Περίληψη οπισθόφυλλου:
Τι θα θυσίαζες για ένα τέλειο έγκλημα; Ίσως τη ζωή σου;
«Όσον αφορά το θάνατό μου, οφείλω να ενημερώσω άπαντες, και ιδιαίτερα τους εκπροσώπους της αστυνομίας που θα εμπλακούν στις έρευνες για τα αίτιά του, πως προήλθε από κατάποση ισχυρής δόσης υδροκυανίου, το οποίο κατανάλωσα κατόπιν απόφασής μου και εν γνώσει των συνεπειών.
»...προαναγγέλλω ρητώς και υπευθύνως το θάνατο του γαμπρού μου Άνθιμου Χυδά, συζύγου της κόρης μου Αλίκης, εντός των επομένων δώδεκα ωρών. Αίτιο του θανάτου του θα είναι η καρδιακή ανακοπή. Η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της πράξης αυτής οφείλονται αποκλειστικά σε δική μου πρωτοβουλία και δράση».
Με αυτά τα λόγια ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής εξηγεί τον ήσυχο θάνατό του και προετοιμάζει τους συγγενείς, τους φίλους και εκείνον που θα τον ακολουθήσει στον άλλο κόσμο. Το σχέδιό του να δολοφονήσει τον εκδότη Άνθιμο Χυδά δεν πρόκειται να συναντήσει κάποιο εμπόδιο. Είναι τόσο σίγουρος, που αποχαιρετά το ακροατήριο της διαθήκης του απευθύνοντας έναν μακάβριο χαιρετισμό στο γαμπρό του: «Εις το επανιδείν» είναι ο χαιρετισμός του νεκρού προς τον μελλοθάνατο.
Ο αστυνόμος Άρης Δριμός καλείται να λύσει την υπόθεση, την τελευταία της καριέρας του και της ζωής του. Ο θάνατος στέκεται απέναντί του και τον περιμένει το ίδιο σίγουρος. Η ανίατη ασθένεια και το χαμένο παρελθόν της ζωής του τον σπρώχνουν στο ίδιο βέβαιο μέλλον, σε ένα αργό ταξίδι απόγνωσης και απελπισίας.
Γίνεται ο χαμός ενός ανθρώπου να γεννά πόνο και συνάμα ελπίδα; Μπορεί κάποιος να προσφέρει με το θάνατό του όσα δεν μπόρεσε μια ολόκληρη ζωή; Ο Δριμός έχει πια λίγο χρόνο για να απαντήσει, λιγότερο ίσως απ’ όσον απαιτεί η ασύλληπτη αλήθεια: η αλήθεια της Διαθήκης του Δολοφόνου.
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Με μια πολύ πρωτότυπη ιδέα, ο Νίκος Γκίκας, έρχεται να «ταράξει» τα νερά της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, με το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Η διαθήκη του δολοφόνου».
Προσωπικά βρήκα απίστευτα έξυπνη την ιδέα και εξαιρετικά πρωτότυπη. Τουλάχιστον δεν έχει τύχει ποτέ να διαβάσω κάτι παρόμοιο. Ευρηματικό επίσης βρήκα και τον τίτλο, ο οποίος σε προϊδεάζει άμεσα για το τι μέλλει να διαβάσεις. Καλοσχεδιασμένο και πιασάρικο είναι και το εξώφυλλο. Όλα μαζί λοιπόν, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που σπρώχνει τον αναγνώστη να απλώσει το χέρι στον συγκεκριμένο τίτλο.
Βασικά, κάτι που ξεχώρισα ήταν το γεγονός ότι, η γραφή του Γκίκα έχει χροιά πίνακα των σκοτεινών ζωγράφων. Σα να ζωγραφίζει στον καμβά την ιστορία του, επισημαίνοντας με μαεστρία τα σημεία στα οποία θέλει ο ίδιος, να δώσει ιδιαίτερη προσοχή ο αναγνώστης. Άλλες φορές πάλι ένιωσα σα να βρίσκομαι σε παράσταση έργου της Άγκαθα Κρίστι -όπου κι εδώ ο θεατής εστιάζει σε κάτι το οποίο εν τέλει αποδεικνύεται δευτερεύον και παραβλέποντας το σημαντικό, το οποίο θα έρθει αργότερα να κάνει την ανατροπή. Με την «διαθήκη του δολοφόνου» ο Νίκος Γκίκας προσεγγίζει με σεβασμό κι αγάπη το θέμα του και ξεδιπλώνει την πλοκή του άνετα χωρίς κοιλιές και πισωγυρίσματα.
