---Δημοσίευση: 07/02/2025---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ την έρημο.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ το Σαντάιαλ.
Το μόνο που θέλει η Ρομπ είναι μια φυσιολογική ζωή. Και παραλίγο να την έχει: έναν σύζυγο, δύο παιδιά, ένα ωραίο σπίτι στα προάστια. Όμως η Ρομπ φοβάται για τη μεγαλύτερη κόρη της, την Κάλι, η οποία μαζεύει μικρά οστά και μιλά ψιθυριστά στους φανταστικούς της φίλους. Η Ρομπ βλέπει κάτι σκοτεινό και μοχθηρό στην Κάλι, που της θυμίζει την οικογένεια που άφησε πίσω της. Αποφασίζει να πάει την Κάλι στο σπίτι των παιδικών της χρόνων, στο Sundial, βαθιά μέσα στην έρημο Μοχάβε. Κι εκεί θα κληθεί να πάρει μια φρικτή απόφαση.
H Κάλι ανησυχεί για τη μητέρα της. Η Ρομπ έχει αρχίσει να την κοιτάζει περίεργα και να της μιλάει για μυστικά του παρελθόντος. Η Κάλι αρχίζει να φοβάται ότι από το Sundial μονάχα μία από τις δύο θα φύγει ζωντανή... Μητέρα και κόρη ξεκινούν ένα σκοτεινό, μοναχικό ταξίδι στο παρελθόν με την ελπίδα ότι θα σώσουν το μέλλον τους. Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ για τα μυστικά που κρύβουμε από αυτούς που αγαπάμε περισσότερο.
Η άποψή μου:
Η Κατριόνα Γουόρντ μπήκε στην καρδιά μου από το πρώτο βιβλίο της, που μεταφράστηκε στα ελληνικά. "Το τελευταίο σπίτι της Οδού Νίντλες" ήταν αινιγματικό, χαοτικό, οριακά παρανοϊκό και το λάτρεψα! Άνοιξα το "Σαντάιαλ" με τις αναμενόμενες, αναγνωστικές προσδοκίες μετά τον ενθουσιασμό της πρώτης γνωριμίας και ευτυχώς όλες τους δικαιώθηκαν.
Η Ρομπ θέλει να μεγαλώσει ήρεμα τα παιδιά της, αλλά -κακά τα ψέματα- η οικογένειά της απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί φυσιολογική. Η μεγάλη της κόρη, η 12χρονη Κάλι, μιλάει με φαντάσματα και κρύβει στο δωμάτιό της οστά μικρών ζώων. Η σχέση με τον άπιστο άντρα της είναι βαθιά τοξική και κακοποιητική. Η ίδια έχει θάψει μυστικά του παρελθόντος της που έρχονται ξανά στην επιφάνεια όταν νιώθει ότι η ζωή της 9χρονης Άνι απειλείται από τη μεγάλη της αδελφή. Η Ρομπ ξέρει ότι πρέπει να επιστρέψει στο Σαντάιαλ, στα βάθη της ερήμου Μοχάβε, στο πιο σκοτεινό μέρος του μυαλού της. Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, εκεί πρέπει να βάλει ένα τέλος.
Η Γουόρντ έχει το μοναδικό ταλέντο να αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη, να κάνει το μυαλό να στροβιλίζεται σε δέκα διαφορετικές κατευθύνσεις κι όταν φτάνει επιτέλους στο σημείο να του λύσει τις απορίες, το κάνει μόνο αφού του ρίξει ένα γερό αναγνωστικό χαστούκι. Το έκανε στο "Τελευταίο σπίτι της Οδού Νίντλες", το κάνει με επιτυχία και εδώ.
