Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ένα προσφυγοχώρι, εκεί γύρω στο 1932. Άνθρωποι παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους με τη δουλειά, τις αρχές και τα πιστεύω τους. Τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν στη νέα πατρίδα, οκτάχρονα πλέον, γεμάτα ζωή, ανυπόταχτα, ανδρώνονται πρώιμα μέσα από το σχολείο, το παιχνίδι, την καθημερινότητα. Βιώνουν την κάθε στιγμή που φέρνει την εξέλιξη στη μικρή κοινωνία. Αναγκάζονται να οργανωθούν, να θέσουν τους δικούς τους κανόνες λειτουργίας, πολλές φορές αντίθετους με τους κανόνες των μεγάλων, να χαράξουν τους δικούς τους δρόμους.
Πού θα τους οδηγήσει αυτή τους η στάση; Θα βγουν σε ξέφωτα ή θα γκρεμοτσακιστούν; Ένας αφηγητής, που ζει στο σήμερα με μνήμες από το παρελθόν και κουβαλάει ένα χρέος. Ένα βιβλίο για να θυμηθούν οι μεγάλοι και να χαρούν οι μικροί...
Η άποψή μου:
(γράφει η Νάντια Παπαθανασοπούλου)
«Έτσι ήταν κάποτε»... Ένα "γλυκό"> βιβλίο, που με έκανε να δακρύσω πολλές φορές.
Νομίζω πως όταν φτάνει ο άνθρωπος σε ηλικία από τα 40 και άνω, αρχίζει κι αναπολεί τα παλιά. «Έτσι ήταν κάποτε» λέμε όλοι εμείς οι μεγάλοι στους μικρότερους και όταν το λέμε αυτό, εννοούμε πάντα ότι το "κάποτε" ήταν καλύτερο από το "τώρα". Γιατί αυτό το "κάποτε" ήταν "τότε", που ήμασταν παιδιά. Ανέμελα παιδιά...
Το δικό μου ευλογημένο "κάποτε" ήταν όταν παίζαμε στη γειτονιά, όταν τρώγαμε βερίκοκα από τα δέντρα για να μη διακόψουμε το παιχνίδι και χρειαστεί να πάμε σπίτι. Όταν η μία ομάδα ήταν οι Έλληνες και η άλλη οι Τούρκοι και παίζαμε πόλεμο, όταν το σκάγαμε τα καλοκαιρινά βράδια όλα τα ξαδέλφια από το παράθυρο για να μαζευτούμε και να πούμε ιστορίες, τρώγοντας πασατέμπο...
Αυτό το "κάποτε" για τον κύριο Θωμά είναι όταν τα παιδιά μαζεύονταν και έπαιζαν στην αλάνα. Αγόρια ενωμένα ποτέ νικημένα. Σ’αυτόν τον μικρόκοσμο μεγάλωσε φτωχά, μα ευτυχισμένα ο συγγραφέας μας, ο οποίος έπαιζε, έτρεχε και γινόταν ευτυχισμένος με τα μικροπράγματα της ζωής.
Γιατί μεγαλώνοντας, κι εγώ ως αναγνώστρια θα πω ότι η μαγεία βρίσκεται στην απλότητα. Δεν είχαν παιχνίδια και υπολογιστές "τότε". Είχαν μια πάνινη μπάλα φτιαγμένη από κουρέλια και στην καλύτερη των περιπτώσεων λίγο φαγητό παραπάνω. Αυτή όμως ήταν η χαρά τους. Δεν είχαν νταντάδες -είχαν όμως πολλές μαμάδες, γιατί εκείνα τα χρόνια όλες οι γυναίκες του χωριού πρόσεχαν όλα τα παιδιά της γειτονιάς σαν δικά τους! Χωρίς ανταγωνισμούς και κακεντρέχειες. Οι γονείς μπορεί να ήταν άνθρωποι αγράμματοι οι περισσότεροι, είχαν όμως αλάθητο ένστικτο για να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους. Γιατί εκείνα μεγάλωσαν κι έγιναν καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία.
Και ναι... Τελικά μεγάλωσαν κι εκείνα τα παιδιά, όπως όλοι μας. Κι έπρεπε να αφήσουν πίσω τους την αλάνα, τα παιχνίδια, την ξενοιασιά. Όπως την αφήσαμε όλοι μας.
«Έτσι ήταν κάποτε»... Ένα βιβλίο που θεωρώ θησαυρό νοσταλγίας για όλους μας... για όλους εμάς, που γίναμε το «έτσι είναι τώρα»...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Θεματολογία: Λογοτεχνία & Δοκίμιο / Μυθιστόρημα
Συγγραφέας: Θωμάς Τσαβδαρίδης
Σελίδες: 500
Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 2017
ISBN: 978-618-5318-21-5
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Τσαβδαρίδης Θωμάς γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα Κοζάνης. Τελείωσε τo Γυμνάσιο στη γενέτειρά του και στη συνέχεια σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας. Υπηρέτησε ως δάσκαλος στην ορεινή Γορτυνία, στο γαλλόφωνο Βέλγιο και σε σχολεία της Δυτικής Μακεδονίας. Το 1981, μετεκπαιδεύτηκε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών. Παράλληλα φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο, και πήρε DIPLOME στην εκμάθηση και διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας. Δίδαξε παιδαγωγικά σε δάσκαλους και καθηγητές στα Π.Ε.Κ Κοζάνης. Από το 2004 είναι συνταξιούχος. Μαζί με τη σύζυγό του δημιούργησαν ένα μικρό λαογραφικό μουσείο στο σπίτι τους, που το επισκέπτονται ομαδικά παιδιά δημοτικών σχολείων και ατομικά όποιος επιθυμεί.
.jpg)
