Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ένα μουσικό σκοτεινό κοινωνικό παραμύθι για εφήβους και ενήλικες.
Ανθρώπινες σχέσεις, ανθρώπινα πάθη, ανθρώπινα τραύματα! Όλα μπερδεύονται κατά τη διάρκεια του Ύπνου. Ύπνος με ‘’Υ’’ διότι είναι ο μικρός γιος της Νύχτας, φίλος των μικρών παιδιών καθώς και σύμμαχος της Μάνας. Ποιας Μάνας; Της δικής σου Μάνας... της δικής μου Μάνας... της Μάνας όλων μας. Η ιδέα της Μάνας λοιπόν.
Παιδιά... Αγοράκι... Κοριτσάκι... Παιδικά παιχνίδια... Φανταστικοί φίλοι... Παιδικοί δαίμονες... Παιδική ασθένεια... Παιδική ηλικία... Παιδικά τραύματα! Σχέση Μάνας-Παιδιού και πώς αυτή διαμορφώνει την πορεία μας ως ενήλικες. Παιδικοί φόβοι, παιδική αποπλάνηση, ενηλικίωση, βία κατά των γυναικών, «φορεμένοι» κοινωνικοί ρόλοι. Το πέρασμα του χρόνου, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, το διαζύγιο, η τεκνοθεσία, ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός...
Σημείωση συγγραφέα: Το ‘’ΜΑΝΑ’’ είναι αποτέλεσμα προσπάθειας χρόνων. Από παιδί μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και να δημιουργώ μία κρυφή ιστορία για τον καθέναν τους. Εννοείται είχα και φανταστικούς φίλους που με βοηθούσαν σε όλο αυτό. Μεγαλώνοντας σε νησί και συγκεκριμένα στη Ρόδο, άκουγα τις γιαγιάδες να λένε ιστορίες εν είδη κουτσομπολιού. Άκουσα ιστορίες ενδοοικογενειακής βίας, παιδικής αποπλάνησης, υιοθεσίας, παιδιών που μεγάλωναν μόνο μέσα στο σπίτι κ.ά. Όλα αυτά τα κρατούσα μέσα στα κουτάκια του μυαλού μου. Στην συνέχεια αυτές οι αναφορές είδα να συμβαίνουν γύρω μου. Δεν ήταν απλά ιστορίες των γιαγιάδων. Συνέχισα να γεμίζω τα κουτάκια του μυαλού μου. Κάποια στιγμή και με τη βοήθεια των μουσικών και θεατρικών μου επιρροών αποφάσισα να γράψω αυτό το έργο. Μελέτησα τόσο παραμύθια και συμβολισμούς αυτών όσο και εγχειρίδια ψυχολογίας, ψυχανάλυσης και ύπνωσης. Οι ήρωες του βιβλίου μου έχουν στοιχεία από αληθινούς ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας...
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
«Από άλλα θηλυκά μπορεί να σωθεί κανείς, μπορεί να αποθαρρύνει την αγάπη τους - αλλά από τη μητέρα ποιος μπορεί να σε σώσει;»
-Elsa Morante, 1912-1985, Ιταλίδα συγγραφέας-
«Ένα παιδί που κοιμάται μου δίνει την εντύπωση ενός ταξιδιώτη σε μια πολύ μακρινή χώρα».
-Ralph Waldo Emerson, 1803-1884, Αμερικάνος φιλόσοφος-
Υπάρχουν ιστορίες σκοτεινές, παραμύθια καλυμμένα με πέπλα μαύρα, δυσοίωνα, που σε τρομάζουν. Άλλωστε όλα τα παραμύθια αυτόν έχουν ως βασικό σκοπό τους: τον τρόμο. Οι ήρωές τους όσο χαρισματικοί κι αν είναι, όσο μοναδικά τέλειοι κι αν περιγράφονται, όσο και αν κάποιοι από αυτούς στο τέλος «ζουν καλά κι εμείς καλύτερα;», η πορεία τους μέσα στο παραμύθι είναι εξοργιστικά άνιση και απέλπιδα έως ότου καταφέρουν το ποθούμενο για αυτούς, και για εμάς: τη λύτρωσή μας. Την παρηγοριά μας. Ας μην ξεχνάμε ότι παραμύθι αυτό σημαίνει, παρηγοριά.
Βέβαια, να σημειώσω ότι δεν πρόκειται για ένα «παραμύθι» που θα διαβάσετε το βράδυ στα παιδιά σας. Φρονώ ότι αν είναι να το διαβάσετε σε κάποιον, διαβάστε το στον/στη σύντροφό σας αρχικά, ίσως έτσι δεν υποπέσετε σε λάθη γονέων. Ή καλύτερα, μία ιδέα σας δίνω, διαβάστε το ένα απόγευμα με τσάι και κουλουράκια στη μητέρα σας, τη μαμά σας, στη ΜΑΝΑ σας την ίδια. Νομίζω πολλά θα καταλάβει, λίγα θα σας γυρίσει πίσω με λέξεις.
