεί τόσο, όσο να σε κάνει να αποστρέψεις το βλέμμα, γιατί όπως θα αντιληφθείτε όσοι ψάξετε, τουλάχιστον η ιστορία της Μεγκ είναι πολύ χειρότερη. Σε ορισμένα μέρη του βιβλίου αχνοφαίνονται δεισιδαιμονίες αλλά και η καχυποψία της εποχής, αλλά είναι τόσο δυνατό το θέμα που περνούν απαρατήρητα.

Ο συγγραφέας θέλει να μας προετοιμάσει και να μας προειδοποιήσει πιο πολύ για τα τέρατα που ζουν ανάμεσά μας, παρά να μας κάνει μέτοχους ενός σαδιστικού παιχνιδιού. Τον θαυμάζω πολύ γι'αυτό. Νιώθω ότι πάλεψε με τον εαυτό του για να γράψει το συγκεκριμένο, έπρεπε να πει την αλήθεια και να αναφέρει κάποια πράγματα πολύ επώδυνα, χωρίς όμως να επεκταθεί σε αυτά παραπάνω από ό,τι πρέπει, γιατί σκοπός τους δεν ήταν να κάνει τον αναγνώστη να νιώσει άσχημα, αλλά να ενεργοποιήσει την ίδια την κοινωνία ώστε να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα. Μου άρεσε ο τρόπος που το χειρίστηκε. Μου άρεσε η πλήρης απεικόνιση της ψυχολογίας των χαρακτήρων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα τι παραπάνω θα μπορούσε να είχε κάνει ο Ντέιβιντ και η ετυμηγορία είναι ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα απολύτως. Αυτό το καταλαβαίνουμε αφού κι η ίδια η Μεγκ απευθύνθηκε στην αστυνομία για την αυστηρότητα της μητριάς της και δεν εισακούστηκε (κι όλο αυτό, πολύ πριν γίνει έρμαιο ή πιο σωστά, τρόπαιο στα χέρια αυτής της οικογένειας). Την εποχή εκείνη το να εξαντλείς την αυστηρότητά σου πάνω σε ένα παιδί ή έφηβο. προφανώς και ήταν το πιο προσφιλές μέσο σωφρονισμού. Το άλλο ήταν φυσικά, να του δημιουργείς ενοχές και φόβο. Αν τίποτα από αυτά δεν πετύχαινε, τότε δοκίμαζες πιο σκληρούς τρόπους, μέχρι το αντικείμενο να καμφθεί. Η ρεαλιστική αφήγηση αλλά και η συμπόνια του συγγραφέα διαμέσου Ντέιβιντ, νομίζω ότι είναι οι λόγοι που έκαναν το συγκεκριμένο all time classic.

Αλίμονο! Δεν μπορώ ούτε να το σκέφτομαι. Και τώρα ακόμα που το έχω τελειώσει, εύχομαι να μην υπάρξουν άλλα παιδιά κακοποιημένα. Όπως και να έχει, ανυποψίαστοι ή υποψιασμένοι αναγνώστες ή απλά περίεργοι νομίζω ότι όλοι θα το διαβάσουν κάποια στιγμή της ζωής τους, με δική τους πάντα ευθύνη.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Jack Ketchum

Μετάφραση: Θάνος Καραγιαννόπουλος

Σελίδες: 352

Ημερ. έκδοσης: 05/02/2018

ISBN: 978-960-436-491-6