---Δημοσίευση: 4/7/2022---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Καλώς ήρθατε στη ΖΩΝΗ ΠΕΝΤΕ. Εδώ απαγορεύΟΝται η θλίψη και κάθε της έκφραση. Εδώ απαγορεύΟΝται το δάκρυ και το μαύρο χρώμα. Εδώ απαγορεύΟΝται ο πόνος και η μνήμη του».
Η ιστορία της γυναίκας που πέρασε στη ΖΩΝΗ ΠΕΝΤΕ για να ανταμώσει ξανά το παιδί της. Η μόνη της αποστολή είναι να μη δακρύσει, να μη λυγίσει, ό,τι κι αν αντικρίσουν τα μάτια της. Και ίσως να τα καταφέρει... Αρκεί να πάψει να ψιθυρίζει τα βράδια πως άλλο βασανιστήριο δεν γνώρισε πέρα από κείνο της φωνής του.
Η Ειρήνη Βαρδάκη με το νέο της βιβλίο μάς μεταφέρει σε έναν κόσμο παράλληλο, εκεί όπου όλα θυμίζουν έντονα το σήμερα...
Η άποψή μου:
Πόσο κλάμα μπορεί να σου προκαλέσει ένα φωσφοριζέ κορδόνι παπουτσιών;
Τι μπορεί να είναι χειρότερο απ’το θάνατο;
Χάνεται η μνήμη;
Καλώς ήρθατε στη Ζώνη 5. Εδώ απαγορεύεται η θλίψη.
Μα, ας τα πάρουμε από την αρχή. Υπάρχει άραγε αρχή ή μόνο τυχαία γεγονότα που οδηγούν σε κάτι οδυνηρό; Τα μάτια μου καίνε. Ίσως να έπρεπε να περιμένω να ηρεμήσω, ίσως πάλι όχι...
«Εδώ απαγορεύεται η θλίψη».
«Ο άνθρωπος γεννιέται κλαίγοντας».
Οι λέξεις σαν να φωσφορίζουν στο μυαλό μου, ο λαιμός μου έχει ξεραθεί, τα αυτιά μου βουίζουν, σαν να ακούω πραγματικές σφαίρες και πολυβόλα.
«Εδώ απαγορεύεται η θλίψη».
Τότε γιατί δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα; Τα αφήνω να τρέχουν αβίαστα. Ίσως αυτό να είναι λύτρωση, γιατί τώρα τελευταία βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου πώς ό,τι κι αν γίνει, δε θα κλάψω. Αυτό το στοίχημα πάντως το έχασα. Ύστερα θυμήθηκα. Τι παράξενο πράγμα η μνήμη ε; (στο βιβλίο δεν ξέρεις τι είναι πιο επώδυνο: να ξεχνάς ή να θυμάσαι;). Έχω ακούσει κατά καιρούς για μια μερίδα αναγνωστών που ξεκινούν, διαβάζοντας το τέλος. Θα σας έλεγα να μην το κάνετε. Στο συγκεκριμένο βιβλίο χάνεται όλη η ουσία αν το κάνετε. Δεν θυμάμαι να το ένιωσα τόσο έντονα αυτό σε βιβλίο. Αλλά το ένιωσα. Το τέλος είναι ο πυρήνας όλης αυτής της προσπάθειας κι αν με κάποιο τρόπο αποκαλυφθεί, καταστρέφεται όλο το οικοδόμημα.
