---Επαναδημοσίευση: 22/04/2023---
---Αρχική δημοσίευση: 07/02/2018---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο Πιτ σπουδάζει γοτθική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Στέρλινγκ στη Σκωτία. Σε μια συναυλία στο Εδιμβούργο γνωρίζει την Μπριτ, μια αινιγματική φωτογράφο. Μερικές μέρες αργότερα, ο καθηγητής Δρ. Έντγκαρ τού αναθέτει μια πανεπιστημιακή εργασία που αφορά την εύρεση και ανάλυση ενός πολύτιμου χειρογράφου. Τα γεγονότα αυτά θα αλλάξουν τη ζωή του, δίνοντάς της μια μεταφυσική διάσταση, όπου ονειρικές μα και ζοφερές πραγματικότητες, εγκλωβιστικές ψυχολογικές καταστάσεις και παράλληλοι κόσμοι σκοτεινών αγγέλων και νεράιδων τέμνονται επικίνδυνα. Θα καταφέρουν τελικά η Μπριτ και ο Πιτ να διασχίσουν το σκοτάδι που ξαφνικά απλώθηκε μπροστά τους; Θα σταθούν ικανοί να αναδυθούν ξανά στο φως;
Η άποψή μου:
Δεν περίμενα να αγαπήσω τόσο πολύ την πρώτη συγγραφική απόπειρα του Ντούσκα! Συνήθως, δίνω ευκαιρίες σε νέες πένες να μου δείξουν τι αξίζουν, ωστόσο πάντα κρατώ μικρό καλάθι ειδικά στο πρώτο έργο τους: ή δε θα αξίζει τόσο πολύ (άντε να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία σε επόμενο έργο), ή θα είναι υπερτιμημένο, ή θα το βαρεθώ, ή θα το παρατήσω. Αντιθέτως με το βιβλίο του Παναγιώτη Ντούσκα, τίποτα από αυτά δε συνέβη.
Με τράβηξε η φράση «γοτθική λογοτεχνία». Δεν γνώριζα ότι υπάρχει τέτοιο είδος. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα πως σε γενικές γραμμές, εκφράζει κάτι το σκοτεινό, δηλαδή, τη μοναξιά, την τρέλα, τον θάνατο, το μυστήριο και το υπερφυσικό. Ο αναγνώστης (όπως και οι ήρωες του βιβλίου) μπαίνει σε έναν κόσμο εξωπραγματικό -που ίσως να υπάρχει σε παράλληλο σύμπαν- και ο οποίος συνοδεύεται από μυθικά πλάσματα, νεράϊδες και τέρατα. Η εν λόγω λογοτεχνία, εμπνευσμένη από τη Μεσαιωνική εποχή, αντιπροσωπεύει τον πιο κρυφό-δυνατό φόβο του ανθρώπου. Ο αναγνώστης λοιπόν, εάν επιλέξει να διαβάσει βιβλίο γοτθικής λογοτεχνίας, να είναι προετοιμασμένος για ένα ταξίδι σε κόσμο που το αισθηματικό-ρομαντικό στοιχείο παντρεύεται με τον τρόμο.
Σελ. 12: «Όπως περπατούσε, ήταν ευτυχισμένος. Ήταν ένα είδος ευτυχίας μιας στιγμής που συναντά την αιωνιότητα. Όταν το μέσα και το έξω εναρμονίζονται κι εσύ χαμογελάς στα πάντα και τα πάντα σου ανταποδίδουν το χαμόγελο.»
Τόσο η ζωή της Μπριτ -όσο και του Πιτ- αλλάζει, τη στιγμή που συναντά τυχαία ο ένας τον άλλον και δένεται με αόρατη κλωστή! Ερωτεύονται αλλά δεν το καταλαβαίνουν αμέσως, παρά μόνο όταν αντιληφθούν τον μεγάλο κίνδυνο να τους περιτριγυρίζει και ενώνονται σε μια γροθιά, προκειμένου να παλέψουν για τη ζωή τους! Και οι δυο διαθέτουν κάποιου είδους μεταφυσικής δύναμης, κάτι σαν εσωτερική ενόραση και σύντομα, μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους με τη σκέψη τους.
