---Δημοσίευση: 03/04/2023---
Βιβλίο 1ο - Παράνοια / περίληψη:
Βρισκόµαστε στα τέλη του 18ου αιώνα. Η Ευρώπη εξακολουθεί να µαστίζεται από τις µεσαιωνικές δεισιδαιµονίες, τα παγανιστικά θρησκευτικά κινήµατα και την ατέρµονη βία, ενώ η πανούκλα θερίζει. Ο νεαρός πρωταγωνιστής της ιστορίας ξεκινάει την περιπλάνησή του όταν ο αλκοολικός και δύστροπος παλαιοπώλης, στο κατάστηµα του οποίου ο µικρός εργάζεται, του αναθέτει µια πολύ παράξενη αποστολή. Θα πρέπει να διανύσει µε τα πόδια µια µεγάλη απόσταση, για να ανακαλύψει πού βρίσκονται και να φέρει πίσω κάποια παλαιά αντικείµενα από ένα µακρινό παλαιοπωλείο, το οποίο εδώ και χρόνια οι φήµες λένε ότι έχει κλείσει. Με τους κινδύνους και τον τρόµο να ελλοχεύουν παντού, ο µικρός καταφθάνει σε ένα εγκαταλελειµµένο µοτέλ. Το βλέπει σαν όαση, µετά από τόσες ώρες οδοιπορίας σε άγνωστους και τροµακτικούς τόπους. Δίχως να γνωρίζει τι πρόκειται να επακολουθήσει, χτυπάει την πόρτα του µοτέλ. Η περιπλάνησή του σε µια επίγεια Κόλαση µόλις έχει ξεκινήσει. Ατέλειωτες νύχτες τρόµου, οδοιπορίες µέσα σε βροχερούς και παγωµένους τόπους, ένας µακρινός λόφος µε βλάσφηµα µυστικά, συνεχείς δυσάρεστες εκπλήξεις πέρα από τα όρια κάθε λογικής, άπλετη και δυσβάσταχτη ταλαιπωρία, µακάβρια σκηνικά, εφιάλτες, βία, µίσος, σαδισµός, αιµατοχυσία, κλειστοφοβία. Η απόλυτη παράνοια, αποτυπωµένη σε ένα µυθιστόρηµα που κόβει την ανάσα.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Παντελής Μαυρομμάτης
Σελίδες: 326
Ημερ. έκδοσης: 2020
ISBN: 978-960-626-310-1
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Οι µέρες στην εξορία του κόσµου περνάνε. Όχι όµως και οι νύχτες. Το παρανοϊκό πεπρωµένο του νεαρού πρωταγωνιστή δείχνει προς το παρόν να έχει ξεθυµάνει, όσο ο ίδιος προσπαθεί να µαζέψει τα συντρίµµια του.
Κάποτε ο µικρός νόµιζε πως είχε ζωή. Εκεί, στο παλαιοπωλείο του τρόµου. Δεν ήξερε ακόµα. Μέχρι που µπήκε στο µοτέλ και ο αδίστακτος άνεµος της µοίρας άρχισε να τον παρασέρνει ολοένα και πιο κοντά στην Κόλαση.
Μόνο που, τελικά, το µεγάλο λάθος δεν ήταν δικό του. Όλα συνέβησαν πολύ προτού γεννηθεί. Σε ένα ορυχείο. Στα νότια παράλια της Περσίας, τον 6ο π.Χ. αιώνα. Εκεί, που η φρίκη και η αηδία ξεπερνούν σε νοσηρότητα ακόµα και τα πιο δυσοίωνα παραστρατήµατα της κοσµογονίας. Εκεί, που τα µυστικά έπρεπε να παραµείνουν για πάντα θαµµένα. Το κακό δεν αποκόπηκε από την αρχή του...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Παντελής Μαυρομμάτης
Σελίδες: 432
Ημερ. έκδοσης: 2021
ISBN: 978-960-626-445-0
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Τα σκοτάδια φωτίζονται, οι µέρες σβήνουν και η πλήξη µοιάζει να χάνεται. Ως έννοια, ως συναίσθηµα και ως πεπρωµένο. Μόνο που οι εναλλαγές δεν ήταν οµαλές.
