Περίληψη οπισθόφυλλου:
Δεν είναι μια κλασική ιστορία με φαντάσματα. "Το δωμάτιο της Ναόμι", από τη σειρά Οξύ-Κόλαση, βρίθει από τρόμο και φρίκη και συγκλονίζει μέχρι την τελευταία παράγραφο.
Ο Τσαρλς και η Λόρα είναι νέοι, έχουν έναν ευτυχισμένο γάμο και κατοικούν στον προνομιούχο ακαδημαϊκό κόσμο του Κέιμπριτζ. Μια παραμονή Χριστουγέννων, ο Τσαρλς ξεκινάει γεμάτος ενθουσιασμό με την κόρη του, Ναόμι, για ψώνια στο Λονδίνο. Όμως στο τέλος της ημέρας το μόνο που απομένει στον Τσαρλς και τη σύζυγό του είναι μερικά φλιτζάνια τσάι και η συμπόνια των αστυνομικών. Επειδή η Ναόμι, το όμορφο αγγελούδι και μοναχοπαίδι τους, έχει εξαφανιστεί. Και λίγες μέρες αργότερα βρίσκεται το δολοφονημένο πτώμα της.
Είναι όμως στ’ αλήθεια νεκρή;
Με μια ζοφερή εξιστόρηση μιας παρελθοντικής και τωρινής κόλασης, το ανατριχιαστικό ψυχολογικό αριστούργημα του Τζόναθαν Έικλιφ εγγυάται πως θα σας κάνει να βυθιστείτε σε ανείπωτα βάθη εφιαλτικού τρόμου.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Κέμπριτζ, χειμώνας του 1970. Η ιστορία μας αρχίζει εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Ο Τσαρλς, πετυχημένος ακαδημαϊκός, σύζυγος και πατέρας καταρρέει μέρα με την ημέρα ύστερα από τον άδικο χαμό της μοναχοκόρης του Ναόμι. Είκοσι χρόνια μετά μας διηγείται το δράμα του. Τσακισμένος πλέον πενηντάρης προκαλεί τον οίκτο και τη συμπόνιά μας. Μα ποιος δεν θα συμπονούσε έναν άτυχο πατέρα, που έχασε ό,τι είχε πολυτιμότερο στον κόσμο; Φοβισμένος και φανερά διαταραγμένος είναι ένα ανθρώπινο κουρέλι που δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Ο συγγραφέας φειδωλός στα λόγια, μας προσφέρει άφθονες εικόνες γοτθικού τρόμου εφάμιλλου ενός Έντγκαρ Άλαν Πόε, τονίζοντάς μας την ανημποριά της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στο θάνατο. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης πέρασε από το μυαλό μου "Το στρίψιμο της βίδας", το οποίο αν και δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω, διαπίστωσα κάποιες επιρροές στο «Δωμάτιο της Ναόμι.»
Από την άλλη πλευρά, το συγκεκριμένο πόνημα ρίχνει άπλετο φως στις επιστημονικές πρακτικές της Αγγλίας του 19ου αιώνα και στηλιτεύει ξεκάθαρα τόσο τις συγκεκριμένες πρακτικές, όσο την ηθική, τις αξίες, τις δεισιδαιμονίες και την κουλτούρα της συγκεκριμένης κοινωνίας. Αυτό το κομμάτι με συνάρπασε ιδιαίτερα γιατί λατρεύω τα βιβλία που ρίχνουν φως σε σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας, που εμείς σαν σύγχρονοι άνθρωποι ούτε καν έχουμε φανταστεί.
Τελικά, πώς γίνεται ένα ανάγνωσμα ζωντανή εικόνα; Πιστεύω ότι το συναρπαστικό είναι η πρωτοπρόσωπη γραφή και οι κοφτές και ωμές περιγραφές, χωρίς ίχνος συναισθήματος που σου κόβουν την ανάσα. Αυτό στον γραπτό λόγο δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί, πόσω μάλλον όταν πρέπει συνάμα να διατηρήσεις και την αγωνία του αναγνώστη, αλλά και να φτάσεις βαθμιαία σε ένα τέλος.
Ο Τσαρλς έχει την αμέριστη προσοχή μας. Όλοι οι άλλοι χαρακτήρες -ακόμα και η ίδια η Ναόμι, που έγινε η αιτία ενός ανείπωτου πόνου- μοιάζουν δευτερεύοντες. Αυτό όμως που φαίνεται να κερδίζει έδαφος είναι κάτι το εξαιρετικά μοχθηρό. Η περιγραφή του οπισθόφυλλου μας προϊδεάζει για κάτι τέτοιο. Αυτό για το οποίο κανείς δεν μπορεί να μας προϊδεάσει, είναι ο εύστοχος τρόπος με τον οποίο γίνονται πράξη όλα αυτά μέσα από την πλοκή.
Το σπίτι είναι παλιό, αλλά όχι τόσο παλιό που να παραπέμπει σε μεσαιωνικούς πύργους. Μοιάζει να έχει τη δική του ροή και προσωπικότητα. Το σπίτι είναι έρημο -τότε, τι είναι αυτοί οι θόρυβοι μέσα στη νύχτα; Από πού ακούγεται αυτό το παιδικό κλάμα; Σε ποιον ανήκει η μπλε κορδέλα;
Η ιστορία είναι καλοφτιαγμένη και δεν μπάζει από πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να βρω κάποιο λάθος ή κάποια αβλεψία που να παραπέμπει στη σημερινή εποχή, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Όλα περιγράφονται και διαδραματίζονται όπως πρέπει να είναι σε ένα βιβλίο περασμένων αιώνων. Το απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σελίδα...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Οξύ-Κόλαση
Συγγραφέας: Jonathan Aycliffe
Μετάφραση: Όλγα Γκαρτζόνικα
Σελίδες: 240 / Διαστάσεις: 14 X 21
Ημερ. έκδοσης: 14/05/2020
ISBN: 978-960-436-600-2
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Jonathan Aycliffe είναι συγγραφέας βιβλίων τρόμου, ανάμεσά τους τα "The Matrix", "The Lost", "A shadow on the wall", "The silence of ghosts". Γεννήθηκε στο Μπέλφαστ το 1949, σπούδασε στα πανεπιστήμια του Δουβλίνου, του Εδιμβούργου και του Κέιμπριτζ και τώρα ζει στη βόρεια Αγγλία μαζί με τη σύζυγό του.
