---Επαναδημοσίευση: 26/04/2023---
---Αρχική δημοσίευση: 08/03/2018---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μια φορά, ίσως να ήτανε παλιά, ίσως και στα χρόνια τα τωρινά, ζούσε ένα κορίτσι γελαστό και σαν μέλι γλυκό, η Ευθυμία.
Η Ευθυμία, που λέτε, φαινόταν στα μάτια των άλλων παιδιών διαφορετική... και η ζεστή καρδιά της με τα χρόνια πάγωσε και γέμισε με θυμό! Τόσο θυμό, που άλλαξε το όνομά της και το έκανε Θυμιώ.
Η Θυμιώ έμαθε να μισεί τη ΧΑΡΑ! Ακόμη και στο άκουσμα της λέξης πάθαινε αλλεργία... Μια μέρα βροχερή, όμως, κάποιος χτυπά επίμονα την πόρτα του σπιτιού της. Θα ανοίξει την πόρτα η Θυμιώ; Θα δώσει μία ευκαιρία στον εαυτό της να αλλάξει;
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Αρχικά το βιβλίο μάς μιλά για τη διαφορετικότητα. Για παράδειγμα μαθαίνουμε ότι η ηρωίδα ένιωθε δυστυχισμένη στα παιδικά της χρόνια, λόγω της εξωτερικής εμφάνισής της -ήταν γεματούλα. Κι όπως ξέρουμε, αν ένα παιδί μεγαλώσει χωρίς αγάπη, δύσκολα τη δείχνει ως ενήλικας. Πληγώνεται, κλείνεται στον εαυτό του και ως άμυνα, δείχνει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο.
Αυτό κάνει και η Ευθυμία, μεγαλώνοντας. Απομακρύνεται από τα βλέμματα του κόσμου και κλείνεται σε έναν πύργο, χρησιμοποιώντας -ως άμυνα- τη φήμη ότι είναι μάγισσα κακιά, για να τη φοβούνται και να μην την πλησιάζουν. Η συγγραφέας κάνει λογοπαίγνιο με τα ονόματα, βαφτίζοντας την ηρωίδα της Ευθυμία (σ.σ. χαρά, ευδαιμονία και άρα εύθυμο κοριτσάκι), αλλά όταν αντιμετωπίζεται αρνητικά από τους γύρω της, επηρεάζεται όχι μόνο η συμπεριφορά της (αποξενώνεται), όχι μόνο ο χαρακτήρας της (στεναχωριέται για την αποξένωση) αλλά και το όνομά της, που αλλάζει σε Θυμιώ (σ.σ. θυμός ακριβώς επειδή αποξενώνεται).
Στο βιβλίο δε μαθαίνουμε αν η Ευθυμία είχε γονείς και αν αντιμετωπιζόταν το ίδιο από εκείνους. Ίσως κάτι τέτοιο θα ήταν απάνθρωπο και γι'αυτό, η συγγραφέας δεν το αναφέρει. Ωστόσο, ακόμα κι αν πρόκειται για παραμύθι, θα ήθελα περισσότερες λεπτομέρειες για το μεγάλωμά της. Να δικαιολογηθεί δηλαδή η απομάκρυνσή της σε μακρινό σημείο της πόλης. Συνήθως παιδιά που αντιμετωπίζονται κατά αυτόν τον τρόπο, δείχνουν την οργή τους, γίνονται ιδιαίτερα νευρικά και επιθετικά, ενώ άλλα απλά κλείνονται στον εαυτό τους, θέλοντας να περνάνε απαρατήρητα, παρέα με τη μοναξιά τους.
Τη μοναξιά αποζητά και η Ευθυμία-Θυμιώ, αλλά έρχεται ο Χάρης να την διαταράξει και μαζί με αυτόν, ο έρωτας. Να που πάλι εμφανίζεται το φάρμακο της αγάπης, η οποία σαφώς και βελτιώνει τη συμπεριφορά της ηρωίδας μας.
Στο κείμενο, που συνοδεύεται από την όμορφη εικονογράφηση της Μαιρήλιας Φωτιάδου, υπάρχουν τόσο ρίμες όσο και πεζός λόγος, ίσως πιο δύσκολος να κατανοηθεί από τα παιδιά, ηλικίας 5+ ετών, στα οποία απευθύνεται η ιστορία της συγγραφέως. Ωστόσο, με τη βοήθεια ενός μεγαλύτερου, το παιδί είναι σίγουρο πως θα εμπεδώσει τα νοήματα του βιβλίου και θα θελήσει να αντιγράψει τα "καλώς κείμενα" στη συμπεριφορά του, αποφεύγοντας το μίσος και τον θυμό, ειδικά όταν δεν γίνονται τα χατίρια του. Επιπρόσθετα, παρατηρούμε ότι ο θυμός φέρνει σκοτεινιά στη ζωή του παιδιού (σελ. 22) και μόνο με χαρούμενη συμπεριφορά και καλή διαγωγή βγαίνει κερδισμένο, έχοντας δίπλα του άτομα, που το αγαπούν. Ακριβώς όπως η Ευθυμία που αποδέχεται τα λάθη της, βελτιώνεται και είναι περιζήτητη!
