---Δημοσίευση: 18/11/2021---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι την κορυφή. Αρκεί να θυμάσαι ότι ανήκει πάντα σε έναν. Όταν ο Μέντορας ερωτεύεται τη μαθητευόμενή του, το όνειρο βγαίνει αληθινό. Ένας κερδίζει την κορυφή, ένας πρέπει να πέσει στον γκρεμό. Φήμες λένε... ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο.
Ήταν ο μέντοράς της. Ήταν η μαθητευόμενή του. Ήταν μια συγκλονιστικά υπέροχη και αφανιστική αγάπη. Έγιναν το πρωτοσέλιδο και η πιο πολυσυζητημένη εξαφάνιση. Για να κατανοήσει κάποιος το έγκλημα της λίμνης, πρέπει πρώτα να σκύψει στον πυρήνα αυτής της ολέθριας σχέσης. Τα όσα ακολουθούν είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Ένας βασανιστικός γρίφος. Πολύτιμος σύμμαχος σε αυτό είναι μονάχα η ευφυΐα, μέχρι να διαπιστώσεις ότι αντίπαλός σου δεν ήταν άλλος από την ίδια την αλήθεια.
Η άποψή μου:
Το διάβασα μέσα σε απόλυτη ησυχία και με αμέριστη προσοχή. Στην αρχή μου έκανε εντύπωση η λέξη "Μέντορας" και θα σας πω με τι την έχω εγώ συνδυάσει: ο αυταρχικός, ο δυσοίωνος, αυτός που σε πατρονάρει, σε υποτάσσει. Μες στο μυαλό μου η λέξη είναι συνυφασμένη με το σκοτεινό και ασίγαστο πάθος. Κι επιτέλους δικαιώθηκα! Αυτός ο Μέντορας ξεπέρασε κάθε προσδοκία, σε τέτοιο βαθμό που δεν το έχω σε τίποτα να ξαναδιαβάσω το βιβλίο από την αρχή! Έτσι, δεν θα μου ξεφύγει τίποτα. Ούτε η παραμικρή λεπτομέρεια!
Δεν θα μιλήσω για τους ήρωες (τους λάτρεψα).
Δεν θα μιλήσω για τον έρωτα (που πάντα είναι καταστροφικός -αν όχι, τότε δεν είναι έρωτας!).
Δεν θα μιλήσω για το πόσο κακό κάνουν οι σχέσεις στο εργασιακό περιβάλλον κι ότι καλό είναι να αποφεύγονται.
Δεν θα μιλήσω για τα κακώς κείμενα της δημοσιογραφίας, για τις αμετροεπής φιλοδοξίες, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τους καριερίστες και όλα αυτά, που λίγο πολύ τα ξέρετε.
Επίσης δεν θα αναφερθώ καθόλου στην υπόθεση...
Τότε θα μου πείτε "τι γράφεις";
Γράφω γι'αυτό που με έκανε να χρησιμοποιήσω μισό συναίσθημα και μισή λογική προκειμένου να κρύψω την αγωνία μου. Γράφω γι'αυτό το βιβλίο, στο οποίο δεν βρήκα ούτε μια σελίδα περιττή! Γράφω γι'αυτό που οι λέξεις του με τρομάζουν τόσο πολύ, μήπως σταθούν πολύ λίγες για να το περιγράψουν ή μήπως άθελά τους γίνουν η αιτία spoiler. Γράφω, μα θέλω να τα σβήσω όλα και να αρχίσω πάλι από την αρχή.
Το όνομά της είναι Ειρήνη, μόνο οι δικοί της την φωνάζουν Νίνα. Μα ποιοι είναι στα αλήθεια οι δικοί της;
Το όνομά του είναι Κλέων -μες στο μυαλό μου μπορεί να τον έλεγαν και Χατζηνικολάου, μπορεί να είχε οποιοδήποτε όνομα από τους πασίγνωστους δημοσιογράφους, που παρακολουθούμε στην τηλεόραση.
Το όνομα της είναι Λάουρα -μα τι δουλειά έχει αυτή εδώ;
Το όνομά του είναι Πέτρος...
Να και μια Ελένη!
Και μια Κλαίρη, που στα γνήσια ελληνικά σημαίνει Φωτεινή!
Κάπου στην λεβεντογέννα Κρήτη φυσάει ένα ανήσυχο βοριαδάκι. Εκεί βρίσκεται ο αγαπημένος αστυνόμος Λαέρτης, που περπατά αμέριμνος στην ακροθαλασσιά.
