Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο Λάλε Σοκολόφ είναι ο άνθρωπος που χαράζει τους μπλε αριθμούς στα μπράτσα των φυλακισμένων του Άουσβιτς. Είναι αναγκασμένος να το κάνει. Από τη βολική θέση του δερματοστίκτη, βλέπει-ζει την ανθρώπινη κτηνωδία, την καταγράφει σε αριθμούς και σε θύματα. Την καταγράφει σε αντοχή και σε κουράγιο ψυχής. Τη χαρτογραφεί στα συναισθήματά του. Την καταγράφει σε θάνατο και σε έρωτα.
Κάνει τον δικό του μυστικό αγώνα κάτω από το παγωμένο, απάνθρωπο βλέμμα του Μέγκελε. Ελπίδα του μοναδική, η Γκίτα, το κορίτσι που θ’ αγαπήσει μέσα στην απόλυτη ανθρώπινη αθλιότητα...
Μια αληθινή, βαθιά συγκινητική και συγκλονιστικά ανθρώπινη ιστορία αγάπης και επιβίωσης σε ένα από τα φρικτά κολαστήρια των Ναζί. Ένα δυνατό μάθημα ζωής που νικά τη λήθη.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Βρισκόμαστε στη Σλοβακία, Απρίλης 1942.
Όλα ξεκίνησαν από μια αφίσα, που απαιτούσε ένα παιδί (εβραιόπουλο 18 ετών και άνω) από κάθε οικογένεια να εργαστεί για τη γερμανική κυβέρνηση.
Έτσι ξεκινά η ιστορία του Λάλε, που με μια μικρή βαλιτσούλα στριμώχτηκε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο τρένο με χιλιάδες άλλους. Η διαδρομή ήταν μεγάλη, βασανιστική. Κάποιοι πέθαναν κατά τη διάρκειά της. Το τρένο τον οδήγησε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και δεν του επέτρεψαν καν να κρατήσει τη βαλίτσα του, που -μέσα στα άλλα- περιείχε κι αγαπημένα βιβλία της μητέρας του. Από δω και πέρα, ο στόχος του είναι ένας. Να επιβιώσει. Να επιβιώσει ακόμα κι αν ο θάνατος παραμονεύει κάθε μέρα.
Μέσα στην απελπισία του κάποιος τον βοηθά. Έτσι μαθαίνει να χτυπά τατουάζ τους αριθμούς των κρατουμένων, που καταφθάνουν σωρηδόν στο Άουσβιτς. Μια θέση λίαν τιμητική και με διπλή μερίδα φαγητό. Η δουλειά του απαιτεί συγκέντρωση και καθαρό μυαλό. Με τους άντρες είναι όλα καλά, με τις γυναίκες όμως διστάζει. Κάνει ό,τι μπορεί για να μην τις τρομάξει και να μην τις πονέσει. Είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του και στο να βοηθά -όταν περνά από το χέρι του- άλλους κρατούμενους αφού φυλάει ψωμί ή λίγο επιπλέον φαγητό. Παγώνει μονάχα μια στιγμή. Μπροστά στο ψυχρό βλέμμα του καινούργιου γιατρού, του Μένγκελε, διότι αισθάνεται ότι αυτός δεν μοιάζει με τους άλλους, είναι ένας γιατρός θανάτου.
Η φιλανθρωπική του δράση κάποια στιγμή τον στέλνει σε ένα κελί, εκεί αναπολεί τρυφερές στιγμές με την μητέρα του, ρωτάει να μάθει πώς θα μπορέσει να κάνει μια κοπέλα ευτυχισμένη. Η απάντηση της μάνας είναι αφοπλιστική: «Πρώτα απ΄όλα πρέπει να μάθεις να την ακούς. Όσο κουρασμένος κι αν είσαι, ν΄ακούς αυτά που έχει να σου πει. Να μάθεις τι της αρέσει και κυρίως τι δεν της αρέσει. Όποτε μπορείς, να της κάνεις δωράκια -λουλούδια, σοκολατάκια- στις γυναίκες αρέσουν πολύ αυτά.»
Η συγγραφέας προσεγγίζει με απόλυτο σεβασμό την ανθρώπινη ύπαρξη σε ένα στρατόπεδο όπου δεσπόζει ο θάνατος και ο εξευτελισμός. Κάποια στιγμή παύεις να βλέπεις πρόσωπα και εθνικότητες. Βλέπεις μόνο ανθρώπους καταδικασμένους κι εξαθλιωμένους. Μέσα εκεί όμως, γεννιέται κι ένας σφοδρός έρωτας ανάμεσα στον Λάλε και τη Γκίτα. Ο Λάλε είναι λάτρης του γυναικείου φύλου, όπως μας περιγράφει στο βιβλίο, τις βρίσκει όλες ωραίες, αδιακρίτως ηλικίας, εμφάνισης, ντυσίματος. Όταν λοιπόν αντικρίζει τη μία, την εκλεκτή, αποκτά ακόμα περισσότερη θέληση και ελπίδα! Ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, απεγνωσμένος που τους δίνει δύναμη και σκοπό να κρατηθούν στη ζωή και να πορευτούν μαζί. Η φρικτή πραγματικότητα από τη μια και η ερωτική νότα από την άλλη, δίνουν στο βιβλίο μια μοναδικότητα, που λάτρεψα. Και δεν πρόκειται για άλλη μια κοινότυπη ιστορία ενός ναζιστικού στρατοπέδου, αλλά ένα μάθημα ζωής για όλους εμάς, που μας διδάσκει να εκτιμάμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία μας...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Ξένη λογοτεχνία / Αληθινή ιστορία
Συγγραφέας: Χέδερ Μόρρις
Σελίδες: 368
Ημερ. έκδοσης: Μάρτιος 2018
ISBN: 978-618-5284-54-1
