Περίληψη οπισθόφυλλου:
...Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα ότι είχα ένα ζεστό κι όμορφο σπιτικό που μάτωσα για να του δώσω τα καλύτερα υλικά. Του έβαλα μέσα όλη μου την αγάπη, τη στοργή, την αφοσίωση, την αθώα εμπιστοσύνη μου, την ανοχή μου, την κατανόηση, τα όμορφα παιδιά μου... κι εσένα πρώτ’ απ’ όλους και όλα. Μόνο που τυφλωμένη από τη λάμψη της εφήμερης ευτυχίας μου, δεν είδα ότι δεν μπήκες ποτέ μέσα για τα καλά. Φοβήθηκες το απόλυτο δόσιμο, φοβήθηκες τη φλογερή αγάπη μου, εμένα... Ήσουν με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω απ’ αυτό. Το έξω τελικά σε κέρδισε. Και μείναμε εμείς, εγώ και τα παιδιά μας, να σε κοιτάμε ν’ απομακρύνεσαι... Ο γάμος μου κι όσα επένδυσα σ’ αυτόν, ένα δένδρο στον χειμώνα, γυμνό από τα φύλλα του. Όλα πεσμένα κάτω στο υγρό χώμα, κιτρινισμένα, ψυχομαχούν...
Ένα μυθιστόρημα για τον γάμο και την απιστία, για τα πλήγματα και τα τραύματα που η ανθρώπινη επιπολαιότητα μπορεί να καταφέρει σε έναν εύθραυστο θεσμό, τον θεσμό του γάμου, πάνω στον οποίο στηρίζεται το ίδιο το κύτταρο της κοινωνίας: η οικογένεια. Βασισμένο σε αληθινές ιστορίες καθημερινής τρέλας και στην αβάσταχτη ελαφρότητα του ανθρώπινου είναι.
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου)
Γυναίκας το ανάγνωσμα, ειδωμένο από την όψη της απιστίας του συζύγου της. Η διέλευση της ζωής μέσα από τον γάμο, όπως τη βιώνει μια γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Πρόκειται για μια μορφωμένη γυναίκα που έβαλε σε δεύτερη μοίρα την καριέρα της για να υπηρετήσει την οικογένειά της: τα παιδιά και τον σύζυγο. Όσα και να πέρασε, τα υπέμεινε στο όνομα της ιερής οικογένειας. Η ζωή κύλησε και στη δύση της πια, η επανάσταση έμοιαζε με ένα διάλειμμα, τα όπλα δεν είχαν σφαίρες, η καρδιά της δεν άντεχε τη μοναξιά, ούτε την δυστυχία των παιδιών της. Και έδωσε συγχωροχάρτι στον άπιστο.
Μια συνηθισμένη ιστορία γραμμένη πότε απαλά πότε επιθετικά, με μια γλώσσα τολμηρή, τέτοια που να βρίσκει στόχο, να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, να στρίβει το μαχαίρι βαθιά στα σωθικά, να ξεγυμνώνει και να αποκαλύπτει το κενό που προκύπτει από την απόρριψη.
Ένα βιβλίο διαφορετικό, γραμμένο από γυναίκα, αφιερωμένο στις νέες γυναίκες. Γιατί η ζωή είναι μια αστραπή, μια ωραία αστραπή, και οφείλουμε να έχουμε τα μάτια ανοιχτά και τις αισθήσεις μας ζωντανές να καταφέρουν να δουν το μεγαλείο της και να μην την αφήσουν να προσπεράσει. Γιατί οι γυναίκες είναι οι φορείς της ζωής. Διαβάστε το!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Πόσο λίγο χρειάζεται για να απομακρυνθούν δυο άνθρωποι που ήταν κάποτε ένα; Δυο άνθρωποι που κούμπωναν μεταξύ τους και που συμβίωναν αρμονικά για τρεις δεκαετίες. Και να που τώρα, επτά χρόνια μετά το μπλέξιμό του με τη Λούμπα, αναρωτιόταν για το δικό της κενό. Ένα κενό που εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε να το γεμίσει παρασυρμένος από την ερωμένη του. Τί έκανε η Τζένη ολομόναχη μέσα σ’ εκείνο το κενό που τους χώριζε; Κι αν είχε βρει κάτι άλλο; Κάποιον άλλον, πρόθυμο να καλύψει εκείνο το πολυπλόκαμο κενό;
Η ζωή τους είχε διχοτομηθεί σαν τον Ανδρόγυνο, είχαν γίνει δυο ζωές, παράλληλες, τεθλασμένες, ασυνάντητες. Ωστόσο, αυτό δεν σήμαινε ότι εκείνη δεν διασταυρωνόταν με άλλους άνδρες στο επτάχρονο κομμάτι της δικής της αποκομμένης απ’ αυτόν ζωής...
Γιατί όχι; Θα το άντεχε, αν μάθαινε κάτι τέτοιο. Αν αυτός είχε ερωμένη, γιατί όχι κι εκείνη εραστή; Αν εκείνος θέλησε να απαλλαγεί από το βάρος του πένθους και του σταμπαρισμένου πόνου, γιατί όχι κι εκείνη; Πόσο μπορείς να αντέχεις τον πόνο; Η ζωή έχει τη δική της πανάκεια, τη δική της χρυσόσκονη. Λέγεται λήθη. Αν εκείνος είχε τάσεις αποφυγής του πόνου, τάσεις φυγής από το σκοτεινό βάρος του πένθους, γιατί όχι κι εκείνη; Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε, η πληγή υπήρχε αλλά δεν ήταν πια χαίνουσα. Την επούλωνε το καινούργιο πλάσμα που ήρθε στην οικογένεια, την επούλωναν τα άλλα παιδιά με την αγάπη και τις ανάγκες τους. Την επούλωναν τα εγγόνια.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ελένη Κεκροπούλου
Σελίδες: 400
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2019
ISBN: 978-960-643-019-0
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Ελένη Κεκροπούλου γεννήθηκε στον Ζυγό της Καβάλας, αλλά μεγάλωσε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Σπούδασε στο Καποδιστριακό πολιτικές επιστήμες και νομικά, καθώς και ξένες γλώσσες. Εργάζεται στον εκδοτικό χώρο εδώ και σαράντα δύο χρόνια ως μεταφράστρια, επιμελήτρια, εκδότρια και συγγραφέας. Το συγγραφικό της έργο αποτελείται από παιδικά-ιστορίες του Αισώπου για μικρά παιδιά μεταφρασμένες από το πρωτότυπο, με εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου ("Πες μου, μπαμπά, μια ιστορία, σε παρακαλώ"), ιστορικά μυθιστορήματα ("Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η Καπετάνισσα", "Αγγέλικα η Μαντενούτα", Σαν τα κυνηγημένα αγρίμια", "Το σημάδι του Κάιν", "Αναστασία, η Ρωμιά Σουλτάνα") και σύγχρονη λογοτεχνία ("Σκέψου εμένα όταν πονάς"). Δηλώνει μαθήτρια διά βίου, διαβάζει ακατάπαυστα τα πάντα, αλλά κυρίως τους μεγάλους Έλληνες κλασικούς και εστιάζει στη μελέτη της Iστορίας, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Αγαπά την κλασική μουσική, την όπερα, το θέατρο, την τζαζ, το Τρίτο Πρόγραμμα, την ατμόσφαιρα των μουσείων, τους αρχαιολογικούς χώρους και τους μεγάλους περιπάτους. Είναι παντρεμένη εδώ και τριάντα τέσσερα χρόνια με τον Γιάννη Χαραλαμπάκο, σύντροφο και συναγωνιστή στη ζωή, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά.
