Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μια φορά και έναν καιρό... Κάπως έτσι ξεκινούν όλα τα παραμύθια. Κάπως έτσι θα ξεκινήσει και το δικό μας παραμύθι. Μόνο που το δικό μας παραμύθι είναι διαφορετικό από όσα γνωρίζετε.
Συνήθως πιστεύουμε πως μόνο τα παιδιά αγαπούν τα παραμύθια. Όμως κάποιοι ενήλικες κουβαλάνε αυτή την αγάπη μαζί τους για πάντα. Και κάτι ξυπνάει μέσα τους όταν ακούνε το Μια φορά κι έναν καιρό... Γι’ αυτούς τους ενήλικες γράφτηκε αυτό το βιβλίο.
Είκοσι έξι παραμύθια -στη Β΄ έκδοση προστέθηκαν τρεις νέες ιστορίες- αποκτούν τη μεσαιωνική, σκοτεινή υπόσταση που έχασαν με τα χρόνια, μετατρέπονται σε αναγνώσματα ενηλίκων, όπως ήταν κάποτε, και παρουσιάζονται στο αναγνωστικό κοινό με μία εντελώς διαφορετική και νέα προσέγγιση. Τα παραμύθια ενηλικιώθηκαν και επέστρεψαν. Και πάντα θα επιστρέφουν.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Όπως πολλοί από εσάς, είμαι λάτρης τον παραμυθιών και ανάμεσά τους ξεχωρίζω τη Βασίλισσα του Χιονιού, που νομίζω ότι είναι και το πιο αγαπημένο μου παραμύθι, τον Παπουτσωμένο Γάτο, το κοριτσάκι με τα σπίρτα και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Ήξερα ότι πιάνοντας το βιβλίο του Τουμανίδη στα χέρια μου θα ερχόμουν αντιμέτωπη με τους εφιάλτες μου. Ήταν όμως, μια καθαρή πρόκληση για μένα να το διαβάσω.
Ο συγγραφέας τόλμησε να προσεγγίσει τα παραμύθια στην αρχέγονη μορφή τους, όπου δε συναντάμε το «έζησαν αυτοί καλά» και συνάμα, μάς έκανε να προβληματιστούμε. Γιατί αυτά τα παραμύθια είναι βουτηγμένα στο αίμα και με το δικό του τρόπο το καθένα μάς δίνει την εικόνα μιας κοινωνίας που διαρκώς πέφτει σε σφάλματα.
Η τρομακτική, μεσαιωνική, κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα με συνεπήρε σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσα να το αφήσω απ’τα χέρια μου. Έμοιαζα να βυθίζομαι σε έναν κόσμο πρωτόγνωρο και εχθρικό γιατί στα χέρια του συγγραφέα τα παραμύθια έγιναν μαριονέτες, που άλλαξαν μορφή. Η γραφή του είναι απλή αλλά περιεκτική και παρά το γεγονός ότι ξεχώρισα κάποια παραμύθια ως εξαιρετικά δείγματα γραφής τρόμου, όπως η Αλίκη, ο Πινόκιο και τα τρία γουρουνάκια, ωστόσο αν τα δω όλα σαν ενιαίο σύνολο, με παραπέμπουν σε έναν καθρέφτη. Είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας, που φοβόμαστε να αντικρίσουμε. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου, που το μόνο που κάνουμε είναι να αποστρέφουμε το βλέμμα και να εθελοτυφλούμε στην αδικία. Είναι η φράση που χρησιμοποιούμε συνήθως για να ξορκίσουμε το κακό: «Μακριά από εμάς» λέμε και δίνουμε τη συγκατάθεσή μας στο κακό να χτυπήσει οπουδήποτε αλλού, εκτός από τα προσφιλή μας πρόσωπα.
Η απληστία, η αδικία και η κακία ζουν και βασιλεύουν και εμείς τίποτα δεν βλέπουμε λες και έπεσε στα μάτια μας λίγη από τη άμμο του Αμμάνθρωπου. Κάποιες ιστορίες διαδραματίζονται στο Πόρτλαντ του Μέιν και οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσαν λίγο περισσότερο, λόγω της οικειότητας που νιώθω με το μέρος, από τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ. Πολλά από αυτά επίσης μας ταξιδεύουν από το τότε στο τώρα, όπως ο Αυλήτης, πράγμα που το θεώρησα εξαιρετικά ευρηματικό και πετυχημένο εκ μέρους του συγγραφέα. Είναι το πιο φωναχτό παράδειγμα ότι κανείς δε μαθαίνει απ’τα λάθη του τελικά, παρά μόνον αν είναι πολύ αργά.
Δεν θέλω να απευθυνθώ στους λάτρεις των παραμυθιών, ούτε στους λάτρεις του τρόμου, (αυτοί θα διαβάσουν ούτως ή άλλως το βιβλίο). Θέλω να μιλήσω στον μέσο αναγνώστη και να του πω "διάβασέ το, αν δεν φοβάσαι να αντικρίσεις την αλήθεια κατάματα"! Γιατί πίσω από κάθε ιστορία κρύβεται κι ένα κομμάτι του κόσμου και σε αυτή την περίπτωση, όχι το πιο ευχάριστο. Επίσης να ενημερώσω ότι επέλεξα να διαβάσω τη δεύτερη έκδοση, καθώς περιλαμβάνει τρία επιπλέον παραμύθια, προκειμένου να έχω μια εικόνα ολοκληρωμένη.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Αντώνης Τουμανίδης
Σελίδες: 320 / Διαστάσεις: 14 x 20,5
Ημερ. έκδοσης: 15/03/2018
ISBN: 978-960-623-046-2
.jpg)