Οι τοξικές συζυγικές σχέσεις, οι προκλήσεις της μητρότητας, οι αδελφικοί δεσμοί, τα παιδικά τραύματα, η τάση του ανθρώπου να παρεμβαίνει στη φύση, όλα έχουν τη θέση τους στις σελίδες του βιβλίου, συνδεδεμένα με τους βαθιά ελαττωματικούς χαρακτήρες του. Η δυσλειτουργία μοιάζει ριζωμένη στην ίδια την ύπαρξη της ηρωίδας, ως αποτέλεσμα της ανατροφής της στο Σαντάιαλ, όπου οι αυτοαποκαλούμενοι επιστήμονες γονείς της ερευνούν το γονίδιο του πολεμιστή, κάνοντας αμφιλεγόμενα πειράματα σε σκυλιά. Μεγαλωμένη σε ένα εντελώς αντισυμβατικό και απομονωμένο περιβάλλον, η Ρομπ εξαρτάται από τη δίδυμη αδερφή της, την Τζακ, για μία ψευδαίσθηση κανονικότητας, συνειδητοποιεί ωστόσο ότι όσο κι αν απομακρυνθεί από το Σαντάιαλ, αυτό ποτέ δε θα πάψει να βρίσκεται μέσα της και να ορίζει τις επιλογές της.
Η Κατριόνα Γουόρντ αποδεικνύεται ξανά αυθεντία στο να στήνει τα πιο περίπλοκα σκηνικά, να ανατρέπει ό,τι πίστευες πως ήξερες, ό,τι θεωρούσες πως έχεις καταλάβει, βάζοντας την υπογραφή της σε ένα ακόμα αυθεντικό ψυχολογικό θρίλερ. Η γραφή της είναι σκοτεινή και καθηλωτική, θα σας τρομάξει, θα σας κρατήσει σε αναμμένα κάρβουνα, θα φέρει τούμπα τις προβλέψεις σας, θα σας κάψει το μυαλό. Και θα το απολαύσετε...
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Το Σαντάιαλ ριζώνει βαθιά μέσα σου σαν ένας ύπουλος ιός που δεν τον καταλαβαίνεις, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά. Ξεκινώντας να διαβάζω για τη Ρομπ, τον Έρβιν, την Κάλι και την μικρή Άννι, είχα την αίσθηση ότι πρόκειται για μια εντελώς φυσιολογική οικογένεια. Εντάσεις, ζήλιες, απιστίες αλλά μέχρι εκεί. Η αλλόκοτη συμπεριφορά της Κάλι σου παγώνει το αίμα κι αναγκάζει την μητέρα, Ρομπ, να κάνει ένα αναγκαστικό ταξίδι πίσω στις ρίζες της...
Η πρώτη μου εντύπωση, όταν είδα το βιβλίο στα ράφια, ήταν ότι επρόκειτο για κάτι διαβολικό, μια οντότητα και το Σανταιάλ είναι απλά μια παράφραση του τούρκικου Σαϊτάν με όλη τη σημασία της λέξης! Ωστόσο, δεν με απογοήτευσε πως το βιβλίο δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε εξωπραγματικό, αλλά η έννοια του κακού σπόρου καρφώθηκε στο μυαλό μου. Μπορείς να γεννηθείς πραγματικά μοχθηρός; Μπορεί να παίξει το DNA τέτοια παιχνίδια; Οι πρώτες διακόσιες σελίδες του βιβλίου προχώρησαν σαν νερό. Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί να διαβάσω ένα τέτοιο βιβλίο, που τα πάντα κινούνται υπερβολικά αργά, όμως δεν το σταμάτησα. Η αγωνία για την πραγματική φύση των χαρακτήρων ήταν το κλειδί για να συνεχίσω. Δεν με απέτρεψε ούτε η απέχθειά μου για οποιαδήποτε πειράματα στα ζώα -στην πραγματικότητα με εξοργίζει αυτός ο τρόπος με τον οποίο προχωράει η επιστήμη, αν παρακάμπτει ηθικούς φραγμούς. Με κάνει να νιώθω απέχθεια για το ανθρώπινο είδος. Μα αυτό το είδος τρόμου διαπραγματεύεται το βιβλίο: τι είναι ηθικό και τι όχι, τι είναι θεμιτό και τι όχι.