Τα χιόνια στο αποµακρυσµένο αγροτόσπιτο έγιναν παρελθόν. Έφτασε το καλοκαίρι, ακολούθησε το φθινόπωρο και ο νεαρός ήρωας της ζωής εξακολουθεί να αναρωτιέται πώς γίνεται ο Διάβολος να τον έχει ξεχάσει. Αλλιώς τα είχε συνηθίσει. Όσο και να προσπαθεί να αποδιώξει από µέσα του το σύνολο του παρελθόντος του, άλλο τόσο εκείνο δείχνει ανά πάσα στιγµή έτοιµο να τον καταβροχθίσει. Μέρα νύχτα ο µεγάλος του φόβος παραµένει ίδιος και απαράλλαχτος:
Μήπως, τελικά, δεν ήταν για µένα αυτός ο κόσµος;
Μέσα σε όλα, τα φαντάσµατα των τύψεων δείχνουν να αχνοσβήνουν. Μόνο που η κουρτίνα της µνήµης, πίσω από την οποία εκείνα πάλευαν νυχθηµερόν να κρυφτούν, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το διάφανο πέπλο του ανίκητου θανάτου. Και όλα αυτά, µέχρι που µια απρόσµενη νύχτα, ένα αόρατο χέρι τραβάει το πέπλο... Μέρες ανυπόφορες, νύχτες µαρτυρικές, πόνος, οργή και εξαθλίωση, συνυφασµένα µε ανύπαρκτη συµπόνια και χαµένες ελπίδες, προσφέρουν στον αναγνώστη όλα όσα αποζητά µα και ταυτόχρονα φοβάται να αντικρίσει, µέσα από τα µάτια του µικρού ήρωα, µέσω του οποίου αναζητά τη δική του, ξεχωριστή λύτρωση. Στο τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας Μοτέλ 430-71, ο τρόµος υποκινεί την οργή και η οργή φέρνει πάντα θλίψη...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Παντελής Μαυρομμάτης
Σελίδες: 618
Ημερ. έκδοσης: 2022
ISBN: 978-960-626-585-3
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Η άποψή μου:
Το πρώτο βιβλίο το διάβασα με αρκετή απόσταση από τα επόμενα, έτσι έπρεπε να ανατρέξω πίσω για να διαπιστώσω ότι ο νεαρός πρωταγωνιστής που κέρδισε την καρδιά μας από την πρώτη στιγμή δεν έχει όνομα και ακόμα χειρότερα, δεν έχει παρελθόν -ή τουλάχιστον το κρύβει πάρα πολύ καλά. Ο παλαιοπώλης μπορεί να το παίζει φιλεύσπλαχνος και προστάτης, μα στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται τον νεαρό μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Έτσι, αδιαφορώντας για τους κινδύνους και προσβλέποντας μόνο στο κέρδος τον στέλνει σε ένα άκρως επικίνδυνο ταξίδι, που καθόλου δεν αρμόζει στην ηλικία του. Επομένως, είναι ακόμα άπειρος και ανίδεος σχετικά με το τι πρόκειται να αντιμετωπίσει, αλλά και πάλι... Ο Μοχθηρός αυτός κόσμος δεν αντιμετωπίζεται. Σου κλέβει τα όνειρα και στη θέση τους δημιουργεί εφιάλτες.
Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία με νεαρούς πρωταγωνιστές κι αν δεν με γελάει η μνήμη μου, πρωτοστάτης σε αυτό ο Κινγκ, αφού μπόρεσε να συνδυάσει το πάθος και το σθένος του νεαρού της ηλικίας με τον τρόμο...
