---Δημοσίευση: 06/01/2023---
Η μοναξιά του Θεού / περίληψη:
Μας μένει η χαρά
γιατί τα χέρια μας χάιδεψαν τ’ αηδόνια
γιατί παλέψαμε τίμια για το ψωμί
των παιδιών μας
των παιδιών όλου του κόσμου
γιατί κοιτάξαμε τ’ άστρα
με μάτια καθαρά χωρίς να τα λερώσουμε
γιατί δώσαμε στη μάνα και στον πατέρα μας
ένα κομμάτι ήλιο για να χορτάσουν
γιατί σπάσαμε τη σιωπή του φόβου
και τραγουδήσαμε για όλα εκείνα
που ονειρεύτηκε η ψυχή
Και τις νύχτες που μας κυρίευε η παγωνιά
των άσπλαχνων χειμώνων
εμείς ζεσταινόμασταν πλέκοντας στίχους
γι’ αυτούς που στο όνομα της αγάπης
ζουν, αγωνίζονται και πεθαίνουν.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Ιωάννης Παπουτσάκης
Σελίδες: 74
Ημερ. έκδοσης: Μάιος 2019
ISBN: 978-960-638-043-3
Βιογραφικό του ποιητή:
Ο Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Γιος του Αθηναίου, με καταγωγή από τη Χίο, Σταμάτη Παπουτσάκη και της Ασπασίας Δούρη, από το Δερβένι Κορινθίας, έδειξε από μικρή ηλικία ιδιαίτερη έφεση στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη δημοσιογραφία, τον κινηματογράφο και τον αθλητισμό. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι Επαγγελματικών Σπουδών», με καθηγητές τον Ανδρέα Λεντάκη, τον Βασίλη Φίλια, τον Σταύρο Απέργη κ.ά. και αμέσως μετά εργάστηκε στις πολιτιστικές στήλες των εφημερίδων Εξόρμηση και Βραδυνή. Από το 1986 βρίσκεται στην ΕΡΤ, όπου πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο αθλητικό και πολιτιστικό ρεπορτάζ της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου και, επί 19 έτη (1994-2013), στο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση, όπου έγραφε μεταξύ άλλων τις αθλητικές σελίδες και την κριτική κινηματογράφου. Την περίοδο 1990-1994 διετέλεσε προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου της ΕΡΤ2, ενώ από το 2000 έως το 2003 συνεργάστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή-ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ Σε ρυθμούς ελληνικούς, όπου παρουσίασε σειρά αφιερωμάτων σε ιστορικές συνοικίες της Αθήνας. Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ το 2013, συνέχισε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Οpen καθώς και στην εφημερίδα Το Χωνί. Η επαναλειτουργία της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2015, τον βρίσκει να παρουσιάζει εκπομπές για τον πολιτισμό και την ποίηση στο Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ και στη Φωνή της Ελλάδας. Επίσης, έχει εργαστεί στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Κανάλι Ένα, Πόλις, Αlpha Sport, Κανάλι 15. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. "Η μοναξιά του Θεού" είναι η τρίτη του ποιητική συλλογή.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Καθώς θα ανηφορίζουμε σε αντίθετες κατευθύνσεις
θα βρεθούμε τυχαία στης ελπίδας τον δρόμο
τη μέρα που το φεγγάρι θα γεμίζει.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιήτρια: Σοφιάνα Παρασκευοπούλου
Σελίδες: 48
Ημερ. έκδοσης: Ιούλιος 2019 // Σεπτέμβριος 2019
ISBN: 978-960-638-058-7 // 978-960-638-068-6
Βιογραφικό της ποιήτριας:
Η Σοφιάνα Παρασκευοπούλου (sofie jeanne d’Art) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πειραιά, του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, συνέχισε τις σπουδές της στην Αγγλία όπου και ολοκλήρωσε master στον τομέα της Πολιτικής Φιλοσοφίας και των Πολιτικών Επιστημών. Γράφει από μικρή ηλικία, έχοντας βραβευτεί σε πανελλήνιους και τοπικούς ποιητικούς διαγωνισμούς. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και παραδίδει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο εξωτερικό, όπου και διαμένει τα τελευταία εφτά χρόνια. Η ποιητική συλλογή "Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί" είναι το πρώτο της βιβλίο.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Κάποιοι μύθοι είναι καλό
να παραμένουν ως έχουν
απαρασάλευτοι στο μεγαλείο της αυταπάρνησής τους.
Ο Χριστός να μη γίνει ποτέ
μεγαλέμπορος στην Ιερουσαλήμ
συνδαιτημόνας χιλίαρχων
και του Ποντίου Πιλάτου.
