---Δημοσίευση: 01/01/2023---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Αυτή είναι η ιστορία ενός δολοφόνου. Ενός κλεμμένου παιδιού. Μια ιστορία εκδίκησης. Θανάτου. Η ιστορία του Τεντ που μένει μαζί με την κόρη του Λόρεν και τη γάτα του Ολίβια σε ένα συνηθισμένο σπίτι στο τέλος ενός συνηθισμένου δρόμου.
Όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια. Κι ωστόσο κάποια είναι ψέματα... Νομίζεις ότι ξέρεις τι βρίσκεται μέσα στο τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες. Νομίζεις ότι έχεις ξαναδιαβάσει αυτή την ιστορία. Εδώ κάνεις λάθος. Στο σκοτεινό δάσος στο τέλος της οδού Νίντλες κάτι είναι θαμμένο. Αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις...
O Τεντ ζει στις παρυφές ενός δάσους, με μόνη του συντροφιά μια επιτιμητική γάτα, την Ολίβια, και την εντεκάχρονη κόρη του, τη Λόρεν. Όταν μπερδεύεται, τις αποκαλεί και τις δυο «ψιψίνα».
Ο Τεντ ήταν ανέκαθεν παράξενος -η ανησυχία της Ολίβια όμως εντείνεται καθώς η συμπεριφορά του γίνεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλη. Ο Τεντ φτιάχνει ψεύτικα προφίλ σε σάιτ γνωριμιών, γυρνάει σπίτι αργά με χέρια που μυρίζουν οστά και φόβο. Περνάει ολόκληρα βράδια στο δάσος, σκάβοντας. Και γιατί άνοιξε τρύπες στην πόρτα του χαλασμένου ψυγείου;
Μια μυστηριώδης γυναίκα, που πιστεύει ότι ο Τεντ είχε κάποια σχέση με την εξαφάνιση της μικρής αδελφής της πριν από πολλά χρόνια, μετακομίζει στο εγκαταλελειμμένο διπλανό σπίτι... Όταν η Λόρεν εξαφανίζεται, οι υποψίες της Ολίβια μετατρέπονται σε τρόμο. Καθώς γίνεται φανερή η αλήθεια για την παράξενη σύνδεσή της με τη Λόρεν, η Ολίβια αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ποτέ δεν γνώρισε στ’ αλήθεια τον Τεντ, τον άνθρωπο με τον οποίο ζει τόσα χρόνια. Όσα η Ολίβια νομίζει ότι ξέρει για τον εαυτό της και τον κόσμο ανατρέπονται, αποκαλύπτοντας μια πραγματικότητα πέρα από κάθε φαντασία. Και στο τέλος θα πρέπει να αποφασίσει αν θα πάρει ή θα σώσει μια ζωή...
Ένα λογοτεχνικό ψυχολογικό θρίλερ γεμάτο ανατροπές, και μια ενδελεχής διερεύνηση του πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η φύση του ανθρώπου για να προστατεύσει ένα παιδί απ’ τον τρόμο.
Η άποψή μου:
Το κορίτσι με το παγωτό ξυλάκι εξαφανίζεται έντεκα χρόνια πριν. Αυτά είναι όλα όσα πρέπει να ξέρεις και να μην αποτελεί σπόιλερ. Μα θα μου πεις τώρα, οι ήρωες, το βιβλίο, η υπόθεση; Για να τονίσω ότι τα πάντα περνούν σε δεύτερη μοίρα τη στιγμή που παίρνει τη σκυτάλη η αγωνία. Καθώς προχωρούσα εκστασιασμένη στις σελίδες ανακάλυψα με χαρά ότι υπάρχει κάτι που να με γεμίζει με απροσδιόριστο τρόμο, εκτός από το "Εργοστάσιο Σφηκών". Χαρά γιατί είναι τρομερά δύσκολο ένας συγγραφέας να σου δημιουργήσει τόσο έντονα συναισθήματα σαν να αποτελείς και εσύ μέρος του βιβλίου.
Τα συστατικά της μικρής πόλης είναι εμφανή. Οι κάτοικοι ευγενικοί αλλά ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του. Όσο εύκολα ενώνονται στον κοινό κίνδυνο, τόσο εύκολα χωρίζουν. Θα έλεγε κανείς πως τα νέα που ταξιδεύουν εύκολα στις μικρές πόλεις, δεν κάνει τους κατοίκους της απαραίτητα πιο φιλικούς. Ο Τεντ είναι ένας από αυτούς. Ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει τη μοναξιά ή τον έχει επιλέξει εκείνη πρώτη. Όπως και να'χει, το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες (λέξη που δεν ξέρεις αν πρόκειται για παρωδία ή λογοπαίγνιο), είναι γεμάτο μυστήριο.
