Περίληψη οπισθόφυλλου:
Σύμφωνα με τους ιερείς της αρχαίας Ρώμης, το πέταγμα των πουλιών από τα αριστερά προς τα δεξιά ήταν κακός οιωνός.
Ένα αριστερό πέταγμα από την πρώτη κιόλας σελίδα, η ζωή της Χριστίνας. Ομολογεί στην κόρη της τον φόνο που διέπραξε και αφήνει στα χέρια της τη συνέχεια της ζωής τους, την αποκάλυψη ή όχι του τέλειου εγκλήματος. Ιστός αράχνης τα γεγονότα που διηγείται, αιχμαλωτίζουν μέσα τους έναν ποταμό αλήθειες, μια θάλασσα ενόχους.
Με λέξεις-λεπίδες, κατακρεουργεί τα ίδια της τα συναισθήματα αλλά και όλων εκείνων των ανθρώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αναπόδραστη δολοφονία την ανεξιχνίαστη, παραδεχόμενη πως, αν και πάσχει από εκ γενετής προσήλωση, κατάφερε να δραπετεύσει ακριβώς τη στιγμή που η μοιραία αρρώστια θα σκότωνε την ίδια.
Η συγκλονιστική συνέχεια του πρώτου βιβλίου της συγγραφέως «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι», στην οποία ο καθένας θα αναγνωρίσει κομμάτια της ψυχής του. Γιατί, όπως η κεντρική ηρωίδα αναφέρει, «στην αλλοπρόσαλλη πορεία του καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, ρίχτηκε μια ζαριά από έναν θεό χωρίς όνομα, ο οποίος μάλλον ήθελε να διασκεδάσει την ανία του». Με γραφή λυρικά ερωτική και ταυτόχρονα σκοτεινά οργισμένη, διαβάζεται σαν αστυνομικό μυθιστόρημα ενώ δεν είναι, αναζητώντας τον νεκρό και όχι τον δολοφόνο.
Η άποψή μου:
(γράφει η Μαριάννα Φλέσσα)
Μια παλιά, αγαπημένη γνώριμη επιστρέφει στο βιβλίο «Αριστερό πέταγμα» της Τζίνας Ψάρρη. Η Χριστίνα που γνωρίσαμε, αγαπήσαμε, συμπονέσαμε στο «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι», επιστρέφει για μας διηγηθεί τη συνέχεια της ιστορίας της, κλείνοντας τον κύκλο της. Να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι απαραίτητη η ανάγνωση του προηγούμενου βιβλίου. Το φρέσκο «Αριστερό πέταγμα» διαβάζεται αυτούσια και ουδέποτε αναφέρεται στην ιστορία κάτι που η συγγραφέας θεωρεί ότι είναι ήδη γνωστό.
Το «Αριστερό πέταγμα» ξεκινάει με την εξομολόγηση ενός φόνου. Πνιγμένη στις ενοχές και τις τύψεις η Χριστίνα ομολογεί στην κόρη της ότι σκότωσε κάποιον. Προσπαθεί να εξηγήσει τις πράξεις της, το κίνητρό της γιατί όπως λέει: «Ο Βολταίρος είχε πει πως αν όλα τα καταλαβαίνεις, όλα τα συγχωρείς». Ζητά να γίνει κατανοητή, λοιπόν, για να μπορέσει να συγχωρεθεί από τους ανθρώπους που θα πληγωθούν από αυτή της την ενέργεια αν και η ίδια μοιρολατρικά δηλώνει: «Σε τούτη την ιστορία της ζωής μου, μάλλον είμαι αφηγητής αναξιόπιστος. Πώς να αποφύγω την υποκειμενικότητα; Φοβάμαι τις λέξεις που γράφω. Γιατί όταν φτιάξουν φράση, θα φτιάξουν και πραγματικότητα. Δειλή είμαι, και δεν τολμώ να σκεφτώ τις συνέπειες.»