Το βιβλίο του Ντούσκα, εκτός από μοναδικό δείγμα λογοτεχνίας του φανταστικού, περιγράφει και την αγνή, άδολη αγάπη, για την οποία διασχίζεις ωκεανούς και θάλασσες, για την οποία είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα για να την αποκτήσεις, για την οποία κάνεις θυσίες τόσο μεγάλες, ακόμα και να την αγγίξεις, για να τη χάσεις το επόμενο δευτερόλεπτο! Στον αντίποδα, ο συγγραφέας καταγράφει ποικιλία διαπροσωπικών σχέσεων (αλλιώς φέρεσαι στο αφεντικό σου, αλλιώς στον φίλο σου κι αλλιώς σε έναν άγνωστο!), δημιουργώντας ρεαλιστικούς χαρακτήρες, που βγήκαν μεν από το χαρτί, αλλά συναντάμε στο διάβα μας.
Σελ. 21: «(...) αν μοιάζει με πραγματικότητα, κι αν το βιώνεις ως πραγματικότητα, τότε είναι πραγματικότητα.»
Ο συγγραφέας δεξιοτεχνικά μπερδεύει -ή καλύτερα να πω, παντρεύει- την πραγματικότητα με το φανταστικό, δίνοντάς μας το αποτέλεσμα «Εκεί που ο ήλιος άργησε να λάμψει». Μια φράση, τη σημασία της οποίας θα καταλάβετε μόνο στο τέλος του βιβλίου, βγαίνοντας από έναν σκοτεινό κόσμο...
Σελ. 111: «(...) οι δρόμοι μερικές φορές πρέπει να χωρίσουν για ν’ανταμώσουν πάλι.»
Πόσο αληθινό νόημα κρύβεται σε αυτή τη φράση! Και οι πρωταγωνιστές μας χωρίζουν κι ανταμώνουν πολλές φορές, δείχνοντάς μας πόσο δυνατά είναι τα αισθήματά τους!
Ο συγγραφέας, φωτογράφος στο επάγγελμα που βιοπορίζεται, δάνεισε την τέχνη του στην Μπριτ, χρίζοντάς τη ταλαντούχα φωτογράφο και με φόντο τη μεσαιωνική Σκωτία, σε συνδυασμό με την Ιρλανδική παράδοση, μας μεταφέρει ζωντανές εικόνες των πόλεων και των ανθρώπων. Κινηματογραφική δράση λοιπόν στο background και συναισθήματα σε πλημμυρίζουν, διαβάζοντας. Μπαίνεις στη θέση της υπερευαίσθητης-λίγο-στον-κόσμο-της Μπριτ κι έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση που μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα, στην παράνοια, στον θάνατο! Ο Πιτ από την άλλη -πιο αυθόρμητος και πιο ιππότης- τεστάρει τον εαυτό του για να συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες του (η αποξένωση, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο φόβος μπροστά στην ελευθερία) και δε διστάζει να αφήσει τα πάντα για να ακολουθήσει το ένστικτό του!
Οι δύο ήρωες με όπλο την αγάπη τους και εχθρό τον χρόνο που τρέχει και αυτόν που προσπαθεί να κερδίσει την αιωνιότητα, παλεύουν κυρίως να μη χάσουν τα λογικά τους με όσα βλέπουν και βιώνουν και κατά δεύτερον, να μη χάσουν ο ένας τον άλλο, να ξεφύγουν από τους διώκτες τους και να σώσουν τις ζωές τους...