Ίσως και να είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Πέρα από τις ανορθόδοξες μεθόδους εξημέρωσης των ζώων η συγγραφέας διαπραγματεύεται τη μοναξιά, την απομόνωση, την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων και είναι σαν να σε προκαλεί να μαντέψεις ποιος είναι ο «κακός σπόρος». Αφήνει να εννοηθούν έννοιες του εξαναγκασμού, του βιασμού, του φόβου αλλά και του αδίστακτου χειρισμού ζωντανών πλασμάτων είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για ζώα. Αν το αντέχετε αυτό, μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση, αν όχι, διαβάστε κάτι άλλο που να σας ευχαριστεί!
Προσπάθησα να φανταστώ διάφορα σενάρια, να χωρίσω τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς σπόρους μα φαίνεται πώς δεν τα κατάφερα. Ο τρόπος που οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν ο ένας στον άλλον είναι για μένα εξουθενωτικός. Κάποιες στιγμές σταματούσα και κοίταζα το εξώφυλλο ξανά και ξανά λες και προσπαθούσα να βρω μια άκρη να πιαστώ. Όπως μας λέει η συγγραφέας σε συνέντευξή της, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, ο άνθρωπος και ο σκύλος έχουν ζήσει μαζί πάνω από 11.000 χρόνια. Αν αυτό από μόνο του δεν δείχνει έναν ισχυρό δεσμό, τότε τι δείχνει; Δεν μας δείχνει ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός όχι μόνο για τα σκυλιά αλλά και για όλα τα πλάσματα και τη φύση γύρω μας;
Τελειώνοντας το βιβλίο με τις συνεχείς ανατροπές που καθορίζουν ένα θρίλερ, μου έμεινε μόνο ένα πράγμα: πρέπει να γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι, πρέπει να θέλουμε να είμαστε καλύτεροι, αυτό το πράγμα είναι το μόνο που δεν καταφέρνουν να διδάξουν σε κανένα σχολείο. Πρέπει να κάνεις πολλή δουλειά με τον εσωτερικό εαυτό σου και ίσως να χρειαστείς κι ανθρώπους να σε στηρίζουν για να το πετύχεις. Μαζί με αυτές τις σκέψεις, το βιβλίο μου άφησε και μια πικρία που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να επεξεργαστώ. Νομίζω ότι το τέλος αφήνει ελεύθερο τον κάθε αναγνώστη για το αν θα δει το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Catriona Ward
Μετάφραση: Μαρία Σπαθή
Σελίδες: 400
Ημερ. έκδοσης: 12/03/2024
ISBN: 978-618-03-3900-0
Η Catriona Ward (Κατριόνα Γουόρντ) γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον. Έχει ζήσει στις ΗΠΑ, την Κένυα, τη Μαδαγασκάρη, την Υεμένη και το Μαρόκο. Είναι πτυχιούχος του Creative Writing MA στο University of East Anglia. Το ντεμπούτο της Rawblood (W&N, 2015) κέρδισε το August Derleth Award for Best Horror Novel στα British Fantasy Awards του 2016, και συμπεριλήφθηκε στη λίστα για το Author’s Club Best First Novel Award. Το δεύτερο μυθιστόρημά της, Little Eve (W&N, 2018) κέρδισε το βραβείο Shirley Jackson 2018 και το August Derleth Award for Best Horror Novel στα British Fantasy Awards το 2019 (είναι η πρώτη γυναίκα που κερδίζει αυτό το βραβείο δύο φορές), ενώ η Guardian το συμπεριέλαβε στα καλύτερα βιβλία του 2018. Τα διηγήματά της έχουν εμφανιστεί σε πολλές ανθολογίες. Το τρίτο της μυθιστόρημα "Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες" κυκλοφόρησε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 2021 και συνεπήρε κοινό και κριτικούς. Το τέταρτο μυθιστόρημά της "Sundial" κυκλοφόρησε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 2022 και έπεται συνέχεια. Ζει στο Λονδίνο και το Ντέβον.
.jpg)
