---Δημοσιεύτηκε: 07/06/2021---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου δεν με άφηνε να βγω έξω χωρίς αντηλιακό. Τα απαλά και δροσερά της χέρια άπλωναν τη λοσιόν στο πρόσωπό μου. Μου φορούσε ένα πλατύγυρο καπέλο και έδενε τα κορδόνια σφιχτά, συμμετρικά, κάτω από το πιγούνι μου. Τόσοι κόποι, τόση φροντίδα για να γίνω ένα τίποτα».
Λαμπερή και περιζήτητη, η Φοίβη ξοδεύει τον εαυτό της, ζώντας κάτω απ’ το βάρος μιας τραγικής απώλειας. Ο Γουίλ, ο άβγαλτος αλλά φιλόδοξος συμφοιτητής της, είχε κάποτε αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό, αλλά έχασε την πίστη του και έμεινε μετέωρος. Τώρα δείχνει να πιστεύει και πάλι -αυτήν τη φορά στη Φοίβη και στα λακκάκια της πλάτης της. Ώσπου εμφανίζεται ο Τζων Λιλ, ο χαρισματικός αρχηγός μιας θρησκευτικής σέχτας, ο οποίος υπόσχεται στη Φοίβη μια ζωή με νόημα και σκοπό. Κι ο κόσμος όλων τους παίρνει φωτιά.
Στο εκρηκτικό πρώτο της μυθιστόρημα, που επαινέθηκε από κοινό και κριτικούς, η Ρ. Ο. Κουόν ψηλαφίζει τη μικρή εκείνη ρωγμή της ψυχής απ’ όπου τρυπώνει η θλίψη και ριζώνει το σκοτάδι, δείχνοντας πώς η απελπισμένη αναζήτηση μιας κάποιας ευτυχίας μπορεί να οδηγήσει στη βία και την καταστροφή.
Η άποψή μου:
Όταν είδα το εξώφυλλο για πρώτη φορά ήξερα ότι θέλω οπωσδήποτε αυτό το βιβλίο! Ρωγμή; Βελόνα; Αγκάθι; Τι είναι άραγε αυτό που φαίνεται στο λιτό εξώφυλλο, που τραβάει όμως την προσοχή;
Διαβάζοντας προσεκτικά το βιβλίο φαντάστηκα ότι είναι η ρωγμή της ψυχής που βαθαίνει στο χρόνο και φυσικά -αν ήθελα να δώσω κάποιον υπότιτλο- θα έγραφα: "Είναι κι αυτά τα κομμάτια της ψυχής που μένουν πάντοτε ανεξερεύνητα". Από την αρχή ξεκίνησαν να με βασανίζουν ερωτήματα. Δεν γνωρίζω αν είναι η ιστορία του Γουίλ ή η ιστορία της Φοίβης. Κι οι δυο νοτιοκορεάτες μετανάστες και φοιτητές στην Αμερική αλλά νομίζω ότι οι ομοιότητές τους τελειώνουν εκεί.
Ίσως όμως η ιστορία να μην είναι ούτε καν γι'αυτούς!
Η ιστορία ίσως να είναι του Τζων Λιλ!
Κάνει την εμφάνισή του πολύ λίγο σε όλο το βιβλίο και όπως υποστηρίζει το πέρασμά του από τις φυλακές της Γκουλαγκ της Βόρειας Κορέας συνέβαλλε στη δική του μεταμόρφωση και αναζήτηση. Μετά τον συναντάμε σαν ψυχικό καθοδηγητή της δικής του σέχτας αλλά και πάλι, καταφέρνει να λάμπει δια της απουσίας του, μέσα στο βιβλίο. Κι όμως δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον προσέξεις. Αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει να έχει επιρροή ακόμα και σε μας τους αναγνώστες. Προσωπικά κράτησα πολύ επικριτική στάση απέναντί του, αλλά από την άλλη, θαύμασα την οξυδέρκειά του. Πιστεύω ότι είχε τον τρόπο να φερθεί κατάλληλα και να επηρεάσει το κάθε άτομο ξεχωριστά, πόσω μάλλον τη Φοίβη, που ενδεχομένως κουβαλά κάποια ψυχικά τραύματα.