Ο Ντούσκας μας δίνει κι ένα δείγμα ποίησης, καθώς σκαρώνει ένα ποίημα του Πιτ στην αγαπημένη του. Ένα ποίημα κι αυτό επηρεασμένο από τη σκοτεινότητα που έζησαν και που αποδεικνύει ότι ο συγγραφέας είναι πολυτάλαντος!
Σκοτεινό παραμύθι από τη μια, αισθηματικό μυθιστόρημα από την άλλη, μυστήριο, ένταση κι αγωνία στις σελίδες του, σίγουρα προτείνεται ως «κάτι διαφορετικό» στην ανάγνωση! Η μόνη μου ένσταση θα ήταν η αλλαγή των ονομάτων των πρωταγωνιστών, καθώς κατά τη γνώμη μου τα «Πιτ - Μπριτ» ηχητικά μοιάζουν πολύ.
Αναμένω το δεύτερο έργο του Παναγιώτη, ειλικρινά, με αγωνία!
Με τράβηξε η φράση «γοτθική λογοτεχνία». Δεν γνώριζα ότι υπάρχει τέτοιο είδος. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα πως σε γενικές γραμμές, εκφράζει κάτι το σκοτεινό, δηλαδή, τη μοναξιά, την τρέλα, τον θάνατο, το μυστήριο και το υπερφυσικό. Ο αναγνώστης (όπως και οι ήρωες του βιβλίου) μπαίνει σε έναν κόσμο εξωπραγματικό -που ίσως να υπάρχει σε παράλληλο σύμπαν- και ο οποίος συνοδεύεται από μυθικά πλάσματα, νεράϊδες και τέρατα. Η εν λόγω λογοτεχνία, εμπνευσμένη από τη Μεσαιωνική εποχή, αντιπροσωπεύει τον πιο κρυφό-δυνατό φόβο του ανθρώπου. Ο αναγνώστης λοιπόν, εάν επιλέξει να διαβάσει βιβλίο γοτθικής λογοτεχνίας, να είναι προετοιμασμένος για ένα ταξίδι σε κόσμο που το αισθηματικό-ρομαντικό στοιχείο παντρεύεται με τον τρόμο.
Σελ. 12: «Όπως περπατούσε, ήταν ευτυχισμένος. Ήταν ένα είδος ευτυχίας μιας στιγμής που συναντά την αιωνιότητα. Όταν το μέσα και το έξω εναρμονίζονται κι εσύ χαμογελάς στα πάντα και τα πάντα σου ανταποδίδουν το χαμόγελο.»
Τόσο η ζωή της Μπριτ -όσο και του Πιτ- αλλάζει, τη στιγμή που συναντά τυχαία ο ένας τον άλλον και δένεται με αόρατη κλωστή! Ερωτεύονται αλλά δεν το καταλαβαίνουν αμέσως, παρά μόνο όταν αντιληφθούν τον μεγάλο κίνδυνο να τους περιτριγυρίζει και ενώνονται σε μια γροθιά, προκειμένου να παλέψουν για τη ζωή τους! Και οι δυο διαθέτουν κάποιου είδους μεταφυσικής δύναμης, κάτι σαν εσωτερική ενόραση και σύντομα, μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους με τη σκέψη τους.
Το βιβλίο του Ντούσκα, εκτός από μοναδικό δείγμα λογοτεχνίας του φανταστικού, περιγράφει και την αγνή, άδολη αγάπη, για την οποία διασχίζεις ωκεανούς και θάλασσες, για την οποία είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα για να την αποκτήσεις, για την οποία κάνεις θυσίες τόσο μεγάλες, ακόμα και να την αγγίξεις, για να τη χάσεις το επόμενο δευτερόλεπτο! Στον αντίποδα, ο συγγραφέας καταγράφει ποικιλία διαπροσωπικών σχέσεων (αλλιώς φέρεσαι στο αφεντικό σου, αλλιώς στον φίλο σου κι αλλιώς σε έναν άγνωστο!), δημιουργώντας ρεαλιστικούς χαρακτήρες, που βγήκαν μεν από το χαρτί, αλλά συναντάμε στο διάβα μας.