Ο Σταμάτης Πακάκης πάει όμως τη δική του ιστορία ένα βήμα πιο πέρα. Οι ήρωές του δεν είναι μόνο πλάσματα ενός παραμυθιού ή μιας ιστορίας φανταστικής. Είναι εμείς. Δεν υπάρχουν υπερβατικά στοιχεία μέσα στην ιστορία του. Δεν έχει δράκους, πριγκίπισσες, νεράιδες και καλούς ξυλοκόπους. Έχει εμάς. Τους ίδιους. Εμάς, που μας δίνει σάρκα και οστά σε αυτή την «τρομακτική» κατά τα άλλα εξιστόρησή του, που όλοι μας έχουμε βιώσει ή βιώνουμε συνεχώς και αδιαλείπτως ακόμα και σαν ενήλικες. Μία μάνα, ένα αγοράκι, ένα λούτρινο αρκουδάκι, μια ντουλάπα, ένα κοριτσάκι, μια κοπέλα, μια κούκλα. Πράγματα συνηθισμένα, καθημερινά. Παντού και πάντα σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια. Στοιχειώνουν μνήμες, επαναφέρουν στην επιφάνεια της καθημερινότητάς μας τις χαίνουσες πληγές του παρελθόντος μας.
Και συνδετικός κρίκος όλως αυτών των προσώπων ο ΥΠΝΟΣ. Ο Ύπνος; Ποιον άραγε χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ως πρότυπό του για αυτόν τον ήρωα του βιβλίου του; Ποιος είναι αυτός ο Ύπνος που κυριαρχεί, δυναστεύει, εξουσιάζει τους υπόλοιπους ήρωες; Ως πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ο γνωστός σε όλους μας, Μορφέας. Ο απλός καθημερινός ύπνος που μας παρασέρνει. Διαφωνώ όμως. Ή μάλλον διαφωνώ μερικώς. Είναι και αυτός. Ωστόσο, πιστεύω ότι τεχνηέντως και πολύ σοφά ο συγγραφέας έβαλε στο πρόσωπο του Ύπνου και πάλι εμάς τους ίδιους. Από μία όμως άλλη πλευρά. Αυτή του ασυνειδήτου. Γεμίζει τους ήρωες με ασυνείδητα συναισθήματα, ασυνείδητες σκέψεις ή/και ιδέες, ασυνείδητες αντιλήψεις, ασυνείδητες αντιδράσεις, συμπλέγματα, φοβίες και κρυφούς πόθους και επιθυμίες. Τους εξουσιάζει και τους βάζει ενίοτε «το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων». Να αντιμετωπίσουν και να αντιμετωπιστούν την ίδια ακριβώς στιγμή.
Και η Μ Α Ν Α; Πού παίζει μέσα σε όλο αυτό; Ποιος ο βασικός της ρόλος και γιατί υπάρχει; Γιατί τιτλοφορεί το έργο του συγγραφέα; Λόγω ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ, πιστεύω. Όσο κι αν προσπαθεί, όσο κι αν «πονάει» για τα δημιουργήματά της, η Μ Α Ν Α «χρησιμοποιείται» μοναδικά από τον Σταμάτη Πακάκη για να φανερώσει το ΥΠΕΡΕΓΩ μας. Αυτό που τρανώθηκε στα πρώτα μας χρόνια, κατά τη διάρκεια του οιδιπόδειου συμπλέγματος και ολοκληρώνεται πια στην πιο ώριμη ηλικία μας. Που μας «τιμωρεί και μας επιβραβεύει» την ίδια ακριβώς στιγμή.
Μάνα: ...Δε θα μου ξαναπείς τέτοιες βλακείες. Πήγαινε στο κρεβάτι σου...
Αγοράκι: Καλά μαμά!
Μάνα: Μπράβο! Μπράβο το μικρό μου το αγόρι. Μπράβο!
