---Δημοσίευση: 26/07/2023---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η Λίμπι Νίκολς φτάνει στο Λονδίνο με ραγισμένη καρδιά και τη ζωή της να έχει γίνει συντρίμμια. Ο πρώτος άνθρωπος που συναντά, ο ηλικιωμένος Φρανκ, της αφηγείται ένα περιστατικό που συνέβη το 1962, όταν γνώρισε ένα κορίτσι στο λεωφορείο με τον αριθμό 88, το οποίο είχε όμορφα κόκκινα μαλλιά, σαν τα μαλλιά της Λίμπι. Είχαν κανονίσει να συναντηθούν στην Εθνική Πινακοθήκη, όμως εκείνος έχασε το εισιτήριο, πάνω στο οποίο είχε γράψει το τηλέφωνό της. Από τότε παίρνει το ίδιο λεωφορείο κάθε μέρα με την ελπίδα να τη βρει. Οι προσπάθειές του ωστόσο είναι άκαρπες. Συνεπαρμένη από την ιστορία, η Λίμπι αναλαμβάνει δράση και, με τη βοήθεια ενός αναπάντεχου φίλου, κολλάει αφίσες σε ολόκληρη τη διαδρομή του λεωφορείου. Αρχίζει να ξεπερνάει την επιφυλακτικότητά της, κάνει καινούριες φιλίες και αφήνεται σε έναν νέο έρωτα. Όμως, με την άνοια του Φρανκ να επιδεινώνεται, οι πιθανότητες να βρουν το κορίτσι από το λεωφορείο 88 λιγοστεύουν...
Η άποψή μου:
Διαβάζω: «Οποιοσδήποτε μπορεί να χαρεί την τέχνη γι΄αυτό είναι και τόσο συναρπαστική!» Σκέφτομαι ότι έχει δίκιο, το πόσο όμως την εκτιμά ο καθένας είναι θέμα αυστηρά προσωπικό. Αν και δεν έτυχε να βρεθώ σε πινακοθήκη, θυμάμαι ότι έψαχνα στην αρχή σε βιβλιοθήκες και κατόπιν στο διαδίκτυο έργα μεγάλων ζωγράφων -αυτά κυρίως που δεν είχα καταφέρει να θαυμάσω σε κάποιο μουσείο από κοντά.
Το κορίτσι του εισιτηρίου με το τουίντ σακάκι και το μαύρο μπερέ που σίγουρα έρχεται σε αντίθεση με τον χείμαρρο των κόκκινων μαλλιών της είναι καλλιτέχνης ή τουλάχιστον φιλοδοξεί να γίνει. Μα πάνω απ΄όλα, αν και απούσα, είναι πρωταγωνίστρια γιατί πρωταγωνιστεί στην καρδιά και στην ψυχή του Φρανκ τα τελευταία 60 χρόνια! Το εξώφυλλο είναι από τα μοντέρνα και πιο ανάλαφρα που μου αρέσουν. Έντονα χρώματα, μεγάλα γράμματα τίτλων, λίγο παιχνιδιάρικα, λίγο αφηρημένα, με κάνουν να φαντασιώνομαι κάτι όμορφο πολύ πριν ανοίξω το βιβλίο. Και πράγματι είναι όμορφο... Δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Φρανκ στη νεότητά του, μα μοιάζει ένας άνθρωπος ρομαντικός και ίσως ονειροπόλος. Μπορεί η προσοχή του να στρέφεται στο λεωφορείο 88 και στην διαδρομή του αλλά αυτό δεν τον αποτρέπει από το να κάνει νέους φίλους, έστω και μιλώντας τους για εκείνη.
Χειρότερα δε γίνεται. Η σχέση της Λίμπι αντί να πάει για γάμο, πάει στον βρόντο και μαζί και η δουλειά της αφού εργαζόταν μαζί με τον Σάιμον, τον παρολίγο άντρα της, και επίσης έμενε μαζί του! Έτσι άνεργη, ανέστια κι αναπάντεχα χωρισμένη βρίσκει προσωρινό καταφύγιο στο Λονδίνο, στην φιλόξενη αδερφή της-δικηγόρο, με αντάλλαγμα να προσέχει τον μικρό της ανιψιό. Η Λίμπι είναι πέρα για πέρα απογοητευμένη, δεν ξέρει που βαδίζει και που βρίσκεται και φυσικά δέχεται την πρόταση. Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει χαμένη, αποπροσανατολισμένη, ώσπου γνωρίζει τον Φρανκ και η ζωή της τότε αποκτά έναν σκοπό. Μαζί με τον σκοπό της, έρχεται η αποδοχή, η λύτρωση και τελικά η αυτοεκτίμηση. Η Λίμπι είναι αυτή που είναι και δεν χρειάζεται την αναγνώριση κανενός για να αισθάνεται καλά. Στην προσπάθειά της να βοηθήσει τον συμπαθητικό γεράκο που βρίσκεται στο κατώφλι της άνοιας, ανακαλύπτει τον εαυτό της, τον προορισμό της και σιγά-σιγά γιατρεύει τις πληγές της.