Ο Καρλ Μαρξ να μη γίνει ποτέ
εργοστασιάρχης σε μονάδα επεξεργασίας
χάλυβα στο βόρειο Λονδίνο.
Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι να μη γίνει ποτέ
γηραιός καθεστωτικός ποιητής
στην μπρεζνιεφική εποχή της στασιμότητας.
Ο Τσε Γκεβάρα να μη γίνει ποτέ
κοιλαράς μεγαλογιατρός
στις αστικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες.
Οι μύθοι δελεάζουνε τα πλήθη
οι απομυθοποιήσεις
μόνο κάτι περίεργους ποιητές.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Γιώργος Φράγκος
Σελίδες: 94
Ημερ. έκδοσης: Μάρτιος 2018
ISBN: 978-618-5286-51-4
Βιογραφικό του ποιητή:
O Γιώργος Φράγκος γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1962. Έκδωσε δύο ποιητικές συλλογές στα μαθητικά του χρόνια. Την περίοδο 1982-1988 σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Φιλίας των Λαών της Μόσχας. Tο 1989 παρακολούθησε στο ίδιο Πανεπιστήμιο μεταπτυχιακά μαθήματα στην έδρα της λογοτεχνίας. Από το 1990 εργάζεται στη Λευκωσία ως δημοσιογράφος στον ημερήσιο Τύπο. Διατηρεί τη στήλη της κριτικής ποίησης στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος». Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου για δυο δεκαετίες, ενώ την περίοδο 2013-2017 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας. Ήταν, επίσης, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας. Πλέον, είναι Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Κύπρου. Από το 1978 μέχρι σήμερα, έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του δημοσιεύονται κατά καιρούς, ως επί το πλείστον, στα λογοτεχνικά περιοδικά «Νέα Εποχή» και «Άνευ», ενώ έχει συμμετοχή και σε ορισμένες ποιητικές ανθολογίες. Εκτός από την ποίηση, ασχολείται και με την κριτική λογοτεχνίας, έχοντας δημοσιεύσει εκατοντάδες βιβλιοπαρουσιάσεις και άλλα συναφή κριτικά σημειώματα και μελετήματα, κυρίως στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο της Κύπρου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τουρκικά, ισπανικά, ιταλικά, βουλγάρικα και ρωσικά.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Για το "Η μοναξιά του Θεού":
«Οι σύγχρονοι άγιοι δεν έχουν φωτοστέφανο αλλά μια θάλασσα αγάπης» μας λέει ο ποιητής, δίνοντας έμφαση στην ανιδιοτελή προσφορά και τη ζεστασιά των ανθρώπινων σχέσεων, όταν μιλάμε για ανθρώπους με κεφαλαίο Α. Μια συλλογή που τονίζει την ανάγκη του να αγαπήσεις και να αγαπηθείς κι ίσως έτσι με διάσπαρτα κομμάτια χαράς πάψει η ατελείωτη μοναξιά του Θεού. Με νοσταλγία αναπολεί την πόλη, τη γειτονιά, μια τρυφερή αγκαλιά, τα παιδικά παιχνίδια στους δρόμους ως αργά. Τότε που «η ζωή φαινόταν τόσο ωραία» σε αντίθεση με τον τρανταχτό ήχο της απώλειας και την ερημιά. Κι έτσι παίζεται το παιχνίδι μιας μοναχικής νύχτας (Σκοτάδι - Φως - Δυστυχία), τραγούδια συνθέτουν την ποίηση των αντιθέσεων που τόσο μου αρέσει. Αν αφήνει μήνυμα θετικό και ελπιδοφόρο εξαρτάται απόλυτα από τη δική μας διάθεση. Όσο για μένα, της αγάπης τα μηνύματα μου μοιάζουν όλα φωτεινά.
