Περίληψη οπισθόφυλλου:
Όταν ακουμπάμε το σώμα ενός ανθρώπου κάτω από το δέρμα ακουμπάμε την ψυχή του. Την ακουμπάμε με το δικό μας δέρμα μα και με τη δική μας ψυχή, που ζει κάτω από το δέρμα μας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους αγγίζεις δίχως λόγο. Είναι το σώμα τους και η ψυχή τους. Όμως αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι αβοήθητοι, δεν έχουν τη δύναμη να ορίσουν ποιος τους ακουμπά. Αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι στα χέρια μας. Και τα χέρια μας θα πρέπει να μάθουν να αγγίζουν με σεβασμό. Τα χέρια μας δεν εισβάλλουν. Δεν είναι εργαλείο. Είναι φτερό... Ναι; Φτερό, καταλαβαίνεις;
Μια νέα γυναίκα, που ξεκινάει σιγά-σιγά τη σταδιοδρομία της στο προσωπικό οίκων ευγηρίας, ψυχιατρικών κλινικών, μονάδων απεξάρτησης ή ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, αφηγείται τις εμπειρίες της. Οι δεκατρείς ιστορίες αυτού του βιβλίου φέρουν ως τίτλο τα ονόματα (ή, μάλλον, τα ψευδώνυμα) των ανθρώπων που τη σημάδεψαν στην πορεία της. Καθένας τους κι ένα ξεχωριστό μάθημα. Γι’ αυτό και τίποτε απ’ όσα λαμβάνουν χώρα σ’ αυτές τις ιστορίες δεν εκφράζεται διά του δικού τους στόματος, αλλά διά στόματος ενός ανθρώπου που ανήκε στον «έξω κόσμο», εκεί όπου το γήρας, η ασθένεια ή η αναπηρία είναι πάντα ταμπού. Αρκεί όμως ένα μικρό άνοιγμα προς τον «κόσμο εκεί μέσα» για να διαπιστώσει κανείς ότι, τελικά, το μόνο αφύσικο σ’ αυτήν τη ζωή είναι το να περιφρονείς, ενώ το μόνο ακατόρθωτο το να μην μπεις -έστω και μία φορά- στον πειρασμό να προσπαθήσεις.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
"Ο χάρτινος κύκνος" είναι ένα σπουδαίο βιβλίο για τη ζωή και για το θάνατο, μα κυρίως για τη ζωή! Μας μιλά για ανθρώπους σπασμένους, ραγισμένους, μονάχους, γενναίους, για όλους εκείνους τους μαχητές που διψούν για ζωή!
Η μοναδική, εξαιρετική και μια από τις πιο αγαπημένες μου συγγραφείς, μάς δίνει ξανά μαθήματα ζωής, ανθρωπιάς και ευαισθησίας. Μας μιλάει για την αξιοπρέπεια, τη δύναμη και την αγάπη! Μάχεται για την κατάργηση των ταμπέλων, που εμείς βάζουμε στους άλλους αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς. Μας προτρέπει να σπάσουμε τα στερεότυπα. Μας καλεί να γίνουμε πιο ανθρώπινοι... Ναι, ανθρώπινοι, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας. Μας συμβουλεύει να σταματήσουμε να βλέπουμε το προφανές, γιατί δεν είναι αρκετό για να καταλάβουμε κάποιον ή έστω μια κατάσταση. Μας παροτρύνει να έχουμε το ίδιο βλέμμα για όλους τους ανθρώπους. Να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, γιατί τότε οι κινήσεις μας γίνονται χάδια που μπορούν να επουλώσουν πληγές ή ακόμα και να τις γιατρέψουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους μπορεί να μοιάζει με έρημο, ενώ εκείνοι, στη μέση του πουθενά, αναζητούν νερό για να επιβιώσουν. Η δίψα φέρνει απελπισία. Η απελπισία θυμό. Ο θυμός άρνηση. Η άρνηση μοναξιά. Η μοναξιά ανημποριά και εγκατάλειψη... και μπορεί να συνεχίσει έτσι για μπάντα αν δεν συμβεί κάτι. Κάτι!
Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουμε πως η ιστορία του καθενός είναι συγκλονιστική όπως και καθένας από εμάς άλλωστε. Να μην απαξιώνουμε, να έχουμε επίγνωση, γιατί η λέξη άνθρωπος είναι από μόνη της τεράστια, πελώρια, όπως και πολλές άλλες... Η φράση «Το σώμα μας είναι η δοκιμασία μας και πρέπει να φθαρεί για να ταΐσει την ψυχή μας» με έχει συγκλονίσει, όπως και πολλές άλλες ακόμα!
Έκλαψα αρκετά διαβάζοντάς το, γιατί μερικές φορές νιώθω αχάριστος για ό,τι μου έχει δοθεί, γιατί δεν έχω την απαιτούμενη δύναμη ώστε να συνεισφέρω όπως θα έπρεπε. Έκλαψα γιατί είμαι ένας απλός άνθρωπος. Έκλαψα γιατί γνωρίζω πως κάποια μυαλά μπορεί να είναι τρομαγμένα, μπερδεμένα, ανίκανα να ξεχωρίσουν χρόνους, πρόσωπα και εικόνες. Γιατί ζουν μόνοι μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους, νιώθουν ξένοι ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα. Όσοι έπαθαν ποτέ αμνησία ή άνοια, κατανοούν τι σημαίνει να μη γνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να χάνεσαι στο δρόμο και να μην ξέρεις που οδεύεις και για ποιον λόγο... Κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει μόνος... Κανείς.
Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν μαχητές. Που πέφτουν σαν αγέρωχοι πολεμιστές και δεν εγκαταλείπουν ποτέ καμία μάχη, έστω κι αν κάποια φορά χάνουν, έστω κι αν τελικά νικηθούν.
Κατερίνα, σε συγχαίρω για την απίστευτη δύναμη και αγάπη που διαθέτεις! Μακάρι να ήμουν ποιητής, ώστε να γνώριζα ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσω ώστε να εκφράσω τα όσα νιώθω κλείνοντας το βιβλίο σου, για τα όσα μου πρόσφερες και με αυτό το σπουδαίο έργο σου... Μακάρι να μπορούσαμε να σου μοιάσουμε όλοι. Να είμαστε απλά άνθρωποι!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Κατερίνα Χλωροκώστα
Σελίδες: 208 / Διαστάσεις: 12.2 x 16.5
Ημερ. έκδοσης: Μάρτιος 2018
ISBN: 978-960-576-759-4
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Κατερίνα Χλωροκώστα γεννήθηκε στο Σίντελφιγκεν της Γερμανίας. Έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Κατερίνη και την περίοδο της εφηβείας ξαναγύρισε στη Γερμανία, όπου φοίτησε στο Λύκειο του Τύμπιγκεν. Έκανε σπουδές Κοινωνικών και Συμπεριφορικών Επιστημών με εξειδίκευση στην Ψυχολογία και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Δραματοθεραπεία. Εργάσθηκε δεκαέξι χρόνια στο ΚΕΘΕΑ όπου μετεκπαιδεύτηκε ως Σύμβουλος εξαρτήσεων και διετέλεσε Διευθύντρια σε διάφορες μονάδες του, μεταξύ τον οποίων και στη Θεραπευτική Κοινότητα ΙΘΑΚΗ. Έχει δημιουργήσει τους «Κύκλους Ζωής», μια εναλλακτική δομή μέσα από την οποία δραστηριοποιείται οργανώνοντας σεμινάρια, συναντήσεις και ομάδες αυτοβοήθειας και προσωπικής ανάπτυξης. Ζει στην Περαία Θεσσαλονίκης με τον σύντροφό της και τα δυο αγόρια τους. Από το 2011 διατηρεί την ιστοσελίδα Kapaworld και το "Μικρό λευκό κοχύλι" είναι η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια.
.jpg)