Περίληψη οπισθόφυλλου:
Άτυχο εξαρχής στο θέατρο το έργο τούτο· γιατί με βήμα σημειωτό δυνήθηκε ν'ανέβει στη σκηνή, ώσπου να την υποτάξει. Καλότυχο περίσσια στο βιβλίο. Ο ποιητής του, Oscar Wilde, το είχε γράψει από τα 1891, γαλλικά. Και καθώς βεβαιώνει ο Άγγλος κριτικός κ. R. B. Ross, ο κατά το παρόν επίτροπος της φιλολογικής και δραματικής περιουσίας του Ουάιλδ, η Σαλώμη δεν είχε ποτέ φιλοτεχνηθεί, όπως πιστεύουν πολλοί, επίτηδες για την τρανή του γαλλικού θεάτρου ρήγισσα, τη Σάρα Μπερνάρ. Έτυχε, στα 1892, όταν έπαιζε με το θίασό της στη Λόντρα, να επιθυμήσει να της έγραφε ο ποιητής μας ένα έργο· και αυτός γελαστικά της αποκρίθηκε πως το είχε κιόλας έτοιμο.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Μπορεί στην σημερινή εποχή να μη μας εντυπωσιάσει μια μονόπρακτη τραγωδία του 19ου αιώνα, αλλά για εκείνη την εποχή το έργο αποτελούσε μια επανάσταση, που μόνο ο Όσκαρ Ουάιλντ με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο μπορούσε να ξεκινήσει. Παρουσιάζει τη γυναίκα να διεκδικεί το αντικείμενο του πόθου της χωρίς αναστολές, πράγμα αδιανόητο για εκείνη την εποχή! Σοκάρει, αλλά παράλληλα στηλιτεύει την πουριτανή Αγγλία με αποτέλεσμα το έργο να απαγορευτεί στη χώρα λόγω των βιβλικών αναφορών του. Τουλάχιστον αυτή ήταν η επίσημη εκδοχή.
Με εντυπωσίασε που στο παρόν έργο ο αναγνώστης βλέπει τη Σαλώμη με άλλη ματιά. Νέα, όμορφη, πάλλευκη και άσπιλη, παρομοιάζεται με τη Σελήνη γιατί μόνο η τελειότητα της Σελήνης στον σκοτεινό ουρανό μπορεί να παρομοιαστεί με την αθώα ομορφιά της. Η Σαλώμη έχει τη θανάσιμη γοητεία της αθωότητας, δεν είναι έκλυτη σαν την Ηρωδιάδα, τη μητέρα της. Όπως είναι αναμενόμενο, η κόρη δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο στο πέρασμά της. Όλοι την κοιτάζουν με άπληστα μάτια και πιο πολύ, ο Τετράρχης, ο Ηρώδης, ο οποίος δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα, προκειμένου να δείξει τον ενδιαφέρον του σε εκείνη.
Η Σαλώμη όμως εντυπωσιάζεται από ένα φυλακισμένο, ρακένδυτο προφήτη, τον Ιωνάχαν -όπως αναφέρεται στο έργο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής- παρά τις κατηγόριες που εκστομίζει για την οικογένειά της. Το πάθος της είναι τόσο δυνατό, που δεν το κρύβει ούτε στιγμή! Βλέπουμε μια αρχοντοπούλα σχεδόν να εκλιπαρεί για μια αγκαλιά και ένα φιλί. Ο Ιωνάχαν δεν της ρίχνει ούτε ματιά. Η καρδιά της σκιρτάει, όλο το είναι της εξευτελίζεται μπροστά σε αυτόν τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Ό,τι κι αν κάνει όμως, είναι αδύνατον να τον μεταπείσει. Η αγάπη γίνεται μίσος και παραφροσύνη, η άσπιλη «σελήνη» γίνεται κόκκινη, μετατρέπεται σε μαινάδα, έτοιμη να διαλύσει αυτόν που την αρνήθηκε. Χορεύει, αναγκαστικά, τον χορό των επτά πέπλων και ζητά από τον Τετράρχη ένα μόνο πράγμα: το κεφάλι του Ιωνάχαν σε ένα ασημένιο δίσκο, παρά το γεγονός ότι της προσφέρει ακόμα και το μισό του βασίλειο γι΄αυτόν το χορό!
Ο Ηρώδης παρουσιάζεται σαν άνθρωπος δειλός, φοβισμένος αλλά και εξαρτημένος από τα πάθη του. Μάταια προσπαθεί να τη μεταπείσει "ζήτα μου κάτι άλλο", την παροτρύνει. Γιατί ακόμα και ένας διεφθαρμένος χαρακτήρας σαν κι αυτόν αρνείται να βάψει τα χέρια του με αίμα αθώου και η καρδιά του τρέμει να αποβεί σε αυτή την αποτρόπαια πράξη. Έδωσε όμως το λόγο του και ο λόγος ενός Βασιλιά είναι συμβόλαιο.
Η συνέχεια παρουσιάζεται συγκλονιστική με ένα ιδιαίτερα απρόσμενο τέλος, που με εξέπληξε αλλά άφησε στα χείλη μου κι ένα αινιγματικό χαμόγελο. Όπως και να το κάνουμε, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον εξαιρετικό αυτόν συγγραφέα...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Μικρή Θεατρική Βιβλιοθήκη #41
Θεματολογία: Ιρλανδικά θεατρικά έργα
Συγγραφέας: Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde)
Μετάφραση: Νικόλαος Ποριώτης
Σελίδες: 98 / Διαστάσεις: 12x17
Ημερ. έκδοσης: 2014
ISBN: 978-960-558-013-1
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο' Φλάερτυ Ουίλς Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1854. Σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου, κι αμέσως έπειτα στην Οξφόρδη. Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1881. Aργότερα, μετά το γάμο του με την Κόνστανς Λόυντ (1884), δημοσίευσε μια σειρά από παιδικά παραμύθια. "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη" είδε το φως της δημοσιότητας το 1891, αλλά η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Ουάιλντ έμελλε να προέλθει από το θέατρο, με τη "Βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμηρ" (1892). Ακολούθησαν άλλα τρία θεατρικά έργα: "Μια γυναίκα χωρίς σημασία", "Ο ιδανικός σύζυγος" και "Η σημασία του να είσαι τίμιος", ενώ το τέταρτο, "Η Σαλώμη", απαγορεύτηκε στην Αγγλία και δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1893. Το 1895 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Από τη θητεία του στη φυλακή γεννήθηκαν τα δύο αριστουργήματά του, "Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ" και το "De Profundis". Μετά την αποφυλάκισή του το 1897, εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι, ως το θάνατό του το 1900.
