Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Χτυπούσα με μίσος και με λυσσαλέο πάθος το κεφάλι του, ώσπου τα αίματα έβαψαν τα χέρια μου. Δεν μπορούσα να ελέγξω αυτόν τον ασυγκράτητο θυμό μου, που έγινε ποτάμι και τον έπνιξε. Πήρα όμως την εκδίκησή μου, για τη μάνα μου, για μένα και για τόσες άλλες γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμού απ’ τους παρακρατικούς και απ’ τους Χίτες...»
«Κανένας δεν έμαθε το μυστικό μου, παρά μόνο εσύ, διαβάζοντας αυτές τις σημειώσεις... Τις Άλικες Ζωές, τις κόκκινες, τις αιματοβαμμένες ζωές... Τις δικές μας ζωές, γιε μου...»
Μικρασιατικά παράλια, Ελλάδα, Λέσβος... Και ένας πόλεμος, αυτός ο αδελφοκτόνος, που θα καταστρέψει ζωές, αλλά το χειρότερο, θα μείνει για πάντα χαραγμένος μέσα στις μνήμες όσων επέζησαν τότε. Για να θυμούνται... Για να μην ξεχάσουν ποτέ. Όπως ποτέ δεν ξέχασε η Στεφανία, ο Στέλιος και ο Χριστόφορος. Δεν θα ξεχάσω ούτε εγώ, κι ας μην έζησα σ’αυτόν τον πόλεμο.
Είμαι ο Σταύρος Αράπογλου. Της Σοφίας Αράπογλου. Μόνο αυτό γνωρίζω, τ’ όνομα και το επίθετο της μητέρας μου. Όσο γι’ αυτό του πατέρα μου, πάντα δήλωνα «αγνώστου πατρός». Και αυτό θα συνεχίσω να δηλώνω, ακόμη και τώρα που ξέρω...
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παναρίτη)
Ο Σταύρος Αράπογλου το μόνο που γνωρίζει είναι τ’ όνομα και το επίθετο της μητέρας του. Ψάχνει πληροφορίες για μια τριμελή οικογένεια και συγκεκριμένα το παιδί τους, το οποίο η μητέρα του θεωρούσε ότι ήταν η αιτία για τη σωτηρία της ζωής της. Δεν θα ζούσε αν δεν υπήρχε αυτή η οικογένεια να την πάρει τότε από τη Σμύρνη που καταστρεφόταν. Η οικογένεια αυτή εγκαταστάθηκε στη Λέσβο. Ένα τυχαίο γεγονός γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει ο Σταύρος το ταξίδι του στα χρόνια του εμφυλίου αλλά και να μάθει την αλήθεια του δικού του παρελθόντος.
Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα με φόντο τη Μικρασιατική καταστροφή, την προσφυγιά, τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο, που όλοι πρέπει να διαβάσουν. Να μάθουν για τη ντροπιαστική ήττα που υπέστη ο ελληνικός λαός για χάρη των ηγετών του. Ένα βιβλίο για τον ηρωισμό των ανταρτών και την ψυχική δύναμη των ανθρώπων που άντεξαν. Όλη η αλήθεια του αδελφοκτόνου εμφυλίου μέσα από τις άλικες ζωές της Στεφανίας, της Μάρθας, του Χριστόφορου και του Στέλιου. Γιατί τελικά, τα τραγικότερα θύματα αυτού του πολέμου ήταν και απ’ τις δυο όχθες και όχι μόνο από τη μία, όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί. Οι πολιτικοί με τους χειρισμούς τους κατάφεραν να διχάσουν τους πολίτες και την ελληνική κοινωνία και να τους οδηγήσουν στον αλληλοσπαραγμό και στον αποδεκατισμό. Άλλους τους ονόμασαν κομμουνιστές, άλλους παρακρατικούς και όλους τους έσπρωξαν στον γκρεμό.
«Το ατομικό συμφέρον και η αναρρίχηση ενδιέφερε τους πολιτικούς μας και όχι το καλό της πατρίδας και του λαού. Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, ήμασταν και συνεχίζουμε να είμαστε, κατά την άποψή μου, υποχείρια, για να εξυπηρετήσουμε τους στόχους τους».
Έχει αξία να μαθαίνουμε αντικειμενικά τα γεγονότα και την ιστορία του παρελθόντος και, πιστεύω πως, ο συγγραφέας κατέθεσε με άκρως αντικειμενική ματιά τα γεγονότα του εμφυλίου. Είναι ένα βιβλίο που διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Κάθε σελίδα του ήταν χιλιάδες σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα. Συγχαρητήρια στον συγγραφέα γι’ αυτό το υπέροχο βιβλίο, που από σήμερα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Κώστας N. Βελούτσος
Σελίδες: 218 / Διαστάσεις: 14 x 21 cm
Ημερ. έκδοσης: Αύγουστος 2018
ISBN: 978-960-626-051-3
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Κώστας N. Βελούτσος γεννήθηκε το 1966 στο Πλωμάρι της Λέσβου.
Δικά του έργα είναι τα «Σεργιάνι στη ζωή», «Τελευταία Φορά», «Ζωή από τον Θάνατο», «Κόκκινα Φεγγάρια», «Οι Άνθρωποι του Αυγούστου» και «Άλικες ζωές».
.jpg)
