---Δημοσίευση: 10/07/2023---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η αφηγήτρια της ιστορίας, μια χήρα που εργάζεται σε έναν οίκο ευγηρίας στη Νότια Κορέα, αναγκάζεται να μοιραστεί το μικρό της σπίτι με την τριαντάχρονη κόρη της και την κοπέλα της, τη σχέση των οποίων δεν αποδέχεται. Η μητέρα, ανέτοιμη να τις δεχτεί, βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα στο πρότυπο της παραδοσιακής οικογένειας -στην οποία αφιέρωσε ολόκληρη την ύπαρξή της- και στα ιδανικά για τα οποία αγωνίζεται η κόρη της. Σύντομα, τα σχόλια και οι προκαταλήψεις της μητέρας φέρνουν στο φως παλιές και νέες συγκρούσεις ανάμεσα στις τρεις γυναίκες, κάνοντας τη συνύπαρξή τους όλο και πιο δύσκολη. Μια κατάσταση που επιδεινώνεται παράλληλα με την επισφαλή εργασιακή κατάσταση της αφηγήτριας, η οποία αρχίζει να αμφισβητεί την απάνθρωπη μεταχείριση που λαμβάνουν οι ηλικιωμένες γυναίκες στο γηροκομείο όπου εργάζεται.
Η άποψή μου:
Είναι ένα βιβλίο που μόνο μια ανάγνωση δε φτάνει! Από την άλλη, δεν μπορώ να μη μιλήσω γι'αυτό τώρα, που οι μνήμες είναι νωπές. Δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι μητέρα. Πόσω μάλλον, εξηντάρα χήρα που συνεχίζει να εργάζεται και τα φέρνει βόλτα με δυσκολίες. Μια μητέρα που άλλες φορές τη συμπόνεσα και άλλες φορές της κούνησα επικριτικά το δάχτυλο. Πώς όμως μπορώ να είμαι τόσο αυστηρή; Πώς μπορείς να κρίνεις έστω και στο ελάχιστο μια μητέρα βασανισμένη και μεγαλωμένη με τον παραδοσιακό τρόπο; Στα αυτιά μου μπορεί να ακούγεται γελοίο, γιατί ποτέ δεν την ξεστόμισα αυτή τη φράση σε παιδί μου: "Να μεγαλώσεις, να κάνεις οικογένεια, παιδιά". Το μόνο που λέω σε ένα παιδί, σε ένα οποιοδήποτε παιδί, είναι "να προσέχεις τον εαυτό σου".
Συμπονώ τη μάνα για ένα σωρό πράγματα, βλέπει μέρα με τη μέρα τον εαυτό της να φθίνει -«γερνάω» ξεστομίζει. Προσπαθεί να ανακαλέσει στη μνήμη χαρές που της απόμειναν χωρίς να είναι επιζήμιες για τον οργανισμό της -όπως ένα χορταστικό γεύμα ή κάτι άλλο. Στέκομαι όμως απέναντί της κάθε φορά που επικρίνει την κόρη της. Κάθε φορά που απορεί ή περιμένει από αυτή κάτι περισσότερο από το πώς να φερθεί. Στην ουσία, αναιρεί μέρα με τη μέρα την προσωπικότητα του παιδιού της και το διώχνει ολοένα και πιο μακριά, ακόμα κι αν μένουν στο ίδιο σπίτι.
