---Δημοσίευση: 19/5/2022---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Όταν σου χακάρουν το μυαλό, δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά.
Ο Αλέξανδρος είναι προγραμματιστής. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει βίαια τον μοναχικό, ψηφιακό κόσμο του, όταν ο αδερφός του ο Άρης χάνει τη ζωή του πέφτοντας από τον τελευταίο όροφο του νοσοκομείου όπου εργαζόταν.
Στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι ο αδερφός του δεν ήταν αυτόχειρας, αλλά το θύμα μιας καλά οργανωμένης δολοφονίας, ο Αλέξανδρος βρίσκεται στο στόχαστρο μιας επικίνδυνης ομάδας που παρακολουθεί την κάθε του κίνηση. Στην πορεία, ο Αλέξανδρος αποκτά φύλακες αγγέλους που τον προστατεύουν. Ή μάλλον φύλακες διαβόλους, καθώς τα όρια του καλού και του κακού θολώνουν όσο περισσότερο γνωρίζει τις μυστηριώδεις γυναίκες που εμφανίζονται διαρκώς μπροστά του, με πρώτη την αινιγματική γειτόνισσά του, την Υπατία.
Η άποψή μου:
Ελάχιστα βιβλία πλέον μπορούν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Όσο καλό και να είναι ένα βιβλίο, πιστεύω πια ότι μπορεί να περιμένει. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν το αφήσεις για αύριο!
Αυτό δεν ισχύει για το "Φύλακες διάβολοι". Το μυστήριο που το περιβάλλει, αλλά και η τρομερά ενδιαφέρουσα πλοκή του δεν σε αφήνει να το παρατήσεις. Είναι ένα βιβλίο που σε αγκιστρώνει από την πρώτη σελίδα, έστω κι αν δεν ξέρεις τίποτα γι'αυτό.
Οι χαρακτήρες του είναι απλοί, στην Ελλάδα του σήμερα και όχι εξεζητημένοι. Ο Άρης, είναι ένας ιδιαίτερα αγαπητός γιατρός. Άνθρωπος ευαίσθητος, με χιούμορ και παρά το σύντομο πέρασμά του από το βιβλίο, είναι κάτι σαν guest star, που μας μένει για πάντα στο μυαλό. Έχοντας υψηλό το αίσθημα της ευθύνης μάς θυμίζει -με τις ενέργειές του και μόνο- ότι η Ιατρική δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα.
Ο Αλέξανδρος από την άλλη, μοιάζει διαμετρικά αντίθετος χαρακτήρας. Παιδί της λογικής, δύσκολα ξεχνά, άλλο τόσο δύσκολα συγχωρεί. Είναι το σπασικλάκι των υπολογιστών, που ορθώνει τοίχους γύρω του (όχι μόνο του Firefox!) με την έννοια της κλειστής και μονοδιάστατης ζωής, που καμιά γυναίκα δε μπορεί να αντέξει. Η προσωπική του ζωή μοιάζει να είναι η δουλειά του. Παιχνίδια και προγράμματα είναι ο δικός του καλλιτεχνικός κόσμος, γιατί μοιάζει να είναι εξαιρετικά καλός σε αυτό που κάνει. Μελετάει και την παραμικρή λεπτομέρεια, κι η παρατηρητικότητά του είναι από τα προσόντα που τον βοηθούν να εξάγει σωστά συμπεράσματα. Ωστόσο, μάς γίνεται εξαιρετικά συμπαθής τόσο από τους τρόπους του όσο κι από το αίσθημα δικαιοσύνης του, που είναι και μια κοινή συνιστώσα ανάμεσα στα δύο αδέρφια. Και οι δύο μες στο μικρόκοσμό τους, είναι κατά κάποιον τρόπο ευτυχισμένοι, ώσπου η μοιραία πτώση του Άρη στο νοσοκομείο που εργαζόταν, ανατρέπει όλο τον κόσμο και ίσως τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του Αλέξανδρου κι αυτό δεν είναι παράδοξο -ο Άρης είναι όλα όσα ο Αλέξανδρος αγαπά και θαυμάζει...
