---Δημοσίευση: 26/02/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Σήμερα κλείνω τα πενήντα δύο μου και είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί πραγματικά μιας και, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, έφτασε το τέλος μας. Πεντακόσιες δεκαεφτά χιλιάδες άνθρωποι! Τόσοι επέζησαν από τον φονικότερο πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε είκοσι χρόνια πριν και δεν ήταν μεταξύ μας... Το μέρος όπου καταφύγαμε αρκετοί από εμάς το ονομάσαμε Άβατο, καθώς πιστεύαμε πως ήταν απλησίαστο ή απρόσιτο. Η κανονική του ονομασία πριν ξεσπάσουν όλα αυτά ήταν Σταθμός 8, ένα λιμάνι της Βοστόνης στην πολιτεία της Μασαχουσέτης.
2... μ.Χ. Οι εννιά ηγέτες των ισχυρότερων κρατών του κόσμου καλούνται να λύσουν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη. Η απόφαση που παίρνουν οδηγεί άθελά τους την ανθρωπότητα στην καταστροφή της. Οι λίγοι που επέζησαν παραμένουν κλεισμένοι σε μια βάση, το Άβατο, και προσπαθούν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να μάθουν γιατί οδηγήθηκαν εκεί, στο τέλος τους. Εκτός από το άγνωστο, μια νέα απειλή εμφανίζεται, ένα νέο «είδος», που θέλει να κυριαρχήσει στη Γη. Ονομάζονται Σκοτεινοί και ήρθαν για να μείνουν και όχι για να συνυπάρξουν.
Η άποψή μου:
Το πρώτο πράγμα που είδα, ήταν το εξώφυλλο και το λάτρεψα! Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα από την αρχή μια ακατανίκητη έλξη, αν και η λέξη Άβατο με ξένισε. Μου θύμισε χώρο απαράβατο, όπως το Άγιο Όρος και κάθε άλλο πάρα θρησκευτικό θρίλερ ήθελα. Ευτυχώς ψάχνοντας την υπόθεση κατάλαβα ότι μεταφερόμαστε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου λιγοστοί πλέον άνθρωποι αγωνίζονται για τη σωτηρία τους.
Το δεύτερο πράγμα που πρόσεξα και η αλήθεια είναι ότι με χαροποίησε ιδιαίτερα, είναι ότι ξεκινάει από το τέλος για να μας διηγηθεί την αρχή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απολαμβάνω κάτι που ξεκινάει από τη μέση ή από το τέλος! Πριν από εμάς, το έκανε ο Όμηρος ξεκινώντας από το θυμό του Αχιλλέα και έμεινε στην ιστορία, η Ιλιάδα, σαν το πλέον πολυδιαβασμένο έπος.
Το θέμα μας εδώ είναι ο υπερπληθυσμός της γης που οδηγεί σε αδιέξοδο, ταυτόγχρονα με την ολοένα αυξημένη έλλειψη πόρων. Αποφασίζεται η εξαπόλυση ενός ιού. Και ναι, τότε πήγε κατευθείαν το μυαλό μου στο Ινφέρνο και στον Νταν Μπράουν -εκεί τουλάχιστον υπήρχε κάποιος να παλέψει και να καταφέρει την αποτροπή του, στο Άβατο δεν υπάρχει κανείς για να εμποδίσει τα σχέδια της συνόδου κορυφής των μεγάλων ηγετών. Κι έτσι, ξεκινώντας από επιλεγμένους στόχους με πρώτη τη Νιγηρία, αφήνεται ελεύθερο κάτι 100% φονικό. Κάτι που μας φέρνει στο νου την καταστροφική μανία του ανθρώπου.
Από κει και μετά επικρατεί ένα χάος που αποτρέπεται κάθε φορά από χερσαίες κυρίως δυνάμεις. Το θέμα είναι από πού ξεκίνησε ο πόλεμος και γιατί; Κάπου εκεί στις πολεμικές επιχειρήσεις χάθηκα κι εγώ, καθώς το διάβαζα χωρίς διάβασμα. Φαντάζομαι ότι από την μια, η καταστροφική μανία του ανθρώπου και από την άλλη, η δίψα για κυριαρχία, είναι αυτό που προκάλεσε μια αλυσίδα αντιδράσεων. Καθώς φτάνουμε στο τέλος του μοναδικού ασφαλές καταφυγίου ο αφηγητής αισθάνεται την ανάγκη να μεταδώσει όλη την ιστορία από την αρχή.
