---Δημοσίευση: 13/11/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μια όμορφη αρχαιολόγος στήνεται στο βάθρο της. Ένας υπάλληλος φυλακών συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης. Ένας απολυμένος εργάτης γεμίζει τις ώρες της αργίας του παρακολουθώντας τη γυναίκα του για να ανακαλύψει ότι αποτελεί μέρος ενός ερωτικού τριγώνου. Ένας νεαρός καθηγητής μαθηματικών βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πιο αδιανόητο μαθηματικό υπολογισμό. Ένας αργόσχολος μεσήλικας κάνει χόμπι του τις μικροκλοπές και βρίσκει έναν αναπάντεχο συνεργό.
Δώδεκα σύγχρονες ιστορίες που φλερτάρουν με το παράδοξο. Διηγήματα επικεντρωμένα σε χαρακτήρες που οδηγούνται στα όρια του εαυτού τους και, μέσα από μια απροσδόκητη έκβαση, αλλάζουν εαυτό.
Η άποψή μου:
-Σ΄έπιασα! Ακίνητος.
-Ζαβολιά! Δεν πρόλαβες να μ΄ακουμπήσεις.
-Σ΄ακούμπησα. Γιάννη, Πάνο, ελάτε! Τον έπιασα.
-Μα δεν...
-Σκάσε ρε! Έχασες! Τι θέλεις τώρα; Σε συλλαμβάνω.[...]
-Ζαβολιά! Δεν πρόλαβες να μ΄ακουμπήσεις.
-Σ΄ακούμπησα. Γιάννη, Πάνο, ελάτε! Τον έπιασα.
-Μα δεν...
-Σκάσε ρε! Έχασες! Τι θέλεις τώρα; Σε συλλαμβάνω.[...]
(Από το διήγημα «Κλέφτες κι αστυνόμοι»)
Την Ευσταθία Δήμου τη γνώρισα πέρυσι, όταν έτυχε, στην αναμονή ενός ιατρείου, να ξεφυλλίσω την ποιητική της συλλογή “Απώλεια λήθης”. Αν και γενικότερα δεν είμαι γνώστης της ποίησης, δε μπόρεσα παρά να εντυπωσιαστώ από την πένα και από την ψυχική και πνευματική διαύγεια της ποιήτριας. Όταν λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω τη συλλογή διηγημάτων της, με τίτλο «Κλέφτες + Αστυνόμοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη, δεν την αρνήθηκα κι απ’ ότι φαίνεται έκανα πολύ καλά.
Εντυπωσιακό είναι και το βιογραφικό της κυρίας Δήμου. Αν και πολύ νεαρή στην ηλικία, είναι πολυγραφότατη κι έχει να μας προσφέρει αρκετά έργα, όπως ποιητικές συλλογές, πεζογραφήματα, αρθρογραφία κτλ. Μάλιστα, το 2011 ήταν και υποψήφια για το βραβείο του καλύτερου νέου ποιητή, στο 32ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης. Μια διάκριση την οποία μπορεί να μην απέσπασε τότε, κέρδισε όμως, σύμφωνα με δημοσιεύματα, την εκτίμηση και το σεβασμό του αναγνωστικού κοινού.
[...] Μια ξαφνική ριπή αέρα με σήκωσε και με έφερε πάνω σ’ αυτό εδώ το λουλούδι. Είδα το Νικηφόρο να απομακρύνεται. Το στιλπνό του τρίχωμα άστραφτε στο φως της μέρας. Λίγα μέτρα πίσω μου άκουσα μια κοριτσίστικη φωνή. «Μαμά, κοίτα τι όμορφος γάτος! Α, και μια ωραία πεταλούδα, κοίτα την, φαίνεται σαν ασημένια», αναφώνησε, δείχνοντας την ουρά μου, το μόνο πράγμα που απόμεινε από μένα ύστερα από τη χθεσινή νύχτα. Ο Νικηφόρος έτρεξε και τρίφτηκε στα πόδια της.[...]
