---Δημοσίευση: 31/5/2022---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Όσο κοιτούσε το καλογραμμένο, σαν δώρο ενός άδικου θεού, πρόσωπο του φίλου του, τόσο πιο αντιπαθητικό του φαινόταν. Αυτό το γνώριμο πρόσωπο, που είχε μάθει τόσα χρόνια να το αντικρίζει σαν κάτι αυτονόητο -άγουρο κάποτε, με τον ίουλο μιας πρώιμης, επιτυχημένης εφηβείας (πολύ πιο πρώιμης και πολύ πιο επιτυχημένης από του Θανάση) και τώρα χαραγμένο με τις ρυτίδες μιας διεφθαρμένης ωριμότητας που βούρλιζε τις γυναίκες, ώριμες και ανώριμες- αυτό το πρόσωπο έγινε ξαφνικά αποκρουστικό και, το κυριότερο, έπαψε μεμιάς να του είναι οικείο. Ήταν το μούτρο ενός ξένου, που μια αδιάφορη μοίρα το είχε μπλέξει αξεδιάλυτα με την ιστορία της ζωής του χωρίς να κάνει τον κόπο να τον ρωτήσει. Ένιωσε ότι έπρεπε να ξεμπερδεύει μια και καλή με αυτόν τον άγνωστο που τόσα χρόνια υποδύεται τον παιδικό του φίλο.
Η άποψή μου:
Δεν ξέρω αν ένας άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την ιδιότητά του. Στάθηκα πολύ στον τίτλο -τελικά, η ιδιότητα χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ή μήπως ο άνθρωπος κολλάει δικά του χαρακτηριστικά στην ιδιότητα;
Στο προκείμενο, τι μπορεί να κάνει και τι όχι ένας λογιστής; Ο δικός μας είναι περιθωριακός ή τουλάχιστον αυτό θέλει να δείχνει. Ζήλεια ανάμεικτη με θαυμασμό για τον παιδικό του φίλο. Ο φίλος, ο συμμαθητής, ο Μάνος είναι ιδιαίτερη περίπτωση αρκετά ευκατάστατος, με ωραίο σώμα, πολλές κατακτήσεις, δεν έχει ακούσει ποτέ όχι για απάντηση. Το κορίτσι του τον αφήνει μετέωρο. Πρακτικά πουθενά δεν υπάρχει η Ιωάννα -μόνο σε μερικές κλήσεις από μέρους του, που έμειναν αναπάντητες. Ίσως αυτό του βγάζει μια καχυποψία και μια σεξιστική συμπεριφορά ενάντια στις γυναίκες, που ο περίγυρός του ενισχύει. Όμορφες, άσχημες, μέτριες, ψηλά τακούνια φαίνεται ότι τραβάνε την προσοχή του γιατί σε όλες βρίσκει κάτι θηλυκό πάνω τους. Μα εξακολουθεί να είναι μπερδεμένος.
Τα πράγματα στριμώχνονται όταν χάνει τη δουλειά του. Τότε φαίνεται και η αντίθεση με τον φίλο του. Ο Μάνος ο επιτυχημένος, αυτός που θέλει να διασκεδάζει, που μπορεί να χρησιμοποιήσει και τους ίδιους τους φίλους του προς δική του τέρψη. Ο Μάνος που βαριέται εύκολα, που δεν δεσμεύεται, που προφανώς του αρέσουν οι γυναίκες τρόπαια. Ο Μάνος που τον ξελασπώνει όποτε έχει ανάγκη, απλά επειδή μπορεί.