Η ίδια όμως, νιώθει ότι δεν αξίζει τη συγχώρεση, θεωρεί ότι αδικήθηκε και γι'αυτό οδηγήθηκε στην αποτρόπαια αυτή πράξη, αλλά αυτό δεν το θεωρεί δικαιολογία. Ίσως η εμμονή της με το θάνατο και η ροπή της προς τη δυστυχία είναι αυτά που την οδηγούν στην αναζήτησή της για κάθαρση. Με ομοδιηγητική αφήγηση ακολουθούμε τη ζωή της μέρα με τη μέρα, από τη στιγμή που χωρίζει από τον σύζυγό της και καταφέρνει να αφήσει, πίσω της, όπως ελπίζει και με τη βοήθεια ενός σημαντικού υποστηρικτικού δικτύου φίλων και ψυχολόγου, την πρότερη τραυματική ζωή της. Από ένα ακόμα παιχνίδι της τύχης ξανασυναντά τον Αντώνη. Τον πρώην εραστή της. Είναι η ευκαιρία της για μια ευτυχισμένη ζωή γιατί πλανάται και του δείχνει ξανά εμπιστοσύνη. Με φόντο έναν έρωτα τρελό, θυελλώδη, παράφορο, παθιασμένο, η πενηντάχρονη, πλέον, ηρωίδα ελπίζει σε μία νέα άνοιξη αλλά αυτό που αρχικά φάνηκε ως μια δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία, δεν θα ευοδωθεί. Το ασυγκράτητο πάθος, οι γεμάτες έρωτα μέρες, εναλλάσσονται όλο και συχνότερα με ποτό, καυγάδες, ολισθήματα, απιστίες του Αντώνη. Το πάθος του για το αλκοόλ είναι το μόνο αληθινό πάθος που έχει αυτός ο άντρας στη ζωή του και η σύντροφός του όσο και να προσπαθεί σε περιόδους νηνεμίας να ισορροπήσει τη σχέση της μαζί του, το παραμικρό του ολίσθημα ανατρέπει τα πάντα φέρνοντας τη Χριστίνα αντιμέτωπη με το σκληρό του πρόσωπο, την αδιαφορία του, τη κακομεταχείριση, τη λεκτική βία. Η ίδια γνωρίζει ότι είναι λάθος της να συγχωρεί και να ανέχεται κάθε άσχημη συμπεριφορά από ανθρώπους που αγαπάει, φτάνοντας στα άκρα και προδίδοντας τον ίδιο της τον εαυτό. Το έχει αποδεχτεί όμως.
Έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης, θέλει να την αλλάξει αλλά δεν είναι ικανή. Κάθε φορά που υποχωρεί, φτάνει στα όρια της ψυχικής αντοχής της, ενώ ξέρει ότι δεν εκπληρώνονται ούτε οι βασικές ψυχικές της επιθυμίες όσο παραμένει δίπλα του. Κάθε φορά δέχεται μια μικρή, ελάχιστη αχτίδα υπόσχεσης ότι όλα θα αλλάξουν. Ψήγματα ευτυχίας και ως αντάλλαγμα του συγχωρεί ξανά και ξανά τα μεθύσια, τα άσχημα λόγια, τις απιστίες, την ταπείνωση και τις προσβολές. Είναι το πάθος της γι'αυτόν που την παρασύρει και του δικαιολογεί τα πάντα χάνοντας ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα τον αυτοσεβασμό της και την αξιοπρέπειά της. Η όμορφη, ευτυχισμένη ζωή που ονειρεύτηκε, της έχει ξεφύγει μέσα από τα χέρια. Το γνωρίζει αλλά με ηττοπάθεια και μοιρολατρισμό συνεχίζει να περιστρέφεται στον αέναο κύκλο στον οποίο μπήκε. Ακόμη και σε αυτή την κατάσταση θεωρεί ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ο Αντώνης και να ξεφύγει από τους εθισμούς του. Αναλύει, αναρωτιέται, ψάχνει να βρει μια έξοδο κινδύνου και για τους δυο τους. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτή, μόνη της, πρέπει να ανοίξει την πόρτα και να φύγει μακριά, για να σωθεί. Η σωτηρία της είναι δική της υπόθεση. Στο μυθιστόρημα αυτό ψάχνουμε όχι το δολοφόνο, τον οποίο ξέρουμε από την πρώτη σελίδα, αλλά τον δολοφονηθέντα οποίος θα συγκεντρώσει πάνω του όλο το μίσος και την οργή της Χριστίνας για τα δεινά που έζησε και που προφήτευσαν τα πουλιά στον τίτλο του βιβλίου με το πέταγμά τους προς τα αριστερά (βλ. περίληψη οπισθόφυλλου).
