«Το αναπόφευκτο της μοναξιάς» είναι μία ποιητική συλλογή, που απαρτίζεται από σύντομες ιστορίες, στο επίκεντρο των οποίων βρίσκονται οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι εκείνοι που βιώνουν το συναίσθημα της προδομένης αγάπης. Εκείνοι που έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο του θανάτου και της απουσίας. Μα, κι εκείνοι που γεύονται τη μαγεία του έρωτα σε στιγμές που γρήγορα σώνονται.
Κοινός παρανομαστής όλων, η μοναξιά. Το αναπότρεπτο αυτό συναίσθημα που έρπει ανάμεσά τους κι επιβιώνει ροκανίζοντας τις ψυχές τους.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
Η άποψή μου:
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
Αν και δεν πιστεύω πως είμαι άξιος να εκφέρω άποψη για ποίηση, είπα στον εαυτό μου: "ας τολμήσω τουλάχιστον να εκφράσω, αυτά που αισθάνθηκα διαβάζοντας το βιβλίο"...
Διάβασα τα ποιήματα πάρα πολύ αργά, δυο-τρεις ή και περισσότερες φορές κάποια από αυτά και προσπάθησα να τα ερμηνεύσω βάσει λογικής και όχι συναισθήματος... μέχρι που κάποια στιγμή ένιωσα χαζός, γιατί είχα ξεχάσει πως η ποίηση βγαίνει από την ψυχή και όχι από το μυαλό και τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως ο Γιάννης φέρει μέσα του μια παλιά, σοφή ψυχή, που έχει πάρα πολλά να μας εκμυστηρευτεί για τη ζωή, τον έρωτα, τις σχέσεις των ανθρώπων και τις σχέσεις μας με τον κόσμο και το σύμπαν γενικότερα!
Από τις πρώτες σελίδες βρέθηκα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα, με αμέτρητα ερωτήματα και με ηθελημένα-ξεχασμένα δεδομένα, όπως είναι η υποκρισία στον ίδιο μας τον εαυτό. Τι τραγωδία! Ένιωσα πως υπήρξα κι εγώ κάποτε κομπάρσος του έρωτα, θυμήθηκα πώς είναι η απόγνωση για λίγη ηδονή, ή οι αρρωστημένες ώρες όταν σου λείπει αυτός που θέλεις να έχεις δίπλα σου... Ήρθα αντιμέτωπος ξανά με τελειωμένους έρωτες, που δυσκολεύτηκα κάποτε να ξεπεράσω, όμως κάποια στιγμή συνειδητοποίησα την ουσία της ζωής!
Άλλοτε αισθάνθηκα πως η ψυχή (το άυλο) έρχεται σε πλήρη αντίθεση/έλξη με τα επίγεια και πως ίσως χάνει κάποια στιγμή τη θεϊκή της υπόσταση.
Αμέτρητες εικόνες ξεπετάχτηκαν μέσα από λίγες λέξεις.
Διάβασα υπέροχες αντιφάσεις για "Ήλιους θαμπούς και μαραμένους" και αγανάκτησα που κάποιοι από εμάς προδώσαμε τα όνειρά μας, κάνοντας εκπτώσεις στους ίδιους μας τους εαυτούς... Είδα την αισιοδοξία μέσα στην απαισιοδοξία της σύγχρονης κοινωνίας και των πόλεων, που πεθαίνουν ή παλεύουν να παραμείνουν ζωντανές μέσα από την αδιαφορία μας και χάρηκα που τέλος, είμαστε ανίκανοι να δαμάσουμε τον έρωτα γιατί σαν άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να φυλακιστούμε σε αιώνιες αγκαλιές...
Κάποτε είπα στον φίλο Γιάννη, πως για να γράψει κάποιος, κάτι θα πρέπει να έχει να πει. Εκτός από αυτό χρειάζονται εμπειρίες, γνώσεις ζωής και άλλα πολλά, αγνοώντας παντελώς την ψυχή μας, που έχει ανάγκη για έκφραση και η συγκεκριμένη συλλογή μου το θύμισε αυτό! Αν αυτή ήταν η πρώτη συγγραφική απόπειρα, δε μπορώ να διανοηθώ καν τι θα μας δώσει στο μέλλον! Είμαι σίγουρος όμως, πως έχει να μας δώσει εξαιρετικό έργο ακόμα...