Έτσι περνώντας κάπως άχρωμα ο καιρός, ο Μάνος προσπαθώντας να τον βγάλει λίγο από το καβούκι του προτείνει μια έξοδο με ένα ζευγάρι φίλων. Ο Αργύρης είναι η ψυχή της παρέας, μια πληθωρική προσωπικότητα που του αρέσει να κάνει αστεία ή και να γελάει με οποιοδήποτε αστείο ακόμα και με αυτά τα γλυκανάλατα και η γυναίκα του που μοιάζει να εμμέσως πλην σαφώς να προκαλεί το λογιστή και μετά να το παίζει ανήξερη. Είναι στ΄αλήθεια ένα παιχνίδι της μοίρας να προσελκύει τέτοιες γυναίκες ή μήπως μέσα του αυτές νομίζει ότι του αξίζουν;
Σε μια μέση ηλικία ίσως αρχίζουν οι πρώτες αμφιβολίες για το πού τραβάει στην ζωή του, ώσπου αρχίζει να βλέπει την γειτόνισσά του, τη Μαρία, αλλιώς. Ποτέ άλλοτε δεν είχε προσέξει τη Μαρία και την κόρη της στο ισόγειο. Όλος τους ο διάλογος είναι ένας χαιρετισμός ώσπου η Μαρία, νιώθοντας απόγνωση αποφασίζει να του ζητήσει δανεικά, την ίδια ημέρα που μαθαίνει ότι δεν τον χρειάζονται άλλο στη δουλειά. Η Μαρία φοράει ένα φουστάνι που τη φωτίζει. Πίνει από το ίδιο ποτήρι με το λογιστή, τον Θανάση. Δείχνει μια οικειότητα αλλά συνάμα κρατάει και αποστάσεις. Τι παιχνίδι παίζει;
Ο τρόπος που οι χαρακτήρες υποκύπτουν στη λαγνεία τους καθώς και ο τρόπος που ο Θανάσης παρατηρεί τους ανθρώπους και ειδικά τις γυναίκες, μού έφερε στο μυαλό "Το 10" του Καραγάτση, χωρίς να σημαίνει ότι μπορεί να φτάσει τη λογοτεχνική αξία του κλασικού. Γίνεται μια εσωτερική πάλη, επειδή όλοι του λένε ότι η γυναίκα που επέλεξε έχει ελαφρά ήθη. Προσπαθεί να καταλάβει αλλά νομίζω ότι είναι αποπροσανατολισμένος και χάνει την ουσία. Όνειρα και εφιάλτες, με το ποτό να ρέει όλο και πιο άφθονο, και η κατάσταση χειροτερεύει. Ούτε η καινούργια του δουλειά τον κάνει να νιώθει καλύτερα. Νιώθει ότι λογιστής έγινε και λογιστής θα πεθάνει, χωρίς καμιά ελπίδα εξέλιξης ή ανόδου.
Παρόλα αυτά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς του φταίει στη ζωή του. Δεν αναφέρει συγγενείς, μόνο τον μοναδικό του φίλο τον Μάνο. Αποφεύγει να συναναστρέφεται με κόσμο και μοιάζει να βλέπει τις γυναίκες ως ερωτικά αντικείμενα. Δεν μιλάει για το μέλλον, δεν δείχνει να έχει φιλοδοξίες και χόμπι, πνίγεται μόνο στο ποτό και στα τσιγάρα. Πίνει αλλά δεν είναι γλεντζές και καπνίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Μπορεί βαθιά μέσα του να νιώθει μια αποστροφή για τους ανθρώπους, ίσως να νιώθει ανεπαρκής ή άτυχος αν και δεν μοιάζει από αυτούς που πιστεύουν στην τύχη. Κρίση ηλικίας ή κάτι άλλο βαθύτερο; Τουλάχιστον εγώ δεν μπόρεσα να καταλάβω.
Το βιβλίο διαβάστηκε μέσα σε ένα απόγευμα και ο πρωταγωνιστής σε προβληματίζει τόσο που σε καμιά περίπτωση δεν θα έλεγα ότι έχασα το χρόνο μου. Πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα. Συνήθως στα πρώτα μυθιστορήματα αφήνουμε εκεί ένα κομμάτι του εαυτού μας. Μυθοπλασία ή απωθημένο; Ό,τι κι αν είναι αυτό που μας ωθεί ο κόσμος της συγγραφής παραμένει μαγικός.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Μίκης Αναστασίου
Σελίδες: 286
Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 2021
ISBN: 978-618-5551-42-1
