Βιβλιοάποψη: "Οι παγιδευτές"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Οι Παγιδευτές ολοκληρώνουν μια θεατρική πενταλογία του Γιώργου Σκούρτη. Τα τέσσερα πρώτα έργα (Οι Νταντάδες - Οι Μουσικοί - Οι Εκτελεστές - Οι Ηθοποιοί - Οι Παγιδευτές) έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν την περίοδο 1970-2011.

Πρόκειται για ένα «κόρπους» πέντε θεατρικών έργων, το ένα μέσα από το άλλο, με στόχο κάθε ένα να προχωράει τους χαρακτήρες, τον πολιτικό-ιδεολογικό προβληματισμό και την αισθητική της γραφής του/των προηγουμένων. Το κάθε έργο δηλαδή είναι αυθύπαρκτο, με διαφορετικό θέμα και χαρακτήρες.

Στους Παγιδευτές φτάνει στην κορύφωσή του το αρχικό θέμα των Νταντάδων. Εδώ η «μούμια» της Εξουσίας, αλλά και το ερωτικό αντικείμενο του πόθου, είναι το ολόγραμμα ενός ολόγυμνου και πανέμορφου κοριτσιού, το οποίο η Εξουσία προβάλλει σε όλες τις οθόνες -ιδιωτικές και δημόσιες- με στόχο να παγιδέψει μέσω του Έρωτα όποιον «τελευταίο» αντιστεκόμενο πολίτη υπάρχει και, με αυτόν τον τρόπο, να τον ανακαλύψει και να τον αφανίσει.

Η άποψή μου και η συνέντευξή μας:

(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)

Ο Γιώργος Σκούρτης σίγουρα δε χρειάζεται συστάσεις από εμένα. Σίγουρα δεν τις χρειάζεται και από κανέναν μας. Άλλωστε τα έργα του μας τον έχουν γνωρίσει, αλλά όχι μόνο αυτά, τον έχουν κάνει να είναι ένα μέρος της νεώτερης συνείδησής μας. Έχουν λειτουργήσει ως ένα είδος καταλύτη στο θυμικό και στο υποσυνείδητό του λαού μας.

Και δεν είναι φυσικά μονάχα τα θεατρικά του κείμενα αυτά που έχουν βάλει τόσο ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην ελληνική γραμματεία αλλά γενικότερα όλη του η εργογραφία. Θα τολμήσω να πω ότι αυτό που έχει αφήσει ο Γιώργος Σκούρτης μέχρι στιγμή στην Ελλάδα είναι ένα «χνάρι» βαθύ. Σαν ένα ίχνος ενός ανθρώπου επάνω σε μια λασπωμένη δημοσιά, που ξεραίνεται από τον αέρα και μένει εκεί όσος χρόνος κι αν περάσει. Έτσι έχει μείνει και το αποτύπωμά του στη «λασπωμένη αυτή δημοσιά» του ’70 και εντεύθεν.

«Οι Παγιδευτές» θα έρθουν λοιπόν το 2017 και θα κλείσουν τον κύκλο της θεατρικής πενταλογίας του (Οι Νταντάδες, Οι Μουσικοί, Οι Εκτελεστές, Οι Ηθοποιοί, Οι Παγιδευτές). Το θέμα του έργου του κι εδώ το ίδιο βασανιστικό για τον ίδιο, άρα και για τον κάθε άνθρωπο: η Εξουσία. Η παγίδευση του κάθε ελεύθερου νου από αυτήν. Όπλο της εδώ, το τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου: ο έρωτας. Η ολοκληρωτική κυρίευση τού κάθε εναπομείναντα ανθρώπου και η άνευ όρων υποδούλωσή του με όπλο ένα κορίτσι. Όπως όμως ο Σοφοκλής δίδαξε ότι: «Έρως ανίκατε μάχαν...» έτσι και η ελπίδα πιθανόν να είναι ανίκητη. Και τίποτα να μην τελειώνει ποτέ. Και τα πάντα να συνεχίζονται, ακόμα και αυτή «η πάλη να συνεχίζεται» επ’ άπειρον, όπως σημειώνει και ο συγγραφέας σε σημείωμά του. Προς μια λύση, θα έλεγα, που καρτερείται, αλλά δεν φαίνεται όμως και να μας πλησιάζει σύντομα.