Σελ. 21: «(...) αν μοιάζει με πραγματικότητα, κι αν το βιώνεις ως πραγματικότητα, τότε είναι πραγματικότητα.»
Ο συγγραφέας δεξιοτεχνικά μπερδεύει -ή καλύτερα να πω, παντρεύει- την πραγματικότητα με το φανταστικό, δίνοντάς μας το αποτέλεσμα «Εκεί που ο ήλιος άργησε να λάμψει». Μια φράση, τη σημασία της οποίας θα καταλάβετε μόνο στο τέλος του βιβλίου, βγαίνοντας από έναν σκοτεινό κόσμο...
Σελ. 111: «(...) οι δρόμοι μερικές φορές πρέπει να χωρίσουν για ν’ανταμώσουν πάλι.»
Πόσο αληθινό νόημα κρύβεται σε αυτή τη φράση! Και οι πρωταγωνιστές μας χωρίζουν κι ανταμώνουν πολλές φορές, δείχνοντάς μας πόσο δυνατά είναι τα αισθήματά τους!
Ο συγγραφέας, φωτογράφος στο επάγγελμα που βιοπορίζεται, δάνεισε την τέχνη του στην Μπριτ, χρίζοντάς τη ταλαντούχα φωτογράφο και με φόντο τη μεσαιωνική Σκωτία, σε συνδυασμό με την Ιρλανδική παράδοση, μας μεταφέρει ζωντανές εικόνες των πόλεων και των ανθρώπων. Κινηματογραφική δράση λοιπόν στο background και συναισθήματα σε πλημμυρίζουν, διαβάζοντας. Μπαίνεις στη θέση της υπερευαίσθητης-λίγο-στον-κόσμο-της Μπριτ κι έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση που μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα, στην παράνοια, στον θάνατο! Ο Πιτ από την άλλη -πιο αυθόρμητος και πιο ιππότης- τεστάρει τον εαυτό του για να συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες του (η αποξένωση, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο φόβος μπροστά στην ελευθερία) και δε διστάζει να αφήσει τα πάντα για να ακολουθήσει το ένστικτό του!
Οι δύο ήρωες με όπλο την αγάπη τους και εχθρό τον χρόνο που τρέχει και αυτόν που προσπαθεί να κερδίσει την αιωνιότητα, παλεύουν κυρίως να μη χάσουν τα λογικά τους με όσα βλέπουν και βιώνουν και κατά δεύτερον, να μη χάσουν ο ένας τον άλλο, να ξεφύγουν από τους διώκτες τους και να σώσουν τις ζωές τους...
Ο Ντούσκας μας δίνει κι ένα δείγμα ποίησης, καθώς σκαρώνει ένα ποίημα του Πιτ στην αγαπημένη του. Ένα ποίημα κι αυτό επηρεασμένο από τη σκοτεινότητα που έζησαν και που αποδεικνύει ότι ο συγγραφέας είναι πολυτάλαντος!
Σκοτεινό παραμύθι από τη μια, αισθηματικό μυθιστόρημα από την άλλη, μυστήριο, ένταση κι αγωνία στις σελίδες του, σίγουρα προτείνεται ως «κάτι διαφορετικό» στην ανάγνωση! Η μόνη μου ένσταση θα ήταν η αλλαγή των ονομάτων των πρωταγωνιστών, καθώς κατά τη γνώμη μου τα «Πιτ - Μπριτ» ηχητικά μοιάζουν πολύ.
Αναμένω το δεύτερο έργο του Παναγιώτη, ειλικρινά, με αγωνία!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Παναγιώτης Ντούσκας
Σελίδες: 344 / Διαστάσεις: 14x20,5 cm
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2016
ISBN: 978-960-9585-67-5
.jpg)