Δυστυχώς νιώθω ότι δεν μπορώ να πω πολλά χωρίς να αποκαλύψω σημαντικά πράγματα από την ιστορία κι αυτό γιατί σημαντικό δεν είναι το «ποιος σκότωσε», «ποιον σκότωσε» και «γιατί τον σκότωσε» αλλά και όλα όσα υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά τα ερωτήματα. Όλα αυτά που κρύβονται πίσω από της λέξεις της «διαθήκης του δολοφόνου». Έτσι λοιπόν θα περιοριστώ να γράψω ότι ο Νίκος κάνει πολύ όμορφη χρήση της ελληνικής γλώσσας, χωρίς φιοριτούρες και μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα που δύσκολα το αφήνει κανείς από το χέρι του. Κι αυτό όχι γιατί είναι το απόλυτο page turner, με καταιγιστικό ρυθμό κι ανατροπές που ζαλίζουν, αλλά γιατί είναι ένα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα που ξυπνά μέσα μας θεμελιώδη κι αρχέγονα ερωτήματα και μας απορροφά στους κόλπους του. Άνετα μπαίνουμε στη θέση του ήρωα/αντιήρωα κι αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε εμείς στην θέση του. Μέχρι πού θα φτάναμε για να προστατέψουμε αυτά που θεωρούμε σημαντικά στη ζωή μας.
Οι χαρακτήρες του Γκίκα είναι όλοι αληθοφανείς και καλοσχεδιασμένοι, ενώ παράλληλα μας συστήνει ένα νέο αστυνόμο, τον Άρη Δριμό, ο οποίος έχει βάθος και πλαστικότητα. Δυστυχώς όμως, κατά τα φαινόμενα, η γνωριμία μας με τον Άρη Δριμό θα περιοριστεί μόνο σε αυτό το βιβλίο, μιας κι ο ήρωάς μας είναι βαριά άρρωστος, με προσδόκιμο ζωής τους 6 μήνες. Συν τοις άλλοις, τα πρόσφατα γεγονότα μάς κάνουν να πιστεύουμε ότι το επαγγελματικό διαζύγιο του Νίκου Γκίκα με τις Bell Books είναι πλέον γεγονός. Εκτός λοιπόν κι αν συμβεί κάποιο «θαύμα» κι αναθερμανθεί η σχέση του συγγραφέα με τις εκδόσεις, η επόμενη ιστορία του Γκίκα θα έχει κάποιον άλλο αστυνόμο και θα φτάσει στα χέρια μας μέσω κάποιου άλλου εκδοτικού οίκου...
Αν έπρεπε να καταλογίσω ένα αρνητικό σημείο στο πόνημα του Νίκου, αυτό θα ήταν οι περιγραφές. Αυτές ήταν στ’αλήθεια αρκετά εκτενείς και λεπτομερείς, περισσότερο απ’ όσο πιθανώς χρειαζόταν. Ήταν ίσως και το μοναδικό σημείο που με κούρασε. Κι ευθαρσώς ομολογώ ότι κάνα-δυο φορές προσπέρασα παραγράφους, χωρίς να τις διαβάσω!...
Κλείνοντας, θα πω ότι, «Η διαθήκη του δολοφόνου» είναι ένα δυνατό νουάρ μυθιστόρημα αλλά παράλληλα και μια κραυγή της ανθρώπινης ψυχής, όταν αυτή σπαράζει. Μέσα από το μυθιστόρημα του Νίκου Γκίκα προκύπτει το ερώτημα: αγιάζει όντως, ο σκοπός τα μέσα;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Νίκος Γκίκας
Σελίδες: 360
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2019
ISBN: 978-960-620-804-1
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Νίκος Γκίκας γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα.
Εργάζεται ως μεταφραστής, διορθωτής και κειμενογράφος.
To "Η διαθήκη του δολοφόνου" είναι το πρώτο του κείμενο που εκδίδεται.