Δύο πρόσωπα επί σκηνής, ένα ακόμα που θα μπορούσα να πω ότι σχεδόν ίπταται, νοερό, νοητό και αιθέριο. Δύο λοιπόν άνθρωποι που πρέπει να κυριεύσουν, να γίνουν τρόπω τίνα «δυνάστες» ο ένας του άλλου παγιδεύοντας κι εξοντώνοντας αλλήλους. Ένα παιχνίδι κυριαρχίας, δόλου και εξαπάτησης με μοναδικό έπαθλο την Ψυχή, το Είναι, την καθ’ ολοκληρίαν παράδοση του ατόμου σε μία δύναμη πέρα από κάθε Άνθρωπο, εντελώς ανοίκεια για τον Άνθρωπο και το κυριότερο ενάντια σε κάθε Άνθρωπο. Στην απόλυτη δύναμη της κάθε Εξουσίας.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Κατηγορία: Θεατρικό έργο

Συγγραφέας: Γιώργος Σκούρτης

Σελίδες: 124 / Διαστάσεις: 15×18 εκ

Ημερ. έκδοσης: 2017

ISBN: 978-960-9772-74-7

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Γιώργος Σκούρτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου και ζει πάντα. Έχει γράψει πολλά θεατρικά έργα, που έχουν παιχτεί κυρίως στο Θέατρο Τέχνης με μεγάλη επιτυχία. Έχει γράψει διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, σενάρια. Επίσης έχει σκηνοθετήσει όλα του τα θεατρικά έργα, στη σκηνή, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1970 στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν με το θεατρικό έργο "Οι νταντάδες" ένα έργο-σταθμό της σύγχρονης δραματουργίας μας. Ακολούθησαν: "Οι μουσικοί", "Οι εκτελεστές", "Οι ηθοποιοί", "Κομμάτια και θρύψαλα", "Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύρης", "Απεργία", "Το θρίλερ του έρωτα", η άπαιχτη ακόμα "Ιστορική τριλογία" ("Η δίκη του Σωκράτη", "Η κωμωδία του βασιλιά Ιουγούρθα", "Υπόθεση Κ.Κ."), "Εφιάλτες και πολλά άλλα", γραμμένα σε μια πρωτόφαντη για το ελληνικό ρεπερτόριο, σκληρή και συνάμα αποκαλυπτική γλώσσα, με πολύ χιούμορ, προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες.

Τα έργα αυτά, μαζί με τα πεζογραφήματά του ("Mπάρμπα-Tζωρτζ", "Αυτά κι άλλα πολλά", "Ιστορίες με πολλά στρας", "Το χειρόγραφο της Ρωξάνης", "Το συμπόσιο της Σελήνης", "Πήδημα θανάτου", "Ο Κίλερ", "Αυτός ο μπάτσος"), δημιούργησαν «τομή» στο ελληνικό θεατρικό και το λογοτεχνικό πεδίο, επηρεάζοντας τους νεότερους συγγραφείς, με το καινούργιο ήθος και ύφος γραφής.

Τα θέματα του συγγραφέα Γιώργου Σκούρτη έχουν να κάνουν με το «δίδυμο» Πολίτης-Εξουσία, με ξεκάθαρο το στοιχείο της κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας, αλλά και την ψυχολογική εμβάθυνση στις διαπροσωπικές σχέσεις και τις υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου. Τα δύο -μικρά, αλλά πολυδιαβασμένα- βιβλία του "Εκποίηση", και "Νύχταθλο", είναι μια «εκ βαθέων» καταγραφή στίχων, ερωτικών σπαραγμάτων και νυχτερινών κατανύξεων.

Πρώτη δημοσίευση στο site τοβιβλίο.net.