Υποκλίνομαι στον ποιητή Γιάννη Ζαραμπούκα και τον ευχαριστώ για το υπέροχο ταξίδι συναισθημάτων που μου χάρισε...
Διάβασα τα ποιήματα πάρα πολύ αργά, δυο-τρεις ή και περισσότερες φορές κάποια από αυτά και προσπάθησα να τα ερμηνεύσω βάσει λογικής και όχι συναισθήματος... μέχρι που κάποια στιγμή ένιωσα χαζός, γιατί είχα ξεχάσει πως η ποίηση βγαίνει από την ψυχή και όχι από το μυαλό και τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως ο Γιάννης φέρει μέσα του μια παλιά, σοφή ψυχή, που έχει πάρα πολλά να μας εκμυστηρευτεί για τη ζωή, τον έρωτα, τις σχέσεις των ανθρώπων και τις σχέσεις μας με τον κόσμο και το σύμπαν γενικότερα!
Από τις πρώτες σελίδες βρέθηκα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα, με αμέτρητα ερωτήματα και με ηθελημένα-ξεχασμένα δεδομένα, όπως είναι η υποκρισία στον ίδιο μας τον εαυτό. Τι τραγωδία! Ένιωσα πως υπήρξα κι εγώ κάποτε κομπάρσος του έρωτα, θυμήθηκα πώς είναι η απόγνωση για λίγη ηδονή, ή οι αρρωστημένες ώρες όταν σου λείπει αυτός που θέλεις να έχεις δίπλα σου... Ήρθα αντιμέτωπος ξανά με τελειωμένους έρωτες, που δυσκολεύτηκα κάποτε να ξεπεράσω, όμως κάποια στιγμή συνειδητοποίησα την ουσία της ζωής!
Άλλοτε αισθάνθηκα πως η ψυχή (το άυλο) έρχεται σε πλήρη αντίθεση/έλξη με τα επίγεια και πως ίσως χάνει κάποια στιγμή τη θεϊκή της υπόσταση.
Αμέτρητες εικόνες ξεπετάχτηκαν μέσα από λίγες λέξεις.
«Ο μανδύας του, εκείνος
ο κεντημένος δάκρυα και θανατερό σκοτάδι
έρπει.»
Διάβασα υπέροχες αντιφάσεις για "Ήλιους θαμπούς και μαραμένους" και αγανάκτησα που κάποιοι από εμάς προδώσαμε τα όνειρά μας, κάνοντας εκπτώσεις στους ίδιους μας τους εαυτούς... Είδα την αισιοδοξία μέσα στην απαισιοδοξία της σύγχρονης κοινωνίας και των πόλεων, που πεθαίνουν ή παλεύουν να παραμείνουν ζωντανές μέσα από την αδιαφορία μας και χάρηκα που τέλος, είμαστε ανίκανοι να δαμάσουμε τον έρωτα γιατί σαν άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να φυλακιστούμε σε αιώνιες αγκαλιές...
Κάποτε είπα στον φίλο Γιάννη, πως για να γράψει κάποιος, κάτι θα πρέπει να έχει να πει. Εκτός από αυτό χρειάζονται εμπειρίες, γνώσεις ζωής και άλλα πολλά, αγνοώντας παντελώς την ψυχή μας, που έχει ανάγκη για έκφραση και η συγκεκριμένη συλλογή μου το θύμισε αυτό! Αν αυτή ήταν η πρώτη συγγραφική απόπειρα, δε μπορώ να διανοηθώ καν τι θα μας δώσει στο μέλλον! Είμαι σίγουρος όμως, πως έχει να μας δώσει εξαιρετικό έργο ακόμα...
Υποκλίνομαι στον ποιητή Γιάννη Ζαραμπούκα και τον ευχαριστώ για το υπέροχο ταξίδι συναισθημάτων που μου χάρισε...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Γιάννης Ζαραμπούκας
Σελίδες: 52 / Διαστάσεις: 16Χ23
Ημερ. έκδοσης: Φεβρουάριος 2018
ΙSBN: 978-618-5307-25-7
.jpg)