Μια άγνωστη απειλή που κανείς δεν είχε φανταστεί κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Να πούμε εδώ ότι προς έκπληξή μας ο συγγραφέας είχε ολοκληρώσει την συγγραφή του βιβλίου μόλις το 2012, απλά φαντάζομαι το βιβλίο βρήκε γόνιμο έδαφος να κυκλοφορήσει μες στην πανδημία, ευτυχώς όχι με την τραγικότητα του βιβλίου.
Ο Κέβιν και ο Ίαν, δύο φίλοι και γιατροί παίζουν νευραλγικό ρόλο σε όλοι την ιστορία καθώς έχουν πάρει και την βασική στρατιωτική εκπαίδευση. Είναι ψύχραιμοι, οργανωτικοί, εχέμυθοι, συμπονετικοί χαρακτηριστικά που χρειάζεται μια ηγετική φυσιογνωμία. Συνηθίζω να λέω ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης τα προσωπεία πέφτουν και ο καθένας φανερώνει τον αληθινό του εαυτό. Αυτό ισχύει σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου γι'αυτό αν και δυστοπικό, το βρίσκω άκρως ρεαλιστικό τουλάχιστον όσον αφορά στους χαρακτήρες. Εξάλλου, τα βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας. Τι συμβαίνει όταν μια μερίδα ανθρώπων φεύγει διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή. Τι γίνεται όταν τα σύνορα κλείνουν, όταν υπάρχει πείνα, δυστυχία, ανημποριά και πάνω απ’ όλα όταν αναλαμβάνουν δράση τα κατώτερα δολοφονικά ένστικτα του ανθρώπου...
Το απόλαυσα πραγματικά, είναι από τα βιβλία που νιώθω ότι έχει κάτι να πει. Το διακρίνει η καταιγιστική δράση και η ωμή βία μα κάπως έτσι ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα και οι συναισθηματικά ακέραιοι άνθρωποι. Ξεχώρισα την περιπέτεια των συνόρων Γαλλίας-Ιταλίας μα δεν θέλω να αναφερθώ σε πρόσωπα μην προδώσω κάποιο σημείο της πλοκής.
Βέβαια από τη μια, ένιωσα ότι όλοι οι χαρακτήρες εμμένουν πεισματικά στις απόψεις τους και δεν εξελίσσονται κάπως διαφορετικά, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω τους. Αυτή η άκαμπτη στάση των περισσοτέρων κάπου με ξένισε γιατί πιστεύω στη δυναμική αλλαγή, κι αν όχι αλλαγή, ας πούμε εξέλιξη του ανθρώπου. Από την άλλη, έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων που έμαθαν να ακολουθούν εντολές και όχι να τις αμφισβητούν. Γιατί πολλές φορές η αμφισβήτηση μπορεί να θέσει σε κίνδυνο όλη την ομάδα. Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο φειδωλή στις αποκαλύψεις. Όποιος το επιλέξει καλύτερα να είναι ανύποπτος για το τι τον περιμένει, όπως ακριβώς ήμουν κι εγώ.
Σελίδες: 334
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2020 / Σεπτέμβριος 2021
ISBN: 978-960-638-186-7 / 978-960-638-278-9
Ο Αλέξανδρος Καψοκόλης γεννήθηκε το 1978 στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Καστέλλα. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε επαγγελματικά με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με την υδατοσφαίριση. Διακρίθηκε τόσο στο ελληνικό πρωτάθλημα της Α1, όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Το 2005 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή Αθηνών, ενώ το 2020 έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα. Από το 2018 εργάζεται ως χειρουργός οφθαλμίατρος στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας. Το Άβατο: Η ματωμένη γη αποτελεί το πρώτο του μυθιστόρημα.