Η Τζίνα Ψάρρη μας παραδίδει ακόμη ένα δυνατό μυθιστόρημα, μια αφήγηση ζωντανή που με συγκίνησε βαθύτατα. Οι χαρακτήρες των κεντρικών προσώπων του έργου είναι δοσμένοι με απίθανη περιγραφική ικανότητα, σε κάθε μικρή ψυχική τους διάσταση. Η δόμηση της ψυχοσύνθεσής τους είναι περίτεχνη και παράλληλα ως αναγνώστης νιώθεις ότι είσαι μέρος των αποφάσεών τους. Σε καμία περίπτωση τα προβλήματα της ηρωίδας δεν αντιμετωπίζονται ως φετίχ. Με ρυθμό, κτίζεται και κλιμακώνεται η ένταση που θα δώσει τη λύση, την κάθαρση στην ιστορία της Χριστίνας. Ένιωσα το πάθος της αλλά και τον πόνο της, είδα στα μάτια της τον έρωτα και τη λατρεία της για τον Αντώνη αλλά και την απογοήτευσή της, την οργή της. Ένας κόμπος ήρθε και στάθηκε μόνιμα στο λαιμό μου όταν δε μίλησε, σιώπησε, κράτησε τα προσχήματα. Αισθανόμουν πόσο ανίσχυροι είμαστε όταν δεν θέλουμε να αντιληφθούμε την κατάσταση στην οποία οι ίδιοι με τη θέλησή μας πολλές φορές μπλέκουμε. Ίσως να μην είναι η μοίρα μας αλλά μόνοι μας να προκαλούμε τα δεινά μας. Σκεφτόμουν την αντιστοιχία ανάμεσα στα (διαφορετικού είδους) πάθη της Χριστίνας και του Αντώνη. Ερωτικό πάθος-εξάρτηση για την πρώτη, ο αλκοολισμός για τον δεύτερο. Η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει και ως δια μαγείας ο εφιάλτης να γίνει ξανά όνειρο. Η άποψή μου είναι ότι μόνο με τη βοήθεια ψυχικής υποστήριξης μπορεί κάποιος να βγει από τέτοιου είδους εκφυλισμό και αδιέξοδα.
Η ιστορία με συνεπήρε με την περιγραφική δεξιοτεχνία της συγγραφέως. Πέρα από την πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, η λογοτεχνική του δομή είναι άριστη και η ρεαλιστικότητα του μοναδική. Τα σημεία του βιβλίου όπου η ηρωίδα στοχάζεται και αναλύει όλα αυτά που της συμβαίνουν είναι μια γροθιά στο στομάχι και σε ένα βαθμό θα μπορούσαν να μας αφορούν μέσω συμβολισμών, αλλά και προσωπικά. Η μοίρα της Χριστίνας θυμίζει έντονα αρχαία ελληνική τραγωδία. Αδύναμη να αντιδράσει στη μοίρα της αρχικά, χρειάζεται η οργή να ξεχειλίσει, να την πνίξει. Μόνη της πρέπει να λάβει αποφάσεις, μόνη της να κάνει το μεγάλο βήμα να αναζητήσει την κάθαρση, η οποία μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ένα φόνο. Το βήμα που θα κάνει τελικά, είναι τεράστιο και εμείς μαζί της θα ταξιδέψουμε ψάχνοντας να βρούμε ελαφρυντικά για την πράξη της, που είναι ταυτόχρονα λύτρωση και τιμωρία. Μου άρεσε πολύ το βιβλίο. Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Τζίνα Ψάρρη
Σελίδες: 384 / Διαστάσεις: 14x20,5 cm
Ημερ. έκδοσης:
ISBN: 978-960-642-007-8
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Γεννήθηκα στην Αθήνα και δεν την αποχωρίστηκα από τότε. Η επαναστατημένη εφηβεία μου φοίτησε σε ελληνογαλλικό σχολείο καλογραιών. Αποφοίτησα από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και δίδαξα κοντά είκοσι χρόνια Γαλλικά και Ιστορία, ώσπου ν’ αποφασίσω να αφοσιωθώ αποκλειστικά στη συγγραφή. Το 2016, το διήγημα «Πρωινό Αστέρι» κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό που κάθε χρόνο διοργανώνει η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Διηγήματα και ποιήματά μου έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά (Fractal, Άνεμος magazine) καθώς και σε διάφορα blogs, όπως (Αλισάχνη και eikoneskailogos).
Εργογραφία: «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι» (μυθιστόρημα, Όστρια, 2015, εξαντλημένο), «Οι κόρες της ανάγκης» (μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2018), «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι» (μυθιστόρημα, αναθεωρημένη επανέκδοση, Άνεμος εκδοτική, 2019), «Αριστερό πέταγμα» (μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2019). Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα στο προφίλ της στο Facebook.
.jpg)