Η Τζεϊτζά του λοιπόν -έτσι αναφέρεται η σέχτα- που στα κορεάτικα σημαίνει "πιστός μαθητής" κερδίζει καθημερινά έδαφος ιδιαίτερα στη διαμαρτυρία κατά των αμβλώσεων. Η ηρωίδα μας, η Φοίβη μοιάζει να τον βλέπει σαν Θεό κι ο Γουίλ μοιάζει να ακολουθεί το δικό του προσωπικό δράμα, καθώς προφανώς ο τελευταίος βλέπει σαν Θεό τη Φοίβη! Όπως ισχυρίζεται ο ίδιος: «Αισθάνομαι να με δένει μαζί της μια κλωστή απτή, που έσφιγγε όλο και περισσότερο κάθε νύχτα που περνούσαμε χωριστά» Καταλαβαίνουμε με αυτόν τον τρόπο πόσο απόλυτα επηρεάζεται η ψυχοσύνθεση του ήρωα από εκείνη.
Το βιβλίο, αν και φέρνει στο προσκήνιο μια ερωτική ιστορία, μπορούμε να πούμε ότι παίρνει κοινωνικές προεκτάσεις. Το είδα σαν ατόφιο ψυχογράφημα χαρακτήρων και συμπεριφορών. Υπάρχει έντονη αλληλεπίδραση ακόμα και στους δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως είναι οι φίλοι ή οι συμφοιτητές και με τον τρόπο του μάς βάζει να συμμετέχουμε, παίρνοντας θέση στην πλοκή. Ένιωθα μια συνεχή ανησυχία για τον Γουίλ. Η προσκόλλησή του στη Φοίβη, κι όχι στον εαυτό του ή στα κοινά, με ανησυχούσε. Κατάλαβα ότι ο Γουίλ αποτελεί έναν υπέρμαχο του υγιούς τρόπου ζωής, άσχετα αν καταφεύγει σε κραιπάλες της ηλικίας του, επειδή η θλίψη που σχετίζεται με τον έρωτα, τον σπρώχνει εκεί. Αντίθετα η Φοίβη θέλει κάποιον να τη χειραγωγεί με έναν τρόπο, που φυσικά να μη γίνεται αντιληπτός από την ίδια. Τελικά πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ξεφύγει κάποιος από μια θρησκευτική σέχτα ή αίρεση;
Αξίζει εδώ να αναφέρω ότι μια από τις καλές αναμνήσεις της Φοίβης ήταν στους Δελφούς. Ειλικρινά χαίρομαι όταν συναντάω ξενόγλωσσα βιβλία που κάνουν την παραμικρή νύξη για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Ένα συν του αναγνώσματος, που με έκανε να το ξεχωρίσω ακόμα περισσότερο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είναι ότι δεν αποτελεί είδος, που συνήθως διαβάζω. Ωστόσο χάρηκα που το έκανα. Η γραφή του είναι τόσο ζωντανή που σε παρασύρει. Το ηθοπλαστικό του περίγραμμα μού έφερε δυσφορία. Σαν να βρίσκομαι σε μια συνάντηση, στην οποία δεν είχα θέση. Μα αυτός δεν είναι κι ο σκοπός ενός βιβλίου; Να σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα; Δεν ξέρω τι θα αποκομίσει ο καθένας σας από το βιβλίο. Αυτή είναι και η μαγεία της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου νου.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: τα πεζά # 8
Συγγραφέας: R. O. Kwon
Μετάφραση: Παλμύρα Ισμυρίδου
Σελίδες: 233
Ημερ. έκδοσης: Ιούνιος 2021
ISBN: 978-618-84459-8-7
Η R. O. Kwon γεννήθηκε στη Σεούλ της Νότιας Κορέας. Όταν ήταν τριών χρονών, η οικογένειά της μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Μεγάλωσε σε βαθιά θρησκευόμενο περιβάλλον, και σε ηλικία 17 ετών βίωσε την απώλεια της πίστης. Σπούδασε στο Yale και στο Brooklyn College. "Οι εμπρηστές", καρπός δουλειάς δέκα ετών, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Το βιβλίο, που εκδόθηκε στις ΗΠΑ το 2018, χαρακτηρίστηκε από πολλούς κριτικούς και λογοτέχνες ως το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς και προτάθηκε για πλήθος βραβείων, μεταξύ άλλων το National Book Critics Circle Award, το Los Angeles Times Book Prize και το Carnegie Medal.
.jpg)
