Περίληψη οπισθόφυλλου:
Παράδοξο ίσως, αλλά διαβάζοντας τα διηγήματα που φτιάχνει ο Βασίλης Μπαρούτης έχεις την αίσθηση μιας μουσικής κλίμακας που σε κυριεύει και σε παρασύρει στον ρυθμό της. Όχι, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες θεματικές αναφορές στη μουσική μέσα στις σελίδες τους. Κι όμως, οι λέξεις τους μοιάζει να συντροφεύονται από μια ηχητική υπόκρουση γνώριμη. Σαν να μπήκες σε κάποιο μπαράκι και να ελευθερώνεις τη σκέψη σου πίνοντας μία μία τις ιστορίες του βιβλίου.
-Διώνη Δημητριάδου, κριτικός λογοτεχνίας-
Μια συλλογή διηγημάτων ωριμότητας και εμπειριών λακωνικά δοσμένων, όπως αρμόζει στους κανόνες του διηγήματος. Καταστάλαγμα βαθιάς περισυλλογής, υπαρξιακής αναζήτησης, λεπτής ευαισθησίας και στοχαστικών σκέψεων.
-Γιάννης Παπαθεοδώρου, φιλόλογος, ποιητής-
Όπως πάντα στους χρόνους και παντού στους τόπους και οι πάντες οι άνθρωποι, έτσι και ο Βασίλης Μπαρούτης αφηγείται ιστορίες, που για να «δέσουν», για τα καλά και για το καλό αυτών που διαβάζουν ακόμη, ευτυχώς, αυτός τις γράφει κιόλας. Και το πραγματοποιεί με έναν πλούσιο τρόπο σε μια φόρμα μικρή.
-Ηλίας Μέλιος, ραδιοφωνικός παραγωγός-
Η άποψή μου:
(γράφει η Κατερίνα Βερίγκα)
Είναι ορισμένες φορές που ο τίτλος και το εξώφυλλο ενός βιβλίου μπορούν να συμβάλλουν καθοριστικά, ώστε να το επιλέξεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι αν συνδυαστεί με το οπισθόφυλλο, όπου στη θέση της περιγραφής παρατίθενται δύο κριτικές άκρως ενδιαφέρουσες, τότε σε κινητοποιεί ακόμα περισσότερο! Η εικονογράφηση δίνει ένα επιπλέον θετικό προβάδισμα στη συνολική εκτίμηση για το συγκεκριμένο βιβλίο.
Η γραφή του Βασίλη Μπαρούτη είναι μία από τις πιο ξεχωριστές που έχω τύχει. Ακόμα και η σειρά που τοποθετεί τις λέξεις είναι ιδιαίτερη και πρωτότυπη. Υπάρχει ευδιάκριτα η μουσική αίσθηση, όπως αναφέρει και στον εξαιρετικό της πρόλογο η Διώνη Δημητριάδου (κριτικός λογοτεχνίας). Διέκρινα επίσης και μια ποιητική αύρα στις αφηγήσεις του. Ίσως να μην είναι τυχαίο που ο συγγραφέας επέλεξε να προλογίζουν τα διηγήματά του ποιήματα άλλων δημιουργών. Είναι ένας συνδυασμός που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.
Οι ιστορίες του "Piano forte" ξεκινούν ήπια μέχρι να σου δώσουν ένα συγκλονιστικό φινάλε, χωρίς όμως να σε αιφνιδιάζουν άσκοπα. Έχουν μια ανθρωπιά, μια απλότητα και μια ειλικρίνεια. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, συνδυάζει λυρικά στοιχεία, συμβολισμούς με ρεαλισμό. Κι αυτό θεωρώ πως είναι ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα το οποίο και πετυχαίνει. Σου μεταδίδει διαρκώς εικόνες χωρίς να γίνεται αναλυτικός. Μέσα σε λίγες γραμμές οι ιστορίες του είναι ολοκληρωμένες και εμπεριέχουν δυνατά μηνύματα. Μου δημιουργούσε συνεχώς την επιθυμία να τις ξαναδιαβάσω άμεσα.
Το Επίμετρο, στο τέλος του βιβλίου, απογειώνει με τον καλύτερο τρόπο την φιλοσοφία του "Piano forte".
Αγαπημένο απόσπασμα από το Επίμετρο, Τα μήλα: «Μετά, που μεγαλώσαμε, γιατί άδειασαν τα μάτια μας από τους ήλιους; Μόνο κάποιες σταγόνες μνήμης λαμπυρίζουν στο μέτωπο μετά την αποκαθήλωση της λήθης.»
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Βασίλης Μπαρούτης
Σελίδες: 114
Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2018
ISBN: 978-618-5101-48-0
.jpg)