Αποκαλεί τη σύντροφο της κόρης της «εκείνο το κορίτσι». Προσπαθεί να κρατήσει όσο μπορεί τις αποστάσεις. Αυτό όμως δεν είναι απόλυτα εφικτό. Μα το κορίτσι είναι πέρα για πέρα ευγενικό, τη συμπαθείς με την πρώτη. Μπορεί να είναι λίγο μικρότερη αλλά μοιάζει πιο ώριμη από την «Green», όπως αποκαλεί την κόρη της γυναίκας. «Μην την αποκαλείς έτσι, έχει όνομα» αντιτίθεται η μητέρα. Μα δεν εισακούγεται. Γιατί η κόρη της έχει φτάσει ήδη τα τριάντα. Πόσο σωστό είναι η μητέρα συνεχώς να παρεμβαίνει;
Και κάπου εκεί, εκνευρίστηκα. Παράτησα το βιβλίο. Ο επικριτικός τόνος της μάνας με έκανε να νιώσω θυμό. Μερικές μέρες μετά το ξανάπιασα, γιατί γύριζε στο μυαλό μου και δεν με άφηνε να ησυχάσω. Τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους να υιοθετούν τη μία ή την άλλη συμπεριφορά και τι είναι αυτό που τους εξωθεί στα άκρα;
Από την άλλη πλευρά όμως, βλέπουμε όχι την επικριτική μητέρα, αλλά την ευαίσθητη φύση της γυναίκας, της γυναίκας που εργάζεται και μοχθεί για κάτι που σίγουρα θεωρεί λειτούργημα κι όχι εργασία. Εκεί, σε αυτόν τον οίκο ευγηρίας που μπήκε με τα χίλια ζόρια, βιώνουμε το σκοτεινό πρόσωπο της άνοιας, την εκμετάλλευση καθώς και την ανημποριά των ηλικιωμένων, οι οποίοι βρίσκονται πλέον ένα βήμα πριν τον θάνατο. Δίνεται τόση έμφαση στο ότι είναι ένα ίδρυμα με σκοπό το κέρδος, που το βλέμμα μου σκοτεινιάζει. Αρχίζω να σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει η ηρωίδα να ξεσπαθώνει και μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά τους, άσχετα αν τα καταφέρνει ή όχι. Νιώθω απέχθεια ξέροντας ότι κάποιοι φροντιστές φέρνουν ηλικιωμένους σχεδόν με το ζόρι, ώστε να έχουν δουλειά και να μην κινδυνεύει η θέση τους.
Αισθάνομαι απέχθεια βλέποντας να υπάρχουν βαριά τραυματισμένοι σε ειρηνική πορεία υπέρ της ελεύθερης διάθεσης του ατόμου, συνεπώς και της ομοφυλοφιλίας. Κι επιπλέον νιώθω θλίψη γιατί για να γράφονται ακόμα τέτοια βιβλία θα πει ότι η διακήρυξη δικαιωμάτων του ατόμου δεν έχει λειτουργήσει όπως πρέπει. Κι από την άλλη, η μητέρα, η γυναίκα, η πρώην σύζυγος να έχει τόσες απορίες και κανέναν να της εξηγήσει τα αυτονόητα.
Μέσα σε όλη αυτή τη αφήγηση, που έχει λέξεις που πληγώνουν, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο μεγαλείο «εκείνου του κοριτσιού» που αν δεν κάνω λάθος ποτέ τελικά δεν αναφέρθηκε το όνομά της. Το κορίτσι έχει αρχές, σεβασμό, ταλέντα αλλά και ταπεινότητα. Έχει σθένος, πυγμή και αποφασιστικότητα. Έχει όλα αυτά τα προτερήματα που σε κάνει να εύχεσαι να ήταν κόρη σου. Έστω κι αν αναφέρεται υποτιμητικά σαν «εκείνο το κορίτσι» χωρίς οικογένεια και ταυτότητα, που με την παρουσία της και μόνο, ταράζει τη μεσόκοπη μητέρα, που δεν μπορεί να φανταστεί πώς και γιατί έχει ξελογιάσει την κόρη της. Την δική της κόρη, ενώ έπρεπε όλα να είναι αλλιώς.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Kim Hye-Jin
Μετάφραση: Αμαλία Τζιώτη
Σελίδες: 184
Ημερ. έκδοσης: 2023
ISBN: 978-960-572-556-3
Η Kim Hye-Jin (Κιμ Χιε-Τζιν) γεννήθηκε στην πόλη Ντέγκου της Νότιας Κορέας το 1983. Το 2012 έκανε το ντεμπούτο της με το διήγημα Chicken Run, το οποίο κέρδισε τον ετήσιο διαγωνισμό λογοτεχνίας για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς της εφημερίδας Ντονγκ-Α. Το 2013 κέρδισε το Λογοτεχνικό Βραβείο της εφημερίδας ΤζούνγκΑνγκ για το μυθιστόρημά της Joongang Station. Η Κόρη μου (Ίκαρος, 2023) κυκλοφόρησε το 2017 στη Νότια Κορέα, έγινε bestseller και μέχρι στιγμής έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από δεκατέσσερις γλώσσες. Το βιβλίο τιμήθηκε το 2018 με το Λογοτεχνικό Βραβείο εις μνήμην του ποιητή Σιν Ντονγκ-Γιοπ. Το 2020 η συγγραφέας κέρδισε το Λογοτεχνικό Βραβείο ΝτέΣαν για το μυθιστόρημά της Worker No.9 και το 2021 το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη. Η Kim Hye-Jin κατοικεί στη Σεούλ της Νότιας Κορέας.
.jpg)
