Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η ήρεμη και τακτοποιημένη ζωή της Όλγας Νερούντη διαλύεται εντελώς ξαφνικά με αφορμή -ή αιτία- ένα παράξενο μονόπετρο και μία... δαγκάνα αστακού. Ένα «Κακό», μία σκιά από το παρελθόν, καταδιώκει το κάθε της βήμα και απειλεί θανάσιμα τόσο την ίδια όσο και τα (καλομαθημένα) παιδιά της.
Ωστόσο, οι ρίζες των ξαφνικών δεινών της είναι πολύ βαθιές, σχεδόν απύθμενες, όσο και οι αιώνες που χωρίζουν την εποχή που βυθίστηκε ένα ολόκληρο νησί με την Ελλάδα του σήμερα. Το μετέωρο βήμα της προς την πλήρη καταστροφή της φαμίλιας της, θα την φέρει αντιμέτωπη με φαντάσματα από το παρελθόν και με καλά κρυμμένα μυστικά των προγόνων της.
Μία ιστορία που εκτυλίσσεται στο παρελθόν, το παρόν και... το μέλλον, με κοινό παρανομαστή την προδοσία και με στόχο την κάθαρση.
Η άποψή μου:
(γράφει η Ανδρομάχη Κοκόση)
Μια ιστορία που εκτυλίσσεται έξυπνα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σκηνή-σκηνή, μπρος-πίσω, σε ένα αλισβερίσι εικόνων και συναισθημάτων. Μια ιστορία που “πετάει” στη Μύκονο, στη Χαλκίδα, στην Αυστραλία, στην Κένυα και... σε έναν ακόμα τόπο μαγικό, μιας άλλης εποχής. Ένας συγγραφέας στο ρόλο του αφηγητή, που “εμφανίζεται” περισσότερο στην αρχή, για να προϊδεάσει, να αφυπνίσει, να προειδοποιήσει.
Μια οικογένεια που ο καθένας έχει τις αδυναμίες του.
Η Όλγα Νερούντη, η κεντρική ηρωίδα, με αδυναμία στα κοσμήματα με παρελθόν, που δεν διστάζει να δώσει μια περιουσία να τα αποκτήσει.
Ο Αλέξης, πατέρας των παιδιών της, πρώην σύζυγος εδώ και χρόνια, με αδυναμία στα παράνομα και που με μια συγνώμη ξεμπερδεύει από τα πάντα με τρόπο απλό και κυνικό.
Η κόρη της η Ασπασία, βουδίστρια μεν, αλλά με αδυναμία στα αξεσουάρ που φέρουν το όνομα του Ερμή, που έπιασε τον έρωτά της με την κολλητή της και δυσκολεύεται να εμπιστευτεί ξανά και που όπως χαρακτηριστικά λέει: “Το να είσαι πιστός σε μια ιδέα, δεν σημαίνει πως έχεις μόνο μία”.
Ο γιος της ο Μάνος, με αδυναμία στο ίδιο φύλο, που αναζητά όχι το “alter ego” του, αλλά ένα πανομοιότυπο αντίγραφό του.
Ένα μονόπετρο που θα σταλεί ταχυδρομικώς -ναι, ταχυδρομικώς!- στην Όλγα, με έναν χαραγμένο αριθμό επάνω του θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Ένας αριθμός που ουδεμία σχέση με ημερομηνία έχει ή με τραπεζικό λογαριασμό. Πληθώρα χαρακτήρων θα εμφανιστούν, φίλοι που παραμένουν φίλοι, εχθροί που παραμένουν εχθροί, μα και πολλοί φίλοι που τελικά είναι εχθροί, σε ένα παιχνίδι γρήγορης πλοκής, έκδηλης προδοσίας και αντικρουόμενων συναισθημάτων, με τον “Κακό” να εμφανίζεται σε καίρια σημεία. Και αν αναρωτιέστε γιατί τον αποκαλούν έτσι, πολύ απλά κανείς δεν τολμά ή δεν ξέρει το πραγματικό του όνομα!
