Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο Πίτερ θέλει να γίνει συγγραφέας. Το ίδιο κι η κοπέλα του, η Τζούλια. Το ίδιο κι η Λέσλι, την οποία ο Πίτερ ερωτεύεται παράφορα, μάλλον.
Οι ήρωες του Πρωτόλειου έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Περιμένουν το ταλέντο τους να λάμψει. Δεν νιώθουν ότι υπάρχουν λάθη που δεν συγχωρούνται. Δεν πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι κάτι που μπορεί να το σπαταλήσεις. Πίνουν, κάνουν σεξ, συζητούν για βιβλία, ελπίζοντας ότι ζουν.
Βιβλίο αλύπητης ειρωνείας, το Πρωτόλειο χαρακτηρίστηκε ως η Συναισθηματική αγωγή της εποχής μας, ξεγυμνώνοντας μια γενιά μπροστά στον καθρέφτη του ναρκισσισμού της.
Η άποψή μου:
(γράφει η Μαριάννα Φλέσσα)
Τα πρωτόλεια κείμενα των συγγραφέων, είναι αυτά που κουβαλούν όνειρα για επιτυχία και στόχους για αναγνώριση του ταλέντου τους, για το οποίο οι ίδιοι είναι κάτι παραπάνω από σίγουροι ότι διαθέτουν. Ο Άντριου Μάρτιν στο δικό του πρώτο μυθιστόρημα και στο δικό του «Πρωτόλειο» μας διηγείται την ιστορία μιας παρέας τριαντάρηδων που ονειρεύονται να διαπρέψουν ως συγγραφείς. Είθισται τα πρώτα βιβλία να είναι γεμάτα από αυτοβιογραφικές αναφορές και να λειτουργούν ως ψυχανάλυση και καταγγελία των εμπειριών των γραφόντων. Πραγματικά, ήμουν πολύ περίεργη να μάθω πόσα από τα περιστατικά και τους χαρακτήρες που γεμίζουν τις σελίδες του βιβλίου του ήταν πραγματικά ή όχι. Σε μία συνέντευξη που έδωσε σε βιβλιοφιλική ιστοσελίδα τον Σεπτέμβριο του 2019, ο Μάρτιν ισχυρίστηκε ότι όλα τα γεγονότα είναι, κύρια, προϊόν της φαντασίας του!
Μέσα από μια λεπτομερή περιγραφή και ιδιαίτερα ζωντανή αποτύπωση των χαρακτήρων τους, ακολούθησα τις ζωές των τριών φίλων, της Τζούλια, του Πίτερ και της Λέσλι στη χαλαρή και χλιαρή καθημερινότητά τους, στην προσπάθειά τους να εκδώσουν κάποιο από τα γραπτά τους. Τόσο χλιαρή και άνευρη κάποιες φορές, που ώρες-ώρες γίνεται ανυπόφορη και για τους ίδιους! Οι τρεις νέοι αφήνουν πίσω τους συνειδητά, σπουδές στην αγγλική φιλολογία, μια πιθανά αξιόλογη καριέρα γιατρού και όποιες άλλες δεσμεύσεις τους φαίνονται ότι τους εμποδίζουν να αφιερωθούν σε αυτό που πιστεύουν πως είναι ο προορισμός τους: η συγγραφή ενός μυθιστορήματος που θα τους δώσει την αναγνώριση που τους αξίζει. Φαντασιώνονται ότι έχουν το μοναδικό αυτό ταλέντο που θα κάνει το δικό τους πρώτο βιβλίο να ξεχωρίσει και θα τραβήξει το ενδιαφέρον κάποιου εκδότη για να φτάσει στα χέρια των αναγνωστών και θα τους χαρίσει μια αξιοζήλευτη θέση στο στερέωμα των ευπώλητων και αγαπημένων βιβλίων. Είναι όμως οι βλέψεις τους ουσιαστικές; Ίσως και να ήταν, αν πραγματικά αφιερώνονταν στην συγγραφή και όχι στις ταινίες, σε παρέες, ξενύχτια, διασκεδάσεις και ακόμα και ναρκωτικά.
Μεγαλωμένοι όλοι τους από μεσοαστικές οικογένειες, μην έχοντας ποτέ ουσιαστικά διεκδικήσει και κερδίσει κάτι από μόνοι τους, θεωρούν ότι ο κόσμος τους ανήκει και πολύ εύκολα θα κατακτήσουν το κάθε όνειρό τους. Ζουν σε ένα πομπώδες κλίμα επίκτητης κουλτούρας και ναρκισσισμού. Ακόμα και τα ελάχιστα δείγματα κοινωνικής ευαισθησίας που διαθέτουν είναι μια μικρή θεατρική παράσταση που τους τάσσει στο πλευρό του πολιτικώς ορθού, γιατί έτσι τους είπαν και τους δίδαξαν να πράττουν... Κάποιες φορές, διαβάζοντας το βιβλίο, μου γεννήθηκε η ελπίδα ότι θα δείξουν ωριμότητα και θα συνειδητοποιήσουν τη φαυλότητα μέσα στην οποία ζουν. Μάταια όμως, γιατί οι βασικοί ήρωες αντιπροσωπεύουν άτομα με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και ανύπαρκτη συναίσθηση και ενσυναίσθηση που (τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα) θα τους οδηγούσε σε μία πιο επιτυχημένη συγγραφική απόπειρα αν τις διέθεταν. Ίσως κάποιες φορές να τους αντιπάθησα...