Θα ήθελα να συμπληρώσω πως, εφόσον τέτοιου είδους παραμύθια απευθύνονται σε παιδιά, καλό θα ήταν να μην περιέχουν δύσκολες λέξεις, όπως "οργή", ακόμα κι αν στα μικράτα τους, εκείνα λειτουργούν ως σφουγγάρια, απορροφώντας τις. Δηλαδή ναι, να μαθαίνουν άγνωστες λέξεις, αλλά να μαθαίνουν και τη σημασία τους! Εδώ λοιπόν, χρειάζεται ο γονιός και ο εκπαιδευτικός να προσφέρει τις γνώσεις του, βοηθώντας τα παιδιά να αντιληφθούν το μέγεθος του θυμού, με τη λέξη "οργή".
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Βούλα Γιαγκάζογλου-Παπούδα
Εικονογράφηση: Μαιρηλία Φωτιάδου
Ηλικία: Για παιδιά από 5 ετών και άνω
Σελίδες: 48
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2017
ISBN: 978-960-563-176-5
Γεννήθηκα στη Δράμα και μεγάλωσα σε μια υπέροχη γειτονιά απέναντι από ένα δάσος. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που πρόλαβαν το ατέλειωτο παιχνίδι στις αλάνες. Από μικρό παιδί θυμάμαι να παίζω τη δασκάλα, να σκαρφίζομαι ιστορίες και να στήνω με τις φίλες μου θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους της γειτονιάς. Μεγαλώνοντας, αισθάνομαι πολύ τυχερή που κατάφερα να ζήσω το παραμύθι μου! Πήγα για σπουδές στη Θεσσαλονίκη όπου έζησα 12 υπέροχα χρόνια. Έκανα προπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό στο ΤΕΦΑΑ του Α.Π.Θ. και είχα την τύχη να κάνω αυτό που πάντα ονειρευόμουν! Να εργαστώ με παιδιά με και χωρίς αναπηρία σε παιδικές κατασκηνώσεις, σε αθλητικούς συλλόγους αλλά και σε ειδικά σχολεία. Από το 2003 ζω μόνιμα στις Σέρρες όπου εργάζομαι στο Πανεπιστήμιο ως Αν. Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής, έχοντας κάνει περισσότερες από 100 έρευνες και διαλέξεις σε συνέδρια. Ωστόσο, πάντα έψαχνα έναν τρόπο για να μπορέσω να μεταδώσω την αγάπη, τον σεβασμό και την αποδοχή της διαφορετικότητας, όχι μόνο στους φοιτητές μου, αλλά σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, στην ηλικία αλλά και στην ψυχή. Έτσι, άρχισα να γράφω παραμύθια και σε κάποια από αυτά «δώσαμε ζωή» μέσα από θεατρικές παραστάσεις με τους φοιτητές μου. Όσο για το προσωπικό μου παραμύθι, εξελίχτηκε όταν πριν από μερικά χρόνια συνάντησα τον πρίγκηπά μου, όχι επάνω σε ένα άσπρο άλογο, αλλά σε 101 μαύρα άλογα γνωστής γιαπωνέζικης ράτσας. Μετά, αποκτήσαμε τρία υπέροχα παιδάκια! Από εκείνη την ημέρα, ζούμε σε ένα υπέροχο κάστρο φτιαγμένο με πολλή αγάπη, αμέτρητα χαμόγελα και ατέλειωτο παιχνίδι... Και ζούμε πολύ καλά στο δικό μας παραμύθι και ελπίζω να ζείτε και εσείς ακόμη καλύτερα! Από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία μου. Έχω γράψει, επίσης, δύο παιδικά θεατρικά έργα: το "Η ΧαΧα της Θυμιώς" (παρουσιάστηκε στο θέατρο από επαγγελματική ομάδα ηθοποιών) και το "Η Μάσα και ο Αρκούδος" (παρουσιάστηκε στο θέατρο από την επαγγελματική θεατρική ομάδα «Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης» στο Ράδιο Σίτυ και σε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα).
.jpg)