Μα ας επιστρέψουμε πάλι στο πρώτο βιβλίο. Μέσα σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ο νεαρός είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει πράγματα πέρα από τις δυνάμεις του. Απειλητική ατμόσφαιρα, σκοτάδι, κλειστοφοβικά μπουντρούμια, η μυρωδιά του θανάτου, είναι μόνο λίγα για να περιγράψουν αυτό το πρώτο μέρος. Κι όλα αυτά -όπως μαθαίνουμε στο δεύτερο βιβλίο- ξεκίνησαν πολύ παλιά. Κάτι βρίσκεται καλά κρυμμένο στα ορυχεία της αρχαίας Περσίας και είναι καλύτερο να μην αποκαλυφθεί ποτέ.
Στο δεύτερο μέρος κι ύστερα από ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα, που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, ταξιδεύουμε στα νότια παράλια της Περσίας σε ένα αχανές ορυχείο. Εκεί συνήθως δουλεύουν βαρυποινίτες, αν και καθώς φαίνεται, δεσμοφύλακες και κρατούμενοι έχουν την ίδια μοίρα. Με τις ευλογίες του στρατηγού δεσπόζει ο εξευτελισμός και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Ο καθένας εκεί μπορεί να σκοτώσει χωρίς ιδιαίτερο λόγο αν και οι εργάτες, ένας πολύ ήπιος χαρακτηρισμός, εκτός από τις αντιξοότητες και τις αναθυμιάσεις έχουν να αντιμετωπίσουν κάτι πολύ πιο υποχθόνιο, το οποίο θα έλεγα, πως προϋπήρχε, πριν ακόμα κι απ'την αρχή του κόσμου. Πέρα από τη σκοτεινή παρουσία, τον κόσμο αυτό κάνει αφόρητο η επίσης σκοτεινή λίμνη, που κρύβει τα σαρκοβόρα Γκόμπλιν. Αυτό το αρχαίο είδος καρχαρία λίγο πιο μικρόσωμο από άλλα είδη, διαπίστωσα ότι υπάρχει ακόμα μέχρι τις μέρες μας!
Πρωταγωνιστές και ξεναγοί του άγριου αυτού κόσμου είναι δύο κατάδικοι που κουβαλούν ένα πανάρχαιο σεντούκι. Ο μεγαλόσωμος Χαμρού και ο μικρόσωμος/πανούργος Σιλχάκ το μόνο που ψάχνουν είναι τον δρόμο προς την ελευθερία τους. Ο δεύτερος φημολογείται ότι έχει μαγικές δυνάμεις αλλά αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν άπειρες φορές να παλέψει για τη ζωή του. Η δε μάχη απέναντι στη βασιλική κόμπρα εξαιρετικά δοσμένη! Τώρα γιατί κουβαλάνε κάτι που δεν γνωρίζουν τι περιέχει αλλά ούτε έχουν το κλειδί, άγνωστο! Ίσως η φήμη του σεντουκιού, ότι δηλαδή είναι κάτι πολύτιμο προηγείται -αναμενόμενο λοιπόν, αν φυσικά μπορέσουν να ξεφύγουν από αυτόν τον εφιάλτη να θέλουν να φτιάξουν τη ζωή τους κάπου μακριά, κάπου που να μην τους αναγνωρίσει κανείς...
Πέρα από τους δύο κατάδικους μας δίνεται η ευκαιρία να βιώσουμε τους φόβους αλλά και τα συναισθήματα των στρατιωτών. Θα χαρακτήριζα αυτή την κατάβαση σαν άκρως δυσμενής μετάθεση, αφού εκεί οποιοδήποτε συναίσθημα που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα είδη, παύει να υπάρχει κι όσο πιο βαθιά προχωράμε στις στοές, τόσο μεγαλύτερη εξαθλίωση βρίσκουμε. Αυτή η σταδιακή κατάβαση προς την ‘Κόλαση’ αποδίδεται τέλεια από τον συγγραφέα, κάτι που με έκανε να ξεχωρίσω τελικά το συγκεκριμένο βιβλίο και να γίνει το αγαπημένο μου απ'όλη την τριλογία.
