Η άποψή του για το βιβλίο εδώ.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
1. Σε όλο το βιβλίο σας είναι έκδηλη η παρουσία των «άλλων». Αυτών που επιβάλλουν και αποφασίζουν το πώς θα παιχθεί το παιχνίδι της επιβίωσής μας. Πιστεύετε ότι όντως η Εξουσία τους έχει τελικά τόσο τεράστια δύναμη; Είναι τόσο παντοδύναμη ώστε να ορίζει τις όποιες «ανάσες» παίρνουμε;
Γ.Σ.: Δε θα πω «είπε αυτός... και είπε ο άλλος». Όλα τα έχουνε πει οι αρχαίοι. Θα πω μόνο αυτό που λέει η φύση: η επικυριαρχία του δυνατού πάνω στον αδύνατο δε θα σταματήσει ποτέ. Ισότητα δε θα υπάρξει ποτέ, απλούστατα γιατί δε δημιουργεί συγκρούσεις και χωρίς συγκρούσεις δεν εξελίσσεται η ανθρωπότητα. Από τις διαπροσωπικές μέχρι τις απόλυτα πολιτικές-οικονομικές Εξουσιαστικές σχέσεις. «Αναπνέω», άρα υπάρχω είναι μια υπαρξιακή κατάσταση που εξαρτάται απ΄τον «Άλλον».2. Το Κορίτσι το οποίο τοποθετείται από εσάς μακριά από τους δύο ήρωες, και είναι τρόπο τινά, μία ιδεατή αλλά αφυπνιστική σχέση για αυτούς, θεωρείτε ότι έτσι θα είναι τελικά και η «λύτρωση» από τα τυχόν δεινά μας; Ουτοπική, αλλά πάντα εκεί παρούσα να μας παρατηρεί και να μας αφυπνίζει;
Γ.Σ.: Το Κορίτσι δεν είναι η ουτοπία, είναι η τελική επικυριαρχία μέσω του Έρωτα. Μα τι είναι, τελικά, αυτή η λύτρωση; Μακαριότητα και τεμπελιά; Όχι, δε θα υπάρξει λύτρωση ποτέ. Δεν είναι αυτό που έχουμε ανάγκη. Οι αγώνες και οι νίκες είναι η -κάθε φορά- λύτρωση. Ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται με «ιδεατές» σχέσεις, αλλά με πολεμικές και νικηφόρες.
3. Τα κείμενά σας, κύριε Σκούρτη, είναι βαθιά ανθρωποκεντρικά. Τους λείπει όμως σχεδόν ολοκληρωτικά ο λυρισμός και η στρογγυλότητα των συναισθημάτων, όταν αυτά εκφράζονται. Οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων σας είναι τραχείς, άγριες, κάποτε και απάνθρωπες. Αυτή η «ανθρώπινη άκρη» στην οποία και ιχνογραφείτε τους χαρακτήρες σας, πόσο οικεία και γνώριμη σάς είναι; Πόσο καθημερινή είναι πια μέσα στην κοινωνία μας; Και αν άρχισε αυτό να διαπιστώνεται από εσάς ήδη από το 1970, πόσο πιστεύετε ότι έχει εισβάλλει στο σήμερα;
4. Για να επανέλθω και πάλι στους ήρωες των έργων σας, θα ήθελα να σας ρωτήσω. Αν και όπως σας είπα είναι αρκετά «δύσκολοι» καθημερινοί άνθρωποι, που ωστόσο μας περιτριγυρίζουν και είναι απόλυτα αναγνωρίσιμοι σε όλους μας, εντούτοις αφήνουν πίσω τους μια αίσθηση γλυκύτητας και βαθιάς συγχώρεσης. Νομίζετε ότι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες είναι απλά θύματα περιστάσεων; Είναι παραπλανημένα και εξαπατημένα πλάσματα που απλώς έχασαν τον δρόμο τους προς την προσωπική τους «Αρετή»; Ή μήπως η ευθύνη και η τυχόν επιλογή της συγκεκριμένης στάσης ζωής τους είναι απολύτως ευθυγραμμισμένες με το όποιο ζητούμενο ύπαρξης και πορείας από αυτούς;
Γ.Σ.: Ό,τι ζητάς, αυτό θα βρεις. Συνειδητά ή ασυνείδητα ψάχνουμε πάντα για κάτι. Όταν το βρούμε τότε μόνο θα ανακαλύψουμε αν ψάχναμε το σωστό και με τον σωστό τρόπο.
5. «Παγιδευτές» ονομάσατε το τελευταίο σας θεατρικό έργο. Είναι νομίζετε, μια γενικότερη θεώρηση και στοχευόμενη ενέργεια της σημερινής εποχής και κοινωνίας μας, κυρίως των κρατούντων αυτήν, να μας «παγιδεύουν και να μας ελέγχουν» με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο; Βρισκόμαστε στις πύλες μιας προ-Οργουελικής εποχής ή μήπως ήδη τη ζούμε, αλλά πιστεύουμε ότι τελικά όλο αυτό συμβαίνει κάπου αλλού και κυρίως σε κάποιους άλλους;
Γ.Σ.: Μα τι λέμε τώρα! Ποιες «πύλες» και ποια «προ-». Δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας και σημείο του πλανήτη που να μην παρακολουθείται! Η εξέλιξη της τεχνικής νοημοσύνης θα εξελίξει στο έσχατο την ανθρωποφαγία, μιας και ο άνθρωπος θα τρώει ο ίδιος τον εαυτό του.
6. Κύριε Σκούρτη, είχατε δηλώσει στον Γιώργο Βιδάλη και στην Ελευθεροτυπία στις 10/11/2010 ότι «η οργή σάς έκανε συγγραφέα». Πόση από αυτήν την υπέροχη οργή έχετε φυλάξει ακόμα μέσα σας και τι ακόμα έχει σειρά από εσάς να εκδοθεί;
Γ.Σ.: Η οργή αυτή ούτε τελειώνει ούτε και θα φύγει ποτέ. Η οργή είμαι εγώ.
Ευχαριστώ πολύ. Μετά τιμής.
(©Θανάσης Σταυρόπουλος για τα Βιβλιοσημεία)
