Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μία; Μόνο μία; Μακάρι, Θεούλη μου, αν υπάρχεις και μ’ ακούς, μακάρι λέω, να ήταν μόνο μία. Αυτή η απαίσια, η μπάσα, η βραχνή, η υστερική, η άγνωστη και ταυτόχρονα τόσο γνώριμη φωνή, μακάρι να ήταν μόνο μία. Θα τη σκότωνα επί τόπου. Θα την είχα διώξει, τώρα που μιλάμε.
Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για τη δική μου φωνή. Η δική μου είναι όμορφη, μελωδική. Κάνει και για ραδιόφωνο. Δυστυχώς δεν είναι μία. Είναι πάρα πολλές οι φωνές που με βασανίζουν τα βράδια -πάντα μετά τα μεσάνυχτα με επισκέπτονται, ξέρουν τι κάνουν- και παρ’ όλα τα χρόνια που έχουν περάσει, ακόμα άκρη δεν έχω βγάλει. Και τα χρόνια δεν είναι λίγα. Βρε λέτε να μην υπάρχει γιατρειά; Ποιος ξέρει...
Αυτό που ζω είναι για γέλια και για κλάματα. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτη ο οποίος μπερδεύεται με τους πραγματικούς εφιάλτες, αλλά σε κανέναν δεν το δείχνω, γιατί φοβάμαι. Αποφάσισα να τα εξομολογηθώ όμως. Όλα. Μεγάλη απόφαση πήρα, το ξέρω. Όχι για να το παίξω «ιστορία», τύπου «κοιτάξτε με, έχω αυτό και ξεχωρίζω», αλλά για έναν και μόνο λόγο. Να πείσω και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μ’ εμένα ότι δεν είναι μόνοι.
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης επιστρέφει μετά το χιουμοριστικό και νοσταλγικό «Γριά βαλίτσα» με ένα πιο σοβαρό και μεστό μυθιστόρημα. Ψέματα, δεν είναι μυθιστόρημα, αλλά η μαρτυρία του Φίλιππου. Ας δούμε τι σημαίνει μαρτυρία:
1.) η «κατάθεση» ενός ατόμου στο δικαστήριο ή σε κάποια περίσταση για ένα περιστατικό που «γνωρίζει αυτοπροσώπως»
2.) «τεκμήρια και στοιχεία» «για ένα γεγονός».
Ο συγγραφέας μάς αναφέρει ότι συνάντησε τον ήρωά του (πρόκειται δηλαδή, για υπαρκτό πρόσωπο) κι αποφάσισε να γράψει όσα εκείνος του εξομολογήθηκε -όχι για να τον κάνει βούκινο, αλλά για να δώσει κουράγιο και δύναμη σε ανθρώπους που περνούν ό,τι κι ο Φίλιππος. Θα έλεγα πως ό,τι έγραψε, με τον τρόπο που τα έγραψε, αποτελεί ένα γερό σκούντημα στον ώμο του καθενός μας, ή ακόμα κι ένα χαστούκι σε αυτούς που συνέχεια γκρινιάζουν ότι τίποτα δεν τους πάει καλά. Αν όμως, δεν έχεις την υγεία σου, τότε δεν έχεις τίποτα και κακώς γκρινιάζεις, εσύ που τα έχεις όλα!
Η «κατάθεση» του Φίλιππου βγαίνει από την ψυχή. Μιλά για «τεκμήρια και στοιχεία» που «γνωρίζει αυτοπροσώπως» -για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις και φράσεις του λεξικού- «για ένα γεγονός» κι αυτό, είναι η ίδια του η ζωή. Ο ήρωας του Ιωακειμίδη απογυμνώνεται στα μάτια του ίδιου του συγγραφέα και έπειτα, στα δικά μας, των αναγνωστών. Μας ανοίγει όλα τα χαρτιά του, ακόμα και τους άσους στο μανίκι, παραθέτοντας σκέψεις, γεγονότα, εμπειρίες, λάθη, σωστά, συμπεριφορές, πράξεις, παθήματα και μαθήματα της ζωής του, μιλώντας στο Α’ πρόσωπο, κάτι που κάνει αμέσως τον αναγνώστη να ταυτιστεί με τον ήρωα.
Η «διπολική διαταραχή» είναι μια ψυχική νόσος και οι ασθενείς βιώνουν επεισόδια ανεβασμένης ή ευερέθιστης διάθεσης, γνωστά ως μανία, εναλλασσόμενα με επεισόδια κατάθλιψης. Υπάρχουν προβλήματα με στερεότυπα και προκατάληψη ενάντια σε άτομα που νοσούν (4% το ποσοστό!), ωστόσο η διπολική διαταραχή έχει συνδεθεί και με τη δημιουργικότητα και ακόμη και την ιδιοφυΐα, και πολλοί καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ, η ηθοποιός και συγγραφέας Κάρι Φίσερ και η συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ, έπασχαν από αυτή. (πηγή: Βικιπαίδεια).
