Περίληψη οπισθόφυλλου:
1978, Μέμφις, Τενεσί, ΗΠΑ: Η Άννα Γουίλσον είναι μια νεαρή δικηγόρος, η οποία εργάζεται σε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία της πολιτείας του Τενεσί. Η πρώτη της σημαντική υπόθεση, η δολοφονία της Κάθριν Μπρουκς, θα γίνει η αφορμή για μια σειρά αποκαλύψεων. Όλα όσα θεωρούσε δεδομένα θα ανατραπούν, όπως και η ίδια η ζωή της.
Θα καταφέρει άραγε να βρει την άκρη του νήματος; Και τελικά, τι ρόλο θα παίξει το σπασμένο μενταγιόν;
Ο Μιχάλης Ε. Μεσοχωρίτης, μετά το «Τα τρία ημερολόγια», επιστρέφει με ένα ακόμα συναρπαστικό μυθιστόρημα που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα.
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
"Το σπασμένο μενταγιόν" είναι το δεύτερο βιβλίο του Μιχάλη Μεσοχωρίτη. Πρόκειται για ένα δικαστικό θρίλερ, του οποίου τα θετικά στοιχεία είναι η πάρα πολύ γρήγορη ροή, η απλή καθημερινή γλώσσα, η καλή (αν και όχι πρωτότυπη) ιδέα και τα μικρά και ξεκούραστα κεφάλαια.
Η ιστορία λοιπόν αφορά στην περιγραφή της εκδίκασης μιας περίεργης υπόθεσης φόνου, η οποία φαινομενικά είναι πολύ απλή, αλλά στο βάθος της κρύβει μυστικά και παραποιημένες αλήθειες. Αρχικά μου δημιουργήθηκε η απορία, γιατί ο συγγραφέας τοποθέτησε την ιστορία στο Μέμφις των ΗΠΑ. Θα μπορούσε κάλλιστα ο τόπος, που έλαβαν χώρα όλα αυτά, να είναι η Ελλάδα. Φυσικά στην Ελλάδα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχουμε τη θανατική ποινή καθώς επίσης και ότι για να κατηγορηθεί κάποιος, χρειάζονται πειστήρια κι αποδείξεις, σε αντίθεση με το Τενεσί, όπου κατηγορούμενος μπορεί να βρεθεί οποιοσδήποτε αυτεπάγγελτα, εφόσον έχει προηγηθεί μια απλή, λεκτική κατηγορία από κάποιον άλλο! Με αυτές τις σκέψεις έλαβα κι απάντηση στο ερώτημά μου. Δε μου το βγάζεις ωστόσο, από το μυαλό ότι, εάν η ιστορία εκτυλισσόταν στην Ελλάδα, θα ήταν πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί εμπεριστατωμένη έρευνα και άρα, θα καλύπτονταν τα όποια κενά μένουν τώρα.
Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά θα ήθελα λίγο παραπάνω από το συγκεκριμένο. Αν και η ροή της ιστορίας είναι στρωτή με ανοδική πάντα πορεία, λείπουν κάποια από τα στοιχεία που "γεμίζουν" την υπόθεση και δημιουργούν μια μεστή και στιβαρή πλοκή. Οι περιγραφές είναι απλοϊκές, χωρίς εμβάθυνση στις προσωπικότητες των χαρακτήρων, στα συναισθήματα, στους φόβους και τις αξίες. Για παράδειγμα, κεφάλαιο προς κεφάλαιο, ο κ. Μεσοχωρίτης μάς περιγράφει τα βήματα της δικηγόρου προς την επιτέλεση του σκοπού της -να αθωώσει δηλαδή τον πελάτη της- χωρίς όμως να μας μιλήσει ιδιαίτερα για την ψυχοσύνθεσή της, τα άγχη της κτλ. Από την άλλη, δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με τον κατηγορούμενο, πράγμα που έχω την υπόνοια ότι έγινε για κάποιον σκοπό, τον οποίο δεν μπορώ να συζητήσω, λόγω του κινδύνου να κάνω spoiler. Εν κατακλείδι, ο συγγραφέας επέλεξε να μας δώσει την ιστορία πιο δημοσιογραφικά γραμμένη, πράγμα το οποίο από τη μια μου άρεσε, γιατί το διάβασα σε χρόνο ρεκόρ κι από την άλλη, μου έλειψε λίγη «φλυαρία».
Για να καταλήξω, «Το σπασμένο μενταγιόν» δεν ικανοποίησε 100% τις σκοτεινές ορέξεις μιας hardcore αναγνώστριας αστυνομικών και δικαστικών θρίλερ, όπως εγώ. Πάντως και χωρίς να έχω διαβάσει το πρώτο βιβλίο του, καταλαβαίνω ότι ο συγγραφέας έχει τις προδιαγραφές, τη φαντασία και τον τρόπο να γράψει κάτι καλό. Θα αναζητήσω το προηγούμενό του αλλά και το επόμενό του πόνημα, για να έχω εμπεριστατωμένη άποψη.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Μιχάλης Ε. Μεσοχωρίτης
Σελίδες: 232 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2019
ΙSBN: 978-618-5307-78-3
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Μιχάλης Ε. Μεσοχωρίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός μέχρι το τέλος του 2011. Από τότε ζει μόνιμα στο Λονδίνο.
Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
«Το σπασμένο μενταγιόν» είναι το δεύτερό του βιβλίο, μετά το συγγραφικό ντεμπούτο που πραγματοποίησε το 2018 με το μυθιστόρημα «Τα τρία ημερολόγια» από τις εκδόσεις Πνοή.