Το βιβλίο σίγουρα συμβαδίζει με το εξώφυλλό του -είναι τόσο πολύτιμο, όσο ένα ελιξίριο νεότητας και μια ένεση αυτοπεποίθησης. Σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς και σίγουρα όχι από την τραγική τους πλευρά. Δίνει κουράγιο, ελπίδα και σίγουρα μαθήματα ζωής. Ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη, φταίει όμως η εποχή ή το γεγονός ότι έχουμε παραιτηθεί ήδη; Αυτό είναι το πιο κύριο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε όλοι εμείς και ίσως σαν τους ήρωες της ιστορίας κάτι αλλάξει μέσα μας και σίγουρα έξω μας. Ένα βιβλίο για όλους. Νομίζω ότι έχω να νιώσω τόσο όμορφα από όταν διάβασα ‘Το μικρό παριζιάνικο βιβλιοπωλείο’, άσχετα αν η παρούσα ιστορία διαδραματίζεται στην Αγγλία. Το χαμένο εισιτήριο είναι ένα απίστευτο τονωτικό πριν τολμήσεις να ξεκινήσεις ψυχολογικό ή αστυνομικό θρίλερ.
Η άποψή μου:
Ένα κοινωνικό και παράλληλα ρομαντικό και γεμάτο ευαισθησίες βιβλίο που μας μεταφέρει με το λεωφορείο 88 στην καρδιά του Λονδίνου, "Το χαμένο εισιτήριο" αποτελεί μια δροσερή πρόταση για το καλοκαίρι σας.
Με απλή και ανάλαφρη γραφή, χωρίς να κουράζει, η συγγραφέας περιπλέκει αρκετούς -φαινομενικά αταίριαστους- χαρακτήρες και καταφέρνει να τους ενώσει σε ένα συγκινητικό μωσαϊκό ανθρώπινων σχέσεων με φιλίες, έρωτες, φροντίδα, προδοσία, έκπληξη, λαχτάρα, μητρότητα.
Η υπόθεση έχει επίκεντρο τον ηλικιωμένο Φρανκ που για παραπάνω από 6 δεκαετίες παίρνει το λεωφορείο 88 με την ελπίδα να ξαναβρεί μια σημαντική για εκείνον γυναίκα, η γνωριμία του με την οποία τον στιγμάτισε παρά την ατυχία που είχαν να χαθούν για πάντα. Ξαφνικά συναντά τη Λίμπι, μια νεαρή που έχει κοινά με το κορίτσι που είχε γνωρίσει κάποτε.
Μέσα από την πλοκή γεννιέται κάτι πολύ όμορφο και αισιόδοξο. Η ιδέα της γυναίκας του λεωφορείου που αναζητούν, ενώνει τη μοίρα τους και τους απελευθερώνει με το πνεύμα της. Εν τέλει, βρίσκουν και την ίδια νοερά με έναν τρόπο που δεν θα φανταζόταν κανείς, συγκινητικό και ανακουφιστικό. Μέσα από συμπτώσεις το βιβλίο μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές η ζωή μάς βρίσκει απροετοίμαστους ως προς τα συναισθήματα ή τις συνθήκες που προκύπτουν, όμως στο τέλος, όλα τοποθετούνται στις κατάλληλες γι'αυτά βάσεις. Δυο άνθρωποι χάθηκαν τότε από μια παρεξήγηση που ίσως να μπορούσε να είχε επιλυθεί όμως, ενώθηκαν πολλοί περισσότεροι μέσω αυτής της παρεξήγησης μακροπρόθεσμα. Κάποια εισιτήρια είναι απλά προετοιμασία για βαθύτερα ταξίδια και σχέσεις.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Φρέγια Σάμπσον
Μετάφραση: Όλγα Γκαρτζόνικα
Σελίδες: 448
Ημερ. έκδοσης: 01/04/2023
ISBN: 978-618-02-2308-8
Η Φρέγια Σάμπσον εργάζεται ως παραγωγός στην τηλεόραση. Στα διαπιστευτήριά της περιλαμβάνονται δύο σειρές ντοκιμαντέρ για τη βρετανική βασιλική οικογένεια στο BBC και αρκετές ψυχαγωγικές σειρές.
Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και το 2018 συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το Βραβείο Exeter Novel. Ζει στο Λονδίνο με τον σύζυγό της και τα δύο παιδιά τους. Η γυναίκα της βιβλιοθήκης είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο μέχρι στιγμής έχει μεταφραστεί σε 12 γλώσσες.
