---Δημοσίευση: 18/02/2025---
Η Μένια Παπαδοπούλου είναι πενήντα τεσσάρων χρονών, μητέρα τριών μεγάλων παιδιών. Συνήθως καταφέρνει να ζει όπως της αρέσει. Διαβάζει πολύ και σπουδάζει όλη της τη ζωή. Δεν βγάζει φωτογραφίες και μιλά για τον εαυτό της μέσα από τις ιστορίες της. Το μυθιστόρημα "Οι Μαζαράκηδες" είναι το πρώτο της βιβλίο.
Η συγγραφέας Μένια Παπαδοπούλου μιλά για το μυθιστόρημά της "Οι Μαζαράκηδες" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν στα Βιβλιοσημεία.
Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;
Μ.Π.: Είμαι αναζητητής της τελετουργίας της γραφής. Η γραφή όπως και η ομιλία είναι ένα είδος τελετουργικού ανάκλησης της μνήμης. Κι εγώ θέλω να κρατήσω ακέραια τη λειτουργική δυνατότητα των όντων, αυτό το θαυμάσιο δώρο των κατασκευαστών μας: τη Μνήμη.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;
Μ.Π.: Εγώ αγαπώ τις Ιστορίες και οι Ιστορίες γράφονται μόνες τους. Έχω το προνόμιο να είμαι ο πρώτος τους θεατής, να τις βλέπω να εκτυλίσσονται και να με συνεπαίρνουν, ενώ ζω μια ακόμα καταπληκτική ιστορία, την δική μου ζωή. Αν όμως καταφέρνω να έχω συγγραφική επάρκεια, το να αποφανθώ ότι κατάφερα να τις αποτυπώσω αυτές τις υπέροχες Ιστορίες σε ένα λευκό χαρτί που βρίσκεται μπροστά μου, έ! αυτή είναι μια διαρκής τυραννία, ένα αγκομαχητό που δύσκολα μεταμορφώνεται σε ανακούφιση. Μόνο για την δική μου επάρκεια ανησυχώ, ποτέ για τις Ιστορίες.
Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Μ.Π.: Το επιβεβαιωμένο γεγονός ότι διανύω την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου και δεν βαρέθηκα ούτε για μια στιγμή.
Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;
Μ.Π.: Από θεματολογία δεν έχω ιδέα. Γράφω ό,τι μου'ρχεται, σπάνια ξέρω τι πρόκειται να γράψω μέχρι τη στιγμή που, σχεδόν αυτόματα ξεκινάω. Είναι υπέροχο το ξεκίνημα κάθε γραψίματος και θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη αν έγραφα μόνο διηγήματα μικρής φόρμας ή ποίηση. Αλλά οι δικές μου ιστορίες δεν είναι σύντομες, προχωράνε και συμπλέκονται, οπότε -συνήθως- γράφω μυθιστορήματα. Οι συγγραφικές τεχνικές, ο τρόπος γραφής που αλλάζει σε κάθε έργο καθώς ο συγγραφέας πειραματίζεται, η ισόβια σύνταξη ενός -αφόρητα ιδιωτικού- λογοτεχνικού κανόνα αφορούν κάθε παθιασμένο αναγνώστη. Νομίζω πως δικαιούμαι να αυτοπροσδιοριστώ σαν παθιασμένος αναγνώστης, έχω καταναλώσει πάρα πολλά βιβλία τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Μ.Π.: Τους Μαζαράκηδες, το μυθιστόρημα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν, τους ξεκίνησα σαν άσκηση γραφής. Ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα που οι ήρωές του να μιλούν όλοι με την δική τους φωνή, σε πρώτο πρόσωπο, να μην υπάρχει κεντρικός αφηγητής. Να δίνουν στον αναγνώστη τη δική τους οπτική, την δική τους ιστορία. Εύκολο ήταν αυτό! Στη συνέχεια ήθελα η ιστορία να είναι μια συγκινητική ιστορία, από αυτές που «πουλάνε» και εύκολα χαρακτηρίζονται από τους διανοούμενους αναγνώστες ως «γυναικεία λογοτεχνία», για νοικοκυρές δηλαδή. Να βάλω μια παρένθεση εδώ: εγώ στα δύσκολα της ζωής μου διαβάζω γυναικεία λογοτεχνία. Και κλαίω. Δεν διαβάζω Κάφκα από επιλογή, ούτε Γιώργο Χειμωνά. Δεν μου αρέσει το σκοτεινό, δυστοπικό τους σύμπαν, δεν θέλω να μπω στις ιστορίες τους. Κατόπιν έβαλα μια ακόμα συνθήκη, για να γίνει ακόμα πιο γκουρμέ η συνταγή. Με απόλυτη συναίσθηση ότι για μεγάλη μερίδα των αναγνωστών η πνευματική αναζήτηση αγγίζει τα όρια του φαιδρού, και του γελοίου ακόμα, πρόσθεσα στο μυθιστόρημα την πνευματική αναζήτηση, μπαίνοντας στα χωράφια του «φανταστικού μυθιστορήματος». Διότι εγώ βρίσκομαι στο χώρο της πνευματικής αναζήτησης, ζητώντας πιθανές απαντήσεις που δεν μου έδωσε η φιλοσοφία. Έτσι γεννήθηκε η Ευγενία μου, μια αστρολόγος που δεν διαβάζει απλώς τα αστέρια αλλά μπορεί και βλέπει όσους και όσα δεν βλέπουμε εμείς: τους Οδηγούς της, τους νεκρούς της γενιάς της, το μέλλον. Να σημειώσω κάτι σαν βιβλιοφάγος: υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία πολλών αιώνων (και μια παράδοση πολλών πολιτισμών) για τους ονομαζόμενους Πνευματικούς Αναζητητές και μόνο από άγνοια καταφεύγουν οι περισσότεροι από αυτούς στα αμερικάνικα πονήματα του NewAge.
Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Μ.Π.: Συγγραφέας γεννιέσαι. Καλός συγγραφέας γίνεσαι.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;
Μ.Π.: Θα ήθελα κάθε δημιουργική τέχνη, όπως η λογοτεχνική γραφή, η ζωγραφική, η υποκριτική, ακόμα και η αρχιτεκτονική, να διδάσκεται με αντίστοιχα δημιουργικό τρόπο στα παιδιά (κάθε ηλικίας), από ανθρώπους που αγαπούν βαθιά την τέχνη τους και μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια από αυτήν, χωρίς να χρειάζεται να κάνουν συμβιβασμούς. Όνειρα θερινής νυκτός φυσικά!
Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Μ.Π.: Εδώ και καιρό έχω ολοκληρώσει δύο αστυνομικά μυθιστορήματα από μια τριλογία. Έχω γράψει το πρώτο, που λέγεται «Ιερή Συγκάλυψη», ένα ψηφιδωτό της -μάλλον καταπιεσμένης- κοινότητας των αστυνομικών. Έχω γράψει και το τρίτο βιβλίο, τους «Φαρισαίους» με τους ίδιους πρωταγωνιστές να ξεκινούν την καριέρα τους με φόντο την Τρίπολη της δεκαετίας του ’80 και το φόνο του Μητροπολίτη Μαντινείας. Θα εκδοθούν όταν καταφέρω να ανακαλύψω τον δολοφόνο του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας, που δεν εννοεί να μου αποκαλυφθεί παρότι έχω φτάσει στη μέση της αφήγησης. Επειδή η τριλογία αργεί να ολοκληρωθεί ίσως και να προηγηθεί ένα μυθιστόρημα που γράφω τώρα. Τι συμβαίνει όταν ένα ζευγάρι συνταξιούχων ξέρει -με ημερομηνίες- το τέλος του κόσμου, το οποίο πλησιάζει. Ο τίτλος, προς το παρόν, είναι «Ε! ρε κόσμε» και -φυσικά- γελάω πολύ γράφοντας το. Το ίδιο και ο άντρας μου που του το διαβάζω κάθε βράδυ.
(©Λιάνα Τζιμογιάννη, Γιάννης Παπαδόπουλος για τα Βιβλιοσημεία)
