---Δημοσίευση: 25/07/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο Ντέμιαν Τζόουνς δεν είχε ξαναβρεθεί στον Αγριότοπο των Εκατό Μιλίων του Μέιν, μία από τις πιο γοητευτικές και ταυτόχρονα πιο δύσκολες και απαιτητικές διαδρομές σε βουνό. Όμως είχε πια πάρει την απόφαση να κάνει αυτό το δεκαήμερο ταξίδι, μαζί με τη γοητευτική και χαρισματική Άμπερ και τους άλλους πέντε, όσο επικίνδυνο κι αν ήταν.
Δε σκέφτηκε δεύτερη φορά την τρομερή κούραση που θα αντιμετώπιζε, τον παράξενο καιρό που άλλαζε από στιγμή σε στιγμή πάνω στο βουνό, τις επίπονες αναρριχήσεις πάνω σε κοφτερούς βράχους, τους ορμητικούς χειμάρρους, τα θανάσιμα τσιμπούρια ή τις αρκούδες που παραμόνευαν πίσω από τα δέντρα του πυκνού δάσους. Ήξερε καλά από κινδύνους.
Αυτό που δεν μπορούσε να υπολογίσει ήταν οι άνθρωποι-πουλιά. Οπλισμένοι με τόξα, βαλλίστρες και ματσέτες, η ομάδα των αδίστακτων ορεσίβιων είναι εκεί για έναν και μοναδικό λόγο: για να σκοτώσουν, και μάλιστα με άσπλαχνους, φρικτούς τρόπους -με τρόπους που θα σε κάνουν να ουρλιάξεις με όλη σου τη δύναμη.
Μόνο που εκεί πάνω, στον Αγριότοπο, δεν υπάρχει κανείς για να σε ακούσει. Αν θέλεις να σωθείς, πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Πρέπει να φτάσεις στα άκρα.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Αγαπώ τα βιβλία που ο ήρωας μπλέκει σε περιπέτειες. Ο Ντέμιαν Τζόουνς, συγγραφέας βιβλίων ζόμπι, είναι ένας από αυτούς. Όσο η ανάγνωση προχωρά, γίνεται προσωπική υπόθεση. Εγείρονται ερωτήματα:
- Θα πήγαινες για πεζοπορία σε ένα μέρος παντελώς άγνωστο;
- Για χάρη της περιπέτειας, θα διακινδύνευες τη σωματική σου ακεραιότητα;
- Είσαι από αυτούς που λατρεύουν τις ομαδικές κατασκηνώσεις;
- Για ποιο λόγο να προτιμήσεις κάτι παρακινδυνευμένο, όπως η πεζοπορία εκατό μιλίων έναντι φυσιολογικών διακοπών σε ξενοδοχείο με πισίνα ή κοντά στη θάλασσα;
Το ότι η υπόθεση διαδραματίζεται στο αγαπημένο -σε όλους μας- Μέιν, δεν είναι ο μόνος λόγος που ξεχώρισα το βιβλίο. Το ύφος και η γραφή ήταν τα πρώτα που διέκρινα. Μπορεί να είναι καλοκαίρι και να είμαστε λίγο πιο χαλαροί αλλά σε καμία περίπτωση δε θέλω το βιβλίο που επιλέγω να είναι χάσιμο χρόνου. Το παρόν δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία -αντίθετα με κέρδισε από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
Ο Ντέμιαν Τζόουνς αποφασίζει να ζήσει την περιπέτεια! Σαγηνεύεται από την όμορφη και έξυπνη ομαδάρχισσα Άμπερ και μετά από άπειρες συνομιλίες στους στο διαδίκτυο αποφασίζει να βγει από την απομόνωση, που ο ίδιος έχει επιβάλει στον εαυτό του και να ζήσει τη στιγμή και -γιατί όχι;- τον έρωτα. Πηγαίνουν όμως τα πράγματα όπως ακριβώς υπολόγιζε;
Σε όλους μας αρέσει η περιπέτεια. Ο συγγραφέας έχει τη δύναμη να δημιουργεί εικόνες. Ο τρόπος που ο καθένας μιλάει, πώς γέρνει εκείνη το κεφάλι με εγκάρδιο χαμόγελο... Από την άλλη, διαφαίνεται κάτι σκοτεινό. Ο αναγνώστης προετοιμάζεται για κάτι που έρχεται και είναι πέρα από κάθε φαντασία. Το βλέπω στο εξώφυλλο, στους σελιδοδείκτες, στην παράγραφο της εισαγωγής που σου παγώνει το αίμα. Ο συγγραφέας δεν αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες. Παίζει με το φόβο του αγνώστου με τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες της πεζοπορίας, με τις επιδρομές των εντόμων, τους φυσικούς κινδύνους και δημιουργεί έτσι, μια αίσθηση κινηματογραφικής παραγωγής που θα θέλαμε να δούμε. Δεν στέκεται τόσο στην ανάλυση των προσώπων, όσο το πόσα ανάμεικτα συναισθήματα μπορεί να σου προκαλέσει ο κίνδυνος.
Θα τονίσω πως βρίσκω εξαιρετικά σπάνια τα βιβλία του είδους, που εμπεριέχουν ανθρωποκυνηγητό. Είναι κάτι που χρειάζεται εξαιρετική πειθαρχία και συγκέντρωση στο στόχο για να γραφτεί αλλά το κοινό τα υποδέχεται πάντα εγκάρδια. Λάτρεψα τα κομμάτια της αναδρομής του Ντέμιαν Τζόουνς στην ανιαρή πραγματικότητά του. Δικαιολογημένα ήθελε να ζήσει κάτι πρωτόγνωρο, αλλά ασφαλώς όχι με τέτοιο τρόπο. Τρελαίνεται;;; Αυτή η φράση μου ερχόταν στο μυαλό κάθε φορά που έμοιαζε να δέχεται στωικά τη μοίρα του ή ξυπνώντας μετά από έναν παραληρηματικό εφιάλτη. Οι σκέψεις που τρυπώνουν μέρα με τη μέρα στο μυαλό του, δίνουν ένταση και πάθος στην αφήγηση. Μα πώς αλλιώς μπορείς να φτάσεις στα άκρα;
Ο Κίλλιαν παίζει με τους ήρωές του με χειρουργική ακρίβεια. Θα έλεγε κανείς ότι έχει τον έλεγχο και τους οδηγεί. Αλλά η μεγάλη του μαεστρία είναι ότι σε κάνει να ξεχνάς. Ζώντας τον φόβο, την αγωνία, την περιπέτεια, ξεχνάς μια μικρή λεπτομέρεια που οδηγεί σε ένα αναπάντεχα ανατρεπτικό τέλος, αλλά πλήρως αιτιολογημένο. Είναι σίγουρα από τα καλύτερα φετινά βιβλία και όχι μόνο για το καλοκαίρι!
Διαβάστε την άποψη του Χρήστου Αναστασόπουλου για το πρώτο βιβλίο της σειράς "Στα άκρα".
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Στα άκρα #2
Συγγραφέας: John Killian
Σελίδες: 408
Ημερ. έκδοσης: Ιούλιος 2020
ISBN: 978-960-507-139-4
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Πίσω από το όνομα John Killian βρίσκεται ένας γνωστός Έλληνας συγγραφέας. Η σειρά περιπετειωδών θρίλερ "Στα άκρα", που ξεκίνησε με το μπεστ σέλερ "Νεκρή πόλη", θα φιλοξενήσει και άλλα μυθιστορήματά του, που όλα τους διαδραματίζονται στην Αμερική.