Μα τι σημασία τελικά έχουν τα ονόματα; Τα ονόματα καθορίζουν τη ζωή ή εμείς τα ονόματα;
Ε, όχι πια! Σβήστε τους όλους και μην κρατήσετε κανέναν!
Μην διαβάσεις το βιβλίο αν πρώτα δεν νιώσεις τους ήρωες. Εγώ δε σκοπεύω να σου πω κουβέντα! Ή μάλλον, θα σου δώσω κάτι. Ένα στοιχείο...
Αγαπώ πολύ την Περσεφόνη (ναι, τη γνωστή κυρά και αρχόντισσα του κάτω κόσμου). Αυτή που απήγαγε ο Πλούτωνας (όχι Άδης, που συνηθίζουν να τον λεν οι ξένοι). Ο Πλούτωνας λοιπόν μαγεύτηκε από την ομορφιά της νεαρής και την πήρε μαζί του στα έγκατα της γης. Τραγικό πρόσωπο η θεά Δήμητρα. Από μικρή έχω την τραγική της εικόνα. Έσφιξα στην αγκαλιά μου την αιώνια θλίψη της. Να ψάχνει την κόρη της. Να μην τη βρίσκει πουθενά. Τραγικό. Κι ο Πλούτωνας, θριαμβευτής. Πήρε την όμορφη, την άβγαλτη παιδούλα και τη φυλάκισε στα σκοτάδια του. Αλήθεια ξέρετε γιατί ονομάστηκε Πλούτωνας; Το λέει η λέξη: Είναι πάρα πολύ πλούσιος. Το υπέδαφος έχει τους μεγαλύτερους θησαυρούς. Ορυκτά, μέταλλα ακόμα και μαύρο χρυσό.
Όχι δεν σας μπερδεύω. Στο βιβλίο αναφέρεται η Περσεφόνη κι όχι μόνο μια φορά. Απλά είναι άλλος ένας λόγος από τους πολλούς, που αυτό το βιβλίο μίλησε στην καρδιά μου.
Όσο για την υπόθεση, ακόμα κι αν με κρεμάσετε ανάποδα, να καώ στον ήλιο σαν τα φτερά του Ίκαρου, δεν θα πάρετε κουβέντα από εμένα! Αν το μάθετε από αλλού, με δική σας ευθύνη, είναι δικαίωμά σας. Εγώ δεν σας λέω τίποτα. Γιατί θέλω να το διαβάσετε ανύποπτοι, όπως κι εγώ. Καλό σας κάνω, πιστέψτε με! Ό,τι παραπάνω μάθετε, ίσως αποβεί μοιραίο.
Θα πω μόνο κάτι σημαδιακό -αν το βιβλίο αυτό κυκλοφορούσε στο εξωτερικό θα πωλούσε εκατομμύρια αντίτυπα. Είμαι σίγουρη γι'αυτό.
Μα τι γράφεις; Θα με ρωτήσει κάποιος επίμονα;
Γράφω για ένα παιχνίδι, μια αλήθεια, δύο ψέματα και όχι, δεν θα αλλάξετε εσείς τους κανόνες. Κόκκινο ή Μαύρο; Η ουδετερότητα δεν μετράει. Χωρίς χρώμα δεν υπάρχει παιχνίδι και χωρίς κόκκινο δεν υπάρχει μαύρο. Κι όσο για την συγγραφέα; Συνεχώς εξελίσσεται και μας εκπλήσσει με έναν απίστευτα μαγικό τρόπο.
Λοιπόν; Παίζουμε;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ειρήνη Βαρδάκη
Σελίδες: 480
Ημερ. έκδοσης: 1 Μαίου 2021
ISBN: 978-618-02-1780-3
Η Ειρήνη Βαρδάκη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τον κλασσικό χορό και τον αθλητισμό. Εργάζεται στο χώρο της υγείας, ενώ παράλληλα ασχολείται με την εγκληματολογία. Στα μυθιστορήματά της το έγκλημα έρχεται σε ένα ιδιάζον γκρο πλαν, με το ψυχολογικό θρίλερ να αποκαλύπτει διαρκώς νέες, διαφορετικές πτυχές του. "Ο Μέντορας" είναι το πέμπτο της μυθιστόρημα και το πρώτο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Έχουν προηγηθεί τα μυθιστορήματα: "Κρυσταλλία" (2017 Bell), "Το ρ της ερωμένης" (2018, Βell), "Ανάρμοστον εστί" (2019, Bell), "Τσιχλόφουσκα" (2020, Bell).
