Περίληψη οπισθόφυλλου:
Το «Ηλιοτριβείο» είναι ένα σεργιάνι στα μονοπάτια του μυαλού, άλλα έχουν πολύ χώμα, άλλα πολύ νερό, αλλά όλα έχουν πολύ δρόμο.
Σε πράγματα που χάθηκαν, σε πράγματα που βρίσκονται μπροστά μας και μας χαράζουν (ζουν με χαρά λοιπόν...).
Είναι μια συλλογή ονομάτων, καταστάσεων, μηνών, ήλιου και ανήλιου, μνημών και εικόνων. Είναι ένα ταξίδι περασμένο από μια καρέκλα με τον ήλιο ή με μια λάμπα νυχτερινή να φωτίζουν.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
Το ελαιοτριβείο με μάγευε πάντα, γιατί έμπαινε μέσα ο καρπός (ελιά) και έβγαινε το λάδι, ένα πολύτιμο υγρό με αμέτρητες χρησιμότητες.
Φανταστείτε τώρα το «Ηλιοτριβείο» του ποιητή, όπου μπαίνουν μέσα άνθρωποι, από τα σκοτεινά ή τα σκοτάδια και λούζονται στο φως. Απελευθερώνουν τα χέρια τους από τα όποια δεσμά και τείνουν να μαζέψουν ήλιο από το δρόμο, το χώμα και το νερό, με σκοπό να τον τρίψουν πάνω στο κορμί τους, ώστε όταν χρειαστεί να επιστρέψουν πίσω, να είναι τουλάχιστον φωτεινοί...
Κατά τη γνώμη μου είναι ένα αλληγορικό ποίημα, με τεράστια σπουδαιότητα, που δεν θα ήθελα να αναλύσω περαιτέρω, για να μην κλέψω από τον αναγνώστη τη μαγεία της ανάγνωσης και τη δημιουργία των δικών του συμπερασμάτων.
Η συλλογή ξεκινάει δυναμικά με το «Ηλιοτριβείο», που μας βάζει αμέσως σε αμέτρητες σκέψεις και συνεχίζει έτσι καθ’ όλη την πορεία μέχρι το τέλος. Ο χρόνος είναι αυτός που βασανίζει κυρίως τις σκέψεις του ποιητή. Ακολουθεί η τέχνη, η ιστορία, η νοσταλγία για τα ένδοξα αρχαία χρόνια, μα και ο ξεπεσμός του ανθρώπου, το μεταναστευτικό, η καταστροφή του πολιτισμού μας και πολλά άλλα...
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα, συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου, που μιλάει για την έλλειψη της ανθρωπιάς μας.
Βαδίζαμε
από χώμα σε χώμα
από χώρα σε χώρα
το χώμα
πρόσφορο
να μας δεχτεί
η χώρα
απρόσφορη
ακατάδεκτη.
→ Σχολιάζω: ο χρόνος, η ενηλικίωση, η γνώση, οι αναμνήσεις, οι ευθύνες μας μέσα σε λίγες γραμμές...
Παλιά με εμπόδιζε στο τρέξιμο του ποδιού.
Ίσως γιατί τώρα με βοηθάει στο κατρακύλισμα του μυαλού.
Τότε και τώρα το τρέξιμο με βοήθαγε να ξεφεύγω.
Τώρα το μυαλό μου τρέχει γρηγορότερα
απ’ ό,τι έτρεχαν τα πόδια μου τότε.
Παιδί, δε μ’ έπιανες, τώρα, με πιάνουν οι σκέψεις
σκούρυναν αυτές με τα χρόνια. Εγώ ασπρίζω... με τον καιρό...
→ Σχολιάζω: η σοφία, η σύνεση και η ηθική έχουν αντικατασταθεί με τον χλευασμό των αξιών, την εμπορευματοποίηση και την αλαζονεία.
Με ενθουσίασαν πραγματικά αρκετά ποιήματα, μα αγάπησα το «Ήλιοι άφωτοι». Δάκρυσα με «Το δεύτερο της ζωής μου ταξίδι -Οκτώβριος 1922- του Κώστα απ’τα ψηλά» και συγκλονίστηκα με το «Αϊ-Λαν», όπου και θα κλείσω με τους τελευταίους στοίχους του:
Υπάρχουν κάποια παιδιά που σε όλη τους τη ζωή κάνουν μόνο
ένα μπάνιο
και χάνονται σε μια θάλασσα που στραφταλίζει και μαυλιστικά
καλεί αυτούς που «χάνονται»
για να βυθιστούν μέσα της και να διασκεδάσουν
Κύριε Κώστα Μοναστήρα, σας ευχαριστώ για αυτά τα υπέροχα ταξίδια που μου προσφέρατε μέσα από την εξαιρετική συλλογή σας. Μπράβο!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Κώστας Μοναστήρας
Σελίδες: 53 / Διαστάσεις: 15Χ23
Ημερ. έκδοσης: 22/04/2016
ISBN: 978-618-82421-1-1
Βιογραφικό του ποιητή:
Ο Κώστας Μοναστήρας γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Πατήσια, προλαβαίνοντας τις τελευταίες αλάνες.
Εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Οι μαθητές του έχουν εκθέσει τα καλούδια του μυαλού τους πολλές φορές.
Αυτή είναι η πρώτη δική του έκθεση στο κοινό (το όφειλε στους μικρούς γραφιάδες). Οφείλει, επίσης, πολλά στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και στους ανθρώπους του που τον δίδαξαν και τον υποστήριξαν.
.jpg)