Το τέλος του δρόμου, τα σκορπισμένα φύλλα, το δάσος, τα καρφωμένα παράθυρα στο παλιό σπίτι, η απομόνωση και η παραίτηση που φαίνεται τόσο από την εμφάνιση όσο κι από την ψυχολογία του Τεντ σε κάνουν να νιώθεις εξαιρετικά άβολα. Η μοναξιά και οι περίεργες συνταγές του σε κάνουν να τον συμπονάς αλλά και να τον μισείς ταυτόχρονα. Θα μπω στον πειρασμό σε μια δεύτερη φάση να δω αν κάθεται κάποιος να ανακατέψει ξύδι με φράουλες. Προς το παρόν με απασχολεί ο ίδιος σαν προσωπικότητα.
Ποιος είναι τελικά ο Τεντ; Γιατί δεν έχει φίλους; Γιατί δεν αφήνει την κόρη του να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο; Κι αυτό που περισσότερο καίει τον αναγνώστη είναι αν μπορεί αυτός ο άνθρωπος να σκοτώσει ή να το έχει ήδη κάνει στο παρελθόν... Με την επίγευση του αίματος καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, με εξέπληξε που δεν κουράστηκα στο ελάχιστο, είτε μιλάει η κόρη, είτε η γάτα, είτε ο Τεντ, είτε η μυστηριώδης γειτόνισσα που μοιάζει να παρακολουθεί στενά το φθαρμένο σπίτι. Αυτό έγινε γιατί από την αρχή καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Χωρίς να το θέλεις, γίνεσαι μέτοχος μια κατάστασης τόσο τρελής και ανεξέλεγκτης, που θα πιστέψεις ό,τι κι αν σου πει ο οποιοσδήποτε.
Μέχρι τη μέση του βιβλίου δεν μπορείς να αντιληφθείς πού το πάει. Όχι ότι μετά το αντιλαμβάνεσαι, απλά ξεκαθαρίζει το τοπίο. Νέα στοιχεία εμφανίζονται ένα-ένα τη φορά και με κάθε ανατροπή, μένεις με το στόμα ανοιχτό. Από τη μια, να θες να φωνάξεις από ενθουσιασμό και από την άλλη, να μη θες να πεις κάτι που να προδώσει την εξέλιξη. Όποιος κάνει κάτι τέτοιο στ'αλήθεια θα σκοτώσει το κείμενο, πράγμα που απεύχομαι. Ο αναγνώστης πρέπει να το διαβάσει μην έχοντας την παραμικρή ιδέα του τι θα συναντήσει κι επιμένω πολύ σε αυτό.
Κάποιες φορές σταμάταγα και κοίταζα τις κριτικές πάνω στο βιβλίο. Τις κοίταζα ξανά και ξανά. Μαντέψτε λοιπόν: δεν είναι υπερβολή. Δίκιο έχουν όλοι!
Στη ουσία ανέκαθεν μου άρεσαν τα αναγνώσματα που ο καθένας λέει την ιστορία από την πλευρά του. Βρίσκω σε αυτούς τους ήρωες ένα μοναδικό ενδιαφέρον, αλλά φαίνεται ότι αυτό που κάποιοι συγγραφείς δεν τολμούν, η συγγραφέας το τόλμησε και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία. Ένα μέρος της επιτυχίας είναι το άρτιο ψυχογράφημα των ηρώων και η επαρκής περιγραφή των αναγκών και των "θέλω" τους. Πράγμα που μέχρι στιγμής, για να είμαι ειλικρινής, έχω συναντήσει μόνο στο "Μίζερι" του Κινγκ.
Ο τρόπος που προχωράει η πλοκή από τη ματιά του κάθε ήρωα είναι εντυπωσιακός. Αν μου επιτρέπεται να το χαρακτηρίσω με μια μόνο πρόταση, θα έλεγα ότι αποτελεί το πιο καθαρόαιμο θρίλερ που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Catriona Ward
Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς
Σελίδες: 408
Ημερ. έκδοσης: 27 Οκτωβρίου 2022
ISBN: 978-618-03-2843-1
Η Catriona Ward (Κατριόνα Γουόρντ) γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον. Έχει ζήσει στις ΗΠΑ, την Κένυα, τη Μαδαγασκάρη, την Υεμένη και το Μαρόκο. Είναι πτυχιούχος του Creative Writing MA στο University of East Anglia. Το ντεμπούτο της Rawblood (W&N, 2015) κέρδισε το August Derleth Award for Best Horror Novel στα British Fantasy Awards του 2016, και συμπεριλήφθηκε στη λίστα για το Author’s Club Best First Novel Award. Το δεύτερο μυθιστόρημά της, Little Eve (W&N, 2018) κέρδισε το βραβείο Shirley Jackson 2018 και το August Derleth Award for Best Horror Novel στα British Fantasy Awards το 2019 (είναι η πρώτη γυναίκα που κερδίζει αυτό το βραβείο δύο φορές), ενώ η Guardian το συμπεριέλαβε στα καλύτερα βιβλία του 2018. Τα διηγήματά της έχουν εμφανιστεί σε πολλές ανθολογίες. Το τρίτο της μυθιστόρημα Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες κυκλοφόρησε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 2021 και συνεπήρε κοινό και κριτικούς. Το τέταρτο μυθιστόρημά της Sundial κυκλοφόρησε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 2022 και έπεται συνέχεια. Ζει στο Λονδίνο και το Ντέβον.
.jpg)