Ένας ασθενής με διπολική διαταραχή πρέπει να παρακολουθείται από ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Ακούει φωνές. Φωνές που τον πιέζουν να κάνει κάποια πράγματα, ενώ δε θέλει και φωνές που τον μειώνουν σαν προσωπικότητα. Ο Φίλιππος νιώθει έντονα την αυτοπεποίθηση να του κουνάει το μαντήλι και την ήττα να έρχεται και να μετακομίζει μαζί του. Όχι, δεν είναι τρελός, επειδή ακούει φωνές, ούτε ψυχάκιας. Αισθάνεται περιττός, μίασμα για τον κοινωνικό του περίγυρο και πολύ φοβισμένος. Θέλει να ζήσει και τον πνίγει το δίκιο, αφού αναρωτιέται σε τι έχει φταίξει και δε μπορεί να έχει μια φυσιολογική ζωή. Από τη μια θέλει να ξεφύγει από τις φωνές και τους φόβους του, αλλά δεν τα καταφέρνει, καθώς την επόμενη στιγμή η απελπισία και -ίσως για μας- ανόητες φοβίες, τον καθηλώνουν στην ίδια θέση. Και φτου κι από την αρχή. Και οι σκέψεις για αυτοκτονία πηγαίνουν κι έρχονται... κι αυτές οι σκέψεις δεν είναι καθόλου ανόητες, πόσω μάλλον οι ίδιες προσπάθειες για να πραγματώσει το θάνατό του, που ποτέ δεν πετυχαίνουν... Μόνο παραίτηση...
Σελ. 11: «Πού πήγαν οι θεατές; Έχω ανάγκη το χειροκρότημά τους.»
Πόση μοναξιά κρύβουν αυτές οι λέξεις και πόση ανάγκη για επιβεβαίωση κι αποδοχή;
Σελ. 18: «Στα όνειρά μου δεν ήμουν ποτέ ο πρωταγωνιστής, πάντα ένας απλός κομπάρσος.»
Συνήθως στα όνειρά μας γινόμαστε σούπερ ήρωες ή καταφέρνουμε να κάνουμε πράγματα που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί να πραγματώσουμε. Φανταστείτε λοιπόν, πόσο δυστυχισμένος είναι αυτός ο άνθρωπος, αφού ακόμα και στον ύπνο του μειώνει τον εαυτό του και βλέπει τους ίδιους εφιάλτες συνεχώς.
Σταγόνα στον ωκεανό η κάθε οντότητα. Κι ο Φίλιππος αποτελεί τη μονάδα στο σύνολο των ανθρώπων, που πολεμά τους δικούς του δαίμονες, αγγέλους και... κοράκια, με χάπια πολύχρωμα κι επισκέψεις σε κάθε είδους γιατρό. Αυτά τον εξουσιάζουν, όπως λέει κι ο ίδιος, αυτά φταίνε για την ανία του, τα νεύρα του, την ανεβασμένη του διάθεση και τη μελαγχολία του. Μέχρι που στο διάβα του έρχεται ο καρκίνος...
Ο λόγος του συγγραφέα ρέει. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης όταν συναντιόμαστε κι ανοίγει το στόμα του, ξεχνά να σταματήσει (εδώ γελάμε!). Λέει, λέει, δεν τον βαριέσαι ποτέ και πηδά από το ένα θέμα στο άλλο με μεγάλη ευκολία. Έτσι ακριβώς είναι και τα γραπτά του. Η ταχύτητα, οι μικρές προτάσεις, η απλότητα, μα και ο σαρκασμός χαρακτηρίζουν ό,τι γράφει. Στο «Η φωνή μέσα μου» χρησιμοποιεί περιγραφές, επιθετικούς προσδιορισμούς και πληθώρα ουσιαστικών που πλουτίζουν το κείμενο. Αναφέρει παρελθόν και παρόν για να κατανοήσουμε καλύτερα τι είχε προηγηθεί και τι συμβαίνει σήμερα. Ο αναγνώστης πλημμυρίζει από συναισθήματα για την περίπτωση του Φίλιππου. Γεμίζει από γνώσεις για τη νόσο, με αποτέλεσμα να συμπονέσει περισσότερο τον ήρωα του συγγραφέα μας.
Γιατί να το διαβάσετε; Επειδή δεν είναι επιστημονικό δοκίμιο (αλλά διαθέτει όρους και γνώσεις που αναφέρονται στα δοκίμια) κι επειδή σαφώς, δεν είναι χιουμοριστικό μυθιστόρημα (αλλά διαθέτει στιγμές αυτοσαρκασμού και γέλιου). Είναι η ζωή η ίδια και μόνο αυτή ξέρει πώς να χρωματίζει και πώς να γκριζάρει το background όλων μας. Κι ο Φίλιππος είναι εσείς ή κάποιος διπλανός σας και σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να πέσει θύμα bullying. Για καμία αιτία! Από κανέναν!
Γιατί να μην το διαβάσετε; Δεν έχω κανέναν λόγο να σας πω. Όσο κι αν δε συμπαθώ τα «πρέπει» και τα «μη», σας λέω ότι ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσετε για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω.
Όσο για τον συγγραφέα μας και αγαπητό μου φίλο Κωνσταντίνο Ιωακειμίδη, χαίρομαι πολύ όταν διαπιστώνω πως εξελίσσεται με κάθε του αναγνωστικό πόνημα. Μπορεί το «Η φωνή μέσα μου» να είναι μαρτυρία, αλλά το πώς μεταφέρει σε εμάς όσα του είπε ο Φίλιππος, είναι αποκλειστικά δικό του κατόρθωμα. Bonus: Το βιβλίο περιέχει 17 κεφάλαια και κάθε ένα από αυτά χαρακτηρίζεται από μια φράση-τίτλο, που έχει επιλέξει ο συγγραφέας, απόλυτα ταιριαστή με το περιεχόμενο εκάστου κεφαλαίου. Εσείς, επιλέξτε τον Κωνσταντίνο Ιωακειμίδη και θα με θυμηθείτε.
Φράσεις που αγάπησα:
Σελ. 11: «Το λάθος των ανθρώπων είναι ότι σκοτώνουν το σώμα, ενώ πονάει η ψυχή.»
Σελ. 23: «Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο που το προσέχεις σαν τα μάτια σου.»
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Σελίδες: 96 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Αύγουστος 2018
ΙSBN: 978-618-5307-45-5
.jpg)