Στην ουσία δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το «Ζώνη 5», χωρίς να προδώσεις την πλοκή. Μπορείς όμως να νιώσεις όλα τα συναισθήματα μιας μάνας που αποχωρίζεται τον έφηβο γιο της και όχι για καλό σκοπό. Η καρδιά ξεριζώνεται και στη θέση της πλέον, υπάρχει ένα απέραντο κενό. Κάτι που μου έκανε εντύπωση ωστόσο είναι ότι στο βιβλίο δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Ο αναγνώστης δεν σκέφτεται δικές του συνταγές, δικές του λύσεις, απλά παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βίωσα. Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η συγγραφέας δημιούργησε από το πουθενά, στον αιώνα μας, ένα τέλειο δυστοπικό-εφιαλτικό περιβάλλον, που όμοιό του δεν έχουμε ξανασυναντήσει. Θα έλεγα ότι είναι μια πρωτότυπη σύλληψη, που όμως δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα -εξαρτάται πάντα από ποια πραγματικότητα επιλέγεις. Το φοβερό και τρομερό που διαχωρίζει το πραγματικό από το μη πραγματικό είναι ποιος έχει κάθε φορά τον έλεγχο. Κάπου εκεί τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο ή μήπως όχι;
Σε συνδυασμό λοιπόν με κάποια γεγονότα που ήδη συμβαίνουν στις μέρες μας, και κλείνοντας αυτό το ανάγνωσμα, δε μπορώ να μην αναρωτηθώ ποια είναι τελικά η πραγματική φύση του ανθρώπου. Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το τέρας; Γιατί το μόνο -υποτίθεται- νοήμων πλάσμα στη γη είναι ικανό να προκαλέσει τόσο πόνο κι ακόμα χειρότερα γιατί είναι ικανό να το απολαμβάνει κιόλας;
Κι αν νομίζετε ότι αυτό είναι το χειρότερο, υπάρχει ακόμα και το χείριστο: ποια είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπου και τέρατος; Και τελικά, διαβάζοντας ένα τέτοιο βιβλίο, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς αν είναι ικανός ο καθένας μας κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, να περάσει αυτή τη γραμμή.
Τα πρόσωπα της ιστορίας: μια μητέρα και ένας έφηβος γιος. Αναφέρεται μια παλιά αγάπη και ένας καινούργιος, απρόσμενος φίλος. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρετε. Ακόμα κι αν αυτά ακούγονται τετριμμένα στα αυτιά μου, το βιβλίο δεν μοιάζει με κανένα άλλο του είδους.
Θα τολμήσω να πω ότι η δραματικότητα και η δυσφορία που προκαλεί, μου φέρνει στο μυαλό το «Φάρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι και μάλιστα, στην πιο ακραία του μορφή. Το βιβλίο παίζει με το μόνο πράγμα που μας κάνει ανθρώπους: τα συναισθήματά μας.
Αν ψάχνετε μια συνηθισμένη ιστορία, μην το διαβάσετε. Αν ζείτε σε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο, μην το διαβάσετε. Διαβάστε το όμως αν έχετε δυσανεξία στη βία και στην όποιας μορφής καταπίεση. Διαβάστε το αν έχετε βαρεθεί τις κοινοτοπίες. Διαβάστε το προσεκτικά αν έχετε ενσυναίσθηση, όσον αφορά τον κόσμο γύρω σας.
«Εδώ απαγορεύεται η θλίψη.»
Ιδανικά οξύμωρο, αφού τις περισσότερες φορές δεν είναι η θλίψη αυτό που σε σκοτώνει... Εγώ πάντως μέσα από την απέραντη θλίψη που μου προκάλεσε, νιώθω και μια χαρά καθώς είναι το μοναδικό βιβλίο στο είδος του, που με έκανε να αμφισβητήσω και τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν νομίζω να υπάρξει άλλο βιβλίο που να μου το προκαλέσει αυτό, τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ειρήνη Βαρδάκη
Σελίδες: 484
Ημερ. έκδοσης: 1 Απριλίου 2022
ISBN: 978-618-02-2154-1
Η Ειρήνη Βαρδάκη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τον κλασσικό χορό και τον αθλητισμό. Εργάζεται στο χώρο της υγείας, ενώ παράλληλα ασχολείται με την εγκληματολογία. Στα μυθιστορήματα της το έγκλημα έρχεται σε ένα ιδιάζον γκρο πλαν, με το ψυχολογικό θρίλερ να αποκαλύπτει διαρκώς νέες, διαφορετικές πτυχές του. "Ο Μέντορας" είναι το πέμπτο της μυθιστόρημα και το πρώτο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Έχουν προηγηθεί τα μυθιστορήματα: "Κρυσταλλία" (2017, Bell), "Το Ρ της ερωμένης" (2018, Βell), "Ανάρμοστον εστί" (2019, Bell), "Τσιχλόφουσκα" (2020, Bell).
.jpg)