Πατέρας δεν υπάρχει και η μητέρα είναι ανύπαρκτη στην καρδιά, αφού τους έχει εγκαταλείψει πριν χρόνια. Ο Αλέξανδρος προσπαθώντας να σκεφτεί καθαρά, αποσύρεται για λίγο από την ενεργό δράση, μη γνωρίζοντας ότι κάποιοι έχουν συμφέρον να παρακολουθούν κάθε του βήμα. Αναστατωμένος αλλά και οργανωμένος -όσο μπορεί να γίνει αυτό- προσπαθεί να φτάσει στην αλήθεια με κάθε κόστος.
Στην προσπάθειά του αυτή είναι ξεκάθαρο ότι έχει κάποιους φύλακες-βοηθούς με πρώτη και καλύτερη την γειτόνισσά του, την Υπατία. Οξυδερκής, ετοιμόλογη και μικρόσωμη, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τον γλιτώσει από μπελάδες. Έτσι, εκτός από την αγωνία μας, προστίθεται και μια μεταφυσική χροιά. Ποια είναι στ'αλήθεια αυτή που εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός, ποιούς εξυπηρετεί και τι πρεσβεύει; Άγγελος ή Διάβολος; Υπαρκτό πρόσωπο ή όχι; Αποτελεί μέρος μιας συνωμοσίας; Ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις της; Αυτά και άλλα πολλά μάς κάνουν να βασανίζουμε το μυαλό μας καθώς η ανάγνωση προχωράει και η αλήθεια είναι ότι όταν το ενδιαφέρον κορυφώνεται είμαστε περίεργοι σε απίστευτο βαθμό για το πώς θα τελειώσει όλο αυτό κι αν θα υπάρξουν όλες οι εξηγήσεις που θέλουμε.
Να πω εδώ ότι έχω ξενυχτήσει άπειρες φορές ψάχνοντας απαντήσεις ή εξηγήσεις σε ερωτήματά μου κι αυτές που δίνονται στο τέλος ή δεν δίνονται (=παραλήψεις), με κάνουν να απογοητευτώ. Αυτό δεν ισχύει για τον συγκεκριμένο τίτλο. Πιστεύω πως είναι από τα βιβλία που απόλαυσα και που δικαίωσε στο "εκατό τοις εκατό" τον τίτλο του, το εξώφυλλο και την πλοκή του. Είναι από τα βιβλία που σίγουρα έχει ανεβάσει ψηλά τον πήχη για τους υπόλοιπους Έλληνες συγγραφείς, καθώς είναι ευρηματικό κι απρόοπτο μέσα στην απόλυτη λιτότητά του!
Κάποιοι -συμβαίνει αρκετές φορές για να είναι σύμπτωση- προσπαθώντας να γεμίσουν τις σελίδες, ξεχνούν ότι ο αναγνώστης δοκιμάζεται ήδη αρκετά στην καθημερινότητά του και επιθυμεί να περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα, πλούσιο σε συναίσθημα και όχι να δοκιμάσει τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις. Αυτό ήταν το εν λόγω βιβλίο για μένα: ένα υπέροχο διάλειμμα. Απόλαυσα τη ροή. Τους χαρακτήρες. Τους διαλόγους. Τις τοποθεσίες του. Το διάσπαρτο ελληνικό στοιχείο, ακόμα κι αν δεν μιλάμε για νησί ή επαρχία αλλά για το δάσος Χαϊδαρίου. Το ευχαριστήθηκα τόσο, που θα ήθελα να έχω κι άλλα τέτοια βιβλία, χωρίς λεπτομέρειες τρομακτικά κουραστικές. Σε όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει, πάντα υπάρχει αντίλογος, έστω και στο βάθος του μυαλού μου. Όσον αφορά το συγκεκριμένο δεν έχω να αφαιρέσω ή να προσθέσω τίποτα.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Χριστίνα Σωτηροπούλου
Σελίδες: 312
Ημερ. έκδοσης: Απρίλιος 2022
ISBN: 978-960-620-892-8
.jpg)
