Περίληψη οπισθόφυλλου:
Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, δύο αδελφές χωρίζονται εξαιτίας συνταρακτικών γεγονότων που σημαδεύουν τη ζωή τους αλλά και τη ζωή των περισσότερων Ελλήνων της Πόλης.
Η μία αδελφή, η Άννα, έτοιμη να κάνει το ντεμπούτο της στην όπερα, καταδιώκεται από μια ομάδα Τούρκων και στη συνέχεια βρίσκεται τραυματισμένη σ’ένα πλοίο με προορισμό τον Πειραιά. Από το σοκ δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα σχετικά με το παρελθόν της. Μοναδικό της στήριγμα η Ελίζ, μια Aρμένισσα εγκυμονούσα που αναζητά μια καλύτερη τύχη στην ελληνική πρωτεύουσα.
Μια νέα ζωή με νέα ταυτότητα αρχίζει για την ηρωίδα στη μεταπολεμική Αθήνα. Η Άννα στα επόμενα χρόνια θα βιώσει απώλειες, θα γνωρίσει τον έρωτα και την καταξίωση.
Η άλλη αδελφή, η Μαρίκα, λόγω των οδυνηρών εμπειριών που είχε εκείνο το απόγευμα, παίρνει αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή της. Παντρεύεται έναν Τούρκο, ενώ η καρδιά της είναι δοσμένη σε άλλον άντρα, μόνο και μόνο για να βοηθήσει την οικογένειά της. Στην πορεία αποδεικνύεται ότι αγνοεί τον πραγματικό χαρακτήρα του συζύγου της και την επικίνδυνη, σκοτεινή πλευρά του.
Δύο γυναίκες, δύο αγαπημένες αδελφές, χωρίζονται και αντιμετωπίζουν μόνες τις προκλήσεις της ζωής. Άραγε θα κατορθώσουν να ξανανταμώσουν; Η μαγεία της Πόλης θα τις ξαναφέρει κοντά ή όσα τις δένουν θα παραμείνουν μνήμες χαμένες στην άμμο;
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Θα ξεκινήσω με τρία υπέροχα αποσπάσματα από το εν λόγω βιβλίο...
«Όταν έχεις προσπαθήσει με όλη σου τη δύναμη και παρ’όλα αυτά δεν τα έχεις καταφέρει, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αποδεχτείς την ήττα σου και να συνεχίσεις. Πάντα όμως με ένα χαμόγελο, ακόμη κι αν από πίσω του κρύβεται ένα δάκρυ.»
«Ο πόνος δεν πρέπει να φεύγει, κορίτσι μου. Πρέπει να είναι εκεί, για να μας θυμίζει αυτά που χάσαμε και να μας βοηθά να γινόμαστε καλύτεροι.»
«Αυτό που ήμαστε πάντα θα καθορίζει αυτό που μπορούμε να γίνουμε. (...) Ακόμη κι αν κάποιος στα πάρει όλα, αυτό που δε μπορεί ποτέ να σου κλέψει είναι οι αναμνήσεις σου κι αυτές είναι που αξίζουν τελικά.»
Όσο διάβαζα τις Μνήμες, αναρωτιόμουν: ένας συγγραφέας εξελίσσεται με κάθε επόμενο βιβλίο του, σωστά; Αν λοιπόν, αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Ιφιγένειας, πόσο ακόμα καλύτερη γραφή μπορεί να μου χαρίσει σε επόμενό της;!!!!
Δύο αγαπημένες αδερφές με όνειρα καριέρας, χωρίζονται στα αιματηρά γεγονότα της μεταπολεμικής Κωνσταντινούπολης. Και οι δυο ακολουθούν τη μοίρα τους και τα όσα συμβαίνουν, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που τελικά αξίζουν και οι δύο: την αληθινή αγάπη (αυτή που σε στηρίζει στα εύκολα και στα δύσκολα) και την πραγματική φιλία (αυτή στην οποία ο άλλος δεν επιθυμεί διακαώς να σου βγάλει το μάτι!)... Άνθρωποι που μέσα στη δυστυχία τους σκέφτονται το καλό του άλλου, βοηθούν και ανταμείβονται από τη ζωή και άνθρωποι που σπέρνουν μόνο κακία κι εγωισμό, δε λαμβάνουν ποτέ καλή σοδειά. Κι ένα μυστικό, που μοιράζονται γιος και μητέρα, βγαίνει στην επιφάνεια κι ανατρέπει ζωές και καταστάσεις...
Μεστό κείμενο. Γλώσσα απλή, κατανοητή χωρίς συντακτικά λάθη και ιστορικές ανακρίβειες. Υπόθεση που σε αιχμαλωτίζει από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Χαρακτήρες δυνατοί με τις ενοχές τους, τις σκέψεις τους, τα αισθήματά τους. Ένας αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του, θέλει να κρατά στη βιβλιοθήκη του ένα τέτοιο βιβλίο, κυρίως αν αυτό το κείμενο έχει πρώτα συγκινήσει την καρδιά και το νου του!!! Κι εμένα με συγκίνησε πραγματικά, γεμίζοντάς με πληθώρα συναισθημάτων!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ιφιγένεια-Ειρήνη Τέκου
Σελίδες: 336
Διαστάσεις: 14 Χ 20,6
Ημερ. έκδοσης: 2014
ISBN: 978-960-04-4455-1
.jpg)