Ο Άντριου Μάρτιν καταφέρνει με απόλυτη επιτυχία να σκιαγραφήσει τις ζωές των νεαρών πρωταγωνιστών του. Τους αφήνει να οδηγούν αυτοί τον αναγνώστη μέσα από την έπαρσή τους και την ενοχλητική -στα όρια του γελοίου- γνώση των πάντων που πρεσβεύουν. Δύο άκρα που προσδίδουν μια μοναδική διάσταση και απίστευτο ενδιαφέρον στο μυθιστόρημα: η βαρεμάρα και ο σνομπισμός των ηρώων από τη μία, το συνεχές κέντρισμα του αναγνώστη σε ενδοσκόπηση και σε σύγκριση από την άλλη. Ένα από τα σημεία που με εντυπωσίασαν πολύ, είναι ότι ο Πίτερ, που στην ουσία, είναι αυτός που μας διηγείται τα έργα και τις ημέρες της παρέας, κάποιες φορές σαρκάζει και ειρωνεύεται τους πάντες γύρω του που δεν γεννήθηκαν το ίδιο προνομιούχοι με αυτόν. Στα σημεία αυτά η πένα του συγγραφέα κατάφερε να με ξεγελάσει και να με κάνει να αναρωτηθώ αν ο ήρωας στην ουσία αυτοσαρκάζεται και ειρωνεύεται τον ίδιο του τον εαυτό, την καταγωγή του, τη μόρφωσή του.
Για τους φίλους της λογοτεχνίας, το βιβλίο περιέχει πάμπολλες αναφορές σε γνωστούς συγγραφείς και βιβλία. Πολλές γνωστές και άγνωστες ιστορίες που διασκεδάζουν τον κάθε βιβλιόφιλο και κεντρίζουν το ενδιαφέρον του, ενώ ταυτόγχρονα αποκαλύπτουν το πάθος και την καλή γνώση της λογοτεχνίας από τον συγγραφέα. Η εγωκεντρικότητα των ηρώων που θεωρεί ότι γνωρίζει τα πάντα όσα έχουν σχέση με τα βιβλία, τα σημαντικά βιβλία, τα μοναδικά βιβλία και τη συγγραφή τους, στήνει ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι λογοτεχνικών γνώσεων που ενισχύει την κεντρική ιστορία και κάποιες στιγμές αποφορτίζει την ατμόσφαιρα της διήγησης.
Το «Πρωτόλειο» είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Το βάθος και η εμμονή των κεντρικών του ηρώων, η αδιαφιλονίκητη πίστη τους για το ταλέντο που διαθέτουν, ο τρόπος που προβάλλουν την καταγωγή τους, οι τεμπέλικες προσπάθειες να κατακτήσουν όσα ονειρεύονται, όχι μόνο με προβλημάτισαν αλλά σε κάποιο βαθμό με διασκέδασαν κιόλας με τη μεγάλη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Ακόμα πιο αστεία είναι η βεβαιότητά τους ότι είναι μέλη, και μάλιστα σημαντικά, αυτού που ονομάζεται «λογοτεχνικό σινάφι». Θα χαρακτήριζα το θέμα του βιβλίου, μοναδικά πρωτότυπο ως σύλληψη και υπέροχα... γουστόζικο για τους αναγνώστες με χιούμορ, που θα προβάλουν εσωτερικά τα θέματα που πραγματεύεται. Δεν περιέχει ούτε μία περιττή λέξη και είναι αξεπέραστα κατανοητό, μοντέρνο και φρέσκο!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: τα πεζά / #4
Τίτλος πρωτοτύπου: Early Work
Συγγραφέας: Άντριου Μάρτιν
Μετάφραση: Βίβιαν Στεργίου
Σελίδες: 308
Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 2019
ISBN: 978-618-84459-2-5
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Andrew Martin γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και στο Πανεπιστήμιο της Μοντάνα. Εργάστηκε στο New York Review of Books.
Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στο Paris Review, το Zyzzyva και το Tin House, ενώ δοκίμιά του δημοσιεύτηκαν στο New Yorker, στο New York Review of Books και στη Washington Post, μεταξύ άλλων. Το "Πρωτόλειο" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