Το σκοτάδι γίνεται μέρος του όλου και ο αναγνώστης το νιώθει. Αν διαβάζεις σε ένα ήσυχο μέρος, ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου, νιώθεις την αγωνία, την απόγνωση αλλά και σύγχηση, καθώς οι υπόγειες διαδρομές μοιάζουν να μην έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος. Το μυαλό μου δε μπόρεσε να μην ανατρέξει στο πόσες θυσίες και αίμα χρειάστηκε ανά τους αιώνες για να στερήσουμε από τη μητέρα γη αυτά τα πολύτιμα ορυκτά αγαθά της. Η εναλλαγή μέρας-νύχτας πολύ απλά δεν υφίσταται, μα η πραγματική νοσηρότητα καραδοκεί εκεί που βρίσκονται τα έγκατα της γης. Κι αυτό το κόκκινο που κυριαρχεί στο εξώφυλλο πόσο απόλυτα του ταιριάζει!...
Το τρίτο και τελευταίο μέρος, που είναι και το πιο μεγάλο σε έκταση, είναι ίσως και το πιο οδυνηρό. Σε αντίθεση με το λευκό, καθαρό χιόνι που ίσως είναι και το μοναδικό πράγμα που σταθήκαμε να θαυμάσουμε, η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα επανέρχεται με τη μορφή της χειρότερης καταιγίδας που έγινε ποτέ. Εκεί που τα μάτια και τα αυτιά σου δεν χρησιμεύουν σε τίποτα αφού προχωράς στα τυφλά σε μέρη γνώριμα αλλά βδελυρά. Κι οι ήχοι, σε καθοδηγούν αλλά και σε τρομάζουν.
Ο ‘μικρός’ που τώρα πλέον ενηλικιώθηκε, μετατρέπεται σε έναν ήρωα αρχαίας τραγωδίας. Ο αναγνώστης αναγκάζεται να αντιμετωπίσει μια άνευ προηγουμένου εχθρότητα, εξ'ού και ο υπότιτλος "Μοχθηρία", χάνεται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, γιατί εδώ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι περισσότερο επώδυνο: η πραγματικότητα ή ο εφιάλτης ή μήπως οι αναμνήσεις, αν υπάρχουν αναμνήσεις σε έναν ήρωα ρημαγμένο... Γκρεμοί, λασπόνερα, θύελλες, ορμητικοί χείμαρροι αλλά και κενοτάφια συνθέτουν έναν ζωγραφικό πίνακα τρόμου που κανείς δε θέλει να βιώσει.
Πρώτη φορά ένα σκηνικό Λάβκραφτ, που ουρανός και γη δεν ξεχωρίζουν από τον κατακλυσμό των υδάτων παντρεύεται με μεσαιωνικές δοξασίες, μαγεία αλλά και τον Μαύρο Θάνατο.
Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει κάτι τέτοιο μονοκόμματα! Πάντα σταματά και αναρωτιέται. Γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα κι όχι αλλιώς, και τι θα κάναμε άραγε εμείς; Αν και τα τρία βιβλία είναι εξαιρετικά αυτόνομα, δεν μπόρεσα να μην ανατρέξω στο βασικό ερώτημα του δεύτερου βιβλίου -ένα ερώτημα που δεν μπόρεσα ούτε εγώ η ίδια να απαντήσω, πριν ο χρόνος τελειώσει.