(Από το διήγημα «Μια ωραία πεταλούδα»)
Η τελευταία αυτή προσπάθεια της κυρίας Δήμου, είναι ένα διαμαντάκι 88 μόλις σελίδων, το οποίο περιλαμβάνει 12 λιλιπούτεια και ευφάνταστα κείμενα, τα οποία -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του οπισθόφυλλου- «φλερτάρουν με το παράδοξο». Το κάθε διήγημα είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός, που ζει, αναπνέει κι αναπτύσσεται αυτόνομα, ωστόσο, όλα μαζί δημιουργούν την ολότητα, τη δύναμη του συνόλου. Θεωρώ ότι, εάν τα διαβάσει κάποιος ξεχωριστά, σε κάποια εφημερίδα ή λογοτεχνικό περιοδικό, δεν θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο που έχουν ως ένα ενιαίο πόνημα.
Τα μισά περίπου από τα διηγήματα, έχουν χαρακτηριστικά μικροαφήγησης. Ξεδιπλώνουν την ιστορία τους σε μια έκταση δύο, βία τριών σελίδων το καθένα και κινητοποιούν τον αναγνώστη να δώσει τη δική του προέκταση/συνέχεια/συνέπεια στην ιστορία. Η φόρμα αυτή αποδεικνύει περίτρανα την δυνατή πένα και το ταλέντο της Ευσταθίας Δήμου. Ως παράδειγμα, θα δώσω τα «Κλέφτες κι αστυνόμοι» και «Βάλε καφέ» τα οποία μέσα σε μερικές μόλις αράδες, λένε όλα αυτά που κάποιος άλλος, ίσως χρειάζεται κεφάλαια ολόκληρα για ν’ αποδώσει. Τα υπόλοιπα κείμενα της συλλογής, έχουν τη μορφή κανονικού διηγήματος αν και εδώ δεν έχουμε ιδιαίτερα μεγάλη έκταση. Αυτό άλλωστε το μαρτυρά και ο συνολικός αριθμός των σελίδων του βιβλίου, που είναι πολύ μικρός. Όπως και να έχει όμως, διήγημα ή μικροαφήγηση, έχουμε υπέροχη γραφή, βαθιά νοήματα με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού κι αρκετό συναίσθημα.
Τις ιστορίες τις χαρακτηρίζει κατά κύριο λόγο το παράδοξο και η θεατρικότητα. Κάποιες φορές, μέσα από το κρεσέντο του πρωταγωνιστή, ο αναγνώστης νιώθει ότι παρακολουθεί παράσταση σε αρχαίο θέατρο. Τα πρόσωπα, στιβαρά και αληθοφανή ένα προς ένα, αναμειγνύονται -θα μπορούσε να πει κανείς. Αναμειγνύονται και ομογενοποιούνται. Γίνονται ένα. Ακριβώς όπως σε μια αρχαία τραγωδία. Και η ιστορία προχωρά προς την κορύφωσή της.
[...] «Έχω στεγνώσει από ζωή. Είμαι μόνο θέατρο...» [...]
(Από το διήγημα «Τέλειο»)
Με την πρώτη της συλλογή διηγημάτων, η Ευσταθία Δήμου δημιουργεί μια νέα, διαφορετική πραγματικότητα για τον αναγνώστη της. Ένα Matrix όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Μια πραγματικότητα συναρπαστική αν και απροσδόκητη. Το «Κλέφτες + Αστυνόμοι» είναι ένα ειλικρινές έργο, που το διακρίνει η αθωότητα μιας καθαρής ψυχής. Και το προτείνω σθεναρά!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελιδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ευσταθία Δήμου
Σελίδες: 88 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2020
ISBN: 978-960-606-135-6
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασσική και Νεοελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα τις θεατρικές διασκευές πεζογραφημάτων. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Στη σπορά των αστεριών" (Νέος Αστρολάβος/Ευθύνη, 2011), "Σονέτα" (Gutenberg, 2016) και "Απώλεια λήθης" (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2019). Άρθρα, διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2011 ήταν υποψήφια για το βραβείο καλύτερου νέου ποιητή στο 32ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης.