Με μία εξαιρετική του ιδέα ο συγγραφέας δημιουργεί μέσω της Μάνας άλλη μία υπερβατική εικόνα μέσα στον ίδιο του τον μύθο. Αυτή της Κούκλας. Μιας παρουσίας εκτός των συναφών ορίων του κειμένου. Ποια είναι η «ΚΟΥΚΛΑ»; Γιατί τόση δυναμική αν και ολιγόλεπτη η παρουσία της; Δημιούργημα της Μάνας, καθαρά δικό της έργο μέσα στο έργο. Ναι, μας οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα ότι πιθανότητα είναι ο καθρέφτης του παιδιού της. Της κόρης της. Ή αυτό που θέλει να είναι η κόρη της. Το επεκτείνω. Αυτό που θέλει η κάθε μάνα, που ονειρεύεται, να είναι το κάθε παιδί της. Αλλά σας παρακαλώ ρίξτε μια πιο προσεκτική ανάγνωση. Διαβάστε πίσω από τις λέξεις του Σταμάτη Πακάκη και θα διαπιστώσετε ότι η Κούκλα μπορεί να είναι και η ίδια η ΜΑΝΑ. Η κάθε γυναίκα που ονειρεύεται τον εαυτό της με έναν απόλυτα συγκεκριμένο τρόπο και ύφος. Κι επειδή η τέχνη δεν ορίζεται, η Κούκλα μπορεί να είναι ο καθένας μας. Ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτου φύλου και προσανατολισμού. Για αυτόν τον λόγο ή μάλλον και για αυτόν τον λόγο ένα «παραμύθι», μια ιστορία σαν αυτή, γίνεται σημαντική, επίκαιρη, σύγχρονη και κυρίως ουσιαστική.
Μην περιμένετε λοιπόν ένα απλό και εύκολο παραμύθι. Όσο κι αν αυτό έτσι δείχνει. Είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο κείμενο και αυτό και μόνο το κάνει αρκούντως σημαντικό για την Ελληνική σημερινή λογοτεχνία. Θα ήθελα ειλικρινά, μιας και η τόσο καλαίσθητη έκδοση συνοδεύεται από CD με το ηχογραφημένο κείμενο και τα τραγούδια, όπως αυτή ανέβηκε σε θέατρο των Αθηνών, να τύχαινε και περαιτέρω τύχης. Θα μπορούσα ειλικρινά να το φανταστώ ως ένα μοναδικό μιούζικαλ, ένα project που θα δε θα είχε σε τίποτα να υπολείπεται από αυτά μεγάλων παραγωγών των ξένων σκηνών. Ίσως είναι λοιπόν καιρός οι ιθύνοντες μεγάλων Πολιτιστικών Κέντρων μας και Ιδρυμάτων μας, να σκύψουν με φρόνηση και προσοχή ιδιαίτερη σε κείμενα που δημιουργούν Έλληνες με γραφή εξαιρετική και καίρια και κυρίως τόσο ψυχαγωγική όσο και επιμορφωτική.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Σταμάτης Στ. Πακάκης
Σελίδες: 64 / Διαστάσεις: 14 x 21 cm
Ημερ. έκδοσης: Σεπτέμβριος 2018
ISBN: 978-960-627-032-1
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Σταμάτης Πακάκης είναι ένας νέος και πολύπλευρος performer που συνδυάζει στις δουλειές του το θέατρο, τη μουσική και την κινησιολογία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ενώ έχει καταγωγή από την Ρόδο. Είναι απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α. καθώς και διπλωματούχος Μονωδίας, Ανωτέρων Θεωρητικών της μουσικής (Αρμονία, Αντίστιξη, Φούγκα), Κλασσικής κιθάρας, Ενοργάνωσης Μπάντας και κάτοχος Diploma Performance in Music Theater, Popular Vocals, Classical Singing του L.C.M.. Έχει κατορθώσει να συνεργαστεί με σημαντικά ονόματα της Μουσικής και Θεατρικής σκηνής της χώρας μας (Κωνσταντίνο Ρήγο, Δημήτρη Μαραμή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Ευρυδίκη, Αποστολία Παπαδαμάκη, Κέλλυ Σταμουλάκη, Κάρμεν Ρουγγέρη, Γιώργο Κουμεντάκη, Θέμη Μουμουλίδη, Θέμελη Γλυνάτση, Αλέξανδρο Ευκλείδη, Θεόδωρο Εσπίριτου, Χρήστο Θεοδώρου, Ίλια Κόντου, Αλέξανδρου Μαυρόγιαννη, Χαράλαμπο Γωγιό κ.ά.) καθώς και να εργαστεί σε σημαντικούς πολιτιστικούς χώρους (Εθνική Λυρική Σκηνή, Εναλλακτική Σκηνή της Ε.Λ.Σ., Θέατρο Ηρώδου του Αττικού, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Badminton, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Skrow Theater, Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Θέατρο Άνεσις, Θέατρο Ακροπόλ, Παλλάς κ.ά. ). Είναι έκτακτος συνεργάτης των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της ΕΡΤ ως χορωδός (τενόρος). Επίσης έχει συνεχή παρουσία στο ελεύθερο θέατρο. Πρόσφατα ξεκίνησε να παρουσιάζει προσωπικές του δημιουργίες. Το πρώτο δείγμα είναι το video clip του τραγουδιού «ΜΑΝΑ».
