Περίληψη οπισθόφυλλου:
Κάποτε ο Αλέκος ρωτούσε τη μητέρα του γιατί η αυτοκτονία είναι αμαρτία. Πλέον αποφεύγει να μιλήσει για οτιδήποτε. Το σχολείο έχει μετατραπεί σε κόλαση και οι συμμαθητές του σε βασανιστές. Κρατά κατάλογο με τις αποτυχίες του, και δεν τολμά να μιλήσει ούτε στη Στέλλα, το κορίτσι που του αρέσει.
Ώσπου στην πρώτη λυκείου κάθεται στο ίδιο θρανίο με τον Ροκ, τον πιο δημοφιλή συμμαθητή του, αστέρι στην μπάλα και φημισμένο για τους καβγάδες του. Θα παραμείνει ο Αλέκος στόχος των νταήδων ή θα τους μοιάσει; Θα αλλάξει από θύμα σε θύτη; Και με τι κόστος;
Απρόβλεπτες καταστάσεις και απανωτά λάθη θα τον φέρουν αντιμέτωπο με συμμαθητές, καθηγητές, γονείς και την αστυνομία.
Μυθιστόρημα μιας βίαιης ενηλικίωσης, το "Μετά βίας" είναι η σκληρή ιστορία ενός εφήβου με φόντο την ελληνική επαρχία του '90, τις καταλήψεις, τις εκδρομές, τις φάρσες και τις σχολικές περιπέτειες, πριν η λέξη "bullying" μπει στην καθημερινότητά μας.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Πάντα μου άρεσε η πρωτοπρόσωπη γραφή -τόσο άμεση και τόσο προσωπική σαν εκ βαθέων εξομολόγηση. Αυτή τράβηξε το ενδιαφέρον μου από τις πρώτες σελίδες, καθώς και η περίληψη στο οπισθόφυλλο. Τώρα πλέον που οι τίτλοι τέλους έχουν μπει, πιστεύω ότι αυτό που απογείωσε το βιβλίο είναι η αφήγηση. Το εξώφυλλο είναι αδιάφορο -δεν βοηθάει. Το όνομα του συγγραφέα άγνωστο. Ωστόσο οι εκδόσεις Bell επιλέγουν πολύ προσεκτικά τους συγγραφείς τους και έτσι άρχισα το αναγνωστικό μου ταξίδι: με εμπιστοσύνη.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε από την αρχή το θέμα. Το ερώτημα που τριγύριζε το μυαλό μου από την αρχή, νομίζω ότι έχει απασχολήσει πολύ τον απλό κόσμο, αλλά και τους επιστήμονες, κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους: μπορείς από θύμα να γίνεις θύτης;
Ο Αλέκος, ο κεντρικός ήρωας γίνεται αντικείμενο χλευασμού και εκμετάλλευσης. Η παθητική στάση του στη ζωή δε βοηθά καθόλου. Μα πώς μπορεί να είναι τόσο αξιοθρήνητος, ενώ προέρχεται από πλούσια μεγαλοαστική οικογένεια; Ίσως η απάντηση είναι ότι ο εκφοβισμός δεν έχει πρόσωπο και δε διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κοινωνικές τάξεις. Ο δε διώκτης των γυμνασιακών του χρόνων, ο Βαγγέλης, μοιάζει σαν ένα πλαδαρό, τιποτένιο ανθρωπάκι, όμως τίποτα δεν τον εμποδίζει να «ζορίζει» τον ήρωα. Όχι πολύ -όσο χρειάζεται για να "αποσπά" τον φόβο του...
Έτσι ξεκινά ένα ταξίδι αναμνήσεων. Σίγουρα η δική μας η γενιά τουλάχιστον, θυμάται τα ουφάδικα, την κατάσταση στα σχολεία, τα κρυφά τσιγάρα, την αποθήκευση άσεμνων περιοδικών και φυσικά τα ωράρια λειτουργίας, μια εβδομάδα πρωί και μια απόγευμα. Διακρίνω έκπληξη στα μάτια παιδιών όταν τους λέω πως έτσι λειτουργούσαν τα γυμνάσια και παλιότερα. Αν αφαιρέσουμε τους υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα και οποιαδήποτε άλλη τεχνολογική «ευκολία», ακόμα και την ξέφρενη ανέγερση οικοδομών... να, ζωγραφίζεται μπροστά σου η δεκαετία του ενενήντα! Το αξιοσημείωτο είναι ότι εκτός από τα τεχνολογικά θαύματα τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει από τότε. Ίσως μάλιστα τα πειράγματα κάποτε να ήταν αθώα, σε ένα στυλ "μαλώνουμε, πλακωνόμαστε, φίλοι ξανά" ή στη χειρότερη περίπτωση "δεν σε έχω φίλο και δεν θέλω να σε ξέρω".
Ας γυρίσουμε όμως στον ήρωά μας. Δεν θα τον χαρακτήριζα «σπασικλάκι», αλλά απομονωμένο. Χάνεται στις σκέψεις του, στον εαυτό του, στα προβλήματά του και βρίσκεται αρκετές φορές εκτός πραγματικότητας. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τον κάνει «θήραμα». Ενώ είναι έξυπνος, είναι και καλόβολος κι αποφεύγει τις φασαρίες σαν το διάβολο. Ο καλύτερος του φίλος, Μάριος, είναι διαφορετικός χαρακτήρας. Πασχίζει να φαίνεται δημοφιλής αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αν και δεν μου αρέσει να κολλάω ταμπέλες, θα έλεγα ότι είναι επιφανειακός και σίγουρα ο καλύτερος ορισμός του άσπονδου φίλου -αυτού που παρακολουθεί ως θεατής αυτά που συμβαίνουν σε σένα, αυτού που έχει άποψη για τα πάντα ακόμα κι αν δεν του ζητηθεί.
Ουσιαστικά η ζωή του Αλέκου αλλάζει όταν στο Λύκειο γνωρίζει τον Ροκ. Έτσι, όλοι καλούν τον Πέτρο ο οποίος είναι το ακριβώς αντίθετο του ήρωά μας. Νταής, ακομπλεξάριστος, άνετος και εμπνέει το φόβο. Από εδώ και στο εξής οι σελίδες φεύγουν σαν νερό. Δοκιμάζονται οι αντοχές, οι αξίες, η φιλία και παραθέτονται οι ποικίλες εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης: οργή, μίσος, έρωτας, προδοσία.
Το κρεσέντο του τέλους δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Μάλιστα, είναι ένας ωραίος τρόπος για να αναλογιστούμε όλοι τα λάθη μας, τα πάθη μας και το μερίδιο ευθύνης που έχουμε στη διαμόρφωση αυτής της κοινωνίας. Ένα ισχυρό «κατηγορώ» σε μια εποχή που ο εκφοβισμός, το "bulling", όπως λέμε σήμερα, δεν υπήρχε καν στο λεξιλόγιο των ανθρώπων. «Μετά βίας» θα το αφήσετε από τα χέρια σας πριν το τελειώσετε...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Αντώνης Πάσχος
Σελίδες: 352
Ημερ. έκδοσης: Σεπτέμβριος 2019
ISBN: 978-960-620-791-4
.jpg)