Κι έτσι μένουμε απλοί θεατές της ανείπωτης κακίας, αυτής που δεν έχει όρια. Μα παράλληλα, κάνουμε και μια ενδοσκόπηση της ανθρώπινης ψυχής. Τι έχει πραγματικά σημασία από αυτό που είμαστε ή από αυτά που κάνουμε, μπροστά στον κίνδυνο ή -για να το πάω λίγο παραπέρα- μπροστά στο θάνατο;
Αποκαλύψεις και εκπλήξεις φυσικά και υπάρχουν αρκετές αλλά όχι αυτό που θα ήθελα σε ένα βιβλίο άνω των 600 σελίδων. Ενώ η μοίρα του ήρωα μοιάζει να εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο και από τις αποφάσεις του, δεν μαθαίνουμε και πολλά από ένα παρελθόν, που όπως φαίνεται, έχει ανάγκη να ξεχάσει. Μα ο αναγνώστης το έχει πάρει ήδη τόσο προσωπικά που προσπαθεί να καλύψει τα κενά. Η μητέρα του... φαντάζομαι ήταν όμορφη. Έχετε ακούσει ποτέ κανέναν να αποκαλεί τη μητέρα του άσχημη; Μπορεί να της δώσει ένα σωρό χαρακτηρισμούς αλλά όχι αυτόν. Και τι γίνεται, απαντά η λογική, όλες οι μητέρες είναι όμορφες; Σαφώς και όχι, μα για τον καθένα από εμάς, η μητέρα του είναι όμορφη, γιατί η αγάπη που αναβλύζει από μέσα της, την κάνει έτσι. Κρίνοντας λοιπόν το ήθος του ήρωα (που η αλήθεια είναι ότι λίγα βιβλία καθαρού τρόμου σε προκαλούν να κάνεις), η μητέρα του πρέπει να ήταν εξαιρετικός χαρακτήρας. Πώς αλλιώς θα του ενέπνεε την ακλόνητη πίστη να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό και δίκαιο, ακόμα και μέσα από κακουχίες και κινδύνους; Αυτό που είναι πλέον βέβαιο, είναι αυτό που δεν θέλει να θυμάται: αυτός που τον μεγάλωσε, είτε ήταν πατέρας του είτε θετός του πατέρας, ήταν ένας άνθρωπος βίαιος, αγροίκος και άξεστος που τον έκανε να λησμονήσει ακόμα και το όνομά του. Το παλικάρι χωρίς όνομα, χωρίς παρελθόν, χωρίς πατρίδα, ακολουθεί την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του.
Εδώ να πω ότι όλοι όσοι τον παρηγόρησαν, τον περιέθαλψαν και του είπαν έναν καλό λόγο, ήταν άνθρωποι εξαιρετικοί. Ο Αρμάνδο, ο κ. Σμόγκλι, ακόμα και ο Αιδεσιμότατος, του πρόσφεραν τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που του έλειπε εδώ και χρόνια. Έστω κι αν μας φάνηκε λίγο, μα τόσο λίγο.
Αυτές οι κραυγαλέες αντιθέσεις είναι ένα συστατικό της τριλογίας, που την κάνει τόσο δυνατή και συνάμα τόσο ακαταμάχητη, μιλώντας πάντα και για τα ελληνικά δεδομένα. Σίγουρα θα περάσεις από μια γκάμα συναισθημάτων αγωνία, συμπόνια, αποστροφή, φόβο, αηδία, οργή, πόνο, λύπηση αλλά ένα είναι βέβαιο: ότι ποτέ δεν θα ξεχάσεις! Αξίζει να αναφέρω ότι για τη δημιουργία ενός κόσμου τόσο εφιαλτικού, που σε κάνει να σιχαθείς το ίδιο το ανθρώπινο είδος, χρειάζεται πολύς κόπος και χρόνος. Άλλος ένας λόγος για να θεωρήσω τα βιβλία μοναδικά στο είδος τους και συνάμα συναρπαστικά. Υπήρχαν στιγμές πολύ μετά τη μέση του εκάστοτε βιβλίου που μπήκα τόσο βαθιά στον κόσμο αυτό, που δεν μπορούσα να αντιληφθώ που βρισκόμουν!
Θα χαρώ να ακούσω και δικές σας απόψεις.
