Περίληψη οπισθόφυλλου:
Αν ο Σπύρος δεν είχε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, αν είχε ακούσει το ξυπνητήρι του στις οκτώ, αν είχε τα απαραίτητα πέντε λεπτά στη διάθεσή του για να ελέγξει τα μηνύματα στον υπολογιστή και να δει ότι το ραντεβού των δέκα είχε μετατεθεί κατά μία ώρα αργότερα, δε θα είχε χάσει τη ζωή του.
Τουλάχιστον, όπως αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος την έννοια της ζωής!
Ο Σπύρος Παπαγιάννης, στις 09:45 το πρωί της 23ης Μαρτίου 2005, έπαψε να υπάρχει. Για τρία ολόκληρα χρόνια!
Η Μαρίνα Αγγελή, αδικημένη από τη φύση και τη ζωή, το απόγευμα της 23ης Μαρτίου 2005, ανακάλυψε ένα σημαντικό λόγο για να συνεχίσει να ζει.
Η Ιωάννα και ο Αντώνης Δαμήρας, ευτυχισμένοι στα πενήντα τους, βρίσκονται μπλεγμένοι σε γεγονότα που τους ανατρέπουν τη ζωή.
Και η Καίτη Καραπάνου, η όμορφη αρραβωνιαστικιά του Σπύρου, περιμένει το θαύμα που θα τον φέρει πάλι στην αγκαλιά της.
Το πέρασμα του Σπύρου Παπαγιάννη στη ζώνη της ανυπαρξίας συμπαρασύρει τέσσερις ανθρώπους των οποίων η ζωή ανατρέπεται. Ανυποψίαστοι, μπλέκονται στον ιστό που η μοίρα θα υφάνει με άξονα τον Σπύρο, τον άνθρωπο που υπάρχει, χωρίς να ζει. Παιχνίδια, καπρίτσια, μυστικά που περιμένουν πίσω από τις κλειστές κουρτίνες του μυαλού. Και κάπου πιο μακριά η ευτυχία παραμονεύει κι αυτή υπομονετικά...
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Γνώρισα τη Νικόλ-Άννα Μανιάτη σε μια εκδήλωση τον Ιούνη του 2014. Ύστερα ήρθα αντιμέτωπη με τη γραφή της... Μέσα σε δυο ημέρες τέλειωσα το εν λόγω βιβλίο, που με κράτησε δέσμια από την αρχή. Και μόνο η υπόθεση ήταν ενδιαφέρουσα ώστε να με τραβήξει να το ανοίξω.
Κι ενώ όλα στη ζωή του Σπύρου μοιάζουν επιτέλους ρόδινα, αφού επαγγελματικά θα’ρχόταν η καταξίωση και σύντομα θα μπορούσε να παντρευτεί την αγαπημένη του Καίτη, κάνοντας οικογένεια, ένα ατύχημα του τρώει 3 χρόνια από τη ζωή του, αφήνοντάς τον σε ένα κώμα, απ’το οποίο ξυπνά σχεδόν άλλος άνθρωπος! Κοντινοί άνθρωποι έχουν φύγει από τη ζωή του και άλλοι έχουν καταφτάσει, παλέψει και μείνει όσο ήταν στον «ύπνο» του, αλλά και στο μετέπειτα «ξύπνιο» του.
Η ιστορία του Σπύρου συνδέεται με ένα παιδί, που γεννιέται και μεγαλώνει όσο εκείνος κοιμάται. Είναι δικό του; Πώς συνδέεται «ψυχικά» μαζί του; Και τι κρύβει ο ψυχισμός της Ιωάννας όταν βλέπει αυτό το παιδί;
Αγαπημένη μου ηρωίδα η Μαρίνα, με την οποία σχεδόν ταυτίστηκα, καθώς ενώ πράττει ανιδιοτελώς, μετά απογοητεύεται από τους ανθρώπους που έχει βάλει στη ζωή της. Κι ενώ αρχικά οδηγείται σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη, στη συνέχεια οι νέες γνωριμίες την κάνουν να νιώσει επιτέλους πως κάπου ανήκει.
Ανατριχιαστική η περιγραφή που ξυπνά ο Σπύρος και η Μαρίνα είναι παρούσα!
Η γραφή απλή, στρωτή, χωρίς περιττά στοιχεία, που διαβάζω σε άλλα βιβλία, απλά και μόνο για να γεμίσουν σελίδες, που στην ουσία δεν έχουν να πουν τίποτα. Οι διάλογοι είναι άκρως ρεαλιστικοί και το βιβλίο γεμάτο από συναισθήματα και νοήματα. Νοήματα πως πρέπει να ζούμε το παρόν και το κάθε λεπτό της ζωής μας, θέτοντας τις σωστές προτεραιότητες. Να μην αφήνουμε τη ζωή να κυλά απ'τα δάχτυλά μας, σαν άμμος σε κλεψύδρα του χρόνου. Να αγαπάμε όπως μπορούμε, όσο μπορούμε, όμως να αγαπάμε αληθινά, προκειμένου να αγαπιόμαστε εξίσου αληθινά. Ακόμα κι αν δικό μας πρόσωπο αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση, να μην εγκαταλείπουμε και ολοένα να προσπαθούμε για να βρεθεί η καλύτερη λύση. Ένα υπέροχο βιβλίο που σας συνιστώ και θα σας βάλει σε σκέψεις με το κοινωνικό του περιεχόμενο.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Ελληνική λογοτεχνία
Θεματολογία: Κοινωνικό
Συγγραφέας: Νικόλ-Άννα Μανιάτη
Ηλικία: 18+
Σελίδες: 480
Διαστάσεις: 14 x 21 cm
Ημερ. έκδοσης: 18/04/2013
ISBN: 978-618-01-0080-8
.jpg)