Για το "Όσα και αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί":
Νόστος: ο ψυχικός πόνος είναι βαρύς για όνειρα ανεκπλήρωτα. Ξενιτιά, αποχωρισμός, ένα ακόμα ξερίζωμα. Ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο ακόμα και το όνειρο μπορεί να περιμένει. Ίδια τα δάκρυα για όλους / Στο περιθώριο μια ανάμνηση σκισμένη. Μπορεί όμως μια στιγμή να δώσει απλόχερα αυτό που σου έχει στερήσει;
Φτιάξε ένα ακόμα παραμύθι: Υπάρχει ακόμα η ανάγκη να ακούσουμε μια ιστορία των παιδικών μας χρόνων. Μπορεί κάτι να έχει αλλάξει με το πέρασμα των χρόνων αλλά η θύμηση κάποιες φορές είναι η ζεστασιά που καλύπτει τον πόνο. Σε αντιδιαστολή ο ψεύτικος κόσμος του διαδικτύου που σε κάνει να μοιάζεις τόσο ανεπαρκής. Αγνοώντας ότι κανείς δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος όσο θέλει να δείχνει. Τι σημασία έχουν τελικά όσα ζήσαμε και όσα δε ζήσαμε καθώς τα χρόνια περνούν; Έρωτες ανεκπλήρωτοι, καημοί, θυμός, μα ίσως και ανακούφιση και μια ελπίδα δειλή. Και πάλι νοσταλγία για ένα σώμα που χάθηκε σε μια παλέτα του καλλιτέχνη. Κι ίσως το μόνο αμάρτημα της νεαρής ποιήτριας είναι ότι βάζει πολλές αχώνευτες έννοιες σε ένα χωνεμένο ποίημα. Καθαρή ματιά, φλογερή καρδιά, επαναστατική σκέψη.
Σε έναν κόσμο υπερβολικής δόσης τοξικής θετικότητας, ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Θέλω να θρηνήσω.
Όλοι έχουμε το δικαίωμα στον θρήνο, στην ανάταση, στην αναπόληση.
Για το "Φλοίσβος σύννεφων":
Αναφορά σε τέσσερα μέρη σαν μια παράταιρη συγχορδία γιατί δεν έχουν ουδεμία μεταξύ τους σχέση. Της ποίησης, της ζωής, της πολιτικής του έρωτα. Αν εξαιρέσουμε την πολιτική, τα υπόλοιπα μέρη δεν μπορούν άνετα να αποτελέσουν τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτισμού μας; Περιδιαβαίνοντας στο παρόν πόνημα, νομίζω πως ναι.
Γιατί η ποίηση στριμώχνεται στα ράφια και κάπου χαμηλά; Σκονίζεται, ξεθωριάζει κι όμως υπάρχει και στήνει το δικό της χορό.
Κι η ζωή; Τι είναι τάχα αυτός ο θαυμαστός κόσμος και τι ρόλο παίζει ο έρωτας; Ο ποιητής ξεχειλίζει από ιδέες. Προσμένει τη δική του και ίσως τη δική μας συναισθηματική αφύπνιση. Μιλάει για σκλαβωμένες πατρίδες. Είναι διάχυτος ο πόνος για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Χάνεται στην αγάπη της θάλασσας, στο ταξίδι των σύννεφων και σε όποια ομορφιά πέφτει το μάτι. Ψάχνει το θάρρος και την πυγμή. Έχει τόσα πολλά να πει. Θα τα καταφέρει άραγε να στριμώξει όλη τη σκέψη σε ένα φλοίσβο σύννεφων;
Γιατί οι περισσότεροι τάχα ασχολούμαστε με πράγματα ασήμαντα;
Κι η προδοσία πονάει πολύ όταν προέρχεται από φίλους «Τα φίλια πυρά πονούν παραπάνω». Μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις αλλά και σφρίγος. Η ανάγκη μας για προσοχή και επικοινωνία. Μέσα από ένα ποιητικό παραλήρημα ψάχνει τρόπους να σωθεί και η τρίτη ηλικία, ανάγκη να σωθούν μνήμες, αναμνήσεις και μυρωδιές έτσι ώστε το πέρασμά μας στη ζωή να μην είναι μάταιο. Και προσπαθώντας να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα κάπου χάνεις το παιδί που κρύβεται μέσα σου.
Σαν μου σφίγγουν τις κλειδώσεις/ τα ‘πρέπει’ της ζωής/και της καθεστηκυίας τάξης/σαν με σφίγγουν στους κροτάφους/ λογής λογής επιβουλές.
Κι από την άλλη ψεύτικες υποσχέσεις πολιτικών. «Εγκαταλελειμμένο βρέφος το αύριο» και έτσι τίποτα δεν αλλάζει το αναπόφευκτο τον πραγμάτων. Το δυσοίωνο του μέλλοντος φαίνεται από μακριά και αν αναλογιστούμε ότι δημοσιεύτηκε το 2018 έχει και μια χροιά προφητική. Μα ίσως και ο έρωτας να μην έχει την τιμητική του έρωτες ανέλπιδοι και μυστικοί που πρέπει να βγουν στο φως και άλλοι που καταλήγουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο νοσοκομείου που στο χαμόγελό της υπάρχει το φως. Έρωτες δειλοί και φοβισμένοι άλλοι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι αλλά για πάντα έρωτες.
