Περίληψη οπισθόφυλλου:
Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα διαφορετικά στιγμιότυπα της σχέσης μας με τα ζώα. Δώδεκα ιστορίες που συνθέτουν την εικόνα ενός κόσμου κρυμμένου και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις δραματικές πτυχές του. Καθώς οι πρωταγωνιστές τους, άλλοτε άνθρωποι και άλλοτε ζώα, ξετυλίγουν τις ιστορίες τους, γίνεται φανερό ότι τα προσωπικά τους δράματα συνυφαίνονται σε μια κοινή μοίρα. Μέσα από τα αισθήματα, που ξεχειλίζουν και κορυφώνονται, οι μύθοι καταρρέουν και αναδύεται η προθυμία και η ωριμότητα της ανθρωπότητας να κάνει το αυτονόητο, να ταχθεί με το καλό και το δίκαιο και να κάνει το πολυπόθητο βήμα της αλλαγής.
«...τότε ασυναίσθητα γύρισε το βλέμμα και αντίκρισε ξανά το έρημο μαγαζί. Η εικόνα τού έφερε ένα ελαφρύ, ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη και μια ελπίδα στη σκέψη. Το κλειστό ταχυφαγείο ήταν το μέλλον που κάποτε θα ερχόταν».
Η άποψή μου:
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
Αυτό το βιβλίο μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σημερινή πραγματικότητα, με την ωμή αλήθεια, όσον αφορά στην κοινωνία όπου ζούμε, καθώς και την εκμετάλλευση των ζώων από τους ανθρώπους.
Ο συγγραφέας φαίνεται να έχει τεράστια αγάπη για τα ζώα, κι έχει ερευνήσει βαθιά τον ψεύτικο και διαστρεβλωμένο κόσμο στον οποίο ζούμε. Από το πρώτο κιόλας διήγημα μάς βάζει στον κόσμο του και μας γνωστοποιεί τον καταιγισμό των διαφημίσεων στις οποίες παρελαύνουν οι καρικατούρες δήθεν ευτυχισμένων και έξυπνων ανθρώπων. Μας μιλάει για την ατελείωτη αποχαύνωση, που έχει να κάνει με την εμφύτευση ενός παραποιημένου ορισμού της ευτυχίας μες στο μυαλό μας. Να αισθάνεται κανείς ευτυχής επειδή αγόρασε ένα άχρηστο προϊόν, ή έτυχε μια «προσφορά» σε ένα κόσμο που παραπαίει. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την απόγνωση μιας μάνας και μας ρωτάει αν μπορούμε να την καταλάβουμε. Μπορούμε άραγε; Μα ακόμα κι αν δεν γίνεται, τουλάχιστον μπορούμε να είμαστε αλληλέγγυοι, γιατί αυτό είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει.
Μας αναφέρει πως, δυστυχώς, ζούμε κάτω από ένα σύστημα που έχει θέσει ως προτεραιότητα την περιφρόνηση και την απαξίωση της ζωής και πως το πιο καίριο, το πιο ζωτικό νόημα, είναι να σωθεί έστω και μια ζωή, να αφυπνιστεί έστω και μια συνείδηση.
«Μια δερμάτινη μπότα είναι το έναυσμα για να ξεδιπλωθεί το παρελθόν της... μια ζωή που έγινε δέρμα, σώμα που έγινε φτηνή πρώτη ύλη για αντικείμενα, σε μια κουλτούρα του θανάτου που εξακολουθεί να βρίσκεται σε έξαρση. Πεταμένες ζωές στα σκουπίδια για μια μόδα...»
Σε ένα άλλο διήγημα μας μιλάει για έναν βασιλιά χωρίς ελευθερία και χωρίς βασίλειο. Για τη θέση ενός λιονταριού που θα πρέπει να είναι στην άγρια φύση, στη φύση που δημιουργεί ελεύθερα όντα και δεν στερεί την ελευθερία κανενός και πουθενά. Σε έναν πλανήτη που φτιάχτηκε για όλα τα είδη που τον θεωρούν κόσμο τους, μα που τα ανθρώπινα όντα τους τον πήραν, τον οικειοποιήθηκαν και τα απέκλεισαν από αυτόν.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον συγγραφέα για την αφύπνιση, και για όλα αυτά που εν μέρει ήδη γνώριζα, αλλά δεν ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ.
Η ανθρωπότητα μπορεί να γλιτώσει, αρκεί να κάνει το άλμα τώρα. Πρέπει να σεβαστούμε τα πλάσματα που μας περιτριγυρίζουν και να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της. Πρέπει να στείλουμε αυτό το μήνυμα παντού.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Χρήστος Γεωργιάδης
Σελίδες: 130 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Απρίλιος 2018
ISBN: 978-618-5101-56-5
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Χρήστος Γρ. Γεωργιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως εκπαιδευτικός.
Το συγγραφικό του έργο εστιάζεται στην οικολογική vegan λογοτεχνία και τα βιβλία του είναι τα πρώτα αυτού του είδους στην Ελλάδα. Τα θέματά του αντλούνται από την σχέση μας με τα άλλα αισθανόμενα όντα του πλανήτη και στο έργο του αναδύεται η ευαισθησία για την αξία της ζωής και μαζί η αναγκαιότητα για έναν άλλο τρόπο διαβίωσης, αυτόν της συνύπαρξης και της σύνδεσης.
.jpg)