Σας μπέρδεψα; Δεν πρέπει. Ο Πάνος Παπαδάκης, με μαεστρία, απλό λόγο και ένα -ομολογουμένως- ασυνήθιστο μυθιστόρημα μάς παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί σε ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα.
Η Όλγα, χρίζεται μάτερ φαμίλιας και δε θα διστάσει να προβεί σε έγκλημα, αμυνόμενη για την ίδια της τη ζωή, ενώ την ίδια στιγμή αναρωτιέται: «Πως γίνεται η αγάπη που έχουμε για κάποιον να μετατραπεί σε απέχθεια μέσα σε λίγα μόνο λεπτά;» Και αλήθεια, πώς γίνεται αυτό; Τι μας ωθεί σε εκείνη την περίφημη γκριμάτσα αποδοκιμασίας; Είναι η απληστία, το όφελος, το κέρδος, η λήθη; Μα πως μπορεί να ξεχαστεί αυτό το τόσο δυνατό συναίσθημα της Αγάπης;
Σε κάποιο άλλο σημείο, ο συγγραφέας μάς θυμίζει πως: «Ο καθένας μας αντιμετωπίζει το Σκοτάδι με διαφορετικό τρόπο». Και αυτό δεν γίνεται άλλωστε; Το Σκοτάδι του καθενός μπορεί να μοιάζει με εκείνο κάποιου άλλου, μα ποτέ δεν είναι το ίδιο. Όπως και εμείς εξάλλου, δεν είμαστε ίδιοι, έτσι δεν είναι;
Είχα διαβάσει πολλά για το εν λόγω μυθιστόρημα, άλλα θετικά, άλλα αρνητικά. Μα ως γνωστόν, είμαι αντιδραστικό στοιχείο και δεν επηρεάζομαι! Χαίρομαι πολύ που επέμεινα στο να το διαβάσω. Απόλαυσα το εξαιρετικό αυτό ταξίδι του Πάνου Παπαδάκη, που το γεγονός έγινε ψέμα, η ιστορία αποδείχθηκε μύθος για παιδιά και μάλιστα με πολλές versions, όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Πάνος Παπαδάκης
Σελίδες: 192 / Διαστάσεις: 21x14 cm
Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2017
ISBN: 978-960-417-475-1
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Πάνος Παπαδάκης γεννήθηκε το 1969, στην Αθήνα. Έζησε στη Γαλλία και το Βέλγιο και σπούδασε νομικά -Ευρωπαϊκό και Κοινοτικό Δίκαιο- στο Παρίσι και τη Λιέγη. Ωστόσο ο μεγάλος (και παιδικός) έρωτάς του με τη δημοσιογραφία τον έσπρωξε σε αχαρτογράφητα νερά. Εργάστηκε ως αρχισυντάκτης και δημοσιογράφος σε διάφορα περιοδικά, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και τη μετάφραση. Το 2016 δημοσιεύθηκε το διήγημά του «Όσα παίρνει ο άνεμος, όσα παίρνει ο χρόνος» στο βιβλίο «Για πού το ΄βαλες Χριστουγεννιάτικα;» (Εμπειρία Εκδοτική) συμμετέχοντας με άλλους 17 συγγραφείς σ’ ένα πρωτοποριακό συλλογικό έργο.
Το «Μάτερ Φαμίλιας» (Εμπειρία Εκδοτική) που κυκλοφόρησε (πρώτα με τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής), αποτελεί το πρώτο, αποκλειστικά δικό του δημοσιευμένο μυθιστόρημα, αν και στο συρτάρι του περιμένουν κι άλλες ιστορίες που ζητούν ψιθυριστά να βγουν έξω απ’ αυτό για να ειπωθούν. Ονειροπόλος και λάτρης της δημοσιογραφίας Gonzo -έτσι όπως εκφράστηκε από τον Hunter M. Thompson- ο συγγραφέας θεωρεί ότι τα όρια ανάμεσα στη δημοσιογραφία και το μυθιστόρημα είναι κάτι παραπάνω από δυσδιάκριτα. Είναι ανύπαρκτα.
Πρώτη δημοσίευση στο site τοβιβλίο.net.
Πρώτη δημοσίευση στο site τοβιβλίο